จะกดแก้ไขแต่ดันเผลอกดลบค่ะ ขอโทษนะคะ มาลงให้ใหม่คับผม ㅜㅜ
ตอนนี้ค่อนข้างยาว ค่อย ๆ อ่านกันนะคะ 0

 

 

— 70 bmp | 𝄢 ♭ 4/4 |: ♩♩♩♩ :| 0

 

♪ 0

 

12:04 น. 0

— 60 bpm — 0

 

วันนี้เป็นวันแรกของสัปดาห์ที่วงนี้พี่คุมได้ก้าวเข้ามาในห้องซ้อมดนตรีที่มีห้องเดียวของโรงเรียน 0

 

ในที่สุด พวกเขาก็ไม่ต้องนั่งอยู่ในโรงอาหารยามเที่ยงแสนแออัดที่มีเหล่านักเรียนและบุคลากรขวักไขว่อีกต่อไป เพราะแอร์แสนเย็นฉ่ำในห้องซ้อมดนตรีที่พวกเรารักมันดีกว่าเป็นไหน ๆ 0

 

" ในที่สุด " เปปเปอร์เอ่ยขณะยืนอ้าแขนรับความเย็นจากเครื่องปรับอากาศโดยที่มีหยินและป๋อยืนทำท่าเดียวกันข้าง ๆ เหตุเพราะอากาศวันนี้สุดแสนจะร้อนพวกเขาจึงยินดีกับลมเย็นในห้องซ้อมเป็นพิเศษ 0

 

" เวอร์กันจริงพวกมึง " วายุส่ายหน้าไปมาเบา ๆ ด้วยความเหนื่อยใจ เม้าท์ทรัมเป็ตสีเงินทาบลงบนริมฝีปาก ก่อนเกิดเสียงเป่าวอร์มเม้าท์ที่พวกเครื่องเป่ามักทำกันเป็นประจำก่อนเข้าเครื่อง 0

 

" ก็พูดได้สิ วันไหนพวกกูจองห้องไม่ทัน มึงก็หนีไปตากแอร์ห้องวงโยอะไอเหี้ย " หยินพูดสวนทันควัน วายุที่ได้ยินก็ไหวไหล่ ส่งเสียงวอร์มเมาท์ให้ดังขึ้นกลบเกลื่อน 0

 

" พี่เปอร์ ป๋อขอยืมไอแพดหน่อยค้าบ สิเบิ่งคอร์ด " สำเนียงอีสานที่คุ้นเคยเอ่ยกับนักร้องประจำวงที่กำลังยืนอ้าแขนตากแอร์ เปอร์เพยิดหน้าไปทางภามที่กำลังถือไอแพดของตนอยู่ 0

 

ทางภามก็รู้งาน ลุกขึ้นจากพื้นนำไอแพดไปวางไว้บนที่วางโน้ตของคีย์บอร์ด ป๋อที่เห็นแบบนั้นก็ยกโป้ง มือกลองหนุ่มพยักหน้ารับ ขณะเดินไปนั่งประจำที่พร้อมกับกล่องนมจืดในมือ 0

 

ขณะที่เปอร์กำลังจะยืนรับลมเย็นต่อ ก็ได้ยินเสียงของพี่คนโตพูดขึ้น 0

 

" ไอ้เปอร์มาจูนสาย " พลางยื่นจูนเนอร์สำหรับเครื่องสายมาให้ 0

 

" ค้าบบ " เปอร์ตอบ ถอนหายใจเบา ๆ แล้วเดินไปทำหน้าที่ของตัวเอง 0

 

ความวุ่นวายนี้คือสิ่งที่วงนี้พี่คุมต้องเผชิญทุกครั้งที่ขาก้าวเข้ามาในห้องซ้อม ไม่มีวันไหนหรอกที่มันจะสงบ ยกเว้นจะเป็นวันที่ใกล้วันขึ้นแสดง 0

 

" เออ เตรียมให้พร้อม ๆ " นี่คือคำพูดของหยินหัวหน้าวงที่กำลังยืนตากแอร์สบายใจ ขณะที่หลาย ๆ คนเริ่มจัดการตัวเองเสร็จและเดินไปประจำที่ 0

 

" โอ้ยย! สบายเนาะมึง คนอื่นเขาพร้อมกันแล้วมึงก็เดินไปหยิบเบสเส้! " สิ่งที่ตามมาคือเสียงพูดกึ่งตะโกนของวายุ ความแสบหูทำให้หยินต้องสะดุ้งเบา ๆ หันไปมองก็พบว่ามันวอร์มเม้าท์เสร็จแล้ว แถมถือเครื่องพร้อม 0

 

" จะตะโกนทำห่าอะไรวะ " เขาบ่นอุบอิบ ก่อนค่อย ๆ เดินไปประจำที่ของตัวเอง 0

 

" อะแฮ่ม เดี๋ยวซ้อมห้าเพลงแรกจากในลิสต์ก่อนนะ " เสียงของเปอร์ที่พูดผ่านไมโครโฟนดังขึ้น ก่อนมันจะลากไมค์มาวางไว้บนขาตั้งไมค์ พันสายให้พร้อม ป้องกันการสะดุด ก่อนจับคอกีต้าร์ให้มั่น ท่าทางเตรียมพร้อมสุด ๆ ต่างจากเขาที่ถึงแม้จะสะพายเบสแล้วแต่ก็ยังคงนั่งชิลบนเครื่องแอมป์อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว 0

 

" คือมึงจะนั่งอย่างงั้นจริง ๆ ใช่ป้ะหยิน " ภามที่นั่งอยู่ข้างกันหันมาถามเพื่อความแน่ใจ เขาเองก็พยักหน้ารับ มือกลองหนุ่มที่เห็นว่าเพื่อนตัดสินใจแบบนั้นก็มองนิ่ง ๆ แล้วหันกลับมาโฟกัสที่การซ้อม 0

 

ไม้กลองพันเทปสีเหลืองนีออนคู่ใจเคาะลงบนไฮแฮดเบา ๆ เป็นสัญญาณให้ทุกคนเตรียมพร้อม ขณะที่กำลังจะเริ่มนับจังหวะนั้นจู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมา " เอ่อ.. แม่นลิสต์งานเกษียณบ่ครับ " 0

 

เงียบกริบ 0

 

และแน่นอน ทุกสายตาในห้องจับจ้องไปที่มือคีย์บอร์ดที่กำลังยืนยิ้มหวานรอรับคำตอบ 0

 

" เออ จะงานไหนอีกล่ะไอ้สัส มีแต่งานเกษียณนี่แหละ " เป็นหยินที่เป็นฝ่ายทำลายความเงียบนี้ลง ส่วนป๋อที่กำลังยืนโหลดดิ้งก็ค่อย ๆ พยักหน้า " อ๋ออ โอเค ๆ เรสเบ้ ๆ ป๋อเข้าใจละ พี่ภามต่อเลยครับ " 0

 

" อ่า เอานะ " ไฮแฮดถูกเคาะนับจังหวะอีกครั้ง เป็นสัญญาณให้ทุกเครื่องเตรียมพร้อมในการเริ่มเล่น 0

 

1 2 0

 

" ฤดูร้อนใช่ไหม " ป๋อถามอีกครั้ง 0

 

" โอ้ยยยย! " ซึ่งในครั้งนี้ทุกคนในวงก็ร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน พร้อมกับเสียงของภามที่เคาะฉาบแคลชดังลั่นเพราะถูกขัดจังหวะ 0

 

หยินถอนหายใจ นิ้วนวดที่หัวตาด้วยความเหนื่อยหน่าย " เออ ฤดูร้อน รู้ห้าเพลงแรกในลิสต์ใช่ไหม " 0

 

มันเลื่อนไอแพดอยู่สักพักแล้วจึงผงกหัว " อ๋ออ ป๋อรู้ ๆๆ " 0

 

" เออ! งั้นก็รีบเริ่มได้แล้ว ลีลากันจนพักเที่ยงแม่งจะหมดอยู่แล้วเนี่ยไอ้สัส! ไอ้ภาม ต่อ! " เขาส่งเสียงตอบรุ่นน้องไป แล้วจึงหันไปหาภาม 0

 

เป็นครั้งที่สามที่ได้ยินเสียงไฮแฮดอีกครั้ง ครั้งนี้แหละต้องได้เล่นจริง ๆ แล้ว 0

 

1 2 3 0

 

" มีเพิ่มลดคีย์ไหม " 0

 

เปอร์กระทืบเท้า วายุร้องกรี๊ด พี่ฮั่นถึงกับต้องยกมือขึ้นมาลูบหน้า ส่วนภามก็ขยับเท้าเหยียบกระเดื่องกระทบเบสดรัมอยู่หลายที 0

 

" ไม่เพิ่ม! ไม่ลด! ไอ้เหี้ย! ทุกอย่างเหมือนเดิม! เหมือนที่เคยซ้อม! มึงจำได้ไหม! " เสียงของเปอร์ดังขึ้น พลางหันมาจ้องป๋อที่ยืนหัวเราะแหะ ๆ ตาเขม็ง 0

 

" อ๋อ โอเคครับ " มันยกมือลูบหลังคอตัวเองเบา ๆ " บ่ได้ซ่อมนาน ป๋อลืมนิดนึง " 0

 

" ซ้อม! " เป็นหน้าที่ของหยินที่ต้องพูดแก้คำที่สำเนียงผิดพลาดให้ 0

 

" มีอะไรจะถามอีกไหม! " เปอร์เอ่ยเสียงแข็ง ทางรุ่นน้องมือคีย์บอร์ดก็ส่ายหน้าไปมาเบา ๆ " เออ! ไอ้ภาม! " 0

 

มือกลองคนเก่งลอบถอนหายใจ ไม้กลองกระทบกับไฮแฮดนับจังหวะเป็นครั้งที่สี่ 0

 

1 2 3 4 0

 

เสียงดนตรีเริ่มบรรเลงขึ้น เรียวนิ้วดีดสายเบสหนา ขณะที่สายตาภายใต้กรอบแว่นเหลือบมองบรรยากาศโดยรอบ โอเค ได้เริ่มจริง ๆ สักที ก่อนหน้านี้แม่ง กูจะบ้า 0

 

ถึงแม้จะคิดแบบนั้นก็เถอะ แต่เมื่อได้ยินเสียงคีย์บอร์ดของป๋อที่เล่นช่วงอินโทรอย่างลื่นไหลโดยไม่ผิดพลาด สุดท้ายทุกคนก็โกรธมันไม่ลงอยู่ดี 0

 

นี่แหละน้า บรรยากาศของวงนี้พี่คุม 0

 

♪ 0

 

ห้าเพลงแรกผ่านไปอย่างราบรื่น ในตอนนี้ พวกเขากำลังเริ่มเก็บอีกห้าเพลงที่เพิ่งแยกย้ายไปแกะกันมา ยอมรับว่าเขาเพิ่งจะแกะไลน์เบสห้าเพลงนี้มาเมื่อคืนจากการฟังครั้งสองครั้งเอง แต่.. ยังไง ตนก็มี perfect pitch เพราะงั้นเรื่องแค่นี้สบายบรื๋อ 0

 

ขณะที่กำลังนั่งชิลมองทางเดินฟังเพื่อน ๆ ปรึกษาหารือเรื่องเพลงที่เพิ่งแกะกันมา จู่ ๆ ก็เห็นกลุ่มคนที่แสนจะคุ้นหน้าคุ้นตากำลังนั่งชิลดีดกีต้าร์โปร่งเล่นกันอยู่หน้าห้องซ้อม 0

 

แน่นอนว่าเป็นใครที่ไหนไม่ได้นอกจาก วงขาดน้ำตาล 0

 

สภาพ ยกพวกมานั่งกันแม่งทั้งวงอย่างกับจะมาดักตีพวกกู 0

 

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง และกดเข้าแชทของคนที่ไม่อยากจะคุยด้วยมากที่สุด เอาเถอะ ยังไงก็ทักไปเพื่อความแน่ใจก่อน กลัวออกห้องไปแล้วโดนดักตีจริง ๆ 0

 

b. 0

ไหนมึงบอกไม่จองไง : 0

มานั่งหน้าสลอนไรหน้าห้องซ้อม : 0

: ดูไม่รู้หรอ มีตั้งสี่ตาอะ 0

ละจะมาทำเหี้ยไรทั้งวงอะ : 0

: ก็ข้างล่างมันวุ่นวาย 0

read 0

 

ยิ่งคุย ด้วยก็ยิ่งหัวเสียจนต้องปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้ววางไว้บนแอมป์กีต้าร์ที่อยู่ใกล้ ๆ หยินถอนหายใจออกมายาวเหยียด พยายามนั่งสงบสติอารมณ์และฟังในสิ่งที่เพื่อน ๆ พูดกันต่อ ทว่าโนติของโทรศัพท์ก็เด้งเข้ามาอีก 0

 

b. : ร้อนว่ะ 0

b. : เข้าไปนั่งข้างในได้ป้ะ 0

 

คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันจนแทบชิด ขณะสายตาตวัดมองกลุ่มคนที่นั่งอยู่หน้าห้องทั้งหลาย 0

 

สมาชิกคนอื่นในวงยังคงนั่งดีดกีต้าร์ ร้องเพลง หรือกินขนม แต่มันจะมีอยู่คนหนึ่ง ที่มองเข้ามาในห้องและสบตากับเขาพอดี 0

 

ไอ้เหี้ยบุ๊ค 0

 

มันยกยิ้มมุมปาก ทำหน้ายียวน เอาตรง ๆ นะ หน้ามึงโคตรกวนตีนอะ 0

 

b. 0

มีสิทธิ์ไรอะ : 0

นั่งข้างนอกไป : 0

กูจะซ้อม : 0

 

หลังจากส่งข้อความเสร็จจึงเลือกที่จะเปิดโหมดพระจันทร์ แล้วยัดโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋ากางเกงทันที แม่ง หงุดหงิดชิบหาย 0

 

เขาหยัดตัวลุกขึ้นยืนวางเบสพักเอาไว้บนขาตั้ง สองเท้าเดินตรงเข้าไปที่หน้าต่างบานเลื่อน 0

 

ไอ้เวรนั่นมันยังทำหน้ากวนตีนอยู่เช่นเคย มันชี้นิ้วเข้ามาในห้องพลางเอียงหัวเล็กน้อย ราวกับต้องการถามว่าให้เข้าไปได้ไหม 0

 

เขายกมือขึ้นมาชูนิ้วกลางเป็นคำตอบ ก่อนดึงผ้าม่านมาปิดหน้าต่างทันที 0

 

" เห้ย มึงเป็นไรวะเพื่อน จะปิดผ้าม่านทำไม " เปอร์หันมาถามด้วยความสงสัย ดูเหมือนมันจะไม่ทันเห็นกลุ่มคนที่นั่งอยู่หน้าห้องซ้อม 0

 

" พวกมึงไม่เห็นหรอว่าพวกแม่งนั่งอยู่หน้าห้องซ้อม " เขาตอบกลับ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด 0

 

" อาฮะ พวกนั้นนี่พวกไหนวะ " วายุเอียงหัว ไม่รู้อะไรอีกละไอ้นี่ 0

 

" โอ้ยยย ก็ขาดน้ำตาลไง แม่งมาทั้งวงเลยเนี่ย! " ยิ่งถูกถามซ้ำก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ รู้หรอกว่าการวีนเพื่อนมันเป็นสิ่งไม่ดี แต่ใครสน 0

 

" เอ้า ไอ้เหี้ยนี่ กูถามดี ๆ จะท็อกสิกใส่กูเพื่อ! " ทว่าทันทีที่ได้ยินเสียงตวาดของมือทรัมเป็ตเพื่อนรักก็คิดได้ว่าต้องสนละ ใครจะไปสู้เสียงมันได้ แสบหูชิบหาย " เออ ขอโทษเพื่อน " 0

 

" แล้วมันมานั่งทำอะไรหน้าห้องวงอะ " น้ำเสียงติดแหบของพี่คนโตเอ่ยถาม 0

 

" ผมจะไปรู้ไหมล่ะพี่ เอาเป็นว่าตอนนี้ช่างพวกแม่งเหอะ ซ้อมต่อดีกว่า ตั้งข้อสงสัยกับพวกแม่งไปก็เสียเวลา " พูดจบก็เดินตรงดิ่งไปหยิบเบสสีแดงตุ่นคู่ใจมาสะพาย สมาชิกวงที่ได้ยินหัวหน้าวงพูดเช่นนั้นก็มองหน้ากันไปมาด้วยความฉงน 0

 

" เจอวงนั้นทีไรแม่งทำตัวขยันตลอด " ภามซุบซิบ ก่อนเปอร์จะตอบกลับ " ตอนคุยกันเรื่องเพลงเมื่อกี้แม่งยังไม่เห็นจะสนใจเลยแท้ ๆ ทีงี้จะซ้อม อะโถ่ " 0

 

" ยืนมึนทำห่าอะไรกันเห้ย! " ทั้งสองคนที่ยืนนินทาหัวหน้าวงอยู่สะดุ้งเบา ๆ มือกลองที่นั่งอยู่ข้างกันหันหน้ามายิ้มหวานให้ ส่วนไอ้นักร้องก็หัวเราะส่งเสียงแหะ ๆ " เปล่าครับเพื่อน ปะ ๆ ซ้อมกันเนอะ " 0

 

" เออ! " หยินตอบ 0

 

" แม่ง สั่งเอา ๆ ไอ้สัส " เปอร์กัดฟัน หัวหน้าวงตวาดตอบโดยพลัน " กูได้ยินนะไอ้เถิก " 0

 

" เห้ย ได้ยินได้ไงวะ " 0

 

" มึงพูดใส่ไมค์ ไอ้ควาย! วงนี้มีแต่พวกเพี้ยนรีไงวะ แม่ง " 0

 

หลังจากการต่อล้อต่อเถียงอันไร้แก่นสาร ไม่นานการซ้อมก็ดำเนินต่อไป 0

 

 

𝄢 0

— 139 bpm — 0

 

 

" เชี่ย เขาปิดหน้าผ้าม่านใส่เลยว่ะบุ๊ค " คนที่พูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะอยู่คือ เอฟ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 มือกีต้าร์โซโล่หน้าหล่อ ของ วงขาดน้ำตาล สายตาเหลียวมองดูสีหน้าของบุ๊คที่ตอนนี้ดูเหมือนจะหงอยเป็นหมาโดนเจ้าของทิ้งไปแล้ว 0

 

" มึงก็อย่าไปแซวน้องมัน " ไผ่ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 หรือ มือกลองรุ่นใหญ่ ของ วงขาดน้ำตาล เอ่ยตอบพลางเคลื่อนมือมาบีบไหล่เขาเบา ๆ " คือจริง ๆ กูว่าเขาเขินมึงเว้ยบุ๊ค อย่าคิดมาก " 0

 

" แต่เมื่อกี้หนูเห็นเขาชูนิ้วกลางนะพี่ไผ่ " ซาน นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 มือคีย์บอร์ดตัวดี ของ วงขาดน้ำตาล หัวเราะคิกคัก 0

 

" พี่ซานอย่าไปแซวพี่บุ๊คเขาสิ " แม้รามจะพูดเช่นนั้น แต่น้ำเสียงกลับสั่น ราวคนกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ 0

 

" เงียบไปเลยพวกเหี้ย " บุ๊คที่เริ่มจะหัวเสียเพราะถูกสมาชิกในวงแซวค่อย ๆ หลุบใบหน้าก้มมองโทรศัพท์มือถือ 0

 

ไร้การตอบกลับ ไร้การอ่าน 0

 

ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมมือเบสคนโปรดถึงเย็นชากับเขาขนาดนี้ 0

 

" เอาน่าไอ้บุ๊ค กูว่าแม่งมาเว้ย อย่าท้อ ๆ " ไผ่ปลอบใจแม้จะเห็นเหตุการณ์ที่รุ่นน้องโดนหัวหน้าวงนั้นชูนิ้วกลางใส่อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งก็ตาม 0

 

" มาดิ นิ้วกลางอะมา " เพราะพี่เอฟยังคงล้อไม่เลิก จึงถูกรุ่นใหญ่ทุบหลังจนต้องร้องโอดโอยพลางกอดกีต้าร์โปร่งในมืออย่างช่วยไม่ได้ " น้องล้มทีมึงก็ซ้ำใหญ่นะไอ้เอฟ ดูดิ๊ ตอนมึงโดนสาวทิ้งน้องมันล้อมึงที่ไหน " 0

 

" ก็พี่ไม่เห็นตอนมันล้อผ— โอ้ย " แล้วพี่เอฟก็ถูกตัดบทโดยพี่ไผ่อีกครั้งจนต้องลงไปนอนกับพื้น รามที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ข้างกันกำคอกีต้าร์โปร่งแน่นเพราะขำจนท้องแทบแข็ง 0

 

" แต่ทุยน่าสงสารจริง ๆ นะ ตั้งแต่ขึ้นมาก็นั่งมองแต่หน้าต่างห้องซ้อม โดนเขาปิดผ้าม่านใส่งี้ จะมีกำลังใจใช้ชีวิตไหมเนี่ย " แม้จะมีคำว่าน่าสงสารในประโยค แต่ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของนังมือคีย์บอร์ดตัวดีกลับดูยียวนจนสวนทาง 0

 

ซ้ำกูกันให้หมด ไอ้พวกสันดาน 0

 

" พอกันได้ละพวกมึง ปล่อยไอ้บุ๊คมันไปเหอะ อะมา ๆ ร้องเพลงกันต่อ เลิกซ้ำน้อง ไอ้เอฟลุกขึ้นมาดิ เดี๋ยวกูทุบอีกรอบ " อย่างน้อยก็ยังมีพี่ไผ่ที่อยู่ข้างกูล่ะวะ 0

 

" เพลงไรอะ " พี่เอฟถาม มือข้างหนึ่งค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นมาจากพื้น 0

 

" หนูอยากร้อง ออกมายัง " บุ๊คหันควับไปหาซานทันทีที่ได้ยินชื่อเพลง ซึ่งนังตัวดีก็ยกยิ้มทะเล้นคืนมา 0

 

" เอาดิพี่ เดี๋ยวผมดีดให้ " ไอ้รามแม่งก็เอากับเขา เจริญจริง ๆ วงกู รักกูกันมาก นี่กูอกหักอยู่นะเว้ย 0

 

" พวกมึงก็ไปแกล้งมันน้อ " ถึงพี่ไผ่จะพูดแบบนั้น แต่กลับไม่ห้ามเสียอย่างนั้น แถมยังเคาะพื้นให้จังหวะซะด้วย 0

 

เสียงกีต้าร์โปร่งเริ่มบรรเลงในส่วนของอินโทร บุ๊ครีบขยับตัวย้ายที่ไปนั่งข้างหน้าประตูห้องซ้อมทันที 0

 

" เห้ย มันหนีเลยว่ะ " พี่เอฟส่งเสียงหัวเราะเสียดัง ขณะที่สองมือยังคงจับคอร์ดและดีดกีต้าร์ซึ่งเป็นไลน์เสริมจากรามด้วยความชำนาญ 0

 

" แม่ง พวกเหี้ย " อย่างน้อยอยู่ตรงนี้เสียงเพลงจากห้องซ้อมก็ดังกว่านิดนึงล่ะวะ 0

 

เขาค่อย ๆ เอนหัวพิงกับประตู ไม่กลัวหรอกว่าจะมีใครเปิดออกมาไหม จะเจ็บก็เจ็บเหอะ ขอแค่ไม่ได้ยินเสียงเพลงที่สมาชิกวงเล่นเพื่อซ้ำเติมตนก็พอ แม้เสียงจะตีกันก็ตาม แต่ยังไงนักดนตรีแบบเขาก็แยกจุดโฟกัสได้อยู่แล้ว 0

 

ในตอนนี้เขาโฟกัสเพียงแค่เสียงเพลงที่เล็ดลอดออกมาจากห้องซ้อม อาจเป็นเพราะประตูฝั่งนี้มีแอมป์ของเบสตั้งอยู่ไม่ไกล จึงทำให้ได้ยินเสียงเบสค่อนข้างชัดเจน 0

 

ไม่ว่ายังไงก็ยังมือเบสคนโปรดคนนี้ก็ยังคงเล่นได้เหมือนกับครั้งแรกที่ได้ฟัง.. ยังคงสมบูรณ์ไม่เคยเปลี่ยน 0

 

ขณะที่กำลังคิดเช่นนั้น หัวคิ้วของเขาก็ค่อย ๆ กดเข้าหากันเล็กน้อย เพราะดันได้ยินไลน์เบสที่เล่นโน้ตผิดพลาดไปบางตัว 0

 

ในทีแรกก็คิดว่าตนคงฟังผิดไป จนได้ยินเสียงของนักร้องที่ดังมาจากในห้องซ้อมเอ่ยทักออกไมค์ " ไอ้หยินมึงเล่นผิดป้ะ " 0

 

โอเค เข้าใจแจ่มแจ้ง เขาไม่ได้ผิด แต่คนที่ผิดคือมือเบสที่อยู่ในห้องซ้อมต่างหาก 0

 

ตนหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อพิมพ์ข้อความส่งหา 0

 

: แกะมาจริงป้ะ 0

: ผิดโน้ตนะน่ะ 0

 

บุ๊คคิดว่านี่คือการตักเตือน แม้พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายที่ได้รับข้อความนี้อาจจะไม่คิดเช่นเดียวกับตนก็ตาม เผลอ ๆ อาจจะถูกหงุดหงิดใส่ด้วยซ้ำ 0

 

: มึงมีจริงป้ะ perfect pitch 0

: เพิ่งแกะหรอ 0

 

 

: ตรงนั้นเป็นสามพยางค์ เล่นตัวดำทำไม 0

 

ทุกข้อความล้วนมาจากความเป็นห่วงเป็นใยทั้งสิ้น เขายังคงนั่งฟังเสียงเพลงอยู่ที่หน้าประตูห้องซ้อมเช่นเดิม 0

 

จนในที่สุดก็มีข้อความตอบกลับ บุ๊คไม่รอช้า รีบเปิดอ่านทันที ทว่า.. 0

 

yin : เสือก 0

yin : เก่งนักก็มาเล่นเอง 0

 

อืม นี่กูหวังอะไรอยู่กันนะ 0

 

ก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความตอบกลับ ด้วยความหวังว่าจะได้รับการตอบกลับดี ๆ สักนิด 0

 

yin 0

: วงใครวงมันดิวะ 0

: ไปไหนก็ไป 0

: ไอ้เหี้ย 0

คนหวังดีแท้ ๆ : 0

: ไป 0

read 0

เออ : 0

 

ได้คุยด้วยก็จริง แต่ดันรู้สึกอกหักกว่าเดิมอีกกู จากที่ใจเต้น 139 bmp ตอนนี้แม่งเจ็บจนแทบจะหยุดเต้นละ 0

 

" ไอ้บุ๊ค ลงไปเรียนกันน้อง " ขณะที่กำลังนั่งเฮิร์ทก็เหมือนจะได้ยินเสียงร้องทักของพี่เอฟเรียกสติ เมื่อหันไปมอง พบว่าสมาชิกในวงทุกคนกำลังยืนรอตนเพียงคนเดียว 0

 

เขาก้มมองนาฬิกาจากหน้าจอมือถือ มันบอกเวลา 13:01 หมดเวลาพักเที่ยงเสียแล้ว 0

 

" เมื่อกี้พี่บุ๊คเหมือนหมานั่งรอเจ้าของหน้าประตูเลยอะ " ซานส่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาขมวดคิ้ว รีบหยัดตัวลุกขึ้นยืนแล้วสวนกลับ " เธอสิหมา " 0

 

รีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วชิ่งเดินหนีลงบันไดไปทันที ขืนอยู่ต่อโดนล้ออีกแน่ 0

 

" พี่บุ๊ครอพวกผมด้วย! " ได้ยินเสียงของรามตะโกนไล่หลังมา แต่เรื่องอะไรกูต้องรอ 0

 

อย่าให้พวกมึงล้มกันบ้างนะ เดี๋ยวกูจะซ้ำให้แม่งจมดินทุกตัวเลย ไอ้พวกสันดาน 0

 

♪ 0

 

16:13 น. 0

 

ช่วงเวลาเลิกเรียน เหล่านักเรียนมากหน้าหลายตาเดินขวักไขว่ บางกลุ่มก็เดินออกจากโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน บางกลุ่มก็เล่นกีฬา และบางกลุ่มก็ซ้อมดนตรี 0

 

บุ๊คเดินสะพายกระเป๋าเบสและกระเป๋านักเรียนผ่านขอบสนามหญ้าเทียมอันกว้างขวางที่มีเหล่าวงโยธวาทิตยืนเรียงแถวเตรียมพร้อมสำหรับการแปรขบวนซึ่งเป็นการแสดงในงานเกษียณเช่นเดียวกับพวกเขา ก็พอจะเข้าใจหัวอก เพราะเป็นนักดนตรีเหมือนกัน ทว่าวงโยนั้นดีกว่าหน่อย เพราะไม่ต้องมานั่งแย่งห้องวงเหมือนพวกตน น่าอิจฉาพวกวงที่รักกันดีเสียจริง 0

 

ถ้าหากวงสตริงอย่างพวกเขาได้แชร์ห้องซ้อมกันเหมือนวงโยก็ดีสิ 0

 

ถ้าตอนนั้นกูเลือกคีย์บอร์ดล่ะก็.. 0

 

บุ๊คส่ายหน้าไปมาเบา ๆ ไล่ความคิดพวกนั้นออกจากหัว เขาสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่มาเสียใจทีหลังกับสิ่งที่เลือกไปแล้วอีก 0

 

แต่มันก็ยังเจ็บใจไม่หาย 0

 

สองเท้าก้าวตรงไปจนมุ่งเข้าสู่โรงจอดรถ เห็นรถกระบะสีน้ำเงินจอดอยู่จึงเดินเข้าไปยืนรอสมาชิกวง 0

 

หากสงสัยว่าใครมันบ้าขับกระบะมาเรียนกัน แน่นอนว่าคำตอบคือพี่ไผ่นี่แหละ ไม่รู้มันจะขับกระบะมาทำไม ทั้ง ๆ ที่ก็มีรถเก๋งดี ๆ จอดอยู่ใต้คอนโดอีกคันแท้ ๆ แต่กลับเลือกที่จะขับกระบะแต่งมาเรียนทุกวี่ทุกวัน อยู่ด้วยกันมาก็ตั้งหลายปี แต่ก็ยังไม่เข้าใจจุดนี้ของพี่มันสักที 0

 

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาเลื่อนดูอินสตาแกรมขณะรอสมาชิกวงของตนมารวมตัวกันเพื่อมุ่งหน้าไปซ้อมที่บ้านของตน 0

 

ปลายนิ้วพิมพ์เสิร์ชหาแอคเคาท์ที่คุ้นเคย 0

 

instagram : @wongniphikhumtuajing 0

 

เขาไม่ได้กดติดตามเอาไว้เพราะกลัวว่าจะถูกแอดมินพอร์ชบล็อก จึงต้องเสิร์ชและส่องแบบนี้เป็นประจำ อนาถสุด ๆ แถมเจ็บใจชิบหายที่แสดงตัวว่าเป็นแฟนคลับหมายเลขหนึ่งที่แสนจะจงรักภักดีไม่ได้ จะสร้างแอครองมากดฟอลก็ขี้เกียจเกินกว่าจะสับแอคไปมา จึงต้องจำใจทำแบบนี้ 0

 

กดเข้าไปที่รูปภาพที่เพิ่งอัพล่าสุด มันคือรูปจากการที่วงนั้นออกไปเปิดหมวกครั้งก่อน 0

 

ในโพสต์มีทั้งรูปรวมและรูปเดี่ยว เขาค่อย ๆ เลื่อนดูทีละรูป ก่อนมาหยุดที่รูปของมือเบสที่กำลังยกยิ้มกว้างให้กับเหล่าผู้ชม 0

 

ได้แต่คิดว่าทำไมตนถึงไม่เคยจะได้รับรอยยิ้มนี้เลยสักครั้ง น่าอิจฉาคนที่ได้เห็นเสียจริง 0

 

สองนิ้วซูมรูปช้า ๆ นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นสะท้อนความสุขและความจริงใจที่มีให้เหล่าผู้ชมเปี่ยมล้น 0

 

เพราะแบบนี้แหละ คนคนนี้ถึงเป็นมือเบสคนโปรด 0

 

เคยจินตนาการว่าถ้าหากได้พูดคุยตามประสามือเบสด้วยกันมันจะเป็นยังไง.. เคยคิด ว่าถ้าเขาไม่ถูกอีกฝ่ายเหม็นขี้หน้าเราจะเข้ากันได้มากแค่ไหน 0

 

แต่ยังไงมันก็เป็นแค่เพียงความคิด 0

 

รู้อยู่แก่ใจในสายตาของพอร์ช มองเขาเป็นแค่เพียงคู่แข่ง 0

 

คงเพราะกมลสันดานของตนเองด้วย ที่มักจะเผลอตัวพูดจาหมา ๆ ออกไปโดยไม่ทันคิด จะแก้ยังไงก็แก้ไม่เคยหายเสียที 0

 

ฝ่ายหนึ่ง 139 bmp ส่วนอีกฝ่ายหนึ่ง 60 bpm 0

 

ความหวังแม่งริบหรี่ชิบหาย 0

 

" จ้องนานเนอะ รูปเนี่ย " 0

 

" เห้ย! ไอ้เหี้ย! " บุ๊คส่งเสียงร้องตกใจออกมาเสียดัง เมื่อหันไปดูก็พบว่าคนที่ชะโงกหน้ามาทักตนโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียงคือพี่ไผ่นี่เอง " มึงจะมาจั้มสแกร์กูทำไมวะพี่ กูตกใจหมด ไอ้สันขวานเอ้ย! " 0

 

" ตกใจเหี้ยไรขนาดนั้น " พี่ไผ่ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาท้าวเอว พลางแสดงสีหน้างุนงงเล็กน้อย " ก็กูเห็นมึงจ้องรูปไอ้หยินมานานแล้วเลยทักเนี่ย " 0

 

" ทีหลังอย่าทำงี้อีกนะพี่ แม่ง หัวใจกูเกือบวาย " เขาบ่นอุบอิบ กดปุ่มปิดหน้าจอมือถือแล้วเก็บกลับเข้ากระเป๋ากางเกง " แล้วคนอื่นอะ " 0

 

" เดินมานั่นแล้วน่ะ " พี่คนโตเพยิดหน้าไปทางเอฟและรามที่กำลังเดินถือเอฟเฟคตรงเข้ามาหาพวกตน ส่วนซานก็กำลังเดินตามมาทั้งสองคนมาติด ๆ 0

 

" เอาเครื่องพวกมึงไปไว้หลังกระบะไป ส่วนพวกเอฟเฟคถือเอา " พี่ไผ่ตะโกนบอก ทางบุ๊คก็รู้งาน ถอดกระเป๋าเบสอันแสนฟรุ้งฟริ้งของตนเดินไปวางไว้ที่หลังกระบะตามที่พี่บอก 0

 

" เห็นกี่ทีก็ฮาว่ะ กระเป๋าเบสมึงอะ " มือกลองหนุ่มส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ 0

 

" นู่นคนติด " เขาเพยิดหน้าไปทางซานที่กำลังเดินดุ่ม ๆ มาพร้อมกับแก้วชานมไข่มุกและสายแจ็คในมือ ยังทำหน้าทำตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่เลยนังคนนั้นน่ะ 0

 

" หิวข้าวอะพี่ ผมไปซื้ออะไรกินก่อนได้ไหม " รามเอ่ยถาม ขณะค่อย ๆ วางกระเป๋ากีต้าร์ของตนที่หลังกระบะ 0

 

บุ๊คโคลงหัวปฏิเสธ " ไม่ต้อง ไปกินข้าวบ้านกูเอา กูบอกแม่เอาไว้ละ แกกำลังทำกับข้าวรอ " 0

 

" จะดีหรอ เกรงใจว่ะ " แม้พี่เอฟจะพูดแบบนั้น แต่หน้าตากลับดูพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด 0

 

" ปอตอลอ " เขากรอกตา ส่วนทางด้านมือกีต้าร์โซโล่ก็หัวเราะคิกคัก 0

 

" เราจะไปกันรึยังอะ " มือคีย์บอร์ดสาวถาม พี่ไผ่พยักหน้า " ขึ้นเลย คนนึงไปนั่งหลังดูเครื่องด้วย เดี๋ยววนไปคอนโดกูเอาไฮแฮดก่อน แล้วค่อยไปบ้านไอ้บุ๊ค " 0

 

สมาชิกวงทุกคนที่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้ารับ พี่คนโตเปิดประตูรถเข้าฝั่งคนขับ ส่วนซานก็เดินไปนั่งที่นั่งข้างกัน 0

 

ทางด้านสามหนุ่มมองหน้ากันไปมาพลางส่งสายราวกับกำลังตัดสินใจว่าใครจะเป็นคนไปนั่งหลังกระบะ 0

 

" พี่เอฟ " รามเอ่ยพลางหันไปหารุ่นพี่มือกีต้าร์ " ผมว่าพี่ควรไปนั่งหลังนะ " 0

 

" ห๊ะ ทำไมเป็นกูอะ มึงก็ไปสิ " พี่เอฟเอ่ยตอบ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยปนไม่พอใจ 0

 

" พี่บุ๊คว่าไง " เมื่อถูกเพื่อนร่วมชั้นหันมาถามเช่นนั้น บุ๊คก็เอ่ยตอบออกไปโดยพลัน " พี่เอฟ ไป " 0

 

" ไอ้เหี้ยไม่แฟร์ ทำไมต้องกูอีกแล้วเนี่ย เปิดหมวกก็กู ขนของไปงานก็กู กู ทุกงานก็กู กู กู พวกมึงจะให้กูนั่งหลังตลอดไม่ได้นะเว้ย โอน้อยออกเพื่อความเท่าเทียมเดี๋ยวนี้! " ทันทีที่ได้ยินเสียงบ่นของพี่ชายมือกีต้าร์ รามและบุ๊คก็หันมาสบตากันก่อนพยักหน้าส่งซิก 0

 

" ก็เอาดิ " บุ๊คเอ่ย 0

 

" อื้ม ผมก็ไม่ติดนะ " ทางรามเสริม 0

 

" เมื่อกี้พวกมึงพยักหน้าอะไรกันวะ " เป็นคำถามที่ไร้คำตอบ ดูหน้าพี่แกเหมือนจะหัวเสียกว่าเดิมเสียอีก เอฟถอนหายใจออกมาเบา ๆ " ห้ามโกงกูนะเว้ยพวกมึง มา พร้อมกัน โอน้อยยย ออก! " 0

 

♪ 0

 

บรรยากาศของในตัวเมืองยามเย็น ซึ่งเป็นช่วงเลิกเรียนนั้นยังคงเต็มไปด้วยรถที่สัญจรไปมาเต็มท้องถนน 0

 

แน่นอนว่าภายนอกนั้นมีทั้งฝุ่นและควันมากมาย หากจะนั่งหลังกระบะก็คงจะเป็นความคิดที่แย่เอามาก ๆ ทว่าหากไม่เฝ้าเครื่องดนตรีเอาไว้ ถ้าเกิดมีการเสียหายคงจะแย่ยิ่งกว่าสำหรับนักดนตรีแบบพวกเขา 0

 

บุ๊ค นั่งหน้าหงิกอยู่หลังกระบะ ขณะนึกโมโหเพื่อนร่วมชั้นของตนที่ดันโอน้อยออกผิดพลาด ทำให้เขาต้องมานั่งทนสูดควันรถและฝุ่นพวกนี้เข้าปอดระหว่างการเดินทาง 0

 

ถึงจะมีลมพัดผ่านบ้างก็ตาม แต่ยังไงที่นี่ก็ประเทศไทย แสงแดดยามสี่โมงเย็นนั้นแม้จะอ่อน แต่ก็ยังคงร้อนอยู่ดี 0

 

สายตาแสนอาฆาตแค้นส่งตรงไปยังกระจกหลังรถ เห็นเงาลาง ๆ ของสมาชิกวงที่กำลังหันกล้องโทรศัพท์มาหาตน ขอเดาว่าพวกมันต้องกำลังถ่ายคลิปเขาเพื่อเอาไปลงสตอรี่ไอจีของวงอยู่แน่ ๆ 0

 

แม่งเอ้ย กูน่าจะออกขาว 0

 

นึกถึงแล้วก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ จึงเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์อ่านนู่นส่ิงนี่เล่น เผื่อว่าจะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นบ้าง 0

 

Instagram direct message

  0

lack0fsug4rband mention you in their story 0

 

กูว่าละ ว่าแม่งต้องเป็นรูปกูนั่งหลังกระบะ แม่ง 0

 

ขาดน้ำตาลสาขาไอจี 0

ไอ้พวกเหี้ย : sonjai.exe 0

kawsoyxram : ทำไมพี่บุ๊คทำหน้างั้นอะ 0

fffffff_ : กูฮาหน้ามันชิบหาย 555555 0

พวกเหี้ย : sonjai.exe 0

 

กูล้มแล้วซ้ำกันใหญ่ นี่หรอวงเดียวกัน 0

 

คอมเม้นท์ในสตอรี่ล้วนมีแต่ข้อความที่กำลังแซวตนทั้งนั้น 0

 

: พี่บุ๊คไหวไหมคะ หน้าบูดมาก 655544 0

: ยัยบุ๊คเตรียมวีนแล้วนะ 0

: ใครทำพี่บุ๊คคะ ทำไมนั่งจ๋องแบบนั้น 552555 0

: วงขาดน้ำตาลมีแรงงานต่างด้าวด้วยหรอคะ 0

: พี่ไผ่ขนคนงานไปไหนคะ 0

: ปกติเป็นพี่เอฟนี่ ทำไมวันนี้ยัยบุ๊คถึง 552625 0

 

อ่านแล้วก็ขมวดคิ้ว แรงงานต่างด้านบ้านพวกเธอสิ นังพวกนี้นี่ได้ทีเอาใหญ่ตลอด 0

 

เขาเงยหน้ามองกระจก ยังคงเห็นคนในนั้นหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนานพร้อมมองมาด้วยสายตาแสนเวทนา 0

 

เลือกที่จะใช้สองมือชูนิ้วกลางใส่สายตาพวกนั้นพร้อมทำปากขมุบขมิบไร้เสียง 0

 

ไอ้พวกเหี้ย 0

 

สิ่งที่ได้ตอบรับกลับมายังคงเป็นภาพที่พวกมันหัวเราะชอบใจกันใหญ่ บุ๊คได้แต่กรอกตาพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย 0

 

นี่หรอวะวงที่กูรัก สันดานส้นตีนกันชิบหาย 0

 

♪ 0

 

หลังจากวนรถไปเอาไฮแฮดที่คอนโดพี่ไผ่เสร็จและเดินทางต่อมาจนถึงหน้าบ้านของหัวหน้าวงคนเก่ง เขาไม่รอช้า หยิบกระเป๋าเบสรีบปีนลงจากหลังกระบะเดินลิ่วเข้าบ้านทันที 0

 

" มันรีบไปไหนวะน่ะ " ไผ่เอ่ย เพราะตอนนี้ถอยรถยังทันไม่เสร็จด้วยซ้ำ เจ้าของบ้านก็รีบลงรถไปแล้ว 0

 

" ร้อนมั้ง นั่งหลังกระบะหนิ " รามพูดแล้วก็หันไปขำคิกคักกับพี่เอฟ 0

 

" ทำเป็นหัวเราะน้องนะไอ้เอฟ ตอนมึงนั่งหลังหน้าตามึงก็ไม่ต่างจากน้องหรอก " พี่คนโตพูดถากถางขณะปลดเข็มขัดนิรภัยและเปิดประตูลงรถไป 0

 

" โดนนน " เป็นเสียงของซานที่หันมาเยาะเย้ย 0

 

มือกีต้าร์ทั้งสองหันมองหน้ากัน รามไหวไหล่แล้วเดินลงจากรถไปหยิบกระเป๋ากีต้าร์ของตัวเองมาสะพายบ้าง ก่อนเอฟจะเดินตามลงไปหยิบของของตัวเองบ้าง 0

 

สมาชิกในวงทยอยหยิบของของตัวเองเดินตามเจ้าของบ้ายเข้าไป พบว่าบุ๊คนั้นอยู่ในชุดเสื้อบอลและกางเกงบอลเรียบร้อย ทำตัวสบายสมกับเป็นบ้านตัวเองสุด ๆ 0

 

" ห้องซ้อมอยู่ทางซ้าย " เจ้าตัวเพยิดหน้าไปทางประตูที่เปิดอยู่ แล้วเดินตรงเข้าไปในครัว ทิ้งให้สมาชิกวงมองหน้ากันไปมาอยู่อย่างนั้น สุดท้ายคนที่เดินตรงเข้าไปนำของวางในห้องซ้อมก่อนใครคือคือพี่ไผ่คนดีคนเดิม 0

 

" เซ็ตของรอกันเลยนะ! " บุ๊คตะโกนออกมาจากห้องครัว ไม่นานก็กลับเข้ามาพร้อมกับจานอาหารร้อน ๆ มากมาย เขาจัดแจงวางจานข้าวลงบนพื้นห้องซ้อม " ข้าวอยู่ในห้องครัวอะ ไปตักมานั่งกินกันก่อน " 0

 

ทุกคนที่กำลังเซ็ตอุปกรณ์ทุกอย่างหยุดชะงักทันที เมื่อเห็นอาหารร้อน ๆ ที่กำลังส่งกบิ่นล่อตาล่อใจอยู่กลางห้อง สุดท้ายก็ต้องวางของทุกอย่างแล้วเดินไปตักข้าวมานั่งทานทั้งที่ยังไม่ทันเสียบสายแจ๊คเข้ากับแอมป์ด้วยซ้ำ 0

 

♪ 0

 

18:28 น. 0

 

หลังจากการฝึกซ้อมดนตรีอันแสนยาวนาน สุดท้ายก็ถึงเวลาที่สมาชิกวงทุกคนต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน 0

 

บุ๊คยืนโบกมือลาสมาชิกวงทั้งสี่จากหน้าบ้าน เมื่อเห็นว่ากระบะสีน้ำเงินเริ่มออกตัวไปไกลจนแทบลับสายตาจึงหันหน้าเตรียมตัวเข้าบ้านเพื่อพักผ่อนและทำธุระส่วนตัว 0

 

ทันใด หยาดน้ำตกลงมากระทบบนใบหน้า บุ๊คยกมือขึ้นมาเช็ด ขณะเงยหน้ามองฟ้าและแบมืออีกข้างออกไปทดสอบ 0

 

ฝนตกเหรอก็ว่าทำไมวันนี้อากาศมันร้อน ๆ 0

 

วงนั้นมันกลับกันรึยังนะ 0

 

ครุ่นคิดขณะเดินกลับเข้าบ้านไป แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็ค ก่อนต้องเลิกคิ้วเมื่อเห็นโนติที่เด้งแจ้งเตือนขึ้นมา 0

 

เหมือนคนที่กำลังนึกถึงอ่านใจออกยังไงอย่างงั้น ทักมาได้จังหวะซะด้วย 0

 

รวมวง (12) 0

yin : จารย์ดอมครับ @dom 0

yin : จารย์กลับรึยังครับ 0

 

เฝ้าอ่านข้อความตั้งแต่ต้นยันจบก็เริ่มเข้าใจถึงสถานการณ์ บุ๊คนั่งครุ่นคิดอยู่นานสองนาน สุดท้ายก็ได้คำตอบ 0

yin 0

. : 0

read 0

ให้ไปรับไหม : 0

: ไม่ต้องยุ่ง 0

ถ้าไม่ให้ยุ่งแล้วจะกลับยังไง : 0

read 0

: ต้องการอะไร 0

ก็เห็นกลับไม่ได้แค่นั้น : 0

ถือว่าช่วยนักดนตรีด้วยกัน : 0

หรือถ้าไม่อยากติดหนี้บุญคุณก็คิดซะว่าทดแทนตอนที่วงนั้นเคยช่วยยกของตอนไปแข่ง : 0

เคป้ะ? : 0

read 0

: เออ 0

: เร็ว หิว 0

 

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก 0

 

เอาอีกแล้ว แค่อ่านข้อความแท้ ๆ แต่หัวใจมันกลับเต้นแรงเสียขนาดนี้ 0

 

มันยังคงเต้นเป็นจังหวะ 139 bpm เหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน 0

 

" ป๊า! จ๋ายยืมรถหน่อยนะ จะออกไปซื้อของ! " รีบตะโกนบอกที่บ้านทันที " เอ้อ ขับระวัง ๆ ล่ะ " 0

 

เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากที่บ้านก็รีบเดินไปหยิบกุญแจรถยนต์มาทันที โชคดีที่ตนฝึกขับรถมาตั้งแต่ ม.4 แถมยังขับแข็งจนผู้ปกครองอนุมัติให้ขับไปไหนมาไหนได้เอง จึงหายห่วง 0

 

เขาหยิบร่มติดมือมาคันหนึ่ง เผื่อต้องใช้รับมือเบสคนโปรดเข้ารถโดยไม่ต้องกลัวเปียก กูนี่มันอบอุ่นจริง ๆ งี้ต้องหันมาชอบกันบ้างแล้วแหละ 0

 

เมื่อเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยจึงเดินตรงดิ่งไปขึ้นรถและออกตัวพร้อมกับใบหน้าอมยิ้มเพราะมีความสุขอย่างปิดไม่มิด 0

 

จะว่าไป กูใส่เสื้อบอลเกงบอลมานี่หว่า โดนหาว่ามอมแน่ ๆ แต่คงไม่มีเวลาเปลี่ยนแล้ว เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะรอนาน 0

 

เอาเถอะ ไปทั้งอย่างนี้นี่แหละ 0

 

 

𝄢 0

— 60 bpm — 0

 

หยินถอนหายใจออกมาช้า ๆ ขณะที่กำลังนั่งครุ่นคิดถึงการตัดสินใจของตน 0

 

ให้มันมารับนี่กูคิดดีแล้วใช่ไหมวะ ถ้ามันพากูไปฆ่าจะทำยังไง ทรงแม่งหัวรุนแรงซะด้วย แถมยังเป็นคู่แข่งกันอีก ถ้าโดนมันกำจัดคู่แข่งจะทำยังไงดีวะ
  0

เขากำมือที่ถือร่มคันสีแดงเอาไว้แน่นก่อนส่ายหน้าเบา ๆ ไล่ความคิดอันแสนเพ้อเจ้อออกจากหัว 0

 

ใครมันจะทำแบบนั้นกัน ไม่มีทางหรอก เขาคิดแบบนั้น 0

 

ว่าแต่มันจะมาตอนไหนวะ กูยืนรอมานานแล้วเนี่ย ฝนก็เริ่มตกหนักขึ้นทุกทีจนกลัวว่าเจ้าเบสลูกรักจะเปียกฝนเอา 0

 

เป็นอีกครั้งที่อีกฝ่ายทำให้หยินรู้สึกหงุดหงิด ยิ่งอคติไอ้รุ่นน้องหน้ากวนส้นเท้านั่นอยู่ด้วย พอมันทำอะไรนิดหน่อยไม่ได้ดั่งใจก็สามารถทำให้เขาโมโหได้ไม่ยาก 0

 

สายตามองตรงไปยังท้องถนนที่มีรถสัญจรผ่านไปมา เพราะเริ่มใกล้หัวค่ำ รถแถวนี้จึงเริ่มลดน้อยลง 0

 

นี่กะจะให้กูรอถึงสามทุ่มเลยรึยังไงวะ ขณะที่กำลังคิดเช่นนั้น จู่ ๆ ก็มีรถเก๋งสีเทาที่ขับเข้ามาจอดตรงหน้า 0

 

หยินเลิกคิ้วเล็กน้อย ทว่าทันทีที่เจ้าของรถคันนั้นลดกระจกรถลงหัวคิ้วจึงค่อย ๆ กดเข้าหากันแน่น 0

 

ไอ้เหี้ยบุ๊ค 0

 

แค่เห็นหน้าก็หงุดหงิดกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่า ยิ่งต้องนั่งรถคันเดียวกับมันอีก แม่งเอ้ย ทำไมกูถึงต้องมาพึ่งมันวะ 0

 

" ยืนนิ่งทำไม ขึ้นรถมาดิ หรือจะรอให้ฝนมันตกหนักกว่านี้ " เพียงแค่มันเอ่ยออกมาประโยคแรก ก็ทำเอาเขาต้องกรอกตาแล้วรีบก้าวเท้าเดินตรงไปที่รถ มือเอื้อมไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับแล้วส่งเบสของตัวเองขึ้นรถก่อนเป็นอย่างแรกเพราะกลัวว่ามันจะเปียก ก่อนตนจะตามขึ้นรถไป 0

 

ตนถอดแว่นออกมาแล้วใช้เสื้อพละของโรงเรียนเช็ดคราบน้ำที่เกาะอยู่บนเลนส์ ไม่คิดแม้แต่จะพูดหรือเอ่ยประโยคทักทายใด ๆ ทั้งสิ้น เขารู้สึกถึงความอึดอัดที่ถูกก่อขึ้นโดยรอบ สายตาเคลื่อนมองไปที่กระจกข้างรถ 0

 

" บ้านไปทางไหน " ได้ยินเสียงมันถาม แต่กลับไม่อยากที่จะตอบ " ไม่ตอบงี้นี่ก็ไม่ตรัสรู้หรอกนะ " 0

 

หยินเดาะลิ้น สวมแว่นกลับที่เดิมแล้วจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งโลเคชั่นบ้านของตัวเองให้อีกฝ่ายเพื่อหลีกเลี่ยงการพูดคุย 0

 

มันที่เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดดูข้อความ พิจารณาอยู่สักครู่แล้วจึงเริ่มออกรถ 0

 

ยังคงไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ สิ่งที่ได้ยินมีเพียงเสียงของฝนที่ตกลงมากระทบกับหลังคาและกระจกของรถเพียงเท่านั้น 0

 

" อะ " ได้ยินเสียงของมันเอ่ย พร้อมกับยื่นถุงเฟรนช์ฟรายส์และนักเก็ตมาให้ " เห็นว่าหิว " 0

 

เพราะเขาไม่ได้เลือกที่จะรับมาในทันที มันจึงนำถุงนั้นมาวางเอาไว้บนตัก " กินไป ไม่ได้ใส่ยาพิษ " 0

 

" ต้องการอะไร " สายตาเหลือบมองไปที่คนข้างกายที่กำลังตั้งใจขับรถไปตามเส้นทาง ก่อนตวัดลงไปมองถุงของกินบนตักตน 0

 

" ก็บอกว่าไปแล้วว่าแค่ช่วยเพื่อนนักดนตรีด้วยกัน เข้าใจอะไรยากนัก " มันตอบ 0

 

" ขี้เสือก " ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ก็ยังเลือกที่จะคว้านักเก็ตเข้าปาก ของฟรีทั้งทีใครจะไม่กิน 0

 

" พูดงี้กับคนที่กำลังไปส่งตัวเองหรอวะพอร์ช " ได้ยินคำพูดนั้นแล้วก็ได้แต่กรอกตา " กูไม่ได้ขอด้วยซ้ำ " 0

 

มันจิ๊ปากเบา ๆ " เออ เอาเหอะ เพลงงานเกษียณจะเล่นอะไรบ้าง " 0

 

" ถามทำไม " เขาตอบเสียงเรียบ 0

 

" เผื่อซ้ำ " ได้ยินแบบนั้นจึงเงียบไปสักพัก ไม่ใช่ไม่อยากตอบนะ 0

 

แต่กูลืม 0

 

ปกติจะมีไอ้ภามคอยบอกอยู่ตลอดว่าเพลงต่อ ๆ ไปคือเพลงอะไรก็เลยเลือกที่จะไม่จำ ไม่น่าเลยกู ถ้ากูบอกมันว่าลืมลิสต์เพลงวงตัวเอง ภาพลักษณ์หัวหน้าวงกูจบแน่ 0

 

" ไม่อยากคุยด้วยขนาดนั้นเลย? " ไม่ใช่ กูลืม 0

 

" นี่ไปทำอะไรให้เกลียดขนาดนั้น ทำไมถึงไม่ยอมคุยกันดี ๆ ไม่เข้าใจเลยว่ะ รู้ไหมมันอึดอัดนะที่วงโรงเรียนสองวงแม่งไม่ยอมญาติดีกันสักทีอะ " เดี๋ยว มันโยงมาเรื่องนี้ได้ไง 0

 

น้ำเสียงของมันดูจริงจังมากกว่าปกติ บรรยากาศแสนน่าอึดอัดในตอนแรกยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก 0

 

หยินครุ่นคิดคำตอบในหัว ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามไหนก่อนดี 0

 

ลิสต์เพลง เอ่อ.. ยังคิดไม่ออก ข้ามไปก่อน 0

 

เรื่องนี้ดีกว่า กูไม่ชอบมึงเพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะ 0

 

… 0

 

เพราะอะไรวะ 0

 

จำได้ว่าเขาไม่ชอบอีกฝ่ายตั้งแต่เห็นมันมานั่งหน้าสลอนในห้องซ้อมพร้อมกับวงของมัน 0

 

ไม่ชอบเพราะมาแย่งห้องซ้อมหรอ? ไม่ใช่ ไม่ชอบเพราะมันเป็นวงโรงเรียนอีกวง? ก็ไม่ใช่อีก 0

 

ไม่ชอบเพราะมันแย่งแฟนคลับ? ไม่ชอบเพราะมันเป็นมือเบส? ไม่ชอบเสียงมัน ไม่ชอบเพลงของมัน ไม่ชอบทักษะการเล่นดนตรีของมัน? 0

 

ก็ไม่ใช่.. 0

 

แล้วเพราะอะไรล่ะ? 0

 

ที่เขายกทุกคำกล่าวหามาบ่นในกลุ่มวงทุกวัน มันก็เป็นแค่เพียงความหมั่นไส้บวกกับการใส่สีตีไข่อีกนิดหน่อยเท่านั้น 0

 

แล้วทำไมมันถึงมาถามอะไรแบบนี้ล่ะ 0

 

" วงมึงก็ไม่ได้ชอบวงพวกกูไม่ใช่หรอ " เป็นคำถามที่ทำให้อีกฝ่ายชะงักไป 0

 

" ห๊ะ? ไปฟังใครพูดมา? " มันดูตกใจมาก ปฏิกิริยาแบบนั้นทำให้หยินรู้สึกแปลกใจไม่น้อย " ไม่มี รู้เอง " 0

 

" เพ้อเจ้อว่ะ ถ้าวงนี้ไม่ชอบวงนั้นจะตามไปเชียร์ทุกครั้งที่มีแข่งทำไม " 0

" ถ้าไม่ชอบจะเก็บของเอาไว้ให้ทำไม ปิ๊กพี่ฮั่นพี่เอฟมันก็เก็บไว้ให้ตลอด กระดาษโน้ตของไอ้ยุนี่ก็เป็นคนเก็บเอาไว้ให้ แต่มันอะเป็นคนบอกให้เอาไปทิ้ง " 0

 

ทำได้เพียงแค่นั่งฟัง 0

 

" เอางี้นะพอรช์ " 0

" ถ้าไม่ชอบจริง ๆ จะมารับไปส่งบ้านทำไม ใช้สมองดิ อย่าดักดานให้มันมาก " 0

 

ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่มันพูดจริง ๆ ก็ไม่อยากจะยอมรับหรอก แต่ทุกครั้งที่วงของเขาเดือดร้อน มักจะมีวงขาดน้ำตาลเข้ามาช่วยเหลือเสมอ แต่พวกเขากลับเอามาด่าและใส่ร้ายป้ายสีให้สนุกปาก 0

 

พอคิด ๆ ดูแล้วก็ชักรู้สึกผิดแล้วสิ 0

 

" เออ " เผลอส่งเสียงแผ่วเบามากกว่าปกติเล็กน้อย " รู้แล้ว จะพยายามแก้ตัวอะไรขนาดนั้นวะ.. " 0

 

แม้จะเข้าใจทุกอย่างดี แต่ถ้าจู่ ๆ จะหายอคติเลยก็คงจะยากเกินไปหน่อยสำหรับเขา 0

 

ยิ่งกับคนที่อีโก้สูงลิบฟ้าแบบเขาด้วย.. 0

 

" เรื่องลิสต์เพลงเดี๋ยวส่งให้ตอนถึงบ้าน " เหมือนเห็นมันยกยิ้มที่หางตา ทว่าเมื่อหันไปมองกลับเห็นมันทำหน้าบูดบึ้งกวนส้นเท้าเช่นปกติ สงสัยจะตาฝาดล่ะมั้ง 0

 

" อ่า " มันตอบรับ " กินให้มันหมดด้วยของที่ซื้อมาให้อะ แล้วทางข้างหน้าเลี้ยวซ้าย? " 0

 

เมื่อสายตาตวัดกลับไปมองทางข้างหน้าก็พบว่าใกล้จะถึงที่หมายในไม่ช้า " อ่า เลี้ยวซ้ายแล้วตรงไปเรื่อย ๆ เจอสนามเด็กเล่นค่อยเลี้ยวขวา จะมีบ้านหลังคาแดงต้นไม้เยอะ ๆ อยู่สุดซอย " 0

 

เมื่อมันเห็นว่าเขาเริ่มโต้ตอบจึงปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือ แล้วหันมาตั้งใจมองทางให้ดี 0

 

ดูเหมือนตอนนี้ฝนจะเริ่มซาลงแล้ว 0

 

ปัญหาที่ติดค้างกันไว้ก็เหมือนจะได้รับการปรับความเข้าใจ 0

 

ทุกอย่างที่หยินติดใจมาตลอดสุดท้ายก็มีเพียงเขาที่คิดไปเอง 0

 

ถึงจะรู้สึกผิดกับการกระทำของตนและสมาชิกวงอยู่หน่อย ๆ แต่ก็ยังคงต้องใช้เวลาปรับตัว อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจของอาจารย์ผู้ควบคุมวง 0

 

ใช่ ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อครูดอมเท่านั้นแหละ 0

 

ไม่ได้ทำเพื่อไอ้วงนั้นเลยสักนิด 0

 

พอคิดแบบนี้ก็เริ่มโอเคขึ้นมาแล้ว 0

 

" ถึงแล้ว " รู้ตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของตนเรียบร้อย เขาผงกหัวแล้วเปิดประตูลงรถพร้อมกับร่มและถุงของกิน ก่อนเปิดประตูหนังและยกเบสมาสะพาย เตรียมตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน 0

 

" เห้ย ลืมอะไรไปรึเปล่า " เขาหันไปตามเสียง แสดงสีหน้าไม่พอใจชัดเจน " เอาอะไรอีก " 0

 

มันไม่ตอบแต่กลับเลิกคิ้วพร้อมรอยยิ้มมุมปาก 0

 

หยินถอนหายใจออกช้า ๆ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น 0

 

" ขอบคุณ " 0

 

ได้ยินเสียงมันหัวเราะเบา ๆ ออกจากลำคอ " ยินดีเสมอครับน้องพอร์ช " 0

 

70 bpm 0

 

ห๊ะ 0

 

ขณะที่เขากำลังทำหน้าเหวอ ไอ้รุ่นน้องคู่กรณีก็ปิดกระจกรถและเริ่มวนรถเสียแล้ว 0

 

หยินยืนประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่อย่างนั้นจนรถเก๋งคันสีเทาขับไกลออกไปจนลับสายตา 0

 

โถ ไอ้เด็กเหี้ย นี่กูเป็นพี่มึงนะ 0

 

ยังไงกูก็เกลียดมึงจริง ๆ นั่นแหละ ไอ้เวรจ๋าย! 0