แป้งหอม นักศึกษาแพทย์ปี 3 กับมาเฟียขี้หึง ไต้ฝุ่น "ไอ้โรคจิต! ในสมองนายมันคงมีแต่เรื่องชั่วๆ เสียดายที่เกิดมารวย น่าสงสารแม่นายนะที่อุ้มท้องคนชั่วอย่างนายมา!" 'ฉันพูดแรงเกินไป... ไม่สิถ้าเทียบกับที่เขาทำกับฉันมันเลวยิ่งกว่าที่ฉันพูดไปอีก' แป้งหอมใจหายวาบเมื่อเขานิ่งไป ดวงตาที่แดงก่ำ ทำให้ใบหน้าคมนั้นดูน่ากลัวขึ้นมาทันที ไต้ฝุ่นสะกดกลั้นความโมโหไว้แทบไม่อยู่ ก่อนจะเลื่อนมือลงไปขยำที่สองเต้าเธออย่างแรง และแรงขึ้นเรื่อยๆ "โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ" "เธอนี่มันเก่งกว่าที่ฉันคิดซะอีก ฉันบอกแล้วว่าเธอไม่เหมาะกับการเป็นหมอหรอก แต่เธอเหมาะกับการเป็นเมียบำเรอฉันมากกว่า!" เธอกำลังจะดิ้นหนี แต่เขารวบเอวบางเธอเอาไว้แล้วยกเธอตัวแทบปลิวขึ้นไปบนโต๊ะทำงานของเขาแทน เธอถูกผลักให้เอนราบกับโต๊ะทำงานที่มีเพียงโน้ตบุควางอยู่บนนั้น ก่อนจะเอนตัวไปทาบลงบนตัวเธอแล้วโลมไล้ไปบนเต้าอวบสองข้างด้วยความหื่นกระหาย รอยช้ำจากเมื่อคืนยังไม่ทันจะหายดี แต่เขากำลังจะเพิ่มรอยใหม่ให้เธอเสียแล้ว ครั้งนี้เหมือนแป้งหอมจะรู้ชะตาตัวเอง เธอไม่แม้แต่จะร้องไห้หรือคิดหนี เพราะมันเปล่าประโยชน์