โปรดให้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ
หลายเดือนผ่านไป...
ภายในบริเวณของคณะที่มีเด็กนักเรียนวนเวียนเข้าออกอยู่ตลอด ในตอนนี้กำลังอัดแน่นไปด้วยเหล่าบรรดาผู้คนมากหน้าหลายตาที่พากันหลั่งไหลเข้ามาเพื่อรอชมการแสดงที่ทางพ่อครูเจ้าของคณะจัดขึ้นเพื่อเป็นการเชิญชวนคนที่สนใจและมีใจรักในด้านดนตรี-นาฏศิลป์ได้เข้ามารับชม
เหล่านักแสดงและนักดนตรีก็ไม่ใช่ใครอื่นไกล ล้วนแล้วแต่เป็นลูกศิษย์ลูกหาที่ร่ำเรียนจากคณะไปทั้งนั้น พอฝึกฝนจนคล่องมือก็เลยได้มีโอกาสขึ้นแสดงอวดวิชาความรู้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะพากันแยกย้ายออกไปตามทางของตน
"โอ๊ะ! ดิ้นแรงจังเลยลูก"
นิลกาฬผวาร้องขึ้นมาพร้อมกับวางมือจับท้องของตนเองและลูบเบา ๆ หลังจากที่เอ่ยบอกเจ้าตัวน้อยในท้องที่ขยับเคลื่อนไหวจนคนเป็นแม่รู้สึกจุก ในตอนนี้อายุครรภ์ก็เข้าเดือน7แล้ว แม่เนื้อนาบุญจึงไม่ได้ไปช่วยงานในคณะเพราะท้องใหญ่แล้วเดินเหินลำบาก ได้แต่ลงมานั่งที่ศาลาข้างอาคารซ้อมรำและชื่นชมการแสดงที่จัดตั้งอยู่ตรงลานกว้างไม่ใกล้ไม่ไกล มองดูเหล่านักแสดงที่แต่งกายครบเครื่องกำลังร่ายรำไปพร้อมกับบทเพลงโดยมีผู้ชมนั่งเก้าอี้พลาสติกดูอยู่ตรงหน้าเวที
"ได้ยินเสียงเพลงไหมครับ? เพราะใช่ไหม? ชอบใช่รึเปล่าถึงได้ถีบท้องแม่แรงแบบนี้"
เสียงหวานเอ่ยคุยกับลูกกับในท้องไปเรื่อยก่อนจะเอนกายพิงพนักตามเดิมแล้วเงยหน้าขึ้นมองดูการแสดงต่อขณะที่มือเล็กก็ลูบท้องตนเองไปด้วย
ยิ่งนับวันเจ้าแฝดสองก้อนในท้องก็ยิ่งดื้อ..
ใช่...แฝด
ในตอนแรกที่รู้ว่าตนเองตั้งครรภ์นั้น นิลกาฬลมแทบจับไปเสียด้วยซ้ำ พูดอะไรก็ไม่ออก ได้แต่นั่งอึ้งอยู่บนเตียงรอคนเป็นพ่อเด็กมากอดมาจูบเรียกขวัญ พอตั้งสติได้ก็รีบพากันไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลในวันถัดไปและกลับมาคุยเรื่องแต่งงานที่เรือนใหญ่ทันทีโดยมีคุณป้าฤดีนั่งสูดยาดมรอไม่หยุด
'ป้าเคยเตือนแล้วใช่ไหมว่าให้ระมัดระวัง?'
'ครับป้า'
'ไปมาหาสู่กันตั้งหลายเดือน แล้วทำไมถึงได้มาพลาดเอาเสียตอนนี้ได้เล่าน้องนิล..หื้ม? พ่อเปรม'
'ผมรับผิดเองทั้งหมดครับคุณป้าฤดี'
'พ่อเปรม...'
'ผมรักน้อง..อยากได้น้องเป็นคู่ชีวิตครับ ก็เลยไม่ได้ระวัง'
'ไม่ระวังแค่ครั้งเดียวก็ได้เรื่องเลยนะพ่อเปรม'
'ไม่ได้ระวังเลยสักครั้งครับคุณป้า'
'ว่ายังไงนะจ๊ะ?'
'ผมหมายถึง..ไม่ได้ป้องกันเลยตั้งแต่ครั้งแรกครับ'
โอ๊ย..คุณพระคุณเจ้า...
'...ยาดม ยาดมฉันอยู่ไหน ขอยาดมให้ฉันทีค่ะพ่อครู'
'อ้าว แม่ฤดี..อย่าเพิ่งเป็นลมเป็นแล้งไปสิแม่..'
รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นมาเมื่อนึกถึงความวุ่นวายในครานั้น ดีหน่อยที่ไม่ได้โดนดุอะไรมาก แต่ก็ต้องง้อคุณป้าฤดีอยู่หลายวันเลยกว่าท่านจะยอมอ่อนลง คงเพราะเลี้ยงดูนิลกาฬมาตั้งแต่เด็ก รับมาเลี้ยงตั้งแต่ที่พ่อแม่ของเจ้าตัวประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และเสียชีวิตทั้งคู่โดยมีเพียงลูกชายตัวน้อยรอดมาได้คนเดียวอย่างปาฏิหาริย์ คุณป้าฤดีถึงได้รักและเอ็นดูมาตลอดเสมือนลูกในไส้ อบรมสั่งสอนทุกอย่างตั้งแต่เล็กจนโต สนับสนุนทุกทางเลือกและการตัดสินใจ ขอแค่ให้เติบโตมาเป็นคนดีและรับผิดชอบชีวิตตนเองได้เท่านั้นเป็นพอ
และเรื่องราวที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้ถือว่าเป็นความผิดมากมาย คนรักกันชอบกันถ้าให้ไปขวางก็ดูจะเป็นผู้ใหญ่ใจร้ายเสียเปล่า จึงงอนพอเป็นพิธีได้แค่ไม่กี่วันเท่านั้นแหละ สุดท้ายก็ยอมรับทุกการตัดสินใจของหลานอยู่ดี แถมพอรู้ว่าใครเป็นพ่อเด็กก็ยิ่งวางใจเข้าไปใหญ่ เพราะเปรมศิลป์ที่หญิงวัยกลางคนรู้จักนั้นงามทั้งรูปกายและจิตใจ กิริยาท่าทางที่ถูกบ่มเพาะมาจากพ่อครูเจ้าของคณะนาฏศิลป์ก็งามแสนงาม สมกับที่เคยถูกทาบทามไปแสดงในโรงละครใหญ่ พอเปลี่ยนสายมาเป็นครูก็เป็นพ่อพิมพ์ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยวิชาความรู้ ขึ้นชื่อลือชาเลยว่าหากใครมาเรียนรำกับครูเปรม ร้อยทั้งร้อยก็รำสวยแน่นอน
"นิ่งซะแล้ว..ฟังเพลงจนหลับเลยเหรอครับ?"
ส่วนเรื่องแต่งงาน..นิลกาฬเป็นคนขอเองว่าไม่อยากให้มันเอิกเกริก อยากให้จัดกันแบบงานปิดที่เชิญแค่คนรู้จักมักจี่และสนิทสนมมาร่วมงานเท่านั้น ซึ่งตรงนี้เปรมศิลป์เองก็ไม่ได้ติดใจ อะไรที่ตามใจแม่นางฟ้านางสวรรค์ได้ก็ตามใจหมด แม่ของลูกต้องการยังไงก็เอาตามนั้น ในงานแต่งจึงมีคนมาร่วมพิธีไม่ถึงห้าสิบคน แต่ก็ละเว้นให้บ้างสำหรับครูบาอาจารย์ในวิทยาลัยอันเป็นที่เคารพนับถือ พอได้ข่าวว่าลูกชายพ่อครูทรงศิลป์จะแต่งงานจึงใคร่มาร่วมแสดงความยินดีด้วย
พิธีในงานถูกจัดแบบไทยเดิม คือมีพิธีสงฆ์ ตักบาตรร่วมกันในช่วงเช้า ณ เรือนเล็กที่ถูกปลูกสร้างขึ้นใหม่เพื่อใช้เป็นเรือนหอ จากนั้นก็เป็นการแห่ขันหมากเอกและขันหมากโทเพื่อไปรับตัวเจ้าสาว ต้องผ่านประตูเงินประตูทองและประตูชัยเพื่อไปสู่ขอและทำพิธีหมั้น โดยมีคุณป้าฤดีเป็นคนจัดการนำพานสินสอดมาวางบนผ้าแดงและนับสินสอดต่อหน้าแขกในงาน ปิดท้ายด้วยการห่อสินสอดขึ้นแบกบนบ่า ทำท่าเดินไปมาพร้อมเอ่ยพร่ำว่าหนักเงินหนักทองก่อนที่จะถึงฤกษ์สวมแหวนหมั้นของบ่าวสาว
เมื่อเสร็จสิ้นพิธีการสวมแหวน ถัดมาก็คือการเจิมหน้าผากและรดน้ำสังข์เพื่อเสริมความเป็นสิริมงคลแก่คู่บ่าวสาว คำอวยพรมากมายจากคนที่มาร่วมงานพร้อมกับน้ำสังข์ที่หลั่งลงมือทั้งสองคู่ทำเอาเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวพากันยิ้มไม่หุบ โดยเฉพาะเจ้าบ่าวอย่างเปรมศิลป์ เขาถูกแซวตลอดพิธีเลยว่าโชคดีนักที่ได้ภรรยาหน้าตาน่ารักแถมยังยิ้มหวานมาครอง ก่อนจะจบพิธีถอดมงคลแฝดออกเพื่อไปทำพิธีรับไหว้เป็นลำดับต่อไป
'พ่อขอให้ชีวิตคู่ของลูกทั้งสองมีความสุขความเจริญนะลูก หนักเบาก็ขอให้อดทนและประคับประครองกันไปนะ ทั้งพ่อเปรมและน้องนิลเลย'
'ป้าเองก็ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขนะลูก เป็นพ่อเป็นแม่คนแล้วก็ขอให้ใช้ชีวิตอย่างระแวดระวัง มีอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากัน หากเข้าอกเข้าใจกันชีวิตคู่ก็จะยืนยาว รักกันให้มาก ๆ นะลูก'
พิธีรับไหว้นั้นจบลงโดยที่มีคุณแม่ป้ายแดงร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะตื้นตัน ยิ่งท้องอ่อน ๆ อยู่ก็ยิ่งอ่อนไหวหลังจากถือพานดอกไม้ธูปเทียนเข้ามากราบไหว้ฝากเนื้อฝากตัวและรับคำอวยพรจากผู้ใหญ่ทั้งสองเสร็จ ร้อนไปถึงเปรมศิลป์ที่ต้องคอยประคบประหงม คอยเช็ดน้ำหูน้ำตาออกให้ ทั้งเอ็นดูทั้งสงสารเมียที่กำลังงอแงจนหน้าแดงจมูกแดงไปหมด กระทั่งผูกข้อไม้ข้อมือรับขวัญเสร็จก็ยังได้ยินเสียงสูดน้ำมูกอยู่เลย ต้องรอจนแม่เนื้อนาบุญอารมณ์คงที่นู่นแหละถึงได้พากันไปทำพิธีส่งตัวเข้าหอซึ่งเป็นพิธีสุดท้ายของงานในวันนี้
"ยุงกัดไหมแม่?"
"หื้อ? ไม่กัดครับ นิลทายากันยุงแล้วก่อนจะออกมา"
"ดีแล้วแม่..อืม..ไหนดูซิ เจ้าแฝดของพ่อหลับกันรึยังนะ?"
เจ้าของกายรูปงามขยับนั่งคุกเข่าลงไปบนพื้นศาลาก่อนจะยกสองมือขึ้นลูบเบา ๆ ที่หน้าท้องนูนใหญ่พลางอิงแอบแก้มของตนตามลงไปแนบขณะที่ช้อนดวงตาคมกริบขึ้นมองผู้เป็นเมียพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นดังแสงอาทิตย์ตอนรุ่งสาง
"น่าจะหลับแล้วนะครับ แต่ก่อนหน้านี้ดิ้นนะ..ถีบท้องนิลจนจุกไปหมดเลย"
"คนไหนล่ะที่ถีบ หื้ม..คนไหนทำเมียพ่อจุกท้องครับ? เจ้าปลื้มหรือเจ้าโปรด?"
"ถีบแรงแบบนี้ก็น่าจะเป็นเจ้าปลื้มนะครับ โอ๊ะ!—"
"ถีบแรงอีกแล้ว..ถีบโดนแก้มพ่อด้วย..."
"อื้อ..."
เปรมศิลป์เคลื่อนมือข้างหนึ่งของตนไปกุมฝ่ามือเล็กของคนที่กำลังทำหน้ายุ่งเอาไว้ ขณะมืออีกข้างที่วางบนหน้าท้องนูนก็ลูบขึ้นลงไปมาพร้อมกับยกใบหน้าของตนแนบริมฝีปากจุมพิตเหนือสะดือแม่เนื้อนาบุญก่อนจะเปล่งวาจาออกมา
"อย่าถีบแรงนะลูก..แม่เขาเจ็บ ฟังคำพ่อหน่อยได้ไหม?"
"....."
"อยู่ข้างในท้องแม่ หากอึดอัดก็จงอดทนอีกนิดเถิด เดี๋ยวอีกไม่นานก็จะได้ออกมาเจอกันแล้ว"
"เสียงสั่งได้รึเปล่าครับเนี่ย..ลูกหยุดดิ้นไปแล้วอะ"
"พี่เก่งไหมล่ะแม่?"
"เก่งครับ เก่งมากเลยครูเปรมเนี่ย"
"แหน่ะ..ยังไม่เลิกเรียกพี่ว่าครูเปรมอีกนะ"
"ฮ่า ๆ ๆ ทำไมล่ะครับ นิลว่านิลชินนะตอนที่เรียกว่าครูเปรมน่ะ"
"เป็นผัวแล้วแม่นิล ใช่ครูที่ไหนกัน"
"ผัวเลยนะครับ..."
"ก็ผัว..เสกลูกให้ตั้งสองคนแบบนี้ พี่จะเป็นอะไรได้ล่ะครับ"
"ก็เสกแรงไปไหม..นิลแน่นท้องมากนะ จะเดินทีก็ต้องลำบากพี่เปรมมาช่วยตลอดเลยอะครับ"
"พี่ช่วยได้อยู่แล้ว ก็แม่นิลเสียสละอุ้มท้องลูกของเราตั้งขนาดนี้นี่ บุญคุณล้นหัวแล้วแม่"
"เว่อร์แล้วครับ"
"ไม่เว่อร์หรอกแม่"
"....."
นิลกาฬถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะปล่อยให้คุณพ่อเจ้าแฝดคุยกับหน้าท้องตนเองอยู่อย่างนั้น นึกเอ็นดูอยู่เหมือนกันนะนั่น..ตอนคุณพ่อเขาคุยกับลูกเขาใช้เสียงสองเสียงสามด้วยแหละ อ่อนโยนเป็นที่สุด แถมยังพูดเพราะทุกคำอีก คงกลัวว่าลูกจะได้ยินคำไม่ดีแล้วติดหูตอนคลอดออกมามั้ง
แต่คุณพ่อไม่ได้รู้เลยว่าตอนที่คุณแม่คุยกับเพื่อน ๆ นั้นเป็นยังไง
"แม่นิลว่าใครจะได้ออกมาก่อนครับ? เจ้าปลื้มหรือเจ้าโปรด?"
"ทำไมเหรอครับ? ใครออกก่อนแล้วยังไง?"
"หากว่าเจ้าปลื้มออกมาก่อนก็จะได้เป็นพี่ชาย แต่ถ้าเจ้าโปรดออกมาก่อนก็จะได้เป็นพี่สาวไงครับ"
"นิลยังไงก็ได้นะ แล้วพี่เปรมอยากให้ใครออกมาก่อนครับ?"
"พี่อยากให้คนแรกเป็นชาย มีศักดิ์เป็นพี่จะได้ดูแลน้องสาวได้"
"ฮ่า ๆ ๆ พี่เปรมนี่..คิดเหมือนคนโบราณเลยครับ"
"ทำไมเหรอแม่?"
"สมัยนี้แล้ว จะหญิงหรือชายก็ดูแลกันได้หมดแหละครับ ขอแค่ให้พี่น้องรักกันก็พอ"
"ลูก ๆ ของเราต้องรักกันแน่นอนครับ"
"รักแบบไหนนะ ตีกันตั้งแต่อยู่ในท้องเลย..แม่จุกอยู่คนเดียว"
"ถึงตีกันก็รักกัน..เพราะพ่อของเขารักแม่เขามากไงครับ"
"งงเลย...วกมาบอกรักได้ยังไงน่ะ"
"อยากบอก..ก็พี่รักแม่นิลนี่ ความรักของพี่มหาศาลขนาดนี้ ลูก ๆ ในท้องก็ต้องได้รับความรักท่วมท้นเช่นเดียวกันอยู่แล้ว ยังไงก็รักกันแน่นอนครับ"
"ครับ ๆ รักกันก็รักกัน แต่ถ้าออกมาหยุมหัวกันเมื่อไหร่ นิลจะให้พี่เปรมเป็นคนดุลูกเลยนะครับ"
"แม่...พี่ไม่กล้าดุลูกหรอก"
"ทำไมครับ?"
"เดี๋ยวลูกเกลียดพี่ พี่ไม่กล้า..."
"โธ่..."
วาสนาลูกแท้ ๆ มีพ่อ..พ่อก็ไม่กล้าดุเพราะกลัวลูกเกลียด
talk talk;
ออกมาได้ละลูก คุมแม่แน่นพุงมะไหวละ
Name
Status
ก่อนหน้า
ถัดไป
ตอนล่าสุดของเรื่องแล้ว
กดเลิฟเป็นกำลังใจให้นักเขียน
กดเลิฟ
จบ
sleep with me , nomin
จบ
ใหม่ไปเก่าCapture Chat Story
แชร์
ทวีต
Line it
“มาเป็นคนแรกที่โดเนทให้กำลังใจนักเขียนกันเถอะ”
| โดเนทสูงสุดของเรื่อง เปรมศิลป์ , nomin | ||||
|---|---|---|---|---|
 225.00  |  50.00 |  40.00 |  25.00 | |
| โดเนทสูงสุดของ ตอนย่อยนี้ | ||||
|---|---|---|---|---|
 10.00 |  มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน |
