***ราคาบนเว็บจะถูกกว่านะคะ ***เรื่องนี้เคยวางขายแล้วในชื่อเรื่อง ไป๋หลันฮวา พระชายาผู้พิทักษ์ เล่มเดียวจบ ไป๋หลันฮวา... อายุสองร้อยห้าสิบปี นางคือประมุขแห่งดินแดนที่ผู้คนต่างกล่าวขานว่าเป็นสถานที่ที่รวมเหล่าผู้วิเศษเอาไว้ มีคนมากมายยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้เข้าไปในสถานที่ที่ถูกเรียกว่าดินแดนพิศวง นางคือผู้ที่กุมชะตาของผู้ใต้อาณัติ สตรีอาภรณ์สีแดง รูปโฉมสง่างาม รัศมีสูงส่ง อยู่สูงเหนือคนนับหมื่น เป็นที่รักและเคารพของผู้ใต้ปกครองยิ่ง แต่โชคชะตาก็มักจะรังแกคนดี ชีวิตนางต้องพลิกผัน... ถูกศิษย์ที่รักและเชื่อใจหักหลัง จนเกือบจะต้องจบชีวิตแล้วหากไม่ได้คนผู้หนึ่งช่วยไว้เสียก่อน เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิต บุรุษผู้นั้นขอให้นางช่วยปกป้องชีวิตบุตรชายของเขา ให้อยู่รอดปลอดภัย ไม่ตายก่อนวัยอันควร เยว่จื่อเหยี่ยน... อายุสิบแปด ท่านอ๋องห้าจอมเสเพลแห่งแคว้นไท่หยาง ร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่กำเนิด เติบโตมาท่ามกลางการชิงดีชิงเด่นของวังหลัง เห็นเรื่องโสมมมามากมายเสียจนต้องพยายามตีตัวออกหากด้วยการทำตัวสำมะเลเทเมา เล่นพนัน เที่ยวสตรี รวมถึงต่อยตีนักบวช(?) ไม่ว่าสิ่งใดที่คนสามารถประณามพระองค์ได้ พระองค์ย่อมทำทั้งสิ้น ใช้ชีวิตเยี่ยงคนไร้ค่า รอวันตายเพราะพิษที่ได้รับมาตั้งแต่เกิด สองคนที่ต่างกันตั้งแต่ความสามารถ ชาติตระกูล ไปจนถึงอายุ ถูกจับแต่งงานกันโดยมีฮ่องเต้เป็นสื่อกลางความสัมพันธ์ ไป๋หลันฮวาต้องทดแทนบุญคุณฮ่องเต้ ส่วนเยว่จื่อเหยี่ยนนั้นขัดพระบิดาไม่ได้ ชีวิตของคนสองคนที่คนหนึ่งร้อนคนหนึ่งเย็น คนหนึ่งสร้างเรื่อง คนหนึ่งคอยเก็บกวาด จึงเริ่มต้นขึ้นทันทีหลังจากที่ทั้งสองแต่งงานกัน คำโปรย... มีคุณต้องตอบแทน...มีแค้นต้องชำระ! บุญคุณที่บิดาของเขาช่วยชีวิตนางไว้ แม้จะไม่ได้เต็มใจแต่นางต้องตอบแทนคุณด้วยการดูแลบุตรชายเขาให้ดีมิให้ตายก่อนวัยอันควร ไป๋หลันฮวา : เจ้าหาใช่คนไร้ประโยชน์... หากไม่มีเจ้าก็ไม่มีข้าฟานโปหลัวคนนี้ ไฮไลท์... “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก” ปัง! “ท่านอ๋อง! เฮ้ย!!!” ไป๋หลันฮวาค่อยลืมตาขึ้น นางหันไปมองหน้าเยว่จื่อเหยี่ยนที่แหกปากร้องลั่นด้วยความมึนงง ก่อนจะเบนสายตาไปยังกลุ่มคน เอ่อ... ห้าคนได้กระมัง ที่ถีบประตูจนพังแล้วบุกเข้ามาในห้องนอนของนางโดยไม่ได้รับอนุญาต ห้าองครักษ์รีบหันหลังขวับทันที เพราะภาพด้านหลังเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะได้เห็น! ...เพราะท่านอ๋องนั้นพระวรกายเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มผืนบางปิดส่วนล่างเอาไว้! “อ๊ากกกกกกกกก” “-*-” ไป๋หลันฮวาค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น นางก้มลงมองมือของเจ้าเด็กตรงหน้า ที่วางทับอยู่บนหน้าอกของนางด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก นางควรทำอะไรก่อนดีระหว่างทำให้เจ้านี่หุบปาก หรือฆ่าเขาทิ้งเลย “จะ เจ้า! เจ้าทำอะไรเรา!” เยว่จื่อเหยี่ยนเห็นสายตาของฟานโปหลัวที่มองพระหัตถ์ของพระองค์ ก็ทรงได้สติรีบดึงมือกลับ แล้วชี้หน้าถามนางเสียงสั่น “เจ้าคิดว่าไงล่ะ?” ไป๋หลันฮวายกมือขึ้นเสยผม ก่อนจะเท้าคางมองพระสวามีเด็กของนางด้วยสายตาเปล่งประกาย “จะ เจ้า เจ้า เจ้า เจ้า!” “ข้า ข้า ข้า... ทำไมหรือ?” นางยิ้มบางถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ ซึ่งต่างกับสวามีเด็กของนาง ที่ทำหน้าราวกับจะร้องไห้โฮอยู่รอมร่อ “เอาความบริสุทธิ์ของเราคืนมา!” เยว่จื่อเหยี่ยนตวาดลั่น พระหัตถ์ใหญ่คว้าหมอนมาแล้วจัดการทุบตีไปที่พระชายาทันที โดยลืมคิดไปว่าที่พระองค์กำลังทำอยู่เรียกได้ว่าไร้คุณธรรมถึงขั้นบัดซบ! เพราะไม่มีใครทุบตีภรรยาตัวเองด้วยสาเหตุเพราะเข้าหอกับภรรยาหรอก! “เฮ้ย!” ไป๋หลันฮวาตาโต รีบยกแขนขึ้นมากันหัวตัวเอง นางรู้สึกเหนือความคาดหมายมาก ไม่คิดว่าสามีเด็กของนางจะลุกขึ้นมาโวยวายราวกับสตรีถูกข่มขืนเช่นนี้