-ไม้-
"แฮ่ก ไม้ อื้อ "
"พี่ณัฐ อืม"
กลิ่นเหงื่อ ลมหายใจ สัมผัสวาบหวามที่ตีรื้นจนจุกอก ปราการบางใสรองรับของเหลวที่กลั่นออกมาจากความสุขสม เรียวขาเกี่ยวเอวสอบ เกร็งกระตุก เรียวลิ้นเกี่ยวพันแลกเปลี่ยนความรักความปรารถนา
"หายโกรธพี่นะ "
"ใช้เซ็กส์ง้อผมเหรอครับ"
"แล้วชอบไหม อื้อ"
พี่ณัฐ คนที่ผมรักมากที่สุด เขาเดินเข้ามาในชีวิตผมเมื่อปีก่อน เข้ามาแล้วก็ไม่ได้ออกไปอีกเลย เขาเป็นคนแรก ครั้งแรก และเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม ผมรักเขามาก ผมบอกเขาเสมอ ความเป็นเขามันทำให้ผมไม่มีตาไว้มองใครอีกเลยมาเกิน365วันแล้ว
"หายโกรธพี่นะครับ"
พี่ณัฐไม่อ่อนหวาน ไม่อ่อนไหว ไม่อ่อนแอ เขาเป็นเขา เป็นคนที่คิดยังไงก็แสดงออกมาทั้งหมด เขาโตกว่าผมสี่ปี แต่ชอบทำเหมือนผมเป็นเด็กมากๆ เขาบอกว่าผมน่ารัก เขารักรอยยิ้มของผม
"ยิ้มหน่อยยย"
พี่ณัฐเป็นศิลปิน เขาชอบถ่ายภาพไปเรื่อยตามอารมณ์ และผมก็เป็นนายแบบส่วนตัวของเขาไปโดยปริยาย เขาชอบถ่ายผมทุกมุมทุกอิริยาบถ แต่เขาจะมีกำแพงเล็กๆ ที่ผมพยายามจะเข้าไป ผมอยากเป็นส่วนหนึ่งของเขาทั้งหมดเหมือนที่เขาก็เป็นโลกทั้งใบของผม
"พี่ก็พูดแบบนี้ทุกที"
"มันเป็นงานน่า พี่ไม่เคยมองใครจริงๆก็รู้นี่"
"พี่ไม่ต้องทำแล้วได้ไหม พี่อยู่เฉยๆเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง ผมพูดจริงนะครับ"
"ไม่คุยและ เด็กดื้อ"
"พี่ณัฐ... ผมรักพี่ ผมหวงพี่"
"ไม่งอแงสิ ปล่อยก่อนพี่ไปล้างตัว"
มองเขาตาละห้อย หนึ่งปีที่ผ่านมาเราสองคนใช้เวลาด้วยกันเกือบจะทั้งหมด ผลัดกันไปค้างบ้าน ห้อง หรือที่ไหนก็ได้ที่จะมีแค่เราสองคน ไปเที่ยวในที่ที่อยากไป ไปกินอะไรที่อยากกิน พ่อแม่ของเราทั้งสองฝ่ายก็รับรู้ และม๊าผมรักพี่ณัฐมาก
ถ้าพี่ณัฐจะเลิกทำอาชีพนี้ ม๊าพร้อมจะให้พี่ณัฐเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราอย่างสมบูรณ์แบบ บ้านของผมค่อนข้างมีฐานะ เรามีบริษัทใหญ่โต พี่ณัฐไม่จำเป็นต้องออกไปทำงานอะไรเลย
แต่เขาไม่ยอม พี่ณัฐเขารักอิสระ จนบางทีก็คิดว่าเขารักอิสระหรือรักผมมากกว่ากัน
ครืดดดดดด
-mo-
'มึง พน.ไปนี่กัน กูโหยหารสชาติ'
'นะคะ นะคะพี่'
หน้าจอดับลงไปแล้ว แต่เขายังคงจ้องอยู่ พี่โมเป็นหนึ่งในคนที่เขาก็อิจฉาอยู่ไม่น้อย พยายามจะไม่คิดอะไรแล้ว แต่เขาก็ยังเป็นเขา คนที่รักพี่ณัฐหมดหัวใจ หึงหวงเขาอย่างไม่เคยหยุดหย่อนหรือทำใจให้ปลงได้เลย
"..."
พี่ณัฐไปแน่นอน กับคนนี้ไม่ว่ายังไงก็สำคัญที่สุด ถามว่าทำไมผมถึงพูดแบบนี้ ก็เพราะมันเป็นแบบนั้นมาตลอด พี่โมเขาน่ารัก และเป็นเพื่อนรักกันมาหลายปีจนผมไม่อาจเข้าไปแทรกได้
ผมเคยกินเค้ก กินขนม จิบไวน์ใต้แสงเทียนคนเดียวในวันครบรอบเก้าเดือนเพราะพี่โมป่วยมาแล้ว ผมจำได้
"ง่วงอ่า พี่หมดแรง"
"ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ"
พยายามไม่คิดมากอะไรแล้ว เพราะที่ได้รับอยู่ตอนนี้ก็ดีที่สุด มีความสุขที่สุด พี่ณัฐหยิบโทรศัพท์ของตัวเองไปเปิดข้อความดู เห็นรอยยิ้มของเขา เห็นความกระตือรือร้น หรือแม้กระทั่งรีบกดโทรออกและไปคุยริมระเบียง
ผมไม่ควรคิดเลย ให้ตาย จะทำยังไง
'พี่คิดถึงเธอ อย่าด่าๆ ฮ่าๆ ไปดิ นี่โมบายนะ น้อยกว่านี้ได้ไง'
พี่โมเพิ่งจะมีแฟน และพี่ณัฐก็มีผม แต่เขาสองคนมีโลกส่วนตัวด้วยกันที่เราไม่อาจแทรกได้
พี่ณัฐ ผมพยายามแล้วจริงๆ ผมไม่อยากงี่เง่าเลย ขอโทษนะครับ
-ณัฐ-
'ผมขอไปด้วยนะครับ '
"เดี๋ยวพี่ดูก่อน คนในทีมน่าจะเยอะอยู่ แล้วพี่ก็ไม่คุ้น ไม่รู้เขาจะว่าไหม"
'....'
"อ่ะๆได้ ไปก็ไป ไม่เป็นไรเนาะ เดี๋ยวพี่ขอให้"
'ผมรักพี่นะ'
"ครับ พี่ก็รัก"
ครั้งที่ร้อย ไม่เคยปฏิเสธได้เลย รักเขามาก ไม่อยากให้เขาคิดมาก ไปก็ไป
"ดูดบุหรี่อีกแล้ว ไหนบอกเลิก"
"ก็น้อยลงกว่าทุกที"
"เครียดไร หน้ามึงฟ้อง พูดมา"
"..."
"ไอ้ไม้มีกิ๊กเหรอ?"
"ตลก น้องขอตามไปงานอาทิตย์หน้าด้วย "
"อ่อ มันหวงมึง ไปค้างอ้าวแรมกับไกลๆทีไรแบบนี้ทุกที ไอ้เด็กนี่อาการหนัก"
"..."
พ่นควันสีขาวออกไป ถามว่าเขารู้สึกแย่ขนาดนั้นเลยไหมก็ไม่ได้ขนาดนั้น แต่มันเป็นมาเรื่อยๆ ไม้มีความเป็นตัวเองสูงมากๆ บ่อยครั้งที่เขายอมตามใจน้องเพราะไม่อยากต้องมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งมากวนใจ ไม้น่ารัก ขี้อ้อน และเรารักกันมากๆคือเรื่องจริง แต่เรื่องขี้หวงก็มากตามไปด้วย ไปเฝ้าเขาทำงานก็บ่อย ไปงานเลี้ยงรวมภายในก็เคย บางทีก็กลับมางอนกันเรื่องเขาสกิลชิพกับคนอื่นทั้งๆที่ก็แค่เพื่อนทั้งนั้น เขาอึดอัดเล็กๆ แต่ที่สุดเพราะรักน้องมากก็เลยปล่อยมันผ่านไป คิดว่าเดี๋ยวก็ดี ได้ทำอะไรร่วมกันมากๆเข้าก็ลืมเรื่องนั้นไป
'มาอยู่กับผมไหม พี่ณัฐไม่ต้องทำอะไรเลยครับ ผมไม่อยากให้พี่เหนื่อย ม๊าบอกว่าขอแค่พี่ตอบตกลง'
ไม้ พี่รักไม้มากๆนะ มากจนไม่เคยคิดเลยว่าเราจะรักใครคนนึงได้มากเท่านี้ มากจนน่ากลัว มากจนมองข้ามทุกอย่าง พี่จำประโยคนี้ของไม้ได้ขึ้นใจ เห็นความหวังดีจากแววตาและน้ำเสียง แต่ไม้เห็นแววตาเสียใจของพี่หรือเปล่า
'ไม่ครับ พี่เหนื่อยได้ เพราะมันเป็นสิ่งที่พี่รัก'
คำตอบสั้นๆ แต่พี่อยากให้คนที่พี่รักเข้าใจมันที่สุด
"..."
เพราะไม้อยู่กับพี่จนเวียนครบทุกเทศกาล ทุกวันครบรอบ ทุกสถานที่ที่เราไปด้วยกัน ทุกรูปถ่ายที่เป็นสักขีพยาน พี่บอกให้ไม้ยิ้มให้กล้องของพี่เป็นหลายร้อยครั้ง แล้วไม้สังเกตไหม ว่าคนถ่ายก็ยิ้มไม่แพ้คนถูกถ่ายเลย
นั่นแหละคือความสุขของพี่ แล้วทำไมถึงยังสงสัยในความสุขของพี่ล่ะครับ ทำไมถึงอยากให้พี่ทิ้งมันไป
พี่อยากรู้ แต่ไม่อยากถาม เพราะพี่ไม่อยากให้เรื่องพวกนี้มาทำให้เราผิดใจกัน
"ณัฐ มึงต้องคุยกับมันนะ กูรู้ว่ามึงรักและโอ๋มันมาก แต่ถ้าไม่คุยกัน จะเข้าใจกันได้ไงวะ"
"กูพยายามบอกเป็นนัยๆไปหลายรอบแล้ว "
"มึง น้องมันไม่ได้จะมาเข้าใจมึงทุกอย่างนะ รักอย่างเดียวมันไม่พอเว้ย บางทีกูยังไม่เข้าใจมึงเลย คนเหี้ยอะไร โคตรติส"
"แต่เธอก็ไม่เคยห้ามไม่ใช่เหรอ"
"เฮ้อ แล้วยังไง กลับไปมึงก็กอดกัน จูบกัน เอากันเหมือนเดิม แล้วก็ไม่พูดอะไร ปล่อยเบลอไปงี้"
"ก็คงดีที่สุดแล้ว ไม่อยากทะเลาะ ไม่อยากให้ไม้ไม่สบายใจ อะไรที่ทำให้ได้กูก็ทำให้ "
"แต่บุหรี่ก็เลิกไม่ได้สักทีอ่ะนะ"
"มันโคตรยาก..."
เขาเหนื่อยกับความไม่เป็นตัวเอง บางทีต้องขอโทษและยอมในเรื่องเล็กๆเพื่อให้ทุกอย่างผ่านไป คิดแค่ว่ายอมนิดยอมหน่อยไม่เป็นไร ทำมาเรื่อยๆ เพราะแค่ได้เห็นรอยยิ้มและได้รับอ้อมกอดอบอุ่นนั่นก็คุ้มค่าแล้ว
มันจะไม่เป็นไรนะณัฐ
มึงเก่ง และเราสองคนรักกันมากๆไง
TBC.
เอาไปสองมุมในตอนเดียว ค่ะ ตามนั้น จับแน่นไปก็เจ็บ คืออยากให้เข้าใจในมุมของมั้งสองฝ่าย จริงๆมันไม่ผิดหรอก ก็แค่รักอ่ะ แต่แค่รักมันไม่พอ
แอบเจ็บและสัมผัสถึงความรู้สึกของพี่ณัฐในตอนที่เขาตั้งคำถามและคุยกับตัวเอง แบบ แต่งเองและมาย้อนอ่านยังอึ้ง
ช่วงนี้อยู่ในอดีตกันก่อนนะคะ อยู่กับเขาให้ทุกช่วงเวลา.
ฮึบ
Name
Status
ก่อนหน้า
ถัดไป
แคท | #มายอาโป
ใหม่ไปเก่าCapture Chat Story
แชร์
ทวีต
Line it
“มาเป็นคนแรกที่โดเนทให้กำลังใจนักเขียนกันเถอะ”
