เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลง ตุลธาราจึงเดินกลับมาดูว่าเขมิกาว่ายังขุดดินอยู่ไหม "ฉันมีธุระ ต้องกลับไปก่อน เธอทำต่อให้เสร็จแล้วกัน" เขมิกาเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโต ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นกลัว กลัวว่าเขาจะทิ้งเธอไว้ท้ายไร่คนเดียว เพราะคนงานคนอื่น ๆ กลับที่พักกันไปหมดแล้ว "คุณตุล ท้ายไร่นี่มันมืดมากนะ ไฟสักดวงก็ไม่มี ขิมกลัว..." "ทีไปผับ ไปบาร์ไม่เห็นกลัว" "...คุณตุลขิมขอโทษ อย่าทิ้งขิมไว้ที่นี่คนเดียวเลยนะคะ" เธอเอ่ยอย่างอ้อนวอน "ทำงานให้คุ้มกับเงินที่ฉันอุตส่าห์หาส่งเธอเรียนหน่อยสิขิม" "ขิมพยายามอยู่ค่ะ ขิมสัญญาว่าหาเงินมาคืนคุณตุลทั้งหมดให้ได้...ขิมขอกลับบ้านด้วยนะคะ ขิมกลัว..." "กลัวอะไรกัน อีกอย่างท้ายไร่ไม่มีอะไรน่ากลัวเท่ากับเธอแล้ว" น้ำเสียงของเขาเย็นชาจนคนฟังรู้สึกกลัว ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินออกไป "...คุณตุล ให้ขิมไปด้วย ขิมกลัว" เขมิกาพยายามเรียกเขา ทว่าเขากลับไม่ได้หยุดเดินหรือสนใจเธอ เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มขึ้นยิ่งทำให้ใจหญิงสาวหวาดหวั่น รถกระบะกำลังเคลื่อนตัวออกไปจากท้ายไร่อย่างรวดเร็ว เรียวขาเล็กของเขมิการีบก้าวขาวิ่งตามท้ายรถไป แม้ร่างกายของเธอจะอ่อนล้าเต็มทน เธอพยายามเปล่งเสียงตะโกนเรียก ทว่าเสียงของเธอกลับถูกกลืนหายไปในสายลม "คุณตุล! รอขิมด้วย!" เธอตะโกนเสียงดังลั่น พลางมองรถที่กำลังหายลับไปในที่สุด ถึงกระนั้นเธอก็ยังออกแรงวิ่งตามรถไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งร่างเล็กล้มลงไปกองกับพื้นดินแข็ง ๆ เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ทว่าความหวาดกลัวในใจกลับค่อย ๆ ท่วมท้น ร่างเล็กค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับไปที่เดิมอีกครั้ง