.
หัวหน้าครอบครัว... คำที่ยิ่งใหญ่แฝงไปด้วยอำนาจ และความรับผิดชอบ เมื่อมีปัญหาหัวหน้าครอบครัวก็ต้องพร้อมรับมืออยู่เสมอ
“ฮัลโหลแม่” น้ำเสียงแน่วแน่มั่นคงต่อสายถึงคุณแม่ด้วยท่าทีร้อนรน
(ว่าไงลูก)
“ปืนมีเรื่องอยากจะถาม”
(ว่ามาเลยลูก ตอนนี้แม่ว่าง)
“ข้าวต้ม ปืนจะทำข้าวต้ม”
(อาฮะ...? ปืน...ซื้อกินดีกว่าไหมลูก)
อ้าวแม่...
อืม แต่ก็จริงอย่างที่แม่พูด
เพิ่งมาคิดได้ว่าจะทำเองแล้วเสี่ยงให้คนทานท้องเสียทำไมวะ แค่เป็นไข้ก็น่าสงสารจนใจเขาเจ็บไปหมดแล้ว เพราะความร้อนรนทำอะไรไม่ถูกเลย นี่คือการดูแลคนป่วยครั้งแรกในชีวิต ตอนที่เคยดูแลจีเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แค่พาอีกฝ่ายไปหาหมอจากนั้นก็กำชับให้ทานยาให้ครบตามที่หมอสั่ง พักผ่อนมาก ๆ ดื่มน้ำเยอะ ๆ
แต่เอาเข้าจริงเมื่อได้สัมผัสและดูแลจริง ๆ ในฐานะคุณหมอจำเป็นบอกเลยว่าคนไข้คนนี้ดื้อมาก จนอยากจับตีก้นลายเลยทีเดียว ซึ่งสาเหตุของการเป็นไข้หวัดครั้งนี้ของคุณภรรยาเขามีส่วนเอี่ยวด้วย
ส่วนสาเหตุนั้น ที่จริงมันเป็นเรื่องของคนรักกันสองคนที่พยายามทำชีวิตคู่ให้ตื่นเต้นมากขึ้น เพราะความรักไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง และมีใครอาจไม่เคยรู้ว่าอ่างอาบน้ำในบ้านของเราใหญ่มาก โอเค...คงนึกภาพออกแล้วใช่ไหม เราสองคนค่อนข้างตื่นเต้นในการร่วมรักกันในสถานที่ที่ไม่ใช่เตียง เจนในตอนที่มีหยดน้ำเกาะพราว ใบหน้าฉ่ำตาเยิ้มริมฝีปากเผยอในชุดคลุมอาบน้ำบอกเลยถ้าใครทนได้นะ... ก็ทนไปเลย ส่วนเขายังไงก็ขอไม่ทน
และเพราะว่าเราสองคนเปียกปอนท่ามกลางสายน้ำไหลจากฝักบัว ก็อย่างที่เห็นเจนป่วยเสียจนได้
(แล้วไปทำอีท่าไหนเจนถึงได้ป่วยได้ล่ะเนี่ย)
“อ่า...” ก็จะให้ตอบยังไงดีล่ะ ...แบบว่ามันก็หลายท่าอยู่นา...
(เอาเถอะ ๆ แน่ใจนะว่าจะไม่ให้แม่ส่งคนไปดูแล)
“ผมดูแลเจนได้”
(เอาจริง ๆ แม่แอบเป็นห่วงนะปืน อย่างน้อยช่วงนี้ก็อย่าทำอาหารกินเองล่ะ เดี๋ยวเย็นนี้แม่ให้คนขับรถเอาอาหารไปส่งให้ดีกว่า ย้ำอีกทีนะปืน อย่า ทำ อา หาร ทาน เอง)
“ปืนรู้แล้ว ทำไมแม่ต้องเน้นย้ำขนาดนั้นด้วย”
(ใครจะไปรู้ล่ะ คนที่ล้างผักล้างหมูด้วยน้ำยาล้างจาน สมควรแล้วเหรอที่จะให้มาดูแลคนป่วย เฮ้อ...เป็นห่วงจริงจริ๊ง แม่ไปค้างด้วยดีไหม)
“แม่ เรื่องมันนานมาแล้วน่า ตั้งแต่สมัยไหนยังจำแล้วขุดมาว่ากันอีก แค่ไม่ทำอาหารก็น่าจะพอแล้วใช่ไหม เรื่องอื่นปืนทำได้น่า”
(หวังว่าจะออกมาดีนะ นี่ป้าแกก็รู้เรื่องแล้วนะ แต่ติดงานอยู่ต่างจังหวัด เดี๋ยวก็คงมีของไปฝากที่บ้านเหมือนกัน)
“ครับ แค่นี้นะ เดี๋ยวปืนออกไปซื้อโจ๊กก่อน”
ปืนวางสายจากแม่ ตอนแรกก็ว่าจะโทรไปขอคำแนะนำไหงถึงได้โดนขุดเรื่องเก่าสมัยมัธยมมาดุได้ก็ไม่รู้
เมื่อครู่ที่ผ่านพี่ชายของเจนมาดูอาการน้องชายก่อนไปทำงาน ตาขวางใส่ปืนเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าน้องชายป่วยเพราะสาเหตุใด จากนั้นก็ตรวจอาการ จัดยาให้ เจนทำท่าจะไม่ทานยาก่อนอาหารแต่พอโดนดุว่าถ้าไม่ทานยาก็ต้องโดนฉีดยาที่ก้น เจ้าตัวจึงยอมฝืนลุกขึ้นมา ว่าก็ว่าเถอะแต่กว่าจะลุกขึ้นมาทานยาได้ปืนนี่ปลอบแล้วปลอบอีก
ตอนปกติน่ารักขี้อ้อนยังไง ตอนป่วยคูณสอง สาม สี่เข้าไปเลย
“คุณเจนครับ คุณปืนออกไปซื้อข้าวให้แป๊บเดียวนะ นอนพักไปก่อน”
“ไม่ไปได้ไหมคุณปืน เจนไม่หิวหรอก มานอนกอดกันดีกว่าน้า” น้ำเสียงแหบพร่าเพราะพิษไข้ แถมยังมีอาการคัดจมูก เจ็บคอร่วมด้วย ทำให้เสียงเจนดูแปลกไปจากปกติไม่น้อย
“...” เนี่ย...แทบจะกระโจนขึ้นเตียง “ไม่ได้สิ เจนจะต้องทานยาหลังอาหารอีกนะ ปืนไปไม่นานหรอกแค่ปากซอยนี่เอง”
“...” จ๋อยเลย แค่บอกว่าต้องทานยา
“อย่าดื้อสิครับคนดี หือ”
“ถ้าดื้อแล้วจะไม่รักกันเหรอครับ” ดวงตากลมฉ่ำน้ำตาคลอช้อนมองอีกฝ่าย
“ดื้อก็รัก ไม่ดื้อก็รัก แต่อยากให้หายป่วยไง ถ้าหายแล้วจะพาไปกินไอศกรีมด้วยนะ” เอาของกินมาล่อเหมือนเด็ก พร้อมกับลูบศีรษะเส้นผมดำขลับนิ่มมือไปด้วย
“ตอนนี้ก็กินได้นะ จริง ๆ”
“เอาไว้อีกสองวันถ้าหายจะพาไปนะครับ เดี๋ยวปืนไปซื้อข้าวต้มมาให้ เอาน้ำเต้าหู้ด้วยดีไหม”
“...ดีครับ” เจนตอบอย่างจำใจใบหน้าหงอยแสดงออกมาอย่างปิดไม่มิด ไม่ใช่ว่าไม่รู้ตัวเองหรอกว่าในตอนป่วยตนจะดื้อดึงแค่ไหน คนดูแลจะต้องเหนื่อยกับเขาแน่ ๆ ก็เลยพยายามทำตัวว่าง่ายทั้งที่ใจไม่ได้อยากทานยาเม็ดโต ๆ เลยสักนิด
“โอเค งั้นเดี๋ยวปืนมานะ”
.
.
มื้อเช้าผ่านไปด้วยความทุลักทุเล เพราะคนไข้ไม่ให้ความร่วมมือกับคุณหมอจำเป็นเลยแม้แต่น้อย ทานข้าวไปไม่กี่คำก็แบะหน้าจะร้องไห้ ต้องง้องอนดึงดันให้ทานอีกจนข้าวต้มในถ้วยพร่องไปครึ่งชามปืนจึงพอ จากนั้นก็ถึงตอนที่ต้องบังคับกันทานยา
“ทานยาหน่อยนะคนเก่ง เดี๋ยวทานเสร็จแล้วปืนจะเช็ดตัวให้อีกที เจนจะได้นอนพักสบายตัว” ที่จริงเมื่อเช้ามืดก่อนที่พี่ชายของเจนจะมาถึงปืนได้เช็ดตัวให้อีกฝ่ายไปรอบหนึ่งแล้ว แต่เพราะตัวยังอุ่น ๆ อยู่จึงอยากให้อีกฝ่ายสบายตัว
“หึ ไม่เอาแล้วว เมื่อเช้าก็เพิ่งกินไปเอง”
“นั่นมันยาก่อนอาหารนะครับ นี่ยาหลังอาหารไง”
“...ถ้ารักกันก็ต้องไม่บังคับกันสิ”
“เพราะรักไง ถึงอยากให้ทานยา จะได้หายไว ๆ มีแรงไปทานของอร่อย ๆ กันอีก”
“...ทำไมปืนไม่เห็นป่วยเลยล่ะ คุณเจนป่วยอยู่คนเดียวไม่ยุติธรรมเลย”
“เอาไว้หายแล้ว เราไปออกกำลังกายกันบ้างดีไหม จะได้แข็งแรง”
“คุณปืน...”
“ครับ”
“สอนคุณเจนเล่นกล้ามด้วยสิ อยากกล้ามใหญ่ ๆ แข็ง ๆ เหมือนคุณปืนน่ะ”
“...”
“...มะ ไม่ได้เหรอ”
“...ได้ ฮ่า ๆ ได้สิครับ” ตอบรับไปก่อน เอาจริง ๆ เรื่องอัพกล้ามเนี่ยเจนคุยกับปืนมานานแล้วว่าอยากมีกล้ามเนื้อสวย ๆ เหมือนคุณสามี แต่ปืนก็บ่ายเบี่ยงมาตลอด ก็แหม...แบบนี้ดูนุ่มนิ่มน่ารักจะตายไป เจนไม่ใช่คนกล้ามเนื้อเหลวเสียจนเผะ แต่เพราะร่างกายผอมบางจึงทำให้ดูไม่มีลอนกล้ามเนื้อ เป็นหน้าท้องแบนราบ ส่วนแขนก็มีกล้ามเนื้อบ้างเป็นธรรมดาของผู้ชาย
“สัญญาแล้วนะ... ถ้าผิดสัญญาจะต้องแยกห้องนอน”
“...ครับ งั้น ๆ ทานยาดีกว่าเนาะ”
เฮ้อ... ทำไมเรื่องอัพกล้ามถึงได้เป็นเรื่องที่ทำให้ขาเตียงเราสั่นคลอนได้ล่ะเนี่ย. เอาไว้ค่อยคุยกันอีกทีตอนอีกฝ่ายหายป่วยก็แล้วกัน
เจนยอมทานยาอย่างง่ายดายหลังจากที่ข้อตกลงของเราสำเร็จ ปืนจึงลงมือเช็ดตัวให้อีกฝ่าย ผ้าขนหนูเปียกหมาดสเตนเลสตามร่างกายลำคอระหง ผิวของเจนแดงระเรื่อเพราะพิษไข้ ปืนจับผ้าเช็ดไล้ลงมาที่หน้าอก และเมื่อผ้าขนหนูผืนน้องลากผ่านยอดอก เสียงครางอือเบา ๆ จากคนป่วยก็ดังขึ้น แม้ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่
แต่คนดูแลนี่สิ ...สติแตกกระเจิงไปแล้ว!!!
เจนลืมตาขึ้นยังไม่หลับหลังลุกมาจิบน้ำเปล่ายันตัวเองขึ้นพิงหัวเตียงมองคุณสามีที่นำน้ำในกะละมังไปเทเดินกลับมา
“ทำไมยังไม่ยอมนอนอีกครับ หือ... ทานยาไปไม่ง่วงเหรอ”
“...” สายตาเจนมองไปที่มุมห้อง เห็นผ้ากองโตของเขาและคุณสามีแล้วถอนหายใจ “ขอโทษนะครับ เจนป่วยแบบนี้งานบ้านเลยไม่ได้ทำเลย”
ปืนมองตามไปที่ผ้ากองโต จากนั้นก็มองใบหน้าคุณภรรยาอีกที กว่าเจนจะหายป่วยแน่นอนว่าจากผ้ากองโตอาจจะกลายเป็นภูเขาเลยก็ว่าได้
งั้นก็ช่วยไม่ได้แล้วล่ะ
หน้าที่พ่อบ้านที่เคยฝึกเอาไว้ คงจะต้องได้ทำจริงจังในตอนนี้แล้วล่ะ
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดี๋ยวปืนจัดการเอง รับรองเลย”
“แต่ว่า...เจนช่วยดีกว่าไหม งานมันเยอะ”
“ไม่ ๆ เจนนอนพักดีกว่าเดี๋ยวตื่นมาอีกที ทุกอย่างเรียบร้อยหมดเลย”
“...”
“จริง ๆ เชื่อใจปืนเถอะน่า ปืนทำได้ทุกอย่างเลยนะ” ยกเว้นทำอาหารเรื่องนึงก็แล้วกัน
“ก็ได้ครับ”
.
.
.
โอเค...มันจะไปยากอะไรนัก ก็แค่เอาผ้าใส่เครื่อง ใส่ผงซักฟอก น้ำยาปรับผ้านุ่ม ตั้งเวลาซัก รอเวลาได้นำไปตาก ใช่...ก็แค่นั้น
ครืด... สมาร์ตโฟนราคาแพงสั่นมีสายเข้า หลังจากปืนตั้งเวลาและเครื่องซักผ้าเริ่มทำงานได้เพียงไม่กี่นาที
(ปืน)
“ครับแม่”
(เป็นไงบ้าง)
“โอเคดีครับ เจนทานยาแล้วก็นอนพักแล้ว”
(ดีแล้ว แล้วนี่ทำอะไรอยู่)
“ปืนกำลังซักผ้า”
(หา? ซักผ้าเหรอลูก)
“ครับ”
(แล้วได้แยกเสื้อกับกางเกงหรือเปล่า)
“แยกสิแม่ ปืนไม่ใช่คนไม่รู้เรื่องเสียหน่อย”
(งั้นเหรอ ก็ดี แยกผ้าสีกับผ้าขาวเรียบร้อยใช่ไหม ไม่ใช่ว่าเอาเสื้อมัดย้อมที่แม่เพิ่งซื้อไปฝากใส่บนไปพร้อมกับผ้าอื่นหรอกนะ)
“...”
(ปืน?)
“แม่!!! ปืนลืม”
(กรรม หยุดเครื่องซักผ้าก่อนสิลูก)
“...หยุดเหรอครับ” ปืนลนลานเมื่อมองลงไปที่ในเครื่องซักผ้าก็เห็นว่าสีของน้ำเข้มขึ้นคล้ายสีน้ำเงิน
เวรแล้ว...
(ถอดปลั๊ก ๆ ปืนถอดปลั๊กเลย) โอเค ถอดปลั๊กเรียบร้อย เครื่องซักผ้าหยุดทำงาน และปืนค่อย ๆ เอาผ้าออกมาคลี่ดูทีละตัว มีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวของปืนเท่านั้นที่ได้รับความเสียหาย (เป็นไงบ้างลูก)
“แม่... ปืนได้เสื้อสีฟ้าตัวใหม่”
(เฮ้อ... ไอ้ลูกคนนี้นี่)
ใช้เวลาอยู่นานกับการซักผ้าและตากผ้า ปืนสะบัดเสื้อตัวสุดท้ายใส่ไม้แขวนเสื้อและตากใส่ราว เมื่อหันมาอีกทีก็เห็นว่าใครบางคนยืนพิงขอบประตูหลังครัวมองอยู่
“ทำไมไม่นอนอยู่บนห้องล่ะครับ ยังไม่หายดีอย่าโดนแดดสิ”
“เจนนอนจนไม่อยากนอนแล้วล่ะครับ” เจนดีขึ้นมากหลังจากได้ทานยาไป เหงื่อไหลตามกรอบหน้าปืนใช้ผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อซับให้ ดวงตากลมมองไปยังราวผ้าก่อนจะยิ้มออกมา “เก่งจังครับ ตากผ้าเยอะขนาดนั้นจนหมดเลย”
“ใช่ไหมล่ะ สามีเธอไม่ได้เก่งแต่เรื่องหาเงินหรอกนะคุณเจน”
“ว่าแต่...เสื้อสีฟ้าตัวนั้น...”
“อ่า...แดดร้อนหิวน้ำจังเลย เข้าไปในบ้านกันเถอะครับ” จะให้เจนรู้ถึงความผิดพลาดนี้ไม่ได้ เดี๋ยวมันไม่คูล ปืนอยากดูเท่ไม่มีที่ติในสายตาคุณภรรยา
เจนย้ายตัวเองลงมานั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น ได้ยินเสียงราดน้ำ เสียงแปรง และเสียงสบถดังมาจากห้องน้ำชั้นล่างใกล้กับห้องครัว ใบหน้าหวานยิ้มออกมาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะกลับมาสนใจกับทีวีต่อ ก็แหม...หนังกำลังดีเลยไม่มีเวลาลุกไปดูคุณปืนหรอก
ด้านปืน นี่คือสิ่งที่ยิ่งใหญ่และยากกว่าการคิดตัดสินใจอยู่บนกองเอกสารท่วมหัวเสียอีก มือหนาถืออุปกรณ์ประจำกายอย่างแปรงขัดส้วม มือซ้ายก็มีน้ำยาล้างห้องน้ำ แต่งกายมิดชิดใส่ถุงมือยาง รองเท้ากันลื่นสำหรับใส่ในห้องน้ำบรรจงเทลาดน้ำยาลงไปครู่หนึ่งก็เริ่มขัด
“เวรเอ๊ย!” ในขณะที่กำลังตั้งใจขัดพื้นกระเบื้องอยู่ข้อศอกเขาก็ไปกระทุ้งโดนผนังห้องน้ำเข้า เส้นประสาทชาแปล๊บไปทั่วแขน จนหลุดสบถเสียงดังออกมา จากนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดตามเคาน์เตอร์ กระจก ขัดโถส้วม เปลี่ยนม้วนกระดาษชำระ นำถุงขยะที่ใช้แล้วออกมาแล้วนำไปทิ้ง
เสร็จหนึ่งห้องก็ขึ้นไปชั้นบน ล้างห้องน้ำ ทำสิ่งเดียวกันกับเมื่อครู่ ในใจก็นึกกร่นด่า
ปัดโธ่เว้ย อยู่กันสองคน ทั้งบ้านควรมีห้องน้ำแค่ห้องเดียวพอไหมล่ะ
ไหนจะตอนกวาด ถู ทำความสะอาดหยากไย่บนเพดาน เช็ดฝุ่นตามตู้ โต๊ะ ต่าง ๆ ขัดราวบันไดสเตนเลส ทั้งหมดนี้... ทำไม่เสร็จในวันเดียวหรอก ใครจะเก่งกาจขนาดนั้นกันเล่า วันนี้เอาแค่ซักผ้า ล้างห้องน้ำ กับกวาดหยากไย่ กวาดพื้นก่อนเถอะ
เหนื่อยวุ้ย! นี่คือสิ่งที่เจนทำมาตลอดจริง ๆ เหรอ มันไม่ง่ายเลยนะ เหนื่อยมากด้วย ให้ตาย...นี่เขาใช้งานเมียหนักขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
เคยคิดว่าเรื่องทำงานมันเป็นเรื่องที่ง่ายดาย ก็แค่ทำความสะอาด มันจะไปเหนื่อยเท่าคนทำงานนอกบ้านอย่างเขาได้อย่างไร ...แต่พอมาลองทำเองก็ถึงได้รู้
“เจน... ต่อไปไม่ต้องทำงานบ้านแล้วนะ เดี๋ยวปืนให้คนจากบ้านใหญ่มาทำให้”
“หือ? เหนื่อยไหมครับ” เจนที่พอดีขึ้นแล้วก็มาเข้าครัว คุณปืนซื้ออาหารกลางวันเตรียมเอาไว้แต่เช้าแล้ว แค่นำมาแกะใส่จานแล้วอุ่นแค่นั้น “มาทานข้าวก่อนนะครับ”
“นี่... พูดจริงนะ ไม่ต้องทำพวกนี้แล้ว เหนื่อยจะตาย”
“ไม่เอาสิ คุณปืนเหนื่อยก็ไม่ต้องทำแล้วนะ พรุ่งนี้เจนดีขึ้นเดี๋ยวทำต่อเอง”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แค่อยากให้เธออยู่สบาย ๆ สามีเธอเป็นห่วงไงคุณเจน”
“ผมทำได้น่า ตอนนี้ทำถึงไหนแล้วครับ”
“เพิ่งล้างห้องน้ำเสร็จเอง ทำไมบ้านเรามีห้องน้ำเยอะขนาดนี้ล่ะเจน เราควรปิดล็อกแล้วใช้แค่ห้องเดียวดีไหม เจนจะได้ไม่เหนื่อย”
เจนหัวเราะออกมาเอ็นดูคุณสามี แต่ส่ายหน้าปฏิเสธไป
“เจนอยากทำนี่ครับ บ้านของเรา ใครจะรักเท่าเรา”
“...เอางั้นเหรอ”
“ครับ”
“แต่ว่าพรุ่งนี้ยังไม่ต้องทำนะ ปืนรับปากว่าจะทำก็คือทำให้ เหลือกวาดหยากไย่ กวาดพื้น ถูบ้าน เดี๋ยววันนี้แถมเช็ดกระจกให้ด้วย”
“เก่งจังเลยครับ”
“นี่ใคร สามีเธอไงคุณเจน”
“...” เจนยิ้มแก้มปริ มองอีกฝ่ายด้วยสายตาอบอุ่นปลื้มใจ ใบหน้าคนป่วยแก้มแดงซ่านแต่ยิ้มไม่หุบ วันนี้เจนเห็นความน่ารัก ความเอาใจใส่ของคุณปืน
เมื่อก่อนในตอนที่เจนไม่สบาย ก็มีแต่พี่เวิลด์ที่อยู่ข้าง ๆ พอแต่งงานออกเรือนมามีบ้างที่เจ็บป่วย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ป่วยแล้วได้รับการใส่ใจจากคุณปืน ยิ่งพอรู้ว่าอีกฝ่ายแคร์เจน ยอมทำงานบ้านแทนแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโชคดีจริง ๆ
พอทานอาหารเสร็จ ก็เป็นคุณปืนที่อาสาล้างจานเช่นเคย เรื่องล้างจานคุณปืนน่ะชำนาญมากแล้วนะ ฝึกจากตอนไปบ้านคุณยาย เพราะงั้นหลังทานมื้ออาหารหน้าที่ของคุณปืนคือล้างจานคว่ำให้เรียบร้อย
เจนเดินไปด้านหลังของคุณสามียกแขนสองข้างกอดทางด้านหลัง แนบใบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง ร่างกายที่อบอุ่นที่สุดในโลกสำหรับเจน ขนาดตัวเจนที่เป็นไข้อยู่ยังอบอุ่นไม่เท่าเลย เจนชอบกอดแบบนี้ให้ความรู้สึกเหมือนกอดตุ๊กตาหมีมีชีวิตตัวใหญ่ ๆ ที่ทั้งหล่อเหล่า ใจดี และอบอุ่น
“อะไรกันหือ... จะอ้อนกันหรือไง” ปืนสัมผัสได้ถึงตัวอุ่น ๆ ที่เกาะหลังเขาเอาไว้ ปืนยิ้มมือยังคงถือจานค้างอยู่ เขาชอบนิสัยขี้อ้อนเอาแต่ใจนิด ๆ ในตอนนี้ที่สุด เพราะตอนปกติเจนมักจะเอาใจเขามากกว่า แต่มาครั้งนี้เขาได้เป็นคนดูแล เอาใจ ตามใจอีกฝ่ายบ้าง
มันเป็นความรู้ที่คนรับอยู่ฝ่ายเดียวมีโอกาสทำเพื่อคนที่เรารักบ้าง
แม้จะเหนื่อย...
เหนื่อยมากเลยก็ตาม...
แต่ปืนก็รู้สึกยินดีที่จะทำมัน
“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่ดูแลกันขนาดนี้”
“ไม่เลย ไม่ต้องขอบคุณอะไรทั้งนั้น เพราะแค่นี้มันยังไม่เทียบกับสิ่งที่เจนทำให้ปืนมาตลอดไม่ได้เลย”
“รักนะครับคุณปืน”
“รักคุณเจนเหมือนกันครับ รักที่สุดเลย”
“อย่าลืมทำตามสัญญานะครับ ที่บอกว่าจะพาไปวิ่ง แล้วก็อัพกล้าม”
“...โอเคครับ”
เฮ้อ...
ชุดวิ่งของคุณเจน...
#สามีไม่รักปจ
Name
Status
ก่อนหน้า
ถัดไป
ตอนล่าสุดของเรื่องแล้ว
กดเลิฟเป็นกำลังใจให้นักเขียน
กดเลิฟ
จบ
43 m² {bozhan}
จบ
ใหม่ไปเก่าCapture Chat Story
แชร์
ทวีต
Line it
“มาเป็นคนแรกที่โดเนทให้กำลังใจนักเขียนกันเถอะ”
| โดเนทสูงสุดของเรื่อง สามีไม่รัก #ป๋อจ้าน | ||||
|---|---|---|---|---|
 100.00  |  50.00 |  40.00 |  40.00 | |
| โดเนทสูงสุดของ ตอนย่อยนี้ | ||||
|---|---|---|---|---|
 มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน |
