ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมนะคะ
จะอินมากถ้าเราเปิดเพลงนี้ไป ด้วย
14
Time doesn't make sense.
ในเวลาเช้าแบบนี่ทำให้ที่อากาศรอบๆ ตัวรู้สึกหนาวเย็นซึ่งไม่เหมือนเช่นทุกวันที่ต้องขึ้นมาแล้วพบใครกอดให้ความอบอุ่นแต่วันนี้ไม่มีอ้อมกอดแบบนั้น ผมตื่นขึ้นมาโดยที่มีอาการโลกกำลังหมุน รู้สึกหนักที่หัว หน้าทุกอย่างเบลอๆ ทำให้ผมต้องหลับตาลงนอนอีกครั้ง
" อรัญตื่นยังครับ ตื่นได้แล้วนะ เดี๋ยวไปมอสาย " เสียงของโยเอ่ยเรียกผม
" อื้ออออออ มันหนักหัวอะ " ผมเอ่ยตอบ
" เมื่อวานไปหาหมอมาเป็นไงบ้าง บอกโยหน่อยสิ " โยพูดขณะเดินเข้ามานั่งลงข้างเตียงที่ผมนอนอยู่
" ก็... หมอบอก...ว่า Rrrrrrrrrrrrrr " เสียงโทรศัพท์ของโยดังขึ้น
" ฮัลโหลว่าไงมึง ....... " โยลุกขึ้นไปคุยโทรศัพท์ด้านนอนห้อง
ผมนึกถึงคำพูดที่หมอพูดกับผมขึ้นมาอีกครั้ง ' คือนี่เป็นสิ่งที่หมอจะแจ้งให้คนไข้ได้ทราบนะครับ (หมอชี้ไปภาพหนึ่งที่ฉายอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์) ตรงส่วนนี้มันคือ เนื้อเหยื่อโพรงจมูกนะครับ เห็นส่วนนี้ไหมมันถูกทำลายไปขนาดเท่ากับเมล็ดถั่วเขียว ตรงนี้มันอาจจะเป็นเพียงระยะแรกของมะเร็งนะครับ ซึ่งมันเกิดจากสารบ้างชนิดที่เข้าไปทำรายเนื้อเหยื่อในส่วนนี้ คนไข้อาจจะมีสารที่ไนโตรชามึน (สารที่ก่อให้เกิดมะเร็ง) มากเกินไปจนกลายเป็นเชื้อของมะเร็งหลังโพรงจมูกได้นะครับ บางครั้งทำให้คนไข้มีอาการหายใจไม่ค่อย แล้วก็มีเลือดไหลออกมาได้ครับ ทั้งนี้หมออาจจะนัดมาทำการตรวจเพิ่มเติมให้ละเอียดอีกครั้งนะครับ ถ้าหลังจากนี้มีอาการเลือดออกทางโพรงจมูกหรือ มีอาการหายใจไม่ออกอีก ต้องรีบมาพบแพทย์ทันทีเลยนะครับ ยังไงผลตรวจที่แน่ชัดอาจจะต้องรอผลตรวจในครั้งหน้าอีกทีนะครับ อาจจะไม่ได้เป็นในส่วนนั้นก็ได้ อย่าพึงกังวลไปนะครับ ' ทุกถอยคำของหมอมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผม มันอาจจะเป็นข้อสันนิฐานของหมอ หรือมันอาจจะเกิดขึ้นกับผมจริงๆ ผมก็ไม่อาจจะรู้ได้เลย ผมคิดเพียงแค่ว่ามันอาจจะเป็นความเครียดสะสมของผมทุกครั้งที่อ่านหนังสือหนักๆ แต่วันนี้มันกับไม่ใช่ ทุกครั้งที่คิดขึ้นมามันทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาช้าๆ ผมจะทำยังไง มันจะเป็นยังไง ผมไม่อาจจะรู้ได้เลย จะบอกเค้าดีไหม จะบอกใครได้หรือเปล่า โย ครอบครัว เพื่อน ผมกลัวเหลือเกินว่ามันจะทำให้คนรอบข้าง รู้สึกไม่ดีไปกับผมด้วยหรือเปล่า มันจะรักษาได้ไหม หรือจะรักษาไม่ได้ ตอนนี้ผมไม่รู้เลย ผมนั่งทบทวนว่าเรื่องทั้งหมดมันคืออะไรกันแน่ ผมงงไปหมดทุกอย่าง ผมนั่งคิดอยู่พักใหญ่โยก็ก้าวเข้ามาในห้อง ผมใช้มือขึ้นปัดน้ำตาออกไปจนหมด
" เมื่อคืนกลับมากี่โมงอะเธอ " ผมเอ่ยถาม
" 5 ทุ่มอะ เค้าเห็นเธอหลับอยู่ เลยไม่ได้ปลุก " โยตอบผม
" อ่อ ... อื้อโอเค วันนี้เค้าลานะ ยังรู้สึกปวดหัวอยู่เลย "
" แล้วตกลงหมอบอกว่าไงบ้างอะ เมื่อกี้สายเข้าเธอยังไม่ทันได้พูดเลย " โยพูดก่อนจะลูบมาที่หัวของผม
" อ่อ......ไม่เป็นอะไร....ก็แค่เครียดเฉยๆ อะไม่มีไรเลย " รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างหนักๆ อยู่ที่ลำคอมันเป็นคำโกหกก้อนโตๆ
"โอเค งั้นเดี้ยวโยจะออกไปมอก่อนนะ โยทำข้าวต้มไว้ให้ ลุกมากินแล้วก็กินยานะรู้ไหม ไม่ไหวยังไงโทรหาโยเลยนะ โยเป็นห่วงอรัญที่สุดเลยนะหายไวๆ นะครับที่รักของโย " โยจับปอยผมออกจากใบหน้า แล้วจุ๊บเบาๆ ที่หน้าผากของผม
" อื้อโอเค "
" เดี้ยวเลิกแล้วจะรีบกลับมาหานะ รักอรัญนะกระต่ายน้อย ไปแล้วนะครับ " สิ้นเสียงพูดโยก็เดินออกไปจากห้อง
ผมได้แต่คิดว่า ทำไมเค้าถึงเลือกที่จะโกหกผม เพราะอะไร เมื่อคืนผมกลับมาที่ห้อง หลังกลับจากโรงพยาบาลก็ตีหนึ่งแล้วก็ไม่เห็นว่าโยอยู่ห้องผมแทบจะไม่ได้นอนเลยจะโทรไปก็จะรบกวน ผมนั่งรอเค้าทั้งคืน จนน่าจะเผลอหลับไปช่วงเช้ามืด เพราะอะไรกันนทำไมถึงกล้าที่จะพูดคำโกหกแบบนั้นส่งมาให้กัน ช่วงนี้โยททำตัวแปลกๆ ทุกอย่าง กลับมาดึกขึ้น โทรหาก็มักจะขึ้นรอสาย ไม่ค่อยมีเวลาให้กันเช่นเคย แต่กับผมแม้จะมีเวลาเพียงแค่ 5 นาที ผมก็จะให้มันไปกับเค้าในทุกครั้ง หรือสิ่งที่กำลังเป็นมันจะกำลังบอกอะไรผม ความเคยชินที่ต้องนั่งกินข้าวคนเดียวหลังจากเลิกเรียน กลับบ้านคนเดียว อยู่ในห้องคนเดียว แบบนี้เป็นเวลา 3 เดือนมานี้มันทำให้ผมชิน ชินจนอาจจะคิดว่าเรื่องระหว่างเรามันกำลังจะห่างหายกันไปหรือเปล่า
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr.
(ฮัลโหลอรัญวันนี้ไม่มามอหรอ) เสียงปลายสายดังขึ้น น้ำ เพื่อนในคณะของผม
" เราไม่ค่อยสบายอะ ฝากลาด้วยนะน้ำ โทษทีพอดีเราพึงตื่น " ผมตอบกลับไป
(อ่อโอเค หายไวๆ นะอรัญเราเป็นห่วง พักผ่อนเยอะๆ นะกินข้าวกินยาด้วยนะ)
" ขอบคุณนะ น้ำ เดี้ยวเรารีบๆ หายเลย "
(คร้าบบบบ อรัญของน้ำ อาจารย์มาแล้วนะเดี้ยวน้ำทำสรุปเผื่อนะ บายยย)
" จ้าาาาา ขอบคุณนะ "
ผมวางสายน้ำเพื่อนในคณะที่ผมสนิทที่สุด มีเพื่อนที่ดี มันก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีเช่นกัน
' มึงกูเห็นโยมารับใครที่หน้าคอนโดกูว่ะ มองไม่ทันใช่มึงปะ ' ข้อความของนิลเด้นขึ้นมา ผมได้แต่อ่านละคิดในใจว่าอย่าเป็นเช่นนั้นเลย
แต่ในเวลานี้ผมต้องการที่พึงมากที่สุด ในเวลาที่รู้สึกอ่อนแอ แล้วต้องการใครสักคน ตอนนี้ในหัวผมกับไม่มีเค้าอยู่ในนั้น เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เค้าไม่ได้เป็นความสบายให้กับผมเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา ผมต้องการที่พึงที่เป็นนความสบายใจให้กับผมมาเสมอ ป๊า คือคนนั้นในตอนนี้ ผมกดโทรศัพท์หาป๊าทันที
(ฮัลโหลลูกชายป๊าโทหาแต่เช้าเลย) เพียงแค่เสียงนี้ เพียงแค่ป๊าส่งเสียงมาน้ำตาของผมก็ไหลออกมา
(ว่าไงครับน้องอรัญ) เซฟโซนที่ดีที่สุด จริงๆ
(ฮัลโหลอรัญลูก...... เป็นอะไร บอกป๊าได้ไหมลูก บอกป๊าทีนะครับคนเก่ง)
" ป๊า...........อรัญเหนื่อย" ผมกั้นเสียงสะอืนเอาไว้ไม่ได้แล้ว ผมปล่อยเสียงที่อัดอยู่ออกมาให้หมด เพียงแค่ได้ยินเสียงของป๊าผมไม่อาจจะทนได้เลยมันเหนื่อยเกินไปที่จะต้องรับรู้ความรู้สึกเหล่านี้ไว้เพียงคนเดียว
(มีอะไรบอกป๊าได้ไหม น้องอรัญอยากเล่าอะไรไหม) ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไปนอกจากเสียงสะอื้นของตัวเอง
(ป๊าอยู่ไกลนะป๊าไปหาตอนนี้ไม่ได้ หนูเป็นอะไรคนเก่ง ฮึบก่อนเร็วครับลูกหนูไม่บอกป๊าก็ไม่รู้นะ) ป๊ามักจะถามผมและบอกให้ผมเข้มแข็งเสมอ
" อือ....... อรัญเหนื่อย.... อรัญไม่รู้เลยว่าจะบอกยังไง ว่าจะเริ่มจากเรื่องอะไรเลย ...... อรัญแค่อยากมีใครสักคนบอกอรัญว่า 'อรัญเก่งแล้ว อรัญสู้กับทุกเรื่องตอนนี้ได้ '..... ป๊าช่วยบอกอรัญหน่อยได้ไหม "
(อรัญป๊าไม่รู้ว่าอรัญเจออะไรมาเลย ป๊าจะไม่ถามถ้าหนูยังไม่บอกป๊า แต่ป๊าเลี้ยงอรัญมาให้หนูเป็นคนที่เข้มแข็งเสมอ ไม่ว่าเราจะเจอปัญหาอะไร อรัญผ่านมันมาได้ตลอดเลยนะลูก ในสาตาของป๊าอรัญเก่งที่สุดแล้ว หนูผ่านมันไปได้นะลูก ทุกเรื่อวราวในชีวิตของหนู ถ้ามันไม่ไหวหรือคิดว่าไม่มีใคร นี่ไงป๊ายังอยู่นะลูกยังอยู่ข้างๆ หนู ป๊าพร้อมจะมอบโอบกอดนั้นให้หนูเสมอนะ กลับบ้านเราได้เสมอนะลูก ป๊า มามี๊ แล้วก็อันวา รอหนูอยู่นะลูก)
เพียงแค่นี้มันก็ทำให้ บ่อน้ำตาของผมไหลออกมาราวกับไม่อาย ใครถ้าเกิดเข้ามาเห็นผมในตอนนี้ต้องสมเพชแน่ๆ ครอบครัวคือพื้นที่ ที่ดีที่สุดสำหรับผมเสมอ ไม่ว่าจะเจอกับปัญหาที่ยากแค่ไหน
" อืออออออ....... ป๊ากลับไทยวันไหน..... อรัญอยากเจอทุกคนเลยอรัญอยากกอด...."
(เสาร์หน้าครับลูก เดี้ยวพากลับไปให้กอดทุกคนเลย หนูรอไหวไหม รอป๊ากลับไปหานะคนเก่ง ป๊าจะรีบกลับไปเลย เดี้ยวก็ได้เจอแล้ว เวลามันเดินเร็วจะตายเชื่อป๊าสิ เวลาเดินเร็วเหมือนนาฬิกาที่ป๊าให้หนูไว้ไง เวลาที่มองมัน มันเดินเร็วไหมลูก เรื่องราวที่หนูเจอที่หนูจะบอกป๊าหรือเสียใจเมื่อกี้มันเป็นอดีตไปแล้วเห็นไหม เนี่ยเราต้องเดินไปข้างหน้า มองไปข้างหน้าแล้วคิดหาวิธีที่จะแก้ไขมันนะ อย่าเดินเป็นวงกลมแบบนาฬิกานะลูกรู้ไหมใช่ไหมคนเก่ง " ผมได้แต่มองหาเวลา กวาดตามองหานาฬิกาเรือนนั้นที่ผมได้ให้มันไปกับเค้า แต่ก็เห็นมันวางอยู่ตรงบนโต๊ะข้างเตียง สิ่งนั้นทำให้ผมรู้ว่าตอนนี้ผมได้ให้สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตขอผมกับเค้าไปแล้ว แต่ในเวลานี้ สิ่งนั้นสิ่งที่มันมีค่ามากที่สุดมันกับอยู่กับผมที่นี่ เหมือนกำลังถูกทิ้ง ป๊ามักจะบอกกับผมเสมอว่าเวลามันมีค่ากับเรามากที่สุด ผมมักจะให้สิ่งที่มีค่ามากที่สุดกับเค้า แต่ผมกับไม่เคยได้รับสิ่งมาค่าเหล่านั้นเลย
" รีบกลับมานะ อรัญมีเรื่องที่ต้องบอกแต่ยังบอกตอนนี้ไม่ได้เลย เพราะอรัญเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง เริ่มที่ตรงไหนเลย "
(ครับลูก อยากบอกป๊าเมื่อไหร่ก็ได้นะ ถ้าหนูพร้อม เข้มแข็งนะอรัญหนูเก่งมากแล้วลูก สู้ไปกับทุกเรื่องเลยนะ)
" โอเค ครับขอบคุณนะครับ เซฟโซนของผม อรัญรักป๊านะ รักม๊า รักอันวา ที่สุด "
(น้องรู้น้องดีใจเลย นะพี่อรัญบอกรักเนี่ย)
" ไม่จริง เลยไม่เห็นทักมาหาอรัญเลย เนี่ย "
(ไอ้เด็กแสบ มั่วแต่ตื่นเต้นไปเที่ยวกับยิมนะสิ)
" อือดื้อใหญ่เลย งั้นแค่นี้ก่อนนะป๊าอรัญไปกินข้าวก่อน "
(ดูแลตัวเองนะลูก วันเสาร์เจอกันครับ หนูเก่งที่สุดในโลกเลยนะ รักลูกครับ)
"ครับ รักป๊าครับ บายครับ "
ผมกดวางสายป๊า ก่อนจะลุกขึ้นไปที่โต๊ะอาหาร มีถ้วยข้าวต้มกับโน๊ตข้อความเล็กๆ ' กินเยอะๆ นะครับ '
วางอยู่ ผมหยิบมันขึ้นมาก่อนน้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้ง ตอนนี้เหมือนยิ่งใกล้ จะยิ่งไกลกันออกไปทุกที
หลังจากที่ผมทานข้าวเช้าที่โยทำไว้ให้ก็กินยาแล้วก็นอนจนตอนนี้เป็นเวลาเย็น ผมนอนหลับไปพร้อมกับน้ำตาอีกครั้ง เป็นแบบนี้มาทั้งวัน ตื่นขึ้นมาก็เอาแต่คิดกังวล ไม่ทันที่จะได้ลุกขึ้นผมก็ได้ยินเสียงประตูห้อง เป็นเค้าที่เดินเข้ามาในห้อง
" กลับมาแล้วหรอโย " ผมเอ่ยถาม
" คนดีเป็นไงบ้าง " โยเดินมาก่อนที่จะแตะหลังมือมาที่หน้าผากของผม
" ตัวไม่ร้อนแล้วนี่ ตอนเย็นกินข้าวกินยาไปยังครับ "
" ยังเลย โยกินไรไหม หิวเปล่าเดี๋ยวอรัญทำให้ " ผมทำท่าจะลุกขึ้นไปทำอะไรให้โยกิน
" ไม่เป็นไร เดี๋ยวเค้าจะออกไปข้างนอกต่ออะ เนี่ยแต่ว่าเค้าซื้อโจ๊กมาให้ด้วยนะอยู่ที่โต๊ะอรัญไปกินก่อนไหม "
" เราจะได้กินข้าวด้วยกันหรือเปล่าวันนี้น่ะ "
" ไม่น่าจะได้กินอะอรัญ โยแค่แวะเอาข้าวมาให้เดี๋ยวไม่ทัน โยนัดกับพวกไอ้นัฐไอ้ฟลุ๊คไว้ " อีกแล้วสินะ กินข้าวคนเดียวอีกแล้ว
" 3 เดือนแล้ว ที่อรัญกินข้าวคนเดียว ไปมอคนเดียว กลับหอคนเดียว 3 เดือนแล้วนะโย " ผมพูดขณะที่น้ำตาของผมมันก็ไหลลงมา ผมไม่อยากเป็นคนที่อ่อนแอเลยสักนิด ที่มีอะไรนิดหน่อยก็เอาแต่ร้องไห้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรมันถึงไหลลงมาทุกครั้งที่รู้สึกแย่
" เธอร้องไห้ทำไม โยขอโทษ ขอโทษคนดี โยไม่รู้เลยโยติดประชุมที่คณะจริงๆ โยขอโทษ โยจะไม่ปล่อยให้อรัญเป็นแบบนี้อีกแล้ว จะไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว มันจะจบแล้วรอหน่อยนะ โยไม่อยากทำมันเลยแต่โยรับปากอาจารย์เค้ามาแล้ว "
" เมื่อวานเค้ากลับมาจากโรงพยาบาลตอนตีหนึ่ง ตีหนึ่งอะโย อรัญยังไม่เห็นโยเลย ไหนหรอกลับมาตอน5ทุ่มหรอโย " ผมถามันออกไปเพราะอยากรู้ความจริงจากเค้า
" คือ..... ไม่แน่ใจโยจำเวลาไม่ค่อยได้อะ โยง่วงก็เลยนอนเลย " โยพูดพร้อมจับมือของมือไว้
" จำไม่ได้.....หรือว่ากลับมาตอนเช้า หรอ " ผมถามออกไปทั้งเสียงสะอื้น
" กลับสิโยกลับมา โยไม่ได้กลับมาเช้าเลยนะ แต่คงดึกจริงๆ เลยไม่ทันได้ดูเวลาจริงๆนะ อรัญ"
" โยโกหกอรัญไปเพื่ออะไร เมื่อคืนอรัญไม่ได้หลับเลย อรัญหลับไม่ลงเลยโยรู้ไหม.... อรัญเป็นห่วงแค่ไหนเคยรู้บ้างไหม เมื่อไหร่กัน ...... ที่เวลาของโยมันไม่ได้มีไว้ให้อรัญแค่คนเดียวแล้ว รู้ไหมว่าเวลาว่างๆของอรัญ อรัญให้โยไปหมดเลย อรัญให้สิ่งที่สำคัญสำหรับอรัญกับโยไปหมดเท่าที่อรัญมีเลยนะ แต่อรัญได้อะไรกลับมาอะ คำโกหกหรอ...... ตอบกันหน่อยได้ไหมคนดีว่าอรัญได้อะไร.... วันทีอรัญแย่ อรัญรู้สึกไม่ดี..... โยไปอยู่ไหนหรอ .... เวลาที่อรัญต้องการใครสักคน แค่บอกว่าอรัญทำได้ดีแล้ว อรัญเก่งมากเลยนะ อรัญจะผ่านมันไปได้นะ เวลาแบบนี้โยกำลังมีความสุขหรือกำลังทำอะไรอยู่ไหนที่หรอ ตอบกันหน่อยได้ไหม..... " ผมพูดไปกั้นเสียงสะอื้นไป ผมเอื้อมมือไปจับใบหน้าของโย เพื่อฟังคำตอบ
" โยขอโทษ โยขอโทษ.....ขอโทษจริงๆ โยแค่รู้สึกว่าเราดูห่างๆกันเกินไป "
" ได้แค่คำขอโทษสินะ ...... ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เริ่มรู้สึกแบบนี้" ผมละมืออกจากใบหน้าของโย
" โยไม่รู้ ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แค่รู้สึกว่าโยไม่มีเวลาให้อรัญเลยแค่นี้เอง " โยตอบพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้กับผม
" แค่นี้เอง? โยรู้ไหวว่าอรัญให้สิ่งที่สำคัญที่สุดกับโยไป แต่โยกลับโยนมันทิ้ง ไม่เห็นค่ามันหน่อยหรอ "
" โยขอโทษ อรัญโยรู้สึกแย่มากจริงๆ ที่เป็นแบบนั้น "
" นาฬิการอรัญให้ไปไหนทำไมไม่ใส่มันไว้ เรือนนี้อรัญไม่เคยเห็นเลย " ผมมองไปที่ข้อมือของโย เค้าทำหน้าตกใจ
" คือ โยถอดมันไว้บนรถ อะ " เค้าเป็นอะไรทำไมเลือกที่จะโกหกมันอีกครั้ง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เรื่องระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้น โยกำลังทำอะไรทำไม มันถึงทำร้ายความรู้สึกของผมได้ขนาดนี้
" รู้ไหมว่ามันสำคัญกับอรัญมากแค่ไหน ...... อรัญให้โยเก็บไว้.... มันสำคัญมากจริงๆ .... มันคือสิ่งที่ป๊าให้อรัญไว้ เตือนอรัญว่าอย่าละเลยเรื่องสำคัญในชีวิต อรัญให้มันกับโยไปอะ แต่โยไม่เห็นค่ามันเลย ..... " ผมไม่ไหว มันแย่เกินไปแล้ว โยกอดผมไว้แบบนั้น มันแย่เกินไปจริงๆ สำหรับผมเค้าคงไม่ได้เห็นสิ่งที่ผมให้กับเค้า ระยะเวลา ที่ห่างหายกันไป มันเปลี่ยนเค้าเปลี่ยนทุกอย่างของเราผมผละโยออก
" อรัญขอมันคืนได้ไหม ทั้งนาฬิกาแล้วก็หัวใจของอรัญ โยคืนมันทั้งหมดให้อรัญได้ไหม ? "
- อย่าเดินวนเหมือนนาฬิกา แต่จงเดินไปข้างหน้าให้เหมือนปฏิทิน -
ขอขอบพระคุณที่ทุกคนติดตามกันนะคะ ติชมกันได้เลยให้กำลังใจกันได้ก็ด้วยนะคะ ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นของทุกคนมากๆ ฝากช่วยแชร์บอกต่อด้วยนะคะ เรากับพื่อนตั้งใจทำออกมาให้ดีสุดเลยค่ะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ขอบคุณมากจากใจเลยครับ 🙇🏻♀️🙇🏻♀️🙇🏻♀️🙏❤️❤️
ช่วงนี้ทุกคนต้องดูแลสุขภาพด้วยนะคะ เซฟเราเซฟครอบครัวเราให้ดีที่สุดเลย ค่ะเป็นห่วงทุกท่านนะคะ 🙇🏻♀️🙏🥰
Name
Status
ก่อนหน้า
ถัดไป
ตอนล่าสุดของเรื่องแล้ว
กดเลิฟเป็นกำลังใจให้นักเขียน
กดเลิฟ
จบ
เด็กห้องเอฟ ;jaedo
จบ
ใหม่ไปเก่าCapture Chat Story
แชร์
ทวีต
Line it
“มาเป็นคนแรกที่โดเนทให้กำลังใจนักเขียนกันเถอะ”
