วันนี้ฉันตื่นเช้าเป็นพิเศษ ก่อนที่จะออกไปตลาด อืม.. คงต้องซื้อวัตถุดิบเข้าไปล่ะมั้งนะ อย่างตานั่น ที่บ้านคง ไม่มีวัตถุดิอะไรหรอก
หลังจากที่ซื้อวัตถุดิบเสร็จแล้ว ฉันก็ตรงไปบ้านหมอนั่นทันที
ฉันกดออดอยู่หน้าบ้านนานสองนาน สักพักเจ้าของบ้านหน้าสวยก็เดินสะลึมสะลือมาเปิดประตูบ้านให้
"ยังไม่ตื่นอีกเหรอ กดออดตั้งนานกว่าจะโผล่นะ" ฉันเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับบ่นเจ้าของบ้านไปด้วย บ้านเดี่ยวขนาดทรงกระทัดรัด ไม่ใหญ่มากและไม่เล็กมากจนเกินไป คนในบ้านไม่มีใครอยู่เลยเหรอนอกจากตานี่น่ะ
"นี่ คนอื่นๆในบ้านล่ะ" พูดไปก็มองหาไป
"ทำงาน" คนขี้เซาว่าพลางเลื้อยตัวนอนบนโซฟา "โนบิมาเช้าจัง" ใครล่ะนั่นโนบิ -_- ฉันทำหน้าหน่ายกับคนตรงหน้าก่อนจะเดินเข้าไปหา แล้วจิ้มที่หน้าผากคนตรงหน้าย้ำๆก่อนจะพูดว่า "อิโนะสุเกะ"
"หืม"
"พูดตามฉันนะ อา โอ อิ"
"อาโออิ" ฉันยิ้มอย่างพอใจกับคำพูดของคนตรงหน้า "ดีมาก ท่องวนไปร้อยครั้งจะได้ไม่เรียกมั่วซั่ว"
"เข้าใจแล้วอาโอบิ ให้ท่องคำว่า อาโออิ สินะ อย่ามาดูถูกความสามารถของท่านอิโนสุเกะคนนี้นะ! ฮ่าาาาาา" ว้อททททท เหนื่อยมาก อิโนะสุเกะ นายมันแน่ มันแน่มาตล้อดดดด
"ช่างมันเถอะ จะกินเทมปุระเลยมั้ย จะได้ไปทำให้"
"อือ นอนรอนะ"
"อะเค"
ฉันพูดพร้อมกับเข้าไปสำรวจครัวของเจ้าของบ้าน หลังจากนั้นจึงเริ่มลงมือทำเทมปุระให้ตาทึ่มนี่กิน ระหว่างทำก็คิดอะไรเพลินๆ หัวสมองก็คิดไปว่า ฉันมาทำอะไรที่นี่วะ แค่มาทำเทมปุระแล้วก็กลับเหรอ แค่นี้อะนะ แค่นี้จริงอะ
"โอบิ"
"โอบิ"
"อาโอบิ"
"ห้ะ" ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงเรียก
"คิดอะไรอยู่"
"ทำไม" ฉันขมวดคิ้วก่อนจะมองหน้าคนถาม เจ้าตัวจึงได้พยักเพยิดไปทางกระทะ ก่อนจะบอกว่า
"มันจะไหม้แล้ว"
"เวรกรรม" ฉันรีบกุลีกุจอปิดแก๊ส ก่อนจะตักเทมปุระใส่จานพักน้ำมันไว้ซักแป๊บนึง
"คิดอะไรอยู่ เหม่อแบบนี้ไม่สมเป็นเธอเลยนะ" ชายหนุ่มเพื่อนร่วมชั้นเดินมาดูเทมปุระที่ฉันทำไว้ก่อนจะนั่งรอบนโต๊ะแล้วเท้าคางมอง "คิดถึงฉันอยู่อ่อ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ปะ อยู่ตรงนี้แท้ๆ" อีกฝ่ายแกล้งทำเป็นพูดแซวให้ฉันเขิน
"เพ้อเจ้อ เสร็จแล้ว ฉันจะกลับล่ะนะ"
"อ่าว เดี๋ยวดิ กลางวันอะ ท่านอิโนะสุเกะจะกินอะไร"
"นายจะกินเทมปุระตลอดเวลาเลยรึไง"
"เออดิ เทมปุระคือทุกอย่างของท่านอิโนะสุเกะคนนี้"
ฉันหลุดขำกับคำพูดของคนตรงหน้า "ทำไมต้องท่าอิโนะๆๆตลอดเวลา ตลกอะ 55555"
"เดี๋ยวเถอะ เออ เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน" คนตรงหน้าลุกขึ้นก่อนจะหายไปทำธุระส่วนตัว ฉันที่ว่าง เลยเดินชมบ้านของเจ้าบ้านี่ไปเรื่อยๆ จนไปหยุดตรงเปียโนกลางบ้าน
"อืม.. เล่นซักหน่อย เจ้าของบ้านคงไม่ว่าหรอกมั้ง" ไวกว่าใจคิด เสียงเปียโนก็เริ่มบรรเลงทำนองที่กระท่อนกระแท่นขึ้น คนที่เล่นไม่ทันสังเกตว่าเจ้าของบ้านที่บัดนี้ทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วได้ยืนมองเธอและอมยิ้มปนขำให้กับทำนองที่แสนจะเห่ย ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะรู้สึกตัว ร่างของชายหนุ่มก็ล้มตัวนั่งข้างหญิงสาวคล้ายกับการโดนโอบไปทั้งตัว ก่อนจะเริ่มบรรเลงทำนองที่เพราะเสียจนเธอลืมตัว ว่าตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของตาบ้านี่
ไม่คิดเลย ว่าเจ้าทึ่มนี่จะมีความสามารถดีขนาดนี้ เธอคิดพลางฮัมเพลงไปในลำคอ หลังคนข้างๆเล่นเสร็จ เธอกะจะหันไปแซวถึงความสามาถที่ท่านอิโนะสุเกะคนนี้พึงมีเสียหน่อย แต่กลับต้องคิดผิดมหันต์ที่อีกฝ่ายก็กะจะหันมาอวดเธอเช่นเดียวกัน
"จุ๊บ" สัมผัสแผ่วเบา ทว่าความรู้สึกกลับรุนแรงนัก ทั้งสองฝ่ายต่างทำหน้าเหวอใส่กัน เป็นฝ่ายหญิงที่ควบคุมสีหน้าได้ก่อนจึงเอ่ยขึ้นเพื่อขัดบรรยากาศบ้าๆที่กำลังจะก่อตัวขึ้น
"ลุกไปได้แล้ว ไม่กินไง้ เทมปุระอะ"
"จริงด้วย" ฝ่ายชายรีบลุกยืนก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าครัว 'มันก็แค่อุบัติเหตุ เย็นไว้โว้ยไออิโนะๆๆ'
"กลางวันจะกินเทมปุระหรืออย่างอื่นอะ" ฉันเดิมตามเข้ามาถามคนตรงหน้าที่กำลังสวาปามมื้อเช้าแบบมูมมาม ค่อยๆกินก็ได้พ่อคุณ มันไม่หายไปไหนซักหน่อย
"แล้วแต่คนทำ"
"ถ้าจะเทมปุระทุกมื้อ นายได้ตัวกลายเป็นกุ้งไปก่อนอะ อย่างอื่นละกันนะ" ฉันว่าก่อนจะไปเปิดทีวีกลางบ้านดูฆ่าเวลาก่อนที่อีกคนจะเดินถือเกมส์กดมานั่งเป็นเพื่อน ต่างฝ่ายต่างทำกิจกรรมของตัวเองไปจนถึงมื้อกลางวัน
มื้อกลางวัน สุกี้ยากี้สำหรับ 2 ที่ได้ถูกดำเนินไปพร้อมกับที่อิโนะสุเกะเอาแต่พร่ำบอกว่า ให้ลาออก ไม่ต้องเรียน มาเป็นแม่ครัวให้ท่านอิโนะสุเกะดีกว่าตลอดเวลา
หลังจากที่ล้างชามเสร็จก็ออกมาดูเจ้าของบ้านที่นั่งหลับบนโซฟา 'กินแล้วนอน ดีจริงนะคุณชาย' ฉันคิดในใจพลางจ้องมองใบหน้าของคนตรงหน้า เป็นผู้ชายบ้าอะไร หน้าสวยซะฉันยังอาย ไม่รู้ว่าเผลอจ้องมองใกล้ขนาดไหน ไม่รู้ว่าเผลอจ้องมองนานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ประสานสายตาเข้ากับดวงตาสีเขียวของคนตรงหน้าเสียแล้ว ไม่รู้บรรยากาศพาไป หรือความรู้สึกที่คุกกรุ่นจนเริ่มจะล้นเอ่อของทั้งสองฝ่าย หรืออะไรจะเป็นใจก็แล้วแต่ ใบหน้าทั้งสองต่างค่อยๆขยับเข้าหากัน
อิโนะสุเกะค่อยๆทาบริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากของคนตรงหน้า ทุกๆการกระทำเป็นไปอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป คล้ายกับขออนุญาตที่จะทำ มือใหญ่เกี่ยวเอวบางของคนตรงข้างให้แนบชิดตนมากขึ้นก่อนจะปรับองศาหน้าให้เข้ากับอีกฝ่าย ริมฝีปากบางค่อยๆเผยอราวกับเชื้อเชิญให้ชายหนุ่มค่อยๆสอดลิ้นเกี่ยวกวัดความหวานไปมาอย่างอ้อยอิ่ง
"หวาน หวานจนอยากชิมมากกว่านี้" ไวกว่าความคิด จากสัมผัสที่อ่อนหวานเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้น ฝ่ายชายบดเบียดริมฝีปากลงไปหนักขึ้น.. หนักขึ้น จนอาโออิที่ใกล้จะหมดลมหายใจได้ทุบอกให้ฝ่ายชายถอนจูบออกเสีย
"แฮ่กๆ .." ไม่ทันได้พักหายใจ ไม่ทันได้ตั้งสติกลับมาอีกครั้ง ก็ถูกคนตรงหน้าสูบความหวานเข้าไป ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
Name
Status
ก่อนหน้า
ถัดไป
ตอนล่าสุดของเรื่องแล้ว
กดเลิฟเป็นกำลังใจให้นักเขียน
กดเลิฟ
Kimetsu no Yaiba : Kamado's Bakery
ใหม่ไปเก่าCapture Chat Story
แชร์
ทวีต
Line it
