โรงพยาบาล 0

ห้องVIP 0

“อาเฟิงจ๊ะ วันนี้เป็นไงบ้างจ๊ะ สบายดีไหม” สวีซินเอ่ยก่อนจะลูบหัวเรืองผมสีดำที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย 0

วันนี่ที่สวีซินเดินเข้าห้องมาเธอเห็นว่าร่างกายของหลัวเฟิงไม่มีรอยบาดแผลอะไรแล้ว แถมดูแล้วผมของหลัวเฟิงก็ดูเหมือนจะยาวขึ้นด้วย 0

“ถ้าอาเฟิงยังนอนอยู่แบบนี้ระวังจะไม่มีงานทำแล้วน้า” 0

“ฉันตื่นตั้งนานแล้วซินซิน พูดอะไรอยู่คนเดียวนะ” 0

จู่ๆ หลัวเฟิงก็กล่าวขึ้นก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปที่สวีซินที่ทำหน้าตกใจมาก แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร ก็จะกระชากสายนํ้าเกลือที่แขนทั้งสองข้างทิ้ง ถึงเลือดจะไหลแต่ก็ไหลได้ไม่นานเพราะบาดแผลรักษาตัวเองได้อย่างรวดเร็ว 0

“ซินซินฉันหลับไปกี่วันงั้นเหรอ” 0

“เอ่อ 2อาทิตย์ จ๊ะ” 0

“อือ นานเหมือนกันนะเนื่ย” 0

“อาเฟิงจ๊ะ ช่วงนี้ฝันอีกแล้วเหรอ” สวีซินเดินมากุมมือของหลัวเฟิงไว้ 0

“ก็คงอย่างนั้น” 0

“แล้วฝันถึงใครบ้างไหมจ๊ะ” 0

“หัวหน้าใหญ่นะ” สวีซินยิ้มขึ้นก่อนจะถามต่อ 0

“จำได้แล้วใช่ไหมจ๊ะ” 0

“อืม จำได้แล้วละ” 0

สวีซินไม่ได้กล่าวอะไรก่อนจะกอดหลัวเฟิงเบาๆ แล้วยื่นแหวนวงหนึ่งให้หลัวเฟิง ซึ่งหลัวเฟิงก็รับแหวนวงนั้นก่อนจะมองแล้วมองหน้าสวีซินที่ยืนยิ้มอยู่ 0

“จำได้ไหมจ๊ะ นี่แหวนของใคร” 0

“หัวหน้าใหญ่” 0

“หื้ม? ใช่เหรอ?” 0

“จะให้ฉันพูดให้ได้เลยใช่ไหมเนื่ยซินซิน” หลัวเฟิงรู้ทันก่อนจะทำหน้าเซ้งๆ ใส่ สวีซินก็ได้แต่ยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หลัวเฟิงอยู่ในห้องคนเดียว 0

“อะไรกันครับเนื่ยยย” หลัวเฟิงยิ้มก่อนจะลุกไปที่ห้องนํ้า 0

ก๊อก ก๊อก 0

“อาเฟิงจ๊ะ อยู่ไหมจ๊ะ” เป็นเยาเหราที่เคาะประตูแล้วเดินเข้ามา เธอมองไปทั่วห้องแต่ก็ไม่มีใคร 0

“อยู่ในห้องนํ้ารึเปล่าค่ะ ฉันได้ยินเสียงนํ้า” เจียงฟาง 0

“หน้าจะเป็นแบบนั้นนะ งั้นพวกเราก็นั่งก่อนดีกว่า” เยาเหรากล่าวจบก็หยิบพวกผลไม้มาปลอกเป็นรูปต่างๆ ส่วนเจียงฟางก็ทำนํ้าชารอ 0

เวลาผ่านไปไม่นานักหลัวเฟิงก็เดินออกมาจากห้องนํ้าก็เห็นทั้งสามคน พวกเขาก็ทักทายกันตามปกติ แค่สิ่งที่เยาเหรากับเจียงฟางคิดก็คือ ทำไมหลัวเฟิงถึงเงียบและนิ่งเกินไป จนพวกเธอแปลกใจ 0

“คนอื่นๆ สบายดีไหมคะ” หลัวเฟิงเอ่ยถามทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม 0

“สบายดีจ๊ะอาเฟิง คนอื่นๆ คิดถึงหนูกันทุกคนเลยยย ไม่ยอมทำงานกันสักคน ฉันนี่ละเหนื่อยใจจริงๆ” เยาเหราตัดพ้อกับชีวิตแล้วกอดหลัวเฟิง ส่วนหลัวเฟิงเธอก็ไม่ได้ผลักหรือดันออก เธอก็กอดกลับพร้อมกับยิ้มขึ้นด้วยร้อยยิ้มที่สดใส 0

“หนักหน่อยนะคะพี่เยาเหราพี่เจียงฟาง” 0

“พวกพี่จะตายยยยย” 0

“แล้วหนูออกโรงยาบาลได้วันไหนเหรอค่ะ?” 0

“พรุ่งนี้นะจ๊ะอาเฟิง หรือจะออกวันนี้เลยดี” สวีซินยิ้มขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ดูมีนัยยะ 0

“วันนี้ค่าาาาา” 0

“ได้เลยจ้า งั้นพวกพี่จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกสาวคนสวยด้วยนะ เดียวหนูไปจัดการก่อน” และสวีซินก็เดินออกจากห้องไปอีกครั้ง ทิ้งให้คนสวยโดนพี่สาวสองคนจับแต่งตัวใหม่ 0

“หนูตุ๊กตาบาร์บี้แล้วลาสุดแล้วแม่” หลัวเฟิงกล่าวออกมา 0

“เดียวก็เสร็จแล้วจ๊ะลูกสาวววว” ทั้งสองก็ยังแต่งตัวให้ต่อ 0

เวลาผ่านไปทั้งสองคนก็ได้แต่งตัวให้หลัวเฟิงจนเสร็จจนได้ เล่นเอาหลัวเฟิงถึงกับเหนื่อยที่ต้องลองหลายชุดและไหนจะต้องมาฟังทั้งสองคนเถียงเรื่องชุดอีก 0

‘เลือกสีได้เข้าเรานะเนื่ย’ หลัวเฟิงมองชุดตัวเองที่เป็นสีดำแถบแดง เธอไม่ได้กล่าวอะไรแค่ยิ้ม ก่อนจะโดนทั้งสองคนพาออกจากโรงพยาบาลไปที่สำนักขีดสุด ส่วนทางด้านสวีซินนั้นไม่ได้มาด้วยเนื่องด้วยติดงาน (อีกแล้ว) เลยฝากตัวหลัวเฟิงไปกับทางเยาเหรากับเจียงฟาง 0

“อาเฟิงจ๊ะ” 0

“คะ?” 0

“หนูอยากพักก่อนดีไหมจ๊ะ เดียวพวกพี่ไปส่งที่บ้านได้นะจ๊ะ” 0

“ไม่ดีกว่าคะ หนูว่าจะไปที่ออสเตรเลียสักหน่อย” หลัวเฟิงยิ้มขึ้นแต่รอยยิ้มนั้น 0

“เอ่อ ไปทำไมเหรออาเฟิงจ้า” เจียงฟางถามไปเหงื่อตกไป 0

“หึหึ ไม่บอกหรอกคะ” และหลัวเฟิงก็ยิ้มร้ายขึ้นมาทันทีก่อนจะขอตัวไปก่อน ทิ้งให้เจียงฟางและเยาเหรามองหน้ากัน 0

“หลัวเฟิงเปลี่ยนไปปปป” 0

หลังจากที่หลัวเฟิงได้ไปออสเตรเลีย ก็ผ่านมา5วันแล้ว ทางสำนักขีดสุดก็มีประชุมกันเกิดขึ้นทันทีด้วยเรื่องอะไรหลายๆ อย่างที่เกิดขึ้น 0

“ทางเทพสายฟ้าเป็นยังไงบ้าง” หัวหน้าใหญ่หงเอ่ยถามขึ้น 0

“ช่วงนี้ไม่ค่อยมีสัตว์ประหลาดมากเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าทำไมถึงหายเงียบมาหลายวันแล้ว” เทพสายฟ้าหรือเล่ยซินเอ่ยขึ้นพร้อมกับแสดงผลที่หน้าจอขนาดใหญ่ให้ทุกคนในห้องได้ดู 0

“อืมม หน้าแปลกนะเนื่ย ปกติจะต้องบุกมาที่เมืองตลอดนี่” อีสเทอร์กล่าว 0

“แล้วทางคุณอีสเทอร์ละค่ะ เป็นยังไงบ้าง” เยาเหราถาม 0

“ทางฉันก็เงียบเหมือนกัน” 0

“แล้วทางโรงเรียนหัวกะทิละค่ะคุณเจียงฟางเป็นยังไงกันบ้าง” 0

“ทางฉันให้พวกแคนเดช,วิลเลียมลองไปตรวจบริเวรรอบๆ ตัวเมืองและนอกเมืองแล้ว แต่ไม่มีสัตว์ประหลาดสักตัว ส่วนทางต่างประเทศเองก็รายงานมาว่าไม่มีสัตว์ประหลาดมาโจมตีแล้ว ซึ่งพวกเขาก็ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใคร” เจียงฟางแสดงผลกราฟให้ดู 0

พวกเขาได้ดูแผนผังกราฟที่แสดงอยู่แต่ก็ที่จะอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมอัตราการบุกโจมตีของสัตว์ประหลาดถึงลดลงอย่างรวดเร็ว 0

“แล้วหลัวเฟิงละ?” วลาดิเมียร์ถามขึ้น 0

“…….” และจู่ๆ ในห้องก็เกิดความเงียบขึ้น บางคนก็มองกัน 0

“นั้นสิ โทรหาเลยไหม” เหย่โซเสนอขึ้น 0

“งั้นโทรเลย” หัวหน้าใหญ่สั่งเยาเหรา เธอก็เชื่อมโทรศัพท์ของเธอเข้ากับจอขนาดใหญ่โทรและโทรหาหลัวเฟิง ใช้เวลาสักพักกว่าหลัวเฟิงจะรับสาย 0

“ฮาโหลคะพี่เยาเหรา” หลัวเฟิงตอบกลับมา 0

“สวัสดีค่าาาลูกสาว หนูกำลังทำอะไรอยู่เหรอจ๊ะ” 0

“แปปนะคะ----” 0

“อ้าว หายไปแล้ว” 0

“สัญญาณขาดเหรอ?” 0

“ไม่ค่ะๆ หลัวเฟิงยังอยู่นะแต่ไม่รู้ไปไหน” 0

“มาแล้วคะๆ พี่มีอะไรเหรอ?” หลัวเฟิงเอ่ยถามขึ้น 0

“หนูทำอะไรอยู่เหรอจ๊ะ” เยาเหราถามขึ้นอีกครั้ง 0

“อ่อ หนูกำลังซัดกับอีแร้งออสเตรเลียกับหมาป่าทะเลทรายอยู่คะ” หลัวเฟิงตอบกลับด้วยนํ้าเสียงปกติ 0

“ห๊ะ!!!!” ทุกคนในห้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ 0

“ทำไมเหรอคะ?” 0

“เอ่อ พี่มีเรื่องอยากถามเราหน่อยนะจ๊ะ” เยาเหราเหงื่อตกเล็กน้อย 0

“ได้คะ เชิญถามได้เลย” 0

“เราได้ไปไล้ซัดกับสัตว์ประหลาดบริเวณอื่นๆ ไหมจ๊ะ อย่างต่างประเทศนะจ๊ะเราได้ไปไหม” 0

“ก็หนูเองนี่แหละ” 0

“ว่าไงนะ!!!!!” และทุกคนก็อุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจอีกครั้ง 0

“หนูลูก หนูได้พักบ้างไหมลูกจ้า” เจียงฟางถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง 0

“อืมม หนูพักไป2….” 0

“2วัน?” เล่ยซิน 0

“2วินาทีคะ” 0

“ตายแล้วววววววววว” และทุกคนในห้องก็กริ้ดร้องด้วยความเป็นห่วง 0

“เอ้า ทำไมเหรอคะ?” หลัวเฟิงถาม 0

“หลัวเฟิงเธอพักได้แล้ว” หงกล่าวขึ้น 0

“ทำไมละคะหัวหน้าใหญ่” 0

“เธอจะบ้างานไม่ได้นะ น้องสามจ้า” เล่ยซิน 0

“หนูไม่ได้บ้างานนะคะ แค่ต่อยตีกับพวกสัตว์ประหลาดเองน้า” หลัวเฟิงกล่าวด้วยนํ้าเสียงที่กวนหน่อยๆ 0

“มันก็เหมือนกันนั้นแหละหลัวเฟิง หยุดเลยนะแล้วพักผ่อนได้แล้ว” จูสี่เอ่ยขึ้น 0

“ไม่เอาๆๆๆๆ” หลัวเฟิงเธอได้เปิดกล้องขึ้น 0

สิ่งที่ทุกคนในห้องเห็นคือร่างของหลัวเฟิงที่สวมชุดเกราะที่เป็นสีแดงผสมดำ และไหนจะทำท่าที่ดูเหมือนจะงอนแถมทำแก้มป๋องใส่กล้อง ทุกคนอดไม่ได้ที่จะไม่อมยิ้มกัน ก็นะหลัวเฟิงเธอน่ารักซะขนาดนี้ ใครไม่หลงเธอก็ช่วยไม่ได้แล้วละ 0