Before sunset after vows 0

ก่อนตะวันลับ หลังคำสาบาน 0

 

พิธีกร: “ศาสตราจารย์คะ คุณช่วยอธิบายเกี่ยวกับความผิดปกติของมิติที่กำลังเกิดขึ้นได้ไหม? ช่วงนี้สิ่งเหล่านี้เริ่มปรากฏในเมืองลินคอนค่ะ” 0

ศาสตราจารย์วอลลิส: “ถ้าจะให้พูดง่าย ๆ พวกมันคือ ‘ภาพลวงตา’ ที่กลายเป็นรูปร่างขึ้นมาจริง ๆ ค่ะ” 0

พิธีกร: “ภาพลวงตาโดยปกติแล้วจะสะท้อนฉากที่อยู่ไกลออกไป แล้วความผิดปกติของมิติเหล่านี้มี ‘ต้นฉบับ’ อยู่ที่ไหนสักแห่งหรือเปล่าคะ?” 0

ศาสตราจารย์วอลลิส: “ฉันเชื่อว่าพวกมันอาจเป็นดินแดนอันไกลโพ้นในจักรวาลค่ะ ดังนั้น คำตอบคือ ใช่ค่ะ พวกมันมาจากที่ ‘ไกลแสนไกล’ ความผิดปกติของมิติเริ่มเกิดขึ้นเพราะความปั่นป่วนอย่างรุนแรงในอุโมงค์ดีปสเปซ จะพูดว่าเป็น ‘ภาพลวงตา’ ขนาดจักรวาลก็ได้ค่ะ” 0

ทารา: “เจมี่ เธอได้รับแจ้งภารกิจนี้รึยัง? เมืองของเรานี่ก็ช่างคิดนะ จัดอีเวนต์ในเขตมิติที่ผิดปกติแบบนี้น่ะ” 0

ในบรรดาความผิดปกติของมิติที่ปรากฏในเมืองลินคอน มีบางแห่งที่ฮันเตอร์ได้ตรวจสอบแล้วว่ามีความเสถียรภาพ และพวกมันจึงกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวไป 0

รัฐบาลจึงวางแผนจะจัดงานปฏิญาณรักแสนยิ่งใหญ่และโรแมนติกขึ้นในหนึ่งในนั้น เพื่อดึงดูดทั้งประชาชนและนักท่องเที่ยวให้มากขึ้น 0

ทารา: “ ‘คำปฏิญาณกลางฤดูร้อน’ ชื่อพิธีน่ะโรแมนติกมากเลยเนอะ เสียดายที่ฉันคงได้แต่นั่งดูความสุขของคนอื่นอยู่ห่าง ๆ น่ะสิ” 0

เพื่อให้ความผิดปกติของมิตินั้นคงความเสถียรไว้ตลอดเวลา สมาคมจึงได้ส่งทีมฮันเตอร์ไปประจำการคอยลาดตระเวนระหว่างช่วงเตรียมงาน 0

ฮันเตอร์เหล่านี้ยังได้รับบทบาทปลอมตัวเพื่อไม่ให้ประชาชนรู้สึกหวั่นวิตกอีกด้วย 0

ทารา: “ฉันต้องปลอมเป็นหมอดูสำหรับงานนี้ล่ะ ไม่รู้ใครจะโชคดีได้เจอบริการพิเศษช่วงเวลาจำกัดของฉันบ้างนะ แล้วเธอล่ะ?” 0

ฉัน: “ฉันเป็นผู้วางแผนงานพิธีน่ะ” 0

ทารา: “งั้น…เธอต้องเป็นคนคอยจัดการทุกอย่างเลยงั้นสิ?” 0

ฉัน: “ใช่ ฉันไม่คิดเลยว่าจะต้องรับผิดชอบอะไรเยอะขนาดนี้” 0

ทารา: “งั้นก็แปลว่า เธออาจได้แลกคำปฏิญาณในพิธีที่ตัวเองจัดน่ะสิ~ หรือว่าเธอแอบคิดไว้แล้ว?” 0

ขณะที่ทาราพูด ภาพต่าง ๆ ก็เริ่มก่อตัวขึ้นในหัวของฉัน... 0

 

---

 

| บทนำ 0

เพื่อช่วยเหลือรัฐบาลเมืองลินคอนในการจัดงานคำปฏิญาณกลางฤดูร้อน สมาคมฮันเตอร์ผู้มีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของมิติ ได้ถูกมอบหมายให้รับบทบาทต่าง ๆ 0

ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะในฐานะ “ผู้วางแผนพิธี” อย่างเป็นทางการของงานนี้ กำลังแสร้งทำเป็นร่างแปลนพื้นที่สำหรับจัดงาน 0

ผู้ประกาศข่าว: “เนื่องจากความปั่นป่วนอย่างรุนแรงในอุโมงค์ดีปสเปซ ความผิดปกติของมิติจึงได้ปรากฏขึ้นบ่อยครั้งทั่วเมืองลินคอน” 0

ผู้ประกาศข่าว: “ไม่นานมานี้ ได้มีการค้นพบวัตถุเรืองแสงหายากชนิดหนึ่งในมิติเหล่านี้ ซึ่งดึงดูดความสนใจจากนักสะสมเป็นจำนวนมาก” 0

ผู้ประกาศข่าว: “จากการวิจัยในปัจจุบัน สารนี้มีความเชื่อมโยงกับสิ่งมีชีวิตเรืองแสงที่พบในเขตมิติ และชั่วคราว นักวิทยาศาสตร์ได้ตั้งชื่อให้มันว่า ‘ไนโซไฟต์ (Nyxfosite) ’ ” 0

เสียงข่าวจากโทรศัพท์ของทีมงานทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นฟังด้วยความสนใจ 0

 

ฉัน: (ไม่รู้ว่าสถานการณ์เกี่ยวกับไนโซไฟต์เป็นยังไงบ้างนะ...) 0

เมื่อไม่กี่วันก่อน ระหว่างทำภารกิจในมิติหนึ่ง ฉันได้เจอไนโซไฟต์เข้าโดยบังเอิญ ฉันจึงนำมันไปที่ร้านเครื่องประดับ เพื่อสั่งทำเข็มกลัดชิ้นหนึ่ง 0

หวังว่าทางร้านจะทำเสร็จทันเวลานะ... จะได้มอบมันให้คนสำคัญในงานกิจกรรมในครั้งนี้ 0

ฉัน: (แต่ในเมื่อรอบตัวเต็มไปด้วยฮันเตอร์ที่ปลอมตัวมา ฉันเลยไม่แน่ใจว่าจะชวนไซลัสมางานนี้ได้ไหม...) 0

ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อสายตามองไปเห็นภาพอัญมณีแวววาวที่เผลอวาดไว้ตรงมุมแปลนงาน 0

อเล็กซ์: “เหนื่อยกับการวางแผนพิธีใช่ไหม? พักก่อนก็ได้นะ แล้วค่อยกลับมาทำต่อ กินผลไม้นี่หน่อย” 0

เมื่อเห็นอเล็กซ์ในชุดคนสวนยื่นจานผลไม้มาให้ ฉันจึงหยิบองุ่นลูกหนึ่งใส่ปาก น้ำหวานสดชื่นจากเนื้อองุ่นแตกกระจายในปากทันที 0

ฉัน: “อร่อยจัง สดมากเลย นายไปซื้อมาจากแถวนี้เหรอ?” 0

ไซลัส: “ขอบคุณที่ชื่นชมผลผลิตฉันนะ” 0

ฉัน: “…!” 0

เงาของใครบางคนทาบทับลงมาบนตัวฉัน พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นไซลัสที่ยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมรอยยิ้มลึกลับตามแบบฉบับของเขา 0

อเล็กซ์: “ฉันได้มาจากสกายน่ะ” 0

อเล็กซ์: “ตอนแรกนึกว่าเขารับแค่คำสั่งล็อตใหญ่จากโรงแรมกับห้าง แต่พอฉันถาม เขาก็ตอบตกลงทันทีเลย” 0

ไซลัส: “ถือเป็นเกียรติที่ได้บริการเรื่องเล็กน้อยนี้แก่ฮันเตอร์ผู้ปกป้องลินคอนครับ” 0

อเล็กซ์: “ต้องขอบใจนายล่วงหน้าเลยนะสกาย คิดดูสิว่าเขาจะมาที่นี่ทุกวันเพื่อตรวจคุณภาพผลไม้ด้วยตัวเองเลย… ใส่ใจเกินหน้าที่จริง ๆ” 0

ไซลัสหยิบบัตรประจำตัวออกจากกระเป๋า แล้วโบกเบา ๆ มาทางฉันอย่างแนบเนียน 0

ไซลัส: “การส่งมอบผลไม้สดที่สุดให้เหล่าฮันเตอร์ผู้เหน็ดเหนื่อย นับว่าเป็นสิ่งที่ควรทำน่ะ” 0

ฉัน: “…” 0

ทันทีที่อเล็กซ์เดินจากไป ฉันไม่รอช้า รีบลากไซลัสเข้าไปตรงมุมเงียบ ๆ 0

 

ฉัน: “คุณมาที่นี่ทำไม? มีอะไรสะดุดตารึเปล่า?” 0

ไซลัส: “เธอไง” 0

ฉัน: “…ฉันพูดจริงนะ” 0

ไซลัส: “ฉันก็เหมือนกัน” 0

ไซลัส: “ได้ยินมาว่าที่นี่อาจมีไนโซไฟต์ ฉันก็เลยแค่อยากมาดูให้แน่ใจ” 0

เมื่อคำว่า “ไนโซไฟต์” หลุดออกจากปากเขา ก็ทำฉันเผลอชะงัก ก่อนจะรีบแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลย 0

ไซลัส: “ต้องขอบคุณคนที่จัดบทบาท ‘พ่อค้าผลไม้’ ให้ฉันด้วย เข้างานได้ง่ายกว่าที่คิดแฮะ” 0

ฉัน: “แล้วฉันควรเรียกคุณว่าอะไรดีล่ะ? สกาย? บอสใหญ่? ไซ? หรือลิตเติ้ลเอส?” 0

ไซลัส: “เอาตามสบายเลย” 0

ไซลัส: “แต่ถ้าเธอเผลอหลุดปากเรียกชื่อจริงของฉันต่อหน้าคนอื่นนะ ที่รัก… ฉันก็ไม่ถือหรอก” 0

ฉัน: (ฉันต้องระวังหน่อยแล้ว… ถึงจะยอมรับว่าที่เขามาแบบนี้ก็ทำให้ฉันไม่ต้องคิดหาวิธีชวนเขาแล้วล่ะนะ) 0

ในจังหวะที่ฉันกำลังเหม่อ องุ่นเย็น ๆ ลูกหนึ่งก็ถูกป้อนเข้าปากฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว 0

 

ไซลัส: “องุ่นหนึ่งลูก แลกกับหนึ่งข้อมูล รู้ไหมว่าฉันจะหาไนโซไฟต์ได้จากที่ไหน?” 0

ฉัน: “นี่มันวิธีรีดข้อมูลชัด ๆ แล้วอีกอย่าง มันเป็นอัญมณีหายากนะ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?” 0

ไซลัส: “งั้นฉันก็คงต้องไปหาต่อในเขตมิติอื่น ๆ ล่ะมั้ง” 0

ฉัน: (ถ้าเขาหามันเจอ ฉันก็จะไม่เหลือของขวัญไว้ให้เขาแล้วสิ…) 0

ฉัน: “เดี๋ยวสิ!” 0

ฉันคว้าแขนของเขาเอาไว้ เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อเราสบตากัน 0

 

ฉัน: “ฉันกำลังขาดคนช่วย ส่วนคุณก็กำลังหาข้อมูล งั้นคุณมาช่วยฉันจัดงาน แล้วฉันจะช่วยคุณหาไนโซไฟต์ ดีไหม?” 0

ไซลัส: “ขาดคนช่วย... หาข้อมูล... แลกเปลี่ยนผลประโยชน์ ฟังดูเหมือนนัดเดตเลยแฮะ” 0

ไซลัส: “แต่แบบนี้แหละถึงจะน่าตอบตกลง” 0

 

---

 

| ตอนที่ 1 0

เพราะไซลัสทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจในการเตรียมงาน เลยทำให้ฉันอดแปลกใจไม่ได้ แถมเขายังช่วยออกไอเดียให้เปิดแผ่นเสียงไวนิลเป็นเพลงแบ็คกราวด์ในสถานที่จัดงานอีกด้วย 0

ฉันรู้ดีอยู่แล้วว่าสถานที่ที่เขาคิดจะใช้ทดสอบแผ่นเสียงนั้นคือที่ไหน แทบไม่ต้องถามให้เสียเวลาเลยด้วยซ้ำ 0

ฉัน: (แน่นอนว่าเขายังไม่นอน…) 0

ไซลัสนั่งอยู่บนโซฟา กำลังอ่านหนังสือประวัติศาสตร์ 0

 

ไซลัส: “ได้ยินเสียงกุกกัก… ดูท่าเธอคงจะมีแผนอะไรอยู่ในหัวแน่เลย ที่รัก” 0

ไซลัส: “นี่คือการทำโอทีที่โอนิชินัสครั้งแรกของฉันเลยนะ ถือเป็นประสบการณ์ใหม่ทีเดียว” 0

ขณะที่เขาวางหนังสือลง ฉันก็เอนตัวลงไปในอ้อมแขนว่าง ๆ ของเขา 0

 

ฉัน: “ขอร้องเถอะ ใครจะกล้าสั่งหัวหน้าโอนิชินัสให้อยู่ทำโอทีล่ะ?” 0

ไซลัส: “ในหมู่คนทั้งโซน N109 ฉันนึกถึงอยู่คนหนึ่งแหละ… เป็นคนเดียวกับที่กล้าบุกเข้าห้องฉันโดยไม่เคาะ กล้าเถียงกับเมฟิสโตอย่างไม่เกรงใจ” 0

ไซลัส: “แถมยังยืนยันจะยัดเจลอาบน้ำมาให้อีกขวดด้วย... แล้วก็ อย่าลืมว่าเดี๋ยวนี้เธอชอบสวมบทเจ้านายของฉันมากแค่ไหน...” 0

ฉัน: “พอเลย! ถ้ายังพูดต่อ ฉันคงกลายเป็นจอมวุ่นวายอันดับหนึ่งของโซน N109 แน่ ๆ” 0

ฉัน: “อีกอย่าง คนที่เสนอไอเดียเปิดแผ่นเสียงในพิธีก็ไม่ใช่ใครที่ไหนสักหน่อย เพราะงั้นฉันก็เลยต้องลองฟังแต่ละเพลงก่อนจะเลือก” 0

ไซลัส: “โอ๊ะ? หมายความว่าฉันเป็นคนวางกับดักตัวเองงั้นสิ?” 0

ฉัน: “ถูกต้อง! แล้วจะบ่นว่าไงอีกไหม? ถ้าไม่งั้นก็พาฉันไปดูคอลเลกชันแผ่นเสียงของคุณซะดี ๆ ‘ลิตเติ้ลเอส’ ” 0

ไซลัส: “ไม่มีปัญหาครับ ‘บอส’ ตามมาทางนี้ได้เลย” 0

 

1 ชั่วโมงต่อมา 0

แผ่นเสียงหกแผ่นที่ฉันเลือกมาอย่างพิถีพิถันถูกวางเรียงอยู่บนโต๊ะ ตรงข้ามเป็นไซลัสที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ด้วยท่าทางสบาย ๆ 0

ฉัน: (มันยากกว่าที่คิดไว้แฮะ… น่าจะปล่อยให้ไซลัสเลือกไปตั้งแต่แรก ไม่ควรทำเป็นมั่นใจเลย…) 0

ระหว่างที่ฉันกำลังครุ่นคิด มือใหญ่ ๆ ข้างหนึ่งก็วางลงบนศีรษะฉัน แล้วลูบเส้นผมเบา ๆ อย่างอ่อนโยน 0

 

ไซลัส: “ถ้าสมองเธอเริ่มล้า... ก็ยังมีสมองอีกก้อนให้ใช้ได้นะ” 0

ฉัน: “หนังสือนั่นไม่น่าสนใจพอเหรอ?” 0

ไซลัส: “ก็เจ้านายของฉันกำลังลำบากอยู่ ฉันก็อยากช่วยให้เธอผ่อนคลายน่ะสิ” 0

ฉัน: “ใจดีจังเลยนะ รู้จักเป็นห่วงเจ้านายตัวเองซะด้วย งั้นก็ช่วยแนะนำหน่อยสิ ว่าในหกแผ่นนี้ฉันควรเลือกอันไหนดี?” 0

ไซลัส: “ในเมื่อเป็นเพลงสำหรับคู่รัก ก็ควรเลือกเพลงที่ทำให้พวกเขารู้สึกได้ถึงหัวใจของกันและกัน” 0

เขาหยิบแผ่นเสียงแผ่นหนึ่งขึ้นมา แล้ววางลงบนเครื่องเล่น ทันทีที่เสียงดนตรีแผ่วเบาเริ่มล่องลอยในอากาศ เขาก็ยื่นมือมาให้ฉัน เป็นคำชวนให้เต้นรำ... อย่างที่เคย 0

ไซลัส: “ไม่ต้องเกร็งหรอก การเต้นกับฉันไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับเธอนี่นา” 0

ฉัน: “ถ้าไม่มีเพลงไหนที่เวิร์กเลย คุณจะยอมเต้นกับฉันหกเพลงเลยเหรอ?” 0

ไซลัส: “ก็แล้วแต่ความอึดของเธอล่ะนะ” 0

เสียงดนตรีไหลเหมือนสายน้ำ ฉันกับไซลัสเคลื่อนไหวไปตามจังหวะโดยไม่ต้องนัดหมาย ทุกย่างก้าวประสานกันราวกับถูกฝึกมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน 0

จนกระทั่งฉันตั้งใจจะก่อกวน การเต้นรำจึงแปรเปลี่ยนเป็นเกมไล่จับย่อม ๆ ฉันพยายามเหยียบเท้าเขา ส่วนเขาก็หลบอย่างคล่องแคล่ว 0

ฉัน: “อีกแล้วนะ! คุณหลบอีกแล้ว!” 0

ไซลัส: “ที่รัก... เราเต้นด้วยกันมากี่ครั้งแล้วคิดดูสิ ฉันนึกว่าเธอจะรู้ตัวนะ ว่าเราเข้าขากันขนาดไหน” 0

ฉัน: “ฉันยังจำได้ดีนะว่าใครเป็นคนสอนคุณเต้นตั้งแต่ก้าวแรก” 0

ไซลัส: “แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ถ้าอยากพิสูจน์ก็ตามสบายเลย” 0

ฉันเฝ้ารอจังหวะเหมาะเพื่อจะเหยียบเท้าเขาอีกครั้ง แต่ไซลัสกลับหลบได้อย่างสง่างาม ราวกับซ้อมมาอย่างดี 0

ช่องว่างระหว่างเราทำให้เขาได้โอกาส เขาบิดข้อมือฉันเบา ๆ แล้วพาฉันหมุนตัว ก่อนจะรวบเข้าสู่อ้อมแขนตัวเอง 0

ฉัน: “ฉันชักไม่แน่ใจแล้วนะ ว่าตกลงใครกันแน่ที่ตกหลุมพรางใคร คุณไซลัส” 0

ไซลัส: “ก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอชอบเป็น ‘ผู้ล่า’ หรือ ‘เหยื่อ’ มากกว่ากันล่ะนะ” 0

ฉัน: “คงต้องรอดูต่อไป…” 0

ฉัน: “แต่ที่แน่ ๆ คือเพลงนี้ถูกตัดออกจากตัวเลือกแล้วแน่นอน” 0

ไซลัส: “ให้ฉันลองเดาเหตุผลดูไหม?” 0

เขาสวมกอดฉันไว้ ขณะที่แขนของฉันก็โอบรอบคอเขาโดยอัตโนมัติ ลมหายใจของเราผสานกันในอ้อมกอดแสนอ่อนโยน 0

ไซลัส: “เพราะมันกลายเป็นเพลงพิเศษของเราแล้วไงล่ะ” 0

 

---

 

| ตอนที่ 2 0

เพราะไซลัสช่วยฉันเตรียมงานมาตลอดช่วงนี้ ฉันเองก็ควรตอบแทนเขาด้วยข้อมูลเกี่ยวกับไนโซไฟต์บ้าง ตามที่เราตกลงกันไว้ 0

คราวแรกฉันตั้งใจจะพาเขาไปตามหาในที่ที่ไม่มีมันอยู่จริง ๆ แต่ดูเหมือนเขาจะมีแผนอื่นในใจอยู่แล้ว 0

ฉัน: “เรามาหาไนโซไฟต์กันไม่ใช่เหรอ? ทำไมดูเหมือนว่าคุณจะนั่งรอให้มันลอยมาหาเราเองซะงั้นล่ะ” 0

ฉันมองไซลัสที่กำลังถือคันเบ็ดอยู่ ร่างของเขาอาบไปด้วยแสงจันทร์นวลผ่อง 0

 

ไซลัส: “อากาศคืนนี้ดีจะตาย มันคงน่าเสียดายถ้าไม่ได้ตกปลาในเวลานี้” 0

ฉันรับคันเบ็ดจากเขา แล้วนั่งลงข้าง ๆ 0

 

ฉัน: “คุณจะตกปลาก็ได้... แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะ เขตมิตินี้ค่าดัชนีความเสถียรภาพยังไม่นิ่งเท่าไหร่” 0

ไซลัส: “แล้วถ้าเทียบกับโซน N109 ล่ะ?” 0

ฉัน: “อืม… ฉันเองก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่” 0

ระหว่างที่เราคุยกัน เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังมาจากพุ่มไม้ข้าง ๆ 0

 

ฉัน: “ไซลัส คุณเคยได้ยินเรื่องเล่าสยองของที่นี่ไหม?” 0

ไซลัส: “ว่ามาเลย ฉันตั้งใจฟังอยู่” 0

ฉัน: “อะแฮ่ม… เขาว่ากันว่าที่นี่มีสัตว์ประหลาดเรืองแสงออกล่า มันกระหายเลือด ปากใหญ่เท่ากะละมัง มีเขี้ยวแหลมคม…” 0

ขณะที่เล่า นิ้วของฉันก็ลากลงมาตามต้นคอของไซลัส ผิวของเขาอุ่นร้อนเมื่อยามสัมผัส ฉันแทบจะสัมผัสได้ถึงจังหวะหัวใจที่มั่นคงของเขา 0

ฉัน: “...และมันจะล่าเฉพาะนักตกปลาตอนกลางคืนที่กลับบ้านมือเปล่าเท่านั้น—” 0

จู่ ๆ ไซลัสยกมือขึ้น เขาดึงปูตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งขึ้นมาจากน้ำด้วยก้ามของมัน 0

 

ไซลัส: “นักตกปลาตอนกลางคืนที่คว้าน้ำเหลวงั้นเหรอ?” 0

ทันทีที่คำสุดท้ายนั้นหลุดจากปาก เงาสีแดงเรืองแสงก็แวบผ่านหน้าพวกเราไป พร้อมกลิ่นแปลก ๆ คล้ายโลหะผสมกลิ่นดินจาง ๆ โชยมาแตะจมูก 0

ไซลัส: “ดูเหมือนฉันจะไม่ใช่อาหารเรียกน้ำย่อยของสัตว์ประหลาดเขี้ยวแหลมตัวนั้นแล้วล่ะนะ” 0

ฉัน: “…” 0

สีหน้าผิดหวังของฉันดูจะเรียกรอยยิ้มขำเบา ๆ จากไซลัสได้เป็นอย่างดั เขาก้มตัวลงไปที่พุ่มไม้ข้าง ๆ แล้วเอื้อมมือเข้าไปด้านใน 0

??: “อาวู้วววว!” 0

ไซลัสอุ้มเจ้าสัตว์ขนฟูนุ่มขนาดเท่าฝ่ามือขึ้นมา มันเรืองแสงสีแดงออกมาจากตัวอย่างสวยงาม 0

เจ้าตัวน้อยสั่นเทิ่มเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา 0

ไซลัสเลิกคิ้ว จากนั้นก็ค่อย ๆ วางมันลงกับพื้น เจ้าตัวน้อยกระโดดเข้าใส่คันเบ็ดของไซลัส คว้าปูตัวเล็กแล้ววิ่งผ่านเท้าฉันไป 0

ฉัน: “นั่นมันตัวอะไรน่ะ?” 0

ไซลัส: “ก็สัตว์ประหลาดแสนดุร้ายที่เธอพูดถึงนั่นแหละ… มันมีชื่อว่า ‘โฟเซนอส’ (Fosenos) ” 0

ฉัน: “นั่นคือสิ่งมีชีวิตเรืองแสงที่ข่าวพูดถึงเหรอ? ผู้เชี่ยวชาญบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับกระบวนการเกิดไนโซไฟต์ แต่รายละเอียดอื่น ๆ ยังอยู่ในระหว่างการวิจัย” 0

ไซลัส: “มันก็ไม่ได้ลึกลับขนาดนั้นหรอก พวกนักวิทย์คงแค่ยังไม่อยากเปิดเผยต่อสาธารณะน่ะ” 0

ระหว่างที่พูด ไซลัสก็นั่งยอง ๆ ข้างโฟเซนอส แล้วยื่นมือออกไป 0

 

กลุ่มแสงสีแดงกลมเล็กค่อย ๆ ลอยออกมาจากตัวของโฟเซนอส ก่อนที่มันรวมตัวกันลอยมาตกลงบนฝ่ามือของไซลัส 0

ไซลัส: “มันก็แค่กลุ่มพลังงานที่รวมตัวกัน เป็นก้อนหินที่มีคุณสมบัติเฉพาะสามารถดูดซับพลังงานพวกนี้ได้” 0

ฉัน: “แค่นี้เองเหรอ? แบบนี้ใคร ๆ ก็สร้างไนโซไฟต์ได้สิ…” 0

ไซลัส: “เธอดูเครียด ๆ นะ” 0

ฉัน: “…ก็ฉันกลัวว่าคุณจะหนีไปสร้างไนโซไฟต์ แล้วเลิกช่วยฉันจัดพิธีนี่ไง” 0

ไซลัส: “ไม่มีทางหรอกที่รัก แผงขายผลไม้ของฉันเซ็นสัญญากับเธอไว้แล้วนะ” 0

ไซลัส: “อีกอย่าง กว่าหินจะดูดซับพลังงานจนกลายเป็นไนโซไฟต์ได้ ต้องใช้เวลาตั้งหลายปี นั่นแหละถึงทำให้มันหายาก” 0

ไซลัส: “ที่ฉันเก็บพลังงานพวกนี้ก็เพื่อใช้ปรับแต่งของบางอย่างต่างหาก” 0

ไซลัส: “แต่กลุ่มพลังงานแค่หนึ่งก้อนมันยังไม่พอ ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณนักล่าผู้กล้าหาญที่ละเอียดรอบคอบคนนี้ด้วย” 0

เมื่อมีปูตัวเล็กเพิ่มมากขึ้น ฝูงโฟเซนอสหลายตัวก็ค่อย ๆ โผล่ออกมาจากพงหญ้า พวกมันรวมตัวกันรอบตัวฉันเพื่อจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ 0

กระทั่งภาชนะเก็บพลังงานของไซลัสเต็ม เขาถึงเก็บคันเบ็ดลง ฉันจึงขยับตัวจะลุกขึ้น 0

ฉัน: (อึก… ขาชาไปหมดเลย สงสัยนั่งยอง ๆ นานเกินไป…) 0

ฉัน: “ไซลัส…” 0

ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรต่อ แผ่นหลังใหญ่ของเขาก็โผล่มาตรงหน้า 0

 

ไซลัส: “ขึ้นมา” 0

ฉันกระโดดขึ้นขี่หลังเขาอย่างไม่ลังเล ส่วนไซลัสเองก็รับน้ำหนักฉันไว้ได้อย่างมั่นคง เมื่อทุกอย่างผ่านไปได้ดีฉันจึงวางคางลงบนไหล่ของเขา 0

ท่ามกลางความเงียบสงบของค่ำคืน ฉันกับไซลัสกำลังเดินกลับที่พักด้วยกัน 0

 

ฉัน: “ไม่รู้ว่าเขตมิตินี้จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน… กว่าจะได้เจอโฟเซนอสอีกครั้งอาจต้องรอนานเลย” 0

ฉัน: (ถ้าฉันเก็บพลังงานได้บ้าง เข็มกลัดไนโซไฟต์อาจจะดูดซับมันแล้วเปล่งประกายมากขึ้นอีกก็ได้…) 0

ไซลัส: “งั้นเธอก็ต้องแวะมาที่นี่บ่อย ๆ แล้วล่ะ” 0

ฉัน: “ครั้งหน้าเราสลับกันนะ ฉันจะตกปลา แล้วให้คุณป้อนอาหารโฟเซนอสแทน” 0

ไซลัส: “ฟังดูมั่นใจดีนี่ เธอคิดว่าจะตกได้มากกว่าฉันงั้นเหรอ?” 0

ฉัน: “ไม่ลองก็ไม่รู้” 0

ไซลัส: “แล้วฉันจะรอดู” 0

 

---

 

| ตอนที่ 3 0

การเตรียมงานพิธีวันนี้เจอปัญหาเล็กน้อย แถมยังมีปัญหาเรื่องการขนส่งจุกจิกอีก ทำให้ฉันต้องวุ่นวายแทบทั้งวัน 0

ฉันรู้สึกเมื่อยล้าไปทั้งตัว พอมาถึงฐานของโอนิคินัสก็พบว่าไซลัสออกไปที่ Odd Workshop เพื่อปรับแต่งอุปกรณ์ 0

ร่างกายของฉันอ่อนแรงเกินกว่าจะไปไหนต่อทำได้เพียงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวดสุดหรู 0

 

ฉัน: (ยังรู้สึกไม่ดีขึ้นเลย…) 0

ฉันหลับตาลง ขยับคอไปมา ก่อนจะเอื้อมมือกดเริ่มรอบการนวดใหม่ แต่แล้วก็มีใครบางคนคว้ามือฉันไว้ 0

ไซลัส: “เก้าอี้นวดเองก็ต้องเลิกงานเหมือนกันนะครับคุณผู้หญิง” 0

ไซลัส: “ถ้าฉันจำไม่ผิด มันทำงานมาได้ชั่วโมงหนึ่งแล้ว” 0

ฉัน: “กลับมาแล้ว เหรอ คุณใช้กลุ่มพลังงานไปปรับแต่งอุปกรณ์ใช่ไหม? ผลเป็นไงบ้าง?” 0

ไซลัส: “ก็เรียบร้อยดี” 0

ไซลัส: “ดูเหมือนเธอจะสนใจกลุ่มพลังงานพวกนั้นไม่น้อยเลยนะ” 0

ฉัน: “ก็แค่ถามเฉย ๆ น่ะ…” 0

ไซลัส: “ได้ ๆ … ตอนนี้เธอมีเรื่องสำคัญกว่านั้นต้องทำ” 0

ขณะพูด เขาก็ดึงฉันขึ้นจากเก้าอี้อย่างง่ายดายโดยไม่ละสายตาจากโทรศัพท์แม้แต่น้อย 0

 

ไซลัส: “ฉันศึกษาวิดีโอยืดเส้นที่เธอส่งมาให้เมื่อชั่วโมงก่อนแล้วนะ” 0

ไซลัส: “พร้อมทดสอบท่าที่เรียนมารึยัง?” 0

ฉัน: “ตรงนั้นแหละ… โอเค ขึ้นอีกนิด…” 0

ฉัน: “ไม่ ๆ นั่นสูงเกินไปแล้ว… เลื่อนลงมาหน่อย…” 0

ฉันนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง โน้มตัวไปข้างหน้า ขณะที่ไซลัสนั่งตรงข้ามแล้วดึงแขนฉันไว้ 0

ไซลัส: “ที่เราทำอยู่นี่ไม่เห็นจะคล้ายกับในวิดีโอเลยนะที่รัก” 0

ฉัน: “จริงเหรอ? สงสัยฉันจะอยู่ผิดท่า ลองท่าใหม่ละกัน” 0

ไซลัส: “เธอรู้ตัวไหมว่าเริ่มด้นสดตั้งแต่สองนาทีแรกของการยืดเส้นแล้ว?” 0

ไซลัส: “แต่ความยืดหยุ่นของเธอดีขึ้นนะเนี่ย ยกนิ้วให้เลย” 0

แม้จะพูดอย่างนั้นแต่ไซลัสก็ยอมให้ฉันเปลี่ยนท่า เขาขยับไปนั่งด้านหลังแล้วใช้มือลงน้ำหนักกดเบา ๆ บนสะบักของฉัน 0

เมื่อเขาปล่อยมือ ฉันก็เอนหลังพิงเขาอย่างสบายใจ ความรู้สึกจากการยืดกล้ามเนื้อนี่มันดีจริง ๆ 0

ไซลัส: “เหนื่อยไหม?” 0

ฉัน: “แล้วคุณล่ะ? ฉันว่าเมื่อกี้คุณก็ออกแรงเยอะเหมือนกันนะ” 0

ฉันพลิกตัวแล้วกระโดดลงจากเตียง เดินไปที่โต๊ะแล้วหยิบแก้วน้ำมาสองใบ แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นหนังสือเล่มใหม่เข้า 0

ฉัน: (…คู่มือการแกะสลัก?) 0

หลังจากยื่นแก้วน้ำให้ไซลัสแล้ว ฉันก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงหนุนหัวลงบนตักเขา 0

 

ฉัน: “ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุณสนใจเรื่องแกะสลักขึ้นมาคะบอส?” 0

ไซลัส: “เมื่อคืน” 0

ไซลัส: “ฉันฝันว่าเมฟิสโตขังเราสองคนไว้ในห้องมืด ถ้าใครปั้นรูปของเขาเสร็จก่อนจะได้ตั๋วหลบหนี” 0

ฉัน: “เมฟี่ควบคุมความฝันของคุณงั้นเหรอ?” 0

ฉัน: “แล้วเราปั้นเสร็จไหมล่ะ?” 0

ไซลัส: “ไม่ พวกเราติดอยู่ในนั้น… ตลอดกาล” 0

ฉัน: “ก็ไม่เลวนี่นา” 0

ฉันเอื้อมแขนไปโอบรอบคอเขา แล้วค่อย ๆ ดึงลงมาให้สายตาของเราสบกันใกล้ ๆ 0

ฉัน: “แต่นั่นก็แปลว่าที่คุณแอบอ่านเรื่องแกะสลัก …เพื่อฝึกไว้จะได้ไม่ต้องติดอยู่กับฉันนาน ๆ สินะ?” 0

ไซลัส: “ที่ฉันห่วงคือเธอต่างหาก ว่าอยู่นิ่งพอจะปั้นรูปได้หรือเปล่า…” 0

ไซลัส: “ยังไงซะ ฉันก็จะหาตั๋วให้เธอก่อน แล้วเธอจะเลือกอยู่หรือไปก็ตามใจเลย” 0

แสงและเงาทอดลวดลายลงบนใบหน้าของไซลัส ทำให้กรอบหน้าที่คมชัดของเขาดูอ่อนโยนลงอย่างน่าแปลกใจ 0

ฉัน: “เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก… อยู่กับคุณต่างหากที่สำคัญที่สุด” 0

ไซลัส: “แม้คำพูดจะหวานขนาดไหน… มันก็ยังไม่พอหรอกนะ” 0

ไซลัส: “เธอวางแผนจะจ่ายค่าตอบแทนแบบไหน? หลังจากใช้บริการยืดเส้นจากหัวหน้าโอนิคินัสไปแล้ว” 0

ฉันขยับตัวเล็กน้อย ประคองใบหน้าเขาไว้ด้วยสองมือ ก่อนจะประทับจูบเบา ๆ 0

 

ฉัน: “แบบนี้ล่ะคิดว่าไง?” 0

ไซลัส: “ถือว่าใช้ได้สำหรับครั้งแรก แต่รอบหน้า ราคาจะขึ้นนะครับ” 0

 

---

 

| ตอนที่ 4 0

ในขณะที่การเตรียมงานใกล้เสร็จสิ้น ร้านอัญมณีก็โทรมาพอดีพร้อมบอกว่าเข็มกลัดที่ฉันสั่งทำพิเศษไปเสร็จแล้ว 0

ฉัน: “คุณแจ็คสันคะ ฉันมารับเข็มกลัดค่ะ” 0

แจ็คสัน: “มาได้จังหวะพอดีเลย ผมเพิ่งให้คำปรึกษาลูกค้าเสร็จ... เชิญทางนี้ครับ ตามผมมาที่ชั้นสองเลยครับ” 0

เราสองคนไปถึงบริเวณที่เงียบสงบกว่า ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็กลับมาพร้อมกล่องใส่เข็มกลัดในมือ 0

 

แจ็คสัน: “อัญมณีเม็ดนี้หายากมาก ผมจึงลงมือตัดแต่งมันอย่างพิถีพิถัน ลองดูสิครับ” 0

เข็มกลัดที่ทำจากไนซ์โฟไซต์เปล่งประกายจับตาท่ามกลางแสงไฟ สีของมันแดงเข้มสดสะดุดตาราวกับไฟ มันสวยจนฉันแทบละสายตาไม่ได้ 0

ฉันถือกล่องเครื่องประดับลงไปชั้นล่างด้วยความดีใจ แต่ก่อนจะก้าวออกจากร้าน ฉันก็เหลือบไปเห็นเงาร่างที่คุ้นตาผ่านกระจกหน้าต่าง 0

ฉัน: (ไซลัส…?!) 0

ทันทีที่ประตูเปิดออก ฉันก็รีบหลบหลังฉากกั้นแล้วแอบซ่อนกล่องเครื่องประดับลงในกระเป๋า 0

ฉัน: (เขาน่าจะอยู่ที่งานประมูลสิ...) 0

ฉันลองชะโงกหน้าออกไปดูอีกครั้ง แต่ในร้านกลับไม่มีใครเลย 0

 

ฉัน: “เดี๋ยวนะ เขาหายไปไหน…” 0

ไซลัส: “ถามได้ดีนี่ เขาหายไปไหนกันนะ?” 0

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันสะดุ้งสุดตัวก่อนจะรีบหันกลับไป เป็นไซลัสที่ยืนอยู่ตรงนั้น 0

 

ฉัน: “เอ่อ... ทำไมไม่บอกว่ากลับมาจากงานประมูลแล้วล่ะ? แล้วทำไมแอบย่องมาแบบนี้?!” 0

ไซลัส: “ไม่ใช่ฉันหรอกที่แอบย่อง...เป็นเธอต่างหาก” 0

ฉันรู้สึกถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าว เมื่อเห็นข้อความที่เขาส่งมาเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ก็เห็นว่าเขาชวนฉันไปเจอที่จัตุรัสอาเชอร์ 0

ฉัน: “ตอนนั้นฉันยุ่งเลยไม่ได้เปิดดูข้อความ...” 0

ไซลัส: “ก็คิดไว้แล้วล่ะ” 0

ไซลัส: “ฉันรู้ว่ายังไงเธอก็ต้องเห็น เลยถือโอกาสมาเดินเล่นแถวร้านเครื่องประดับใกล้จุดนัดพบไปพลาง ๆ แล้วเธอล่ะ?” 0

ฉัน: “ฉันเริ่มสนใจพวกอัญมณีขึ้นมาก็เพราะคลุกคลีกับคุณบ่อยนั่นแหละ…” 0

ฉัน: “แล้วทำไมถึงนัดมาเจอที่จัตุรัสล่ะ?” 0

ไซลัส: “ก็อยู่ตรงหน้าแล้วไง ลองดูสิ” 0

เขาชี้ไปยังตรงกลางจัตุรัส เมื่อฉันหันไปมองก็เห็นลูกโป่งสีชมพูและขาวประดับอยู่เต็มพื้นที่ 0

จอขนาดยักษ์กำลังฉายภาพถ่ายทอดสดจากปรากฏการณ์ผิดปกติทางมิติ ที่นั่นมีคู่รักมากมายมารวมตัวกัน 0

ฉัน: “ไม่คิดเลยว่ากิจกรรมอุ่นเครื่องก่อนพิธีจะดึงดูดคนได้ดีขนาดนี้” 0

ไซลัส: “ถือว่าผลออกมาดีเลยใช่ไหม? เราเองก็ทุ่มกันหนักอยู่หลายวันเลย” 0

เขาจับมือฉันแล้วพาเดินไปท่ามกลางฝูงชน เสียงชื่นชมดังขึ้นรอบตัวเรา 0

ฉัน: “ดูสิ! วิดีโอมีแต่ภาพของเราทั้งนั้นเลย” 0

ไซลัส: “ภาพพวกนั้นดูดีนะ โดยเฉพาะรูปนี้…” 0

ไซลัสชี้ไปยังภาพที่กำลังหยิกแก้มฉันอยู่ 0

 

ฉัน: “รูปของคนอื่นเขาเต็มไปด้วยความทรงจำหวาน ๆ กับความฝันในอนาคตที่สดใส... แต่ทำไมของเราดูไม่เหมือนเขาเลยล่ะ?” 0

ไซลัส: “ฉันว่าไม่ใช่แบบนั้นนะ” 0

เขาชี้ไปที่ภาพของเรา 0

 

ไซลัส: “ดูสิ มันก็เป็นช่วงเวลาหวาน ๆ เหมือนกัน” 0

ไซลัส: “ส่วนเรื่องอนาคตที่สดใสนั้น...” 0

ฉันรอฟังเขาพูดต่อ แต่พนักงานจัดงานคนหนึ่งก็เดินเข้ามา 0

พนักงาน: “ทั้งสองท่านจะเข้าร่วมกิจกรรมด้วยไหมคะ? ถ้าอย่างนั้นสนใจเล่นเกมอุ่นเครื่องก่อนหน่อยไหม?” 0

พนักงาน: “เขียนข้อความให้คู่ของคุณ แล้วให้เขาทายว่าเป็นข้อความอะไร ถ้าทายถูกจะได้ของรางวัลค่ะ” 0

ฉัน: (จะใช้โอกาสนี้ชวนไซลัส... แต่เขาจะทายออกไหมนะ?) 0

ไซลัส: “ดูท่าเธอคงอยากเล่นมากเลย” 0

พอโดนจับได้เต็ม ๆ ฉันเลยรับกระดาษกับปากกามาจากพนักงาน แล้วส่งอีกครึ่งให้ไซลัส 0

ฉัน: “ไหน ๆ คุณก็รู้ว่าฉันคิดอะไรแล้ว งั้นเราก็มาเขียนกันเลย” 0

ฉันเขียนคำชวนลงไปอย่างตั้งใจ จากนั้นเราก็สลับกระดาษกัน 0

 

ไซลัส: “ถ้าทายถูกก็ได้รางวัล...” 0

ไซลัส: “ฉันเดาว่าเธอคงเขียนคำชวนมาใช่ไหมล่ะ?” 0

ฉัน: “…” 0

ฉัน: “โชคดีนะ ที่ฉันไม่ได้พนันกับคุณ แล้วคำตอบของคุณล่ะ?” 0

ไซลัส: “ไม่ลองทายของฉันดูก่อนเหรอ?” 0

ฉัน: “คุณ... เขียนถึงเรื่องอนาคตใช่ไหม? เมื่อกี้ก็พึ่งพูดถึงไป” 0

ไซลัสหัวเราะเบา ๆ แล้วลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน 0

ไซลัส: “เปิดดูสิ” 0

ฉันทำตามที่เขาบอก บนกระดาษปรากฏประโยคที่เขียนด้วยลายมือเฉียบคมแต่นุ่มนวล 0

 

“พรุ่งนี้ก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของอนาคต เธออยากจะร่วมแบ่งปันมันกับฉันไหม?” 0

 

ไซลัส: “คำตอบของเราก็ตรงกันเป๊ะเลยใช่ไหมล่ะ?” 0

 

---

 

| ตอนที่ 5 (จบ) 0

ในวันพิธีคำปฏิญาณกลางฤดูร้อน สถานที่จัดงานเต็มไปด้วยคู่รักที่จูงมือกันมา 0

เมื่อคู่รักแต่ละคู่กล่าวคำปฏิญาณเสร็จ พวกเขาก็จะเดินไปสั่นกระดิ่งแห่งคำมั่น ท่ามกลางเสียงปรบมือและคำอวยพรจากทุกคน 0

ชายหนุ่ม: “เพราะงั้น... มาใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับผมเถอะนะครับ! ได้โปรด!” 0

ท่ามกลางเสียงดนตรีแสนไพเราะดังกังวานไปทั่วงาน ฉันกับไซลัสก็หันมาสบตากันทันทีในหมู่ฝูงชน 0

ฉัน: “คุณคิดว่ายังไงบ้าง? คุณก็เห็นแล้วนี่ว่าสถานที่ที่เราจัดไว้ออกมาเป็นแบบไหน” 0

ไซลัส: “เดาว่าเธอคงเดาคำตอบของฉันได้แล้ว แต่ฉันขอเก็บคำตัดสินไว้ก่อน จนกว่าเราจะได้สัมผัสช่วงเวลาสำคัญที่สุดด้วยกันจริง ๆ ” 0

ฉัน: “ฉันรู้สึกว่าคุณคงให้คะแนนมันสูงขึ้นกว่านี้อีกแน่ ๆ หลังจากได้สัมผัสมันด้วยตัวเอง” 0

ไซลัสยิ้ม แล้วยื่นมือออกมาชวนฉันไปด้วยกัน 0

 

ไซลัส: “แทบรอไม่ไหวแล้ว” 0

ขณะที่เราก้าวเข้าไปใกล้กระดิ่งแห่งคำมั่น เสียงดนตรีก็ค่อย ๆ เงียบลง 0

หลังความเงียบเพียงชั่วครู่ ท่วงทำนองที่คุ้นเคยก็ค่อย ๆ ดังก้องขึ้นในอากาศ... มันคือเพลงพิเศษของเรา 0

 

เสียงเพลงลอยไปพร้อมกับแสงแดดอ่อนโยน และสายลมฤดูร้อนที่พัดโอบล้อมเราไว้ 0

ฉัน: “ไม่น่าใช่เรื่องบังเอิญแน่ ๆ ” 0

ไซลัส: “ไม่หรอก” 0

หัวใจฉันเต้นแรงเมื่อสัมผัสได้ถึงมืออันอบอุ่นของไซลัสที่กุมไว้ ฉันเอานิ้วจิ้มฝ่ามือเขาเบา ๆ 0

 

ฉัน: “ขอฉันตอบแทนคุณด้วยของขวัญพิเศษสักชิ้นนะ” 0

เมื่อเราทั้งสองได้ยืนอยู่ใต้กระดิ่ง ฉันก็หยิบกล่องกำมะหยี่ที่เตรียมไว้ออกมา แล้ววางมันลงในมือไซลัส 0

อัญมณีไนซ์โซไฟต์สีแดงสดที่ประดับอยู่บนเข็มกลัดเปล่งประกายท่ามกลางแสงแดด มันดูเหมือนดวงตาของไซลัสไม่มีผิด 0

ไซลัส: “นี่เป็นเหตุผลที่เธอกลัวว่าฉันจะเจอไนซ์โซไฟต์ก่อนใช่ไหม?” 0

ฉัน: “ฉันพยายามมากเลยนะกว่าจะหาเจอ ฉันน่ะอยากให้ของขวัญชิ้นนี้เป็นชิ้นแรกที่มีไนซ์โซไฟต์อยู่ในนั้น” 0

ไซลัส: “เธอช่วยติดเข็มกลัดให้ฉันหน่อยได้ไหม?” 0

ฉันรับเข็มกลัดจากมือเขา แล้วกลัดมันอย่างระมัดระวังบนหน้าอกของไซลัส มันดูเข้ากับชุดของเขาอย่างน่าประหลาด 0

ไซลัส: “ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอมีสายตาที่เฉียบแหลมในการเลือกอัญมณี มันเหมาะกับฉันมากจริงๆ” 0

ไซลัส: “แต่แลกการเสียงดนตรีกับเข็มกลัดนี่ดูไม่ค่อยยุติธรรมเลยนะ” 0

เขาหยิบกล่องเครื่องประดับออกจากกระเป๋า แล้ววางมันไว้บนฝ่ามือฉัน 0

 

ฉัน: “ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องมีของขวัญให้ฉันเหมือนกัน เดี๋ยวนะ... นี่มัน…” 0

เข็มกลัดอันงดงามอีกชิ้นเปล่งแสงระยิบระยับอยู่ตรงหน้า ฉันสังเกตได้ว่าแม้จะดูคล้ายไนซ์โซไฟต์ แต่อัญมณีนี้กลับมีรอยเจียระไนแบบมือใหม่อยู่ 0

ไซลัส: “ฉันพกมันติดตัวมาที่ลินคอนนานแล้ว ตอนนั้นมันไม่ได้เปล่งประกายแบบนี้เลย เอาจริง ๆ มันแทบไม่ใช่ไนซ์โซไฟต์จริง ๆ ด้วยซ้ำ” 0

ฉัน: “ที่คุณสะสมพลังงานไว้ก่อนหน้านี้... ก็เพื่อหินก้อนนี้เหรอ?” 0

ไซลัส: “บางครั้ง... ถ้าอยากให้สองสิ่งเข้ากันได้จริง ๆ มันก็ต้องมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปบ้าง” 0

ฉันใช้นิ้วลูบไปตามเหลี่ยมของหิน รู้สึกราวกับสัมผัสได้ถึงมือของใครบางคนที่เจียระไนมันด้วยความตั้งใจ 0

ฉัน: “คุณรู้เรื่องแผนของฉันมาตลอดเลยสินะ…” 0

ไซลัส: “แจ็คสันบอกฉันเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ตอบคอมเมนต์ฉันในโซเชียลบ่อย ๆ เธอคนนั้นเจอไนซ์โซไฟต์เข้าแล้ว” 0

ไซลัส: “เธออยากได้เข็มกลัดที่สวยงามแบบสั่งทำพิเศษให้กับคนรักของเธอ” 0

ไซลัส: “แต่ในโลกของฉัน ไม่มีเหตุผลเลยว่าทำไมคนที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียวต้องมีแค่เธอ” 0

สายลมอ่อนๆ พัดผ่านบ่ายวันฤดูร้อนอันแสนสงบ กระดิ่งแห่งคำมั่นส่งเสียงเบา ๆ ตามแรงลม 0

ไซลัสหยิบเข็มกลัดจากมือฉัน แล้วกลัดลงบนหน้าอกฉันอย่างนุ่มนวล 0

 

ไซลัส: “ตอนนี้ หินที่บรรจุอดีตของฉันเป็นของเธอแล้ว” 0

ฉันชี้ไปที่เข็มกลัดบนหน้าอกของเขา 0

ฉัน: “และหินที่แทนปัจจุบันของฉัน ก็อยู่ใกล้หัวใจคุณด้วยเช่นกัน” 0

ฉัน: “สงสัยจัง... ถ้าเราเอาอดีตกับปัจจุบันมารวมกัน มันจะกลายเป็นเป็นแบบไหนกันนะ?” 0

ไซลัส: “เราค่อย ๆ หาคำตอบไปด้วยกันในอนาคตก็ได้” 0

ฉัน: “แล้วต้องใช้เวลานานไหม?” 0

ไซลัส: “เธอกำลังถามว่า เราจะต้องใช้เวลาไปด้วยกันนานแค่ไหนกว่าจะถึงอนาคตนั้น? หรือกำลังบอกว่าเราจะมีอนาคตที่ยาวไกลไปด้วยกันแน่ ๆ ล่ะ?” 0

ไซลัส: “ฉันเชื่อว่าเธอหมายถึงอย่างหลัง” 0

ไซลัสโอบเอวฉันไว้ ฉันเห็นสายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ฉันเพียงคนเดียว 0

 

ไซลัส: “ที่รัก เราจะมีอนาคตที่ทอดยาวไปถึงขอบฟ้า และเราจะเดินไปด้วยกันตลอดทาง” 0

ฉัน: “สัญญานะ” 0

ฉัน: “เมื่อกระดิ่งนี้ดังขึ้น คำพูดของเราจะสลักลงในดวงดาวไปตลอดกาล” 0

ไซลัส: “แล้วคำตอบของเธอล่ะ?” 0

ฉัน: “ต้องพูดด้วยเหรอ?” 0

ฉัน: “ไซลัสคะ... ตั้งแต่วันนี้ไปจนถึงวันหนึ่งในอนาคตที่แสนยาวไกล ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ” 0

เรายิ้มให้กันเมื่อสายตาประสานกัน ไซลัสโน้มตัวลงจูบที่มุมปากฉันอย่างอ่อนโยน 0

ไซลัส: “ฉันสัญญาว่าจะไม่มีวันผิดต่อคำสาบานนี้” 0

เมื่อเสียงกระดิ่งดังขึ้น สายลมฤดูร้อนก็แปรเปลี่ยนเสียงนั้นให้กลายเป็นเสียงระฆังโบราณแสนไพเราะ 0

มันพาคำสาบานของเราและช่วงเวลานี้ ล่องลอยไปยังอนาคตที่เราจะร่วมกันสร้าง 0

อาทิตย์ยามเย็นส่องแสงสีทองทอดยาวไปตามเส้นทางในขณะที่ฉันกับไซลัสเดินกลับบ้านพร้อมกัน 0

คู่รักเริ่มทยอยออกจากสถานที่จัดงาน ดอกไม้และลูกโป่งก็เริ่มหลุดลุ่ยเล็กน้อย เป็นความรู้สึกราวกับทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะจบลง 0

ฉัน: “เวลาผ่านไปไวจัง...” 0

ไซลัส: “เธอคิดถึงมันแล้วเหรอที่รัก?” 0

ไซลัส: “เมื่อกี้ยังบ่นอยู่เลยว่าอยากให้มันรีบจบ” 0

ฉัน: “อาจจะเพราะบรรยากาศมันพาไปก็ได้… อ๊ะ ลูกโป่ง!” 0

เมื่อสายลมเย็นพัดผ่าน ลูกโป่งสีชมพูที่ผูกไว้กับกิ่งไม้ใกล้ ๆ ก็หลุดลอยออกไป 0

ฉันเอื้อมมือไปคว้ามันไว้ แต่เชือกก็เลื่อนหลุดจากมือไป ก่อนจะมีอีกมือหนึ่งคว้าไว้ได้ทัน 0

ไซลัส: “ตอนนี้เธอถึงกับปล่อยลูกโป่งไปไม่ได้แล้วเหรอ” 0

เขาส่งลูกโป่งคืนให้ พร้อมกับผูกเชือกไว้อย่างแน่นหนาบนข้อมือฉัน 0

 

ฉัน: “เราพาลูกโป่งนี่กลับไปฐานของโอนิชินัสกันเถอะ มันน่าจะกลายเป็นของตกแต่งที่ดีเลยนะ” 0

ไซลัส: “เธอดูตื่นเต้นอยากกลับฐานจัง ฉันยังนึกว่าเป็นเพราะเธอหิวซะอีก” 0

ฉัน: “ก็อาหารที่โอนิคินัสอร่อยกว่าที่อื่นนี่นา แล้วก็…” 0

ฉัน: “ในที่สุดฉันก็จะได้เอาอัญมณีที่หามาให้คุณไปใส่ในห้องสะสมของคุณสักที แถมยังอยากวางไว้ในจุดที่เด่นที่สุดด้วย” 0

ไซลัสหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาจับมือของฉันแล้วสอดนิ้วประสานไว้แน่น เส้นบนฝ่ามือของเขาช่างคุ้นเคยสำหรับฉันเหลือเกิน 0

ไซลัส: “บังเอิญจัง... ฉันเองก็คิดเหมือนเธอเลย” 0

 

….จบ… 0