ตอนที่ 4 – ความทรงจำเริ่มหายใจ 0

 

 

 

 

 

 

โรงพยาบาล – เช้าแสงอ่อน / วันที่ 9 หลังอุบัติเหตุ 0

 

เสียงกระดาษแฟ้มเวชระเบียนดังเบา ๆ 0

คุณหมอชายวัยกลางคนยิ้มอ่อนให้หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียง พร้อมเจตน์กรที่ยืนพิงขอบหน้าต่างอย่างเงียบสงบ 0

 

 “ผลการสแกนรอบสุดท้ายถือว่าใช้ได้เลยครับ แผลฟื้นตัวเร็ว อาการกระทบกระเทือนลดลง ไม่มีเลือดซึมในโพรงสมองเพิ่ม” 0

 

 “แต่เรื่องความจำ…” เมษาถามเสียงเบา “…จะกลับมาบ้างไหมคะ” 0

 

คุณหมอหันไปมองเจตน์กรแวบหนึ่ง ก่อนหันมาตอบ 0

 

 “ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจ และ ‘สิ่งแวดล้อม’ ครับ บางคนต้องใช้เวลา บางคนอาจไม่มีวันจำได้เลย” 0

 

 “คุณควรกลับไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัย อบอุ่น และไม่กดดันตัวเองจนเกินไป” 0

 

 

 หน้าห้องพักผู้ป่วย – ช่วงสายวันเดียวกัน 0

 

เมษานั่งบนรถเข็นในชุดคนไข้สีครีมอ่อน 0

เจตน์กรเป็นคนเข็นเธอออกจากห้อง 0

สองข้างทางมีแค่ความเงียบ 0

แต่ในใจของเธอ...เต็มไปด้วยความวุ่นวาย 0

 

 "ฉันจะไปอยู่ที่ไหน…ถ้าฉันไม่มีบ้าน จำครอบครัวไม่ได้ ไม่มีแม้แต่ตัวตน?” 0

 

เธอหันไปถามเขาตรง ๆ 0

เจตน์กรหยุดรถเข็น 0

สบตาเธอเต็ม ๆ 0

และตอบช้า ๆ 0

 

“คุณเคยอยู่กับผม…มาก่อน” 0

 

“ผมมีบ้านหลังหนึ่ง—บ้านที่คุณเคยบอกว่ารู้สึก ‘เป็นของตัวเอง’ มากที่สุด” 0

 

 

 

 บ้านเจตน์กร  เย็นวันนั้น 0

 

 

 

 

ลิฟต์เปิดออกสู่ทางเดินส่วนตัว 0

เจตน์กรเข็นเธอออกไปช้า ๆ 0

บรรยากาศรอบตัวสงบ เรียบหรู และสะอาดทุกมุม 0

 

 “ที่นี่เหรอคะ…” 0

 

เธอถามเบา ๆ 0

เขาพยักหน้า 0

 

“อยู่ที่นี่แล้วปลอดภัย ผมให้ทีมแพทย์เวร 24 ชั่วโมง มีกล้องวงจรปิดรอบบ้าน 0

 คุณจะไม่เป็นอะไรอีก—ผมสัญญา” 0

 

 

ห้องนอน – ช่วงค่ำ 0

 

เมษานั่งอยู่บนเตียง ห่มผ้าบางไว้ 0

เธอมองรอบห้องด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด 0

มีบางอย่างในห้องนี้ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง 0

เหมือนเคยร้องไห้ที่มุมหน้าต่าง 0

เคยนั่งเขียนอะไรบางอย่างตรงโต๊ะไม้ตัวนั้น 0

เคย...หัวเราะอยู่ตรงโซฟาผ้าลินินสีเทา 0

 

แต่เธอ “จำไม่ได้” 0

 

“เจ็บหัวอีกไหม?” 0

 เสียงของเขาดังขึ้นเบา ๆ จากประตูห้อง 0

 

 “ไม่ค่ะ…แต่…ฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนอยู่ในฝัน” 0

“…เหมือนที่นี่เคยเป็นบ้านของฉันจริง ๆ” 0

 

 

 กลางคืน / ห้องนั่งเล่น 0

 

เจตน์กรยืนอยู่หน้าต่างมองออกไปยังเมืองที่ไม่เคยหลับ 0

ในมือถือโทรศัพท์ที่ยังไม่ได้กดโทรออก 0

บนหน้าจอขึ้นชื่อคน ๆ หนึ่ง… 0

 

> “ณัฐวุฒิ – ทนายส่วนตัว” 0

 

เขามองชื่ออยู่นาน 0

ก่อนจะกดล็อกหน้าจอ 0

ถอนหายใจหนัก 0

 

 “…เมษา…ถ้าคุณจำไม่ได้จริง ๆ ผมควรจะให้คุณเริ่มต้นใหม่ หรือบอกว่าคนที่คุณเคยร้องไห้ให้…คือศัตรูตัวจริงของคุณเอง” 0

 

 

 ฝั่งเมษา / ความฝันยังคงตามมา 0

 

ในห้องนอนที่มืดสนิท 0

เธอขยับตัวน้อย ๆ 0

และเริ่มเห็นภาพซ้อนในหัวอีกครั้ง 0

 

เสียงระเบิดดัง 0

 เธอวิ่งหนีใครบางคน 0

 มีแขนผู้ชายคนหนึ่งดึงเธอไว้ 0

และเสียงที่คุ้นหูของเธอเองร้องว่า... 0

 

“อย่าแตะต้องพี่เจตน์! ฉันยอมให้ทำอะไรก็ได้ แต่อย่าทำร้ายเขา…” 0

 

เธะสะดุ้ง 0

หายใจแรง 0

กุมหน้าอกแน่น 0

และสิ่งที่เธอได้ยินก่อนตื่น คือ... 0

 

**"เธอเลือกผิดคน...เมษา"** 0

 

 

 

 

 

 END: ตอนที่ 4 0