เพราะปันดาวถูกใช้เป็นเครื่องมือในเกมแค้น ไคโรจึงฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แววตาเปี่ยมรักแปรเปลี่ยนเป็นชิงชังจากคนรักกลับกลายเป็นศัตรู ยัดเยียดความทุกข์ทรมานให้เธออย่างไร้เมตตา... เขาบอกว่ารักแต่ไม่เคยรับฟังและเชื่อมั่นในตัวเธอ สุดท้ายปันดาวจึงต้องกลายเป็นคนทรยศในสายตาเขา และสิ่งที่เธอทำได้คือเก็บทุกความเสียใจเอาไว้และร้องไห้เพียงลำพังเท่านั้น "ไคโร!" เธอเรียกเขาเสียงดังเมื่อพยุงตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเห็นว่าไคโรนั่งอยู่ข้างเตียง "ลูกล่ะ! ลูกอยู่ไหน!" "ลูกไม่อยู่แล้ว" เขาตอบในสิ่งที่เธออยากรู้ด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบสนิท "ลูกไปไหน! คุณพูดมาให้ชัดๆนะ!" "ลูกตายแล้ว!" ไคโรตะคอกใส่อย่างเหลืออดพลางลุกยืนขึ้น "ลูกตายแล้วได้ยินมั้ย!" ปันดาวถึงกับช็อกน้ำตาพร่างพรูออกมาราวกับหยาดฝน ในอกปวดระบมราวกับถูกหอกแหลมทะลวงใจ  "ไม่จริง!" "จริง! เธอเป็นคนคลอดเขาออกมาเธอไม่รู้เหรอว่าอะไรเป็นอะไร! เธอรู้เต็มอกว่าอายุครรภ์แค่นี้มันเสี่ยงแค่ไหนถ้าคลอด! เธอเป็นแม่ที่ใจดำมากปันดาว! เธอฆ่าลูกตัวเองรู้ไว้ด้วย!" "กลับไปซะปันดาว สิ่งที่ฉันจะทำเพื่อลูกได้คือละเว้นชีวิตสกปรกของเธอ ไปจากที่นี่และอย่ามาอีก" ปันดาวสะอื้นจนตัวโยนกับคำพูดที่ประหัตประหารใจเธออย่างทารุณ นัยน์ตาที่มีแต่ความเกลียดชังของไคโรเสียดแทงใจซ้ำๆ แต่ถึงจะเจ็บจนแทบขาดใจยังไงเธอก็ยังไม่อาจละความพยายาม "ไคโร...ฉันขอโทษก็ได้...ฉันไหว้คุณ...ฮึก...นะ...ขอให้ฉัน..." สองมือสั่นเทาประนมไหว้อ้อนวอนพ่อของลูกอย่างน่าเวทนาแต่ไคโรกลับไม่คิดที่จะหยิบยื่นความเมตตาให้กับเธอ "ถ้าผู้หญิงคนนี้มาอีกจับไปโยนทิ้งไกลๆ และถ้าก่อกวนมากนักก็เอาไปขายในซ่องซะส่วนเงินฉันยกให้พวกแก!" พูดจบเขาก็เดินกลับไปทางเดิมโดยไม่คิดจะเหลือบแลมาที่เธอแม้แต่หางตา ปันดาวจึงได้แต่มองแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆห่างออกไปผ่านม่านน้ำตา