กลิ่นอายพลังของอินิกม่าส่งผลให้ผู้คนที่อาศัยอยู่ภายใต้คฤหาสน์ตระกูลจางแทบอยู่ไม่เป็นสุข คนรับใช้ คนงาน บอร์ดี้การ์ด ทุกคนต่างออกห่างจากตัวคฤหาสน์ให้ไกลที่สุดเพื่อไม่ให้รับผลกระทบจากพลังอันน่าเกรงขามของผู้นำตระกูลจาง 0

ไตรภพและจิรายุมาถึงคฤหาสน์ช่วงดึกมากแล้วหลังจากรู้ว่าเฮียเจตกลับก่อนการประมูลจะเสร็จสิ้น ทว่าไม่มีใครกล้าเข้าบ้านไปนอนพักผ่อนให้สบายใจสักคนเดียว 0

“เฮียเจตเป็นอะไรวะไอ้วิน” สามเอ่ยถาม 0

“เฮียกำลังโกรธครับ” 0

“กูรู้แล้วว่าเฮียต้องโกรธ ใครทำให้เฮียโกรธล่ะวะ” 0

ธาวินอ้ำอึ้ง ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเบาหวิว “คุณรินครับ” 0

“รินเนี่ยนะทำให้เฮียโกรธได้ ต่อให้เฮียโดนไอ้รินเตะก้นก็คงไม่สวนกลับด้วยมั้ง” 0

“แล้วตอนนี้เฮียอยู่ข้างบนกับใคร” จิรายุเอ่ยถาม 0

“อยู่กับคุณรินครับ” 0

“มึงเล่ามาเลยไอ้วินว่าเกิดอะไรขึ้น กูไม่กล้าเข้าข้างในเลยเนี่ย ขนกูลุกทั้งตัวขนาดอยู่ห่างขนาดนี้ รินจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” 0

ไม่ใช่แค่สามที่อยากรู้ แต่จิรายุและบอร์ดี้การ์ดคนสนิทของพวกเขาก็อยากรู้เช่นกัน 0

ธาวินพรูลมหายใจยาว เริ่มเล่าตั้งแต่เฮียเจตขึ้นไปตามรินที่ห้องพักของเฟย แต่ตัดข้ามตอนของวรุตออกไปเพื่อไม่ให้ถูกสงสัย ทันทีที่เล่าทุกอย่างจบ ทุกคนต่างเงียบกริบไม่พูดไม่จาอยู่นาน แล้วมองขึ้นไปบนฝั่งห้องนอนเฮียเจตซึ่งตอนนี้กระจกหน้าต่างพังละเอียดไปแล้ว 0

“งานนี้ไอ้รินไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้วว่ะ เฮียมันเชื่อใจรินมากกว่าพวกกูสองพี่น้องซะอีก” สามพูดจบก็หันหลังออกจากบ้าน วันนี้คงไม่มีโอกาสได้เข้าไปข้างในแล้ว 0

คนที่ทำงานให้ตระกูลจางมานานย่อมรู้ดีว่าเฮียเจตเป็นคนใจเย็นมาก เขาจะคิดทุกอย่างให้รอบคอบเสมอก่อนจะตัดสินใจลงมือทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด แม้แต่การเลือกใช้งานคนยังดูแล้วดูอีก ไม่ใช่จะไว้ใจใครง่าย ๆ และถ้าหากใครทำให้เฮียเจตโกรธขึ้นมาล่ะก็... 0

“กูไม่อยากจะคิดเลยว่ะ ครั้งก่อนที่เฮียเจตโกรธป๊าที่ทิ้งม๊าไป ป๊ายังสู้เฮียเจตไม่ไหวจนเจ็บตัวเลย แล้วพวกกูจะไปเหลืออะไร” 0

จิรายุโคลงศีรษะอย่างคนปลงตก ก่อนจะหันหลังเดินออกจากคฤหาสน์เช่นกัน สถานการณ์เช่นนี้ขนาดพี่น้องสายเลือดเดียวกันยังไม่อยากจะยุ่ง แล้วบอร์ดี้การ์ดอย่างพวกเขาจะมีใครกล้าเข้าใกล้อินิกม่าผู้อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารกันล่ะ 0

ธาวินยืนรออยู่นานเผื่อว่าสถานการณ์จะดีขึ้น วินาทีที่พลังอินิกม่าเริ่มลดลงจนแทบไม่รู้สึก เขารีบเข้าไปด้านในอย่างร้อนใจเพราะกลัวเฮียเจตจะเผลอฆ่าคุณริน ทว่าเท้าก้าวข้ามผ่านธรณีประตูไปได้ก้าวเดียวก็รีบถอยหลังกลับด้วยอาการสั่นเทาไปทั้งร่าง เขาหันหลังออกคำสั่งครั้งสุดท้ายเพื่อให้ทุกคนออกจากคฤหาสน์หลังนี้ไป 0

“จนกว่ากูจะสั่งให้กลับมาทำงาน พวกมึงห้ามเข้ามาที่คฤหาสน์เด็ดขาด! อินิกม่ากำลังรัท ห้ามใครเข้าใกล้!” 0

เพราะถ้าหากมีใครเข้าไปใกล้อาณาเขตของอินิกม่าที่กำลังรัท อาจจะกลายเป็นศพไม่ได้กลับออกมาอีกเลยเพราะหวงคู่นอน 0

ทางด้านบนห้องของผู้นำตระกูลจาง อินิกม่าที่กำลังโกรธจัดนั่งอยู่บนเก้าอี้ ก้มหน้ามองมือตัวเองที่ประสานกันไว้แน่นเพื่อรอให้รินฟื้นได้สติ ทว่าความเสียใจและกรุ่นโกรธส่งผลให้พลังรั่วไหลออกมาไม่ยอมจางลงเสียที 0

ดวงตาคู่คมช้อนมองร่างคนไม่ได้สติ ยิ่งเห็นร่องรอยบนเรือนร่างรินเขาก็ยิ่งโกรธจนแทบทนไม่ไหว ทั้งอยากฆ่าเฟย หยาง และอยากทำให้รินเจ็บปวดเหมือนที่เขารู้สึกอยู่ตอนนี้จนแทบบ้า 0

“เฮียเจต...ขอโทษ” 0

พลันพลังของอินิกม่าก็เริ่มเบาบางลงหลังจากได้ยินเสียงรินอีกครั้ง เขาหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินไปหยุดยืนข้างเตียงแล้วมองใบหน้าหล่อใสที่เหมือนกำลังฝันร้ายจนน่าสงสาร แค่นี้ก็ทำให้พลังอินิกม่าของเขาลดลงฮวบ 0

สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนกับรินอยู่ดี... 0

“ฮึก...เฮีย กูขอโทษ ปล่อยกูไปเถอะนะ กูกลัวแล้ว” 0

น้ำเสียงสั่นเครือพร้อมหน่วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มมีอิทธิพลต่อหัวใจของผู้นำตระกูลจาง เจตทิ้งตัวลงนั่งข้างเตียง มองรินกัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือด นิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากเพื่อให้รินเลิกกัดปากตัวเองสักที ทว่าคนที่นอนไม่ได้สติค่อย ๆ ลืมตาตื่น 0

ดวงตาปรือปรอยมองเขาด้วยแววตาฉ่ำเยิ้ม เจตไม่รู้ว่ารินในตอนนี้เป็นอะไรกันแน่ เอาแต่ปล่อยกลิ่นฟีโรโมนหาคู่ออกมาไม่ยอมหยุด ร่างกายบิดเร่าราวกับว่ากำลังทรมานจากอะไรบางอย่าง สภาพคล้ายกับพวกโอเมก้าตอนกำลังฮีทไม่มีผิด 0

กึก... 0

ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายพลันกระตุกวูบเมื่อฟันแข็งขบกัดนิ้วโป้งเขาไว้ เรียวลิ้นเลียวนรอบนิ้วโป้งและดวงตาหวานฉ่ำที่ช้อนมองกันอย่างเย้ายวนส่งผลให้เจตสติแทบขาด 0

“มึงทำอะไรริน จะยั่วกูหรือไง” 0

“อื้อ” 0

วินาทีที่พลังของอินิกม่าที่กำลังโกรธหายไปจนหมด บรรยากาศน่าอึดอัดกลับมาเป็นปกติ รินจึงได้รับอากาศหายใจหายคอสะดวกอีกครั้ง อัลฟ่าร่างบอบบางหยัดตัวลุกขึ้นนั่งคร่อมบนตักเฮียเจต โอบรอบลำคอหนาแล้วโน้มประกบจูบดูดดื่มไม่ทันให้เจตทันตั้งตัว 0

มือหนาลูบไล้เอวบางพร้อมรับสัมผัสจูบที่รินเป็นฝ่ายมอบให้เขาก่อน เรียวลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าสำรวจโพรงปากพร้อมลมหายใจหอบหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายที่ร้อนรุ่มของรินราวกับจับไข้ส่งผลมาถึงเจตเช่นกัน 0

“แฮ่ก...เฮียเจตช่วยผมหน่อย” 0

คำขออ้อนวอนเสียงกระเซ่าพร้อมมือบางลูบคลึงจุดกลางหว่างขาที่กำลังคับแน่นด้วยความต้องการไม่ต่างกัน แววตาของรินในเวลานี้เย้ายวนเกินจะต้านทาน เจตรับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าถ้าถลำลึกมากกว่านี้เขาต้องรัทแน่นอน แต่ครั้งนี้เขากลับไม่หยุดเหมือนที่ผ่านมาเพราะความเสียใจที่รินไปรับอ้อมกอดจากผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขา 0

“ถ้ามึงมีลูกให้กู จะไม่มีใครหน้าไหนกล้ามาแย่งมึงไปจากกูอีก กูจะทำให้มึงกลายเป็นโอเมก้า แล้วฝากพันธะเอาไว้ แบบนี้มึงจะได้เป็นของกูคนเดียวตลอดไป” 0

ฟีโรโมนเข้มข้นสูงแผ่ขยายเป็นวงกว้างรอบคฤหาสน์ตระกูลจางเพื่อบ่งบอกอาณาเขตของอินิกม่าที่กำลังรัทเพื่อไม่ให้ใครหน้าไหนเข้าใกล้คู่ของตัวเอง มันยิ่งทำให้ยาที่รินกินเข้าไปตอบสนองอย่างรุนแรง เจตที่เส้นสติขาดผึงเพราะอาการรัทผลักรินให้นอนราบ ฉีกทึ้งเสื้อผ้าที่ปิดบังร่างกายขาวเอาไว้ออกจนหมด เหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าที่นอนบิดเร่าเย้ายวนเขา 0

“แฮ่ก...เฮียเจต” 0

ดวงตาคู่คมเปลี่ยนเป็นสีแดงวูบหนึ่งก่อนจะกลับเป็นปกติ บ่งบอกว่าตอนนี้เฮียเจตไม่ได้ใช้สติแต่ใช้สัญชาตญาณดิบล้วน ๆ เขาจับเรียวขาขาวพาดบ่า ยกสะโพกรินขึ้นจนลอยแล้วสอดเรียวนิ้วยาวเข้าช่องทางด้านหลัง 0

“อึก! อ๊า!” 0

ความเจ็บแล่นปราดไปถึงปลายเท้า มือบางดึงทึ้งกลุ่มผมดำขลับของเฮียเจตเพื่อระบายความเจ็บปวด ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความเย็นวาบหวิวที่สอดแทรกเข้ามาด้านในโพรงผนังอ่อนนุ่ม 0

เรียวลิ้นยาวโลมเลียช่องทางด้านหลังสลับสอดเข้าไปด้านในพร้อมสองนิ้ว รินส่งเสียงครางลั่นด้วยความเจ็บ ดิ้นทุรนทุรายให้เฮียเจตหยุด 0

“เฮีย...จะ...เจ็บ กูเจ็บ” 0

คนที่ไม่มีสติไม่สนแล้วว่ารินจะเจ็บปวดหรือเปล่า ทันทีที่เห็นว่าช่องทางด้านหลังเตรียมพร้อมให้สอดใส่ เขาถอดกางเกงตัวเองออก เผยให้เห็นท่อนเอ็นใหญ่ยาวผงาดรับอากาศด้านนอก รินตาเบิกโพลง ถดหลังถอยหนีตามสัญชาตญาณ แม้ว่าฤทธิ์ยาจะทำให้เขามีความต้องการมากขนาดไหน แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ใหญ่เกินกว่าจะเข้าไปได้ 0

“มึงคิดว่าจะหนีกูพ้นหรอริน!” 0

ร่างกำยำดึงรั้งเอวบางเข้ามาใกล้ ล็อกสะโพกไว้ไม่ให้รินดิ้นหนี ปลายหัวหยักบดเบียดช่องทางด้านหลังแล้วดันเข้าไปรวดเดียวจนมิดลำ 0

“อ๊า!” 0

ความเจ็บแล่นปราดไปทั่วไขสันหลัง ปลายเท้าจิกเกร็ง มือสองข้างยันแผงอกกว้าง เฮียเจตไม่ปล่อยให้รินหายเจ็บก็กระแทกกระทั้นอย่างป่าเถื่อน เสียดสีผนังอ่อนนุ่มซ้ำ ๆ อยู่นานจนกระทั่งไม่มีความรู้สึกฝืนที่ดันทุรังยัดเยียดความใหญ่โตเข้าไป 0

“แฮ่ก...อา” 0

เสียงครางหวานดังอย่างต่อเนื่องหลังจากผ่านความเจ็บปวดไร้สิ้นสุดมาได้ มันแปรเปลี่ยนเป็นความรู้ดีอย่างประหลาด รินมองใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ สลับมองช่วงล่างของตัวเอง หน้าท้องปูดนูนตามจังหวะกระแทกเข้าราวกับจะทะลุออกจากท้องเขาให้ได้ 0

“ฮะ...เฮีย อึก...อา ท้องกู” 0

เสียงของรินไหลผ่านหูเฮียเจตไปแล้ว น้ำขาวขุ่นพวยพุ่งเข้าช่องทางด้านหลังเป็นอันจบสิ้นน้ำแรก ทว่าอินิกม่าที่กำลังรัทคงยากที่จะให้ความต้องการสิ้นสุดเพียงเท่านี้ เฮียเจตพลิกร่างเขาให้นอนตะแคงข้าง จับขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วกระแทกกระทั้นอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งได้ยินเสียงครางหวานหูจากรินก็ยิ่งควบคุมความต้องการที่พุ่งทะยานขึ้นสูงของตัวเองไม่ได้ 0

น้ำที่สองฉีดพ่นเข้าช่องทางด้านหลังอีกครั้ง เฮียเจตไม่ปล่อยให้เขาได้พักหายใจก็จับให้นอนคว่ำหน้าโดยที่ช่วงล่างยังเชื่อมต่อกัน เขาจับล็อกเอวบางแล้วกระแทกเอวสอบหนักหน่วงจนเตียงเริ่มเคลื่อนไปตามพลังอินิกม่า แผ่นหลังได้รูปขึ้นสีแดงปลั่งเย้ายวนอยู่ในสายตาของเจต เขาโน้มตัวลงโดยที่ยังกระแทกกระทั้นไม่หยุด ก่อนจะกัดเข้าที่หลังคอรินราวกับต้องการฝากพันธะเอาไว้ 0

รินในตอนนี้โดนน้ำเชื้ออินิกม่าไปสองครั้ง อนาคตยังไงก็กลายเป็นโอเมก้าแน่นอน ทว่าในตอนนี้ที่ร่างกายยังไม่เปลี่ยนสภาพ เขาจึงรู้สึกเพียงความเจ็บปวดเท่านั้น เฮียเจตกัดเสร็จก็จูบ แล้วไล่กัดไปทั่วแผ่นหลังจนขึ้นรอยฟันทุกแห่ง บางจุดก็ขึ้นรอยเลือดไหลซึม 0

“กูเจ็บ เฮียกูเจ็บ” 0

รินน้ำตารื้น แต่ไม่อาจหยุดความต้องการของหมาป่าหิวโซที่ต้องการเพียงสมสู่เท่านั้น เขากระแทกกระทั้นอยู่ด้านหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า บีบขย้ำเรือนร่างบอบบางจนแทบแหลกคามือ เฮียเจตที่กำลังใกล้หลั่งอีกครั้งเริ่มผ่อนแรงลงเมื่อโคนองคชาตเริ่มขยายตัว 0

“แม่ง!” เฮียเจตสบถอย่างหัวเสีย ดวงตาคู่คมหลุบมองแท่งเนื้อร้อนของตัวเองที่เสียบคาอยู่ด้านในไม่สามารถเอาออกมาได้ บ่งบอกว่าตอนนี้เขากำลังน็อต 0

คนใต้ร่างกรีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดถึงขีดสุด จากความสุขล้นแปรเปลี่ยนเป็นความทรมานทันทีที่เฮียเจตเกิดน็อตขึ้นมา โคนองคชาตพองขยายส่งผลให้เฮียเจตเอาออกไม่ได้ไปอีกสามสิบนาที พลันน้ำลาวาขาวขุ่นพวยพุ่งฉีดเข้าด้านในอีกระลอก 0

จรินทร์ขาสั่นหงึก หน้าฟุบลงบนหมอนโดยมีเฮียเจตช่วยประคองเอวบอบบางเอาไว้ไม่ให้รินล้ม เขาเริ่มกลับมามีสติอีกครั้งแม้ว่าอาการรัทของอินิกม่าจะยังคงอยู่ จนกว่าอาการน็อตจะหายเป็นปกติอีกครั้งเขาจะประคองสติตัวเองไปได้อีกสามสิบนาที 0

อินิกม่าร่างกำยำโน้มตัวลงจูบซอกคอขาว ก่อนจะเลื่อนจูบซอกหูที่ขึ้นสีแดงระเรื่อแล้วเอ่ยกระซิบแผ่วเบาราวกระซิบ 0

“มึงเป็นของกูแล้วนะริน จนกว่ากูจะหายโกรธมึง เราคงต้องอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปอีกหลายวัน” 0

ถ้ามึงโกรธกูอาทิตย์นึง กูต้องโดนมึงทำแบบนี้ไปอีกหนึ่งอาทิตย์เลยหรอวะไอ้เฮีย กูไม่ตายก่อนหรอ! 0

รินทำได้เพียงด่าเฮียเจตอยู่ภายในใจ แต่เสียงที่เปล่งออกมาไม่ไหวอีกแล้ว เขายกใบหน้าขึ้นจากหมอนแล้วหันมองคนด้านหลังด้วยใบหน้าแดงก่ำ 0

“อินิกม่าก็ไม่เท่าไหร่หรอก เป็นเดือนกูก็ไหวถ้ามันจะทำให้มึงหายโกรธแล้วฟังกูบ้างไอ้เฮีย” 0

Tbc 0