ณ โรงเรียนทรีนิตี้
เวลา 00:09 น. (เที่ยงคืนเก้านาที)
"เห... ก็ไม่เบานี่นา คุณลุงเอ๋ย...!"
เสียงเรียกขานจาก มิคาโม่ เนรุ หัวหน้าเมด C&C รหัสโค้ดดับเบิ้ลโอ น้ำเสียงของเธอบ่งบอกถึงความตื่นเต้น และเร้าใจอย่างกับคนที่อัดอั้นมานาน
"อ่า... เฮะ~ ทีนี้ก็หายสงสัยได้แล้วว่าได้ฉายา <มังกรแห่งมิลเลเนี่ยม> มาได้ยังไง"
ทาคานาชิ โฮชิโนะ สมาชิกคนสุดท้ายของสภาอะบิดอสได้ลุกตัวเองขึ้นมาจากเศษหิน และกระจกเรือนบานที่กระจายอยู่ทั่วตามพื้น สภาพแวดล้อมที่ทั้งสองอยู่นั้นคือความโกลาหลโดยแท้จริง
ความเสียหายที่ทั้งสองก่อภายใต้บทละครของ มิโซโนะ มิกะ และ โรงเรียนอาเรียส นั้นทำให้ทุกอย่างกระจัดกระจาย และเป็นรอยไปทั่วทั้งหมด แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ทั้งสองตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว
"รอบสามแล้วสินะ"
เนรุจับไปที่ปืน SMG คู่ของเธอให้แน่นขึ้น จากนั้นก็เปลี่ยนแมคกาซีนกระสุน
"...เข้ามา"
โฮชิโนะกล่าวเพียงเท่านั้น ก็ทำให้เนรุพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่ซ่อนไว้ แล้วก็วิ่งและเล็งยิงไปที่เธอ
*ปั่ง!* *ปั่ง!* *ปั่ง!*
โดยโฮชิโนะสามารถที่จะหลบหลีกทิศทางกระสุนพวกนั้นได้เล็กน้อย แต่ทว่าเนรุเองก็ไม่ใช่เล่นๆ ทุกรอบที่เธอสามารถเข้าประชิดตัวได้ โฮชิโนะจะโดนกดดันจนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
กระสุนพวกนั้นที่เธอยิงเข้าแบบระยะใกล้ จะบีบบังคับให้โฮชิโนะเป็นฝ่ายป้องกัน ซึ่งโฮชิโนะก็ตอบโต้ด้วยแผ่นโล่สีดำขนาดเท่ากับตัวของเธอ ที่มีตราโลโก้โรงเรียนอะบิดอสประทับ
"แบบนี้นี่เอง... แต่ละโรงเรียนที่เจอ ไม่ว่าจะเป็นวัลคีรี่ ทรีนิตี้ หรือ เกเฮนน่า ทั้งหมดก็มีฝีมือและวิธีการใช้ปืนที่แตกต่างออกไปพอสมควร มันไม่เหมือนกัน แต่โดยรวมแล้วก็ไม่ต่างกันมาก"
ภายในเฮือกหนึ่ง โฮชิโนะรีบใช้โล่ของเธอในการปัดการโจมตีของเนรุให้กระจายออก แล้วหลบไปที่ด้านหลังเธอแล้วก็ฟาดมันเข้าไปที่ตัวของเนรุ ทีนี้ระดับของทั้งสองก็จะกลับมาเท่ากันอีกครั้ง
"อะฮ่าฮ่า! กลัวแล้วเหรอ?!"
เนรุเช็ดเลือดที่ซิบออกมาจากปากเธอ
"เธอก็ควรจะกลัวนะ"
โฮชิโนะกล่าว.
"(...ด้วยเทคนิคอะไรสักอย่าง ทำให้เจ้านั่นสามารถหลบการโจมตีที่จะเข้ามาได้... เหมือนลอกการบ้านคุณเซ็นมาเป๊ะๆ)"
"(แต่ก็คงได้แค่เลี่ยงโดนโจมตีแค่นั้นแหละ เรื่องความเร็วยังไงก็เทียบไอแพดเจ้าเซ็นไม่ได้อยู่ดี)"
เนรุได้แต่นึกในใจแต่เพียงเท่านั้น เพราะวินาทีต่อมาสิ่งที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้าก็คือกระสุนของปืนลูกซองที่เคลื่อนเข้ามา แต่โดยเนรุสามารถใช้สิ่งกีดขวางที่อยู่แถวนั้นเข้ามามากำบังได้ทัน
"ไปไหนแล้ว--!"
เนรุเคลื่อนสายตาขึ้นมา
"เสร็จฉัน! เธอพลาดแล้วล่ะ!"
มือของโฮชิโนะเข้าไปจับที่หน้าของเนรุแล้วก็เหวี่ยงมันเข้ากับกำแพง แล้วเธอก็ยิงซ้ำไปที่จุดเดิม เนรุเพิ่งจะรู้สึกตัวได้ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้น แต่ก็โดนโฮชิโนะโจมตีจนกระเด็นไปยังอีกอาคารนึงเสียแล้ว
*โครมมมม!*
"นี่เราทุ่มแรงไปรึเปล่านะ?"
!!
"โฮชิโนะ... ทาคานาชิ โฮชิโนะ..."
"เมื่อกี๊ทำเอาเจ็บใช้ได้เลย... งั้นต่อไปนี้ฉันจริงจังแล้วนะ 120% เลยล่ะ"
"ถ้าจะขอให้หยุดก็ร้องไห้ออกมาดังๆ แล้วกัน เพราะเดี๋ยวเสียงปืนมันจะกลบหมด"
บาดแผลที่เต็ม แต่เจ็บหนักกว่าก็คือบาดแผลที่ใจของเนรุ ที่นี่เป็นครั้งไม่กี่ครั้งที่เธอโดนกดดันในการต่อสู้จนมาถึงขั้นนี้ คนที่คู่ควรกับเธอ...
เนรุลุกขึ้นมาแต่ว่าคราวนี้อะไรบางอย่างกับเธอเปลี่ยนไป เธอเงียบสนิทแล้วไม่มีการต่อร้องหรือเถียงอะไรอีก แต่ที่ชัดเจนกว่านั้นคือใบหน้าที่เปื้อนเลิอดได้มีรอยยิ้มที่ชัดเจนขึ้น
ไฟในตัวอาคารดับลงทั้งหมด เนรุวิ่งเข้าไปหาโฮชิโนะ
"สุดยอด...! ยังเหลือแรง--"
!!
ในสายตาที่โฮชิโนะมองไปยังเนรุ รูปร่างเหล่านั้นได้หายไป เปลี่ยนกลายเป็นปืน SMG ที่จ่อเธออยู่เหนือองศาของสายตา เนรุเป็นฝ่ายที่เข้าถึงโฮชิโนะได้แล้ว และในระยะใกล้นี้ก็ชัดเจนกว่าใครได้เปรียบ
"โฮชิโนะ? เธอจะทำยังไง?"
*ปั่ง!* *ปั่ง!* *ปั่ง!* *ปั่ง!*
กระสุนทุกนัดเข้าไปยังใบหน้าของโฮชิโนะราวกับพายุของเศษเหล็กแหลมคม ด้วยแรงทั้งหมดของโฮชิโนะเธอสามารถถอยออกมาจากการประชิดได้ และตอนนี้เนรุก็ไม่ใช่ฝ่ายเดียวที่เลือดซิบออกมาแล้ว
"...."
"ลุงคนนี้ไม่ยักรู้นะเนี่ย ว่าเธอมีท่าปิดฉากซ่อนไว้ด้วย ถ้าเป็นคนอื่นก็คงชัวร์เลยล่ะว่าหน้ามืดแน่ๆ"
"ชิ... คนอะไรถึกเป็นบ้า"
เนรุแสดงคำเยาะเย้ยเช่นเคยของเธอออกมา
*วืดด* *วืดด*
เสียงสั่นของโทรศัพท์ของโฮชิโนะดังขึ้นมา บ่งบอกว่ามีคนติดต่อหาเธอ
"หืม? มีอะไรรึเปล่าโฮชิโนะ?"
เนรุเอ่ยถาม
"...แย่แล้วสิ คุณเซ็นติดต่อมา เขาต้องการกำลังเสริมตอนนี้เลย"
"ว้า... น่าเสียดายจัง ให้ฉันไปด้วยมะ?"
"คุณเซ็นได้ติดต่อเธอด้วยรึเปล่า? ถ้าไม่ได้น่าจะหมายความว่าให้ฉันไปคนเดียวนะ อีกอย่างเธอรอดูเหตุการณ์อยู่ที่ทรีนิตี้ก็ได้ เผื่อเกิดว่าโรงเรียนอาเรียสจะทำการอินเตอร์เส็ป"
"อินเตอร์เส็ป? อ่า... เข้าใจแล้ว สมมติถ้าเราไปกันทั้งสอง โรงเรียนทรีนิตี้ที่วุ่นวายอยู่ตอนนี้ก็จะไม่เหลือคนดูแลล่ะสิ เอาเถอะ... อย่างนั้นก็ได้"
เนรุแปะมือกับโฮชิโนะ แล้วโฮชิโนะก็พยักหน้าแล้วก็มุ่งหน้าไปเขตปกครองของอาเรียส
ณ เขตปกครองอาเรียส, วิหารของเบียทริช
เวลา 00:12 น. (เที่ยงคืนสิบสองนาที)
"ต้องทำลายพิธีการสังเวยก่อน..."
คุณเซ็นมองไปยังแท่นบูชาที่อาสึโกะถูกตรึงเกงเขนอยู่ เวลาได้ล่วงเลยผ่านมาเกินเที่ยงคืนแล้ว เส้นชีวิตของอาสึโกะกำลังจะขาดลงจากการยืมพลังที่มาจากภายนอกคิโวทอสมายกระดับตัวของเบียทริช
คุณเซ็นได้เล็งปืนพกของเขาไปที่แท่นนั้นแล้วก็เหนี่ยวไกทำลายฐานของมันแต่ เมื่อใดนั้นเอง...
!!
*ครืน!* *ครืนนนน!*
"เกิดอะไรขึ้น--!"
ข้างในกระจกของวิหารที่ถูกทำลายไป มีกิ่งไม้งอกเข้ามาด้วยความรวดเร็วและพุ่งเข้าใส่ที่หัวของคุณเซ็น ซึ่งเขาสามารถหลบได้แต่ไม่สมบูรณ์แบบ ความเร็วของมันในตอนนี้ได้คราสกับการตอบสนองของเซ็นไปที่เรียบร้อยแล้ว
เซ็นถูกแทงเข้าที่ลำตัวอย่างรุนแรง และเขาก็ตอบโต้ทันทีด้วยบาเรียของกล่องแห่งชิสทิมเพื่อทำลายกิ่งไม้ที่แหลมคม สายตาของเขาคลาดกลับไปที่เบียทริชที่กลับมาอีกครั้ง
"เป็นไปได้ยังไง--!!"
ความคิดเพียงวินาทีเดียวของเซ็นได้ถูกตัดออกไปด้วยสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เสาแห่งแสงสีดำทมิฬปรากฏขึ้นตรงที่เบียทริชอยู่ พร้อมกับเสียงแห่งความอาฆาตที่ตามมาของเบียทริช
"สีสัน! ความลับจากสายเลือดราชวงศ์... ความสง่างามทั้งหมด! ทำลายผู้สูงส่งผู้นี้เดี๋ยวนี้!!"
"ผู้ใหญ่ผู้สูงส่งที่ไม่สามารถสั่งสอนนักเรียน... มันไร้ซึ่งประโยชน์!!"
เบียทริชคำรามออกมา ตอนนี้รูปร่างของเธอได้ถูกเน่าเฟ๊ะและบิดเบือน กลายเป็นสิ่งอื่นไปโดยสิ้นเชิง พลังมหาศาลจากสีสันที่อยู่นอกคิโวทอสทำให้ร่างกายเธอรับไม่ไหว แต่ตอนนี้บรรทัดฐานความกังวลเหล่าไม่ได้อยู่ในหัวเธออีกต่อไป
"หึหึ...! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เจ็บ...! เจ็บจริงๆ เลยนะคุณครู! ไอแบบนี้มันทรมานจริงๆ ด้วย!!"
เธอมีรูปร่างอย่างกับปีศาจตาสีแดงคล้ำ กับใบหน้าของเธอที่เริ่มผิดปกติ ขนาดของเธอใหญ่กว่าเดิมถึงสองเท่า
คุณเซ็นได้เปิดกล่องแห่งชิสทิมทันที และใช้พลังจากอาโรน่าทั้งหมดที่เขาจะสามารถ นี่ไม่ใช่เกมเล่นๆ อีกต่อไป เขาสามารถตายได้ตรงนี้หากไม่ระวัง ซีกนึงของเซ็นฮาโลเซ็นเคลือบไปด้วยสีฟ้า
"เราลืมไปได้ยังไง....! สีสันจะมอบพลังให้กับผู้ที่สิ้นหวังที่สุด และใช้มันเป็นผู้นำสู่อนาคตที่ไม่อาจเลี่ยงของคิโวทอส!!"
"...แบบเดียวกับชิโรโกะอีกเส้นเวลานึง!"
"อะโรน่า! ติดต่อ มิโซโนะ มิกะ เดี๋ยวนี้!"
ณ เขตปกครองอาเรียส, ภายในตัวอาคารวิหาร
เวลา 00:13 น. (เที่ยงคืนสิบสามนาที)
ในขณะเดียวกันมิกะก็กำลังต่อกรกับบางอย่างที่เธอพยายามจะทำความเข้าใจอยู่
"โธ่เว้ย..."
"มีบางอย่างไม่ถูกต้องกับพวกนี้"
มิกะใช้ปืนของเธอดันตัวเองขึ้นมาแล้วเล็งไปยังสิ่งที่อยู่ข้างหน้าเธอ พวกกองทัพติดปืนจำนวนมหาศาลที่เบียทริชเรียกมาได้ด้วย ETO นามว่า <สาวกยูสตาร์>
"ไม่ผิดแน่... ปัญหาใหญ่จริงๆ ปืนใหญ่และปืนชนิดแก๊ตลิ่ง มันเคยมีบันทีกการไว้อยู่..."
"นักบุญที่ยิ่งใหญ่ที่สุด <บาบาร่า>"
*ครื่นนนนนนน!* *ครื่นนนนนนนนน!*
เหงื่อของเธอจากความล้าเล็กน้อยไหลซึมเข้าไปยังข้างในดวงตา
"เอาล่ะ... คราวนี้อะไรอีก? รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยจริงๆ..."
มิกะกวาดสายตาไปรอบๆ ของที่มาของเสียงที่สอดทะลุเข้ามาจากอีกตัวห้องหนึ่ง เธอเห็นแสงสีดำทมิฬส่องสว่างออกมาจากห้องวิหาร แล้วก็ตามมาด้วยเสียงปืนที่ดังสนั่น
อาการตะลึงชั่วขณะนี้ได้ถูกหยุดลงด้วยเสียงแจ้งเตือนที่ดังเข้ามาในโทรศัพท์ของมิกะ มันบ่งบอกว่าคุณเซ็นกำลังเรียกหาเธอ
"เป็นงั้นเองสินะ... งั้นก็คงต้องรีบหน่อย--"
*ปั่ง!* ปั่งง!*
ทว่าแต่แล้วเสียงปืนจากอีกแหล่งข้างหน้าเธอก็แทรกเข้ามา ทิศทางของมันพุ่งเข้าไปที่สาวกยูสตาร์บาบาร่า สำคัญที่สุดคือผู้เล็งกระสุนพวกนั้นไม่ใช่มิกะ
ผู้ที่ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง, พบกับกายเนื้อที่ปรากฏ, อย่างกระฉับกระเฉงนั้น!
...โคซากะ วากาโมะ
"หืม? อ่า... ทรีนิตี้..."
วากาโมะยิงซ้ำเข้าไปที่บาบาร่าอีกครั้ง เธอใช้ใบมีดที่ติดอยู่กับปลายปืนของเธอในการเฉือน และผลักมันให้กระเด็นออกไปอีกฝั่ง ในตอนนี้สายตาของทั้งสองได้ประจบกัน
"ฮิฮิ...! ที่นี่มันโรงเรียนอาเรียสไม่ใช่รึไง? เฮ้อ... ทำไมถึงมีแต่พวกคนนอกหาทางเข้ามาได้กันนะ?"
มิกะใช้น้ำเสียงที่เสเพลไปเรื่อยของเธอในการข่มคนอื่นเป็นเรื่องปกติ แม้ว่าสถานการณ์ตอนนี้จะคับขันก็ตาม แต่ว่า...
...!!!
ภายในพริบตาที่เธอคลาดออกไป วากาโมะได้เคลื่อนไปอยู่ข้างหน้าเธอ และใช้มือข้างหนึ่งในการตรึงปืนของมิกะไว้โดยเจ้าตัวตั้งตัวไม่ทัน
"(เมื่อกี๊ยังอยู่ตรงนั้นอยู่เลย...! แถมแรงนี้มัน...!!)"
โดยการออกแรงแบบเต็มสุดที่มือข้างที่ถือปืนอยู่ มิกะสามารถที่จะตวัดมันออกมาจากวากาโมะได้
"...ไม่เลว"
วากาโมะเอ่ย.
"และอีกอย่างเธอไม่ต้องทำเนียนหรอก ฉันก็รู้ เธอก็รู้... ว่าที่นี่มีแต่พวกตัวร้ายทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นแม่มดเอย หรือ ปีศาจเอย"
วากาโมะหายเข้าไปในเงามืด แล้วก็โผล่มาอีกครั้งที่ข้างหลังมิกะ เธอใช้ปืนของเธอในการเหวี่ยงมิกะกระเด็นทะลุไปยังอีกห้องหนึ่ง
โดยในห้องนี้มันเสมือนเป็นห้องลับอะไรสักอย่าง ด้วยอรรถบทและบรรยากาศที่มันสื่อออกมาเหมือนว่ามันไม่ได้เป็นสิ่งเดียวกับโรงเรียนอาเรียส
"(แย่ละสิ... แบบนี้ต้องโดนคุณเซ็นดุเอาแน่ๆ)"
มิกะตวาดออกมาในใจ ก่อนที่จะยื่นแขนออกมายืดเส้นยืดสายเล็กน้อย และหันหน้าไปยังวากาโมะ
"โทษทีนะ แต่ว่าไม่เอาตอนนี้ได้มั้ย? ช่วงเวลากำลังคับขันเลยล่ะ อีกอย่างข้างนอกเมื่อกี๊--"
!!!!!
*ปั่งงงงง!*
กระสุนเฉียวหน้ามิกะไปเล็กน้อย แต่ด้วยปฏิกิริยาการตอบรับของเธอโดยแต่แท้เดิม เธอสามารถหลบได้แบบเฉียดๆ แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจคือ กระสุนแค่นัดเดียวเมื่อกี๊ทำให้แผลเธอถลอก
"โอ๊ะ? นี่ฉันลืมบอกเธอไปเหรอ? นี่คือคลังเก็บอาวุธทำลายฮาโลของพวกเกมาเทรีย"
วากาโมะดึงแม็กกาซีนที่เสียบอยู่กับปืนอันเก่า แล้วก็ก้มลงไปหยิบแม็กกระซีนใส่กระสุนหน้าตาประหลาดที่อยู่ในห้อง
"ว่ายังไงนะ...?"
มิกะตอบ
"มิกะ... ความสามารถ และ ความพยายามของเธอมันมีความหมายอย่างไรกับเธอ?"
"เธอคิดว่าเธอพิเศษกว่าคนอื่นรึเปล่าที่มีความสามารถแบบนั้น? หรือว่าเพราะเธอคือ มิโซโนะ มิกะ เธอถึงได้มีความสามารถพวกนี้?"
วากาโมะเอ่ย
"...นี่เธอจะสื่ออะไรกับฉัน?"
สายตาของมิกะเพ่งเล็งไปที่วากาโมะทุกวินาทีที่ผ่านไป
"ก็... ถ้าหากว่าฉันเป็นสามารถเป็นคนอื่นอย่าง โจมาเอะ ซาโอริได้ ฉันเองก็ไม่คิดว่าจะมาได้ไกลขนาดเท่าเธอหรอก"
"พวกของพวกนี้น่ะ..."
วากาโมะเล็งไปที่มิกะ
*ปั่ง!*
มิกะโยนโต๊ะสี่เหลี่ยมในห้องที่เต็มไปด้วยยุโธปกรณ์หนักเครื่องใส่วากาโมะ ซึ่งวากาโมะสามารถปัดออกได้อย่างง่ายดาย แต่ทว่ามิกะใช้จังหวะนี้ในการหยิบแม็กกาซีนที่อยู่ในคลังของห้องมาแทนอันปัจจุบันของเธอ
"เข้าใจรึยังมิกะ? ทีนี้เราทั้งสองก็เท่ากันแล้ว"
"ไม่ว่าเธอจะคิดอะไรอยู่มันคงไม่สำคัญ กระสุนแค่นัดเดียวชนิดเดียวจากปืนเราทั้งสองจะเป็นตัวตัดสินความเป็นอยู่"
"อ๋อเหรอ...? แต่ฉันพอแล้วล่ะ ไอพวกนี้มันขยะแขยงที่จะใช้ชะมัดเลย"
!!!
มิกะวิ่งเข้าไปหาวากาโมะ และเธอจับไปที่ปลายปืนแล้วใช้มันในการเหวี่ยงปืนของวากาโมะให้หลุดมือวากาโมะออกไป
ด้วยสัญชาติญานของวากาโมะแล้ว นี่คือช่องโหว่ที่มิกะเปิดให้เธอ และวากาโมะก็ทำเช่นเดียวกัน ในตอนนี้ปืนของสองตกลงไปอยู่ที่พื้น มันเหมือนจะดูเสมอก็จริง แต่วากาโมะรู้ตัวช้าไปเสียแล้ว
เพราะว่าถ้าเทียบในด้านพละกำลังแบบไร้อาวุธแล้ว... นางฟ้าตัวนี้ไม่ได้ถูกเรียกว่า "กอริลล่า" แบบไม่มีเหตุผล
นิ้วทั้งห้าของมิกะประสานรวมตัวกันอยู่ในกำมือ เธอได้เกร็งมันเต็มที่แล้วเหวี่ยงไปที่หน้าของวากาโมะแบบจังๆ จนซัดเธอกระเด็นออกไป
ในทางมิกะเองก็ใช่เล่น เพราะเธอทรุดลงไปจากอาการหมดแรงเช่นกัน
"แฮ่ก... แฮ่ก..."
"อย่างน้อยตอนนี้บาบาร่าก็คงทำอะไรไม่ได้สักพักล่ะนะ"
"...ไม่เลวนิ"
วากาโมะค่อยๆ ลุกขึ้นมา แต่ทว่าตอนนี้หน้ากากของวากาโมะที่ปิดบังเธอไว้ตลอดเวลาได้แตกลงเสียแล้ว
"นี่เธอยังลุกไหวอีกเหรอ? ฝ่ามาจนถึงตรงนี้...."
"ก็ไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่หรอกนะ แต่ฉันก็ใกล้ถึงขีดจำกัดแล้วเหมือนกัน"
"แต่เผื่อแรงไว้ยามฉุกเฉินมันก็ดี... อย่างเหตุการณ์ที่คาดไม่ได้ว่าจะเกิดขึ้น"
"...อย่างคนด้านหลังฉันไง"
*ตึก* *ตึก* *ตึก*
โฮชิโนะได้มาถึงยังเขตปกครองอาเรียสแล้ว
"มิโซโนะ มิกะ..."
"!!!!"
"โคซากะ วากาโมะ... เธอมาทำอะไรที่นี่!!"
ในขณะที่กำลังจังหวะชุลมุนอยู่นั้นเอง มิกะได้ลอบเข้าไปโจมตีวากาโมะจากด้านหลังด้วยการโจมตีแบบหมัดเปล่าอีกครั้ง แต่ทว่าครั้งนี้วากาโมะสามารถป้องกันตัวเองได้ทัน
ส่วนโฮชิโนะก็ไม่รีรอ เธอรีบเข้าไปช่วยยิงซ้ำวากาโมะอีกหนึ่งรอบเพื่อให้วากาโมะถอยออกไป
"โฮชิโนะ เอานี่ไป!! แล้วรีบไปหาคุณเซ็น!!"
มิกะได้โยนของบางอย่างในห้องนั้นให้กับโฮชิโนะ
"นี่มัน...! เธอแน่ใจแล้วเหรอมิกะ?"
"มันเลยเวลาเที่ยงคืนมาสักพักแล้ว! เราไม่มีเวลา! ช่วย ฮาคาริ อาสึโกะ ตามที่ฉันตกลงกับคุณเซ็นไว้ด้วยวิธีนี้ ถ้ายังลังเลเราจะสูญเสียทุกอย่าง!!"
"........."
"อือ... เข้าใจแล้ว"
ณ เขตปกครองอาเรียส, ภายในตัวอาคารวิหาร
เวลา 00:29น. (เที่ยงคืนยี่สิบเก้านาที)
"อาโรน่า... ผมขอใช้ทั้งหมดที่มี"
"ราตรีสวัสดิ์นะ ไว้เจอกัน... พรุ่งนี้"
กล่องชิสทิมเชสได้ดับสนิทกลายเป็นหน้าจอสีดำลงไป แต่ที่แลกกลับมาก็คือฮาโลของเซ็นที่ประกายขึ้นด้วยสีม่วง และเสี้ยวสีฟ้าชมพู
เซ็นเหลือเวลาทั้งหมด 223 วินาที ในการจัดการเบียทริชก่อนที่พลังเสริมของอาโรน่าจะดับไป เพื่อที่จะสามารถรับการโจมตีของเบียทริชได้เซ็นจึงต้องใช้ทุกอย่าง และภาระนี้จะส่งผลไปยังฮาโลโดยตรง
"(ุถ้าไม่ได้ฝึกเพิ่มมาป่านนี้ได้นอนเป็นผักแน่...)"
โดยเซ็นเป็นฝ่ายเข้าไปเปิดก่อนโดยการพุ่งเข้าไปยังข้างหน้าเบียทริชแล้วเอาปืนจ่อเข้าไปที่หัวเธอ บาเรียได้ทำงานและเขาสามารถโจมตีต่อได้เรื่อยๆ
*ปั่งงงงงงงง!*
เบียทริชโจมตีซ้ำไปที่จุดเดิมเรื่อยๆ จนบาเรียนั้นได้เริ่มเกิดรอยร้าว เมื่อเห็นดังนั้นเซ็นจึงใช้ปืนพกในการฟาดไปที่หัวเบียทริชด้วยทุกเม็ดแรงที่มี
ทว่า...
"แก... คุณครู... ศัตรูตัวฉกาจของฉัน..."
เบียทริชหันกลับมามองเซ็น ถึงแม้ว่าหน้าของเธอจะขาดไปครึ่งนึงแล้วก็ตาม ในตอนนี้ตัวของเธอกำลังขยายขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีทีท่าว่าพลังของสีสันที่เอ่อล้นออกมาจะหยุด
ในสภาพกึ่งเป็นกึ่งตายของเบียทริชเธอยังคงยืนหยัดที่โจมตีต่อไปเรื่อยๆ ร่างกายของเธอมันได้เกินจุดตายไปนานแล้ว แต่เธอก็ยังสิ้นหวังต่อไป เพราะจนกว่าสิ่งที่อยู่ข้างหน้าทั้งหมดของเธอจะล่มสลาย
ฆ่า. ฆ่า. และฆ่า. คือสิ่งที่จะนำพาเธอต่อไป
"........."
"...ทุกๆ วันในตอนที่ผมยังเป็นคุณครูอยู่"
"ผมนำพานักเรียนไปยังอนาคตที่พวกเธอต้องการ และสิ่งที่พวกเธออยากจะเป็น"
"ในความฝันพวกนั้น... ในตอนจบที่สมบูรณ์แบบของนักเรียนอันนั้น"
"สิ่งที่พวกเธออยากจะทำ"
".............."
"...ไอสารเลว"
เบียทริชเริ่มขยับอีกครั้ง หนามไม้จากสีแดงกลายเป็นสีดำสนิท เธองอกมันออกมาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แบบไม่สิ้นสุดจนปกคลุมไปทั่วทั้งวิหาร
"คนที่เข้ามายุ่งกับแผนการของฉัน... ทั้งหมด... ก็คือแก!!"
เบียทริชได้รวมมันทั้งหมดกลายเป็นหนึ่งแล้วใช้มันโจมตีไปที่เซ็น ในชั่วขณะเซ็นสามารถหลบได้ แต่ว่าบาเรียของเขาได้แตกลงอีกครั้งจากการโจมตีที่เพิ่มเข้ามา
เบียทริชหายตัวไป แล้วโผล่ขึ้นมาอีกทีที่ข้างหน้าเซ็น
"ไอสารเลวก็คือแกนั่นแหละ!!"
เบียทริชตะหวาด เธอใช้พลังของสีสันทั้งหมดสิ้นในการโจมตี
!!!!
*ปึก!*
โล่สีดำของตราประทับอะบิดอสได้เข้ามาปรากฏเป็นที่กำบังให้เซ็น นักเรียนปีสาม สมาชิกของสภาอะบิดอส
"คุณเซ็น! อดทนหน่อย!"
...ทาคานาชิ โฮชิโนะได้มาถึงแล้ว
เมื่อเบียทริชเห็นโฮชิโนะ โทสะจึงเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ เธอได้ยินมาจากสมาชิกเกมาเทรียคนอื่นๆ ว่าโฮชิโนะเป็นตัวปัญหามากแค่ไหน และได้ไปล่วงรู้ว่าโฮชิโนะผ่านอะไรมาบ้าง
ด้วยไร้ความละอายใจอย่างที่สุด เบียทริชตะโกนออกมา
"แกอีกแล้วเหรอ?! แกอีกแล้วเหรอ?!! โฮรุ!!!"
โฮชิโนะปัดเบียทริชให้ออกห่างจากเซ็น แล้วเธอหลบเบียทริชเข้าไปยิงเธอข้างในระยะประชิด
*ปั่งงง!*
*ปั่งงงงงงง!*
"นี่คือ... เบียทริชจริงๆ เหรอ?"
"ทำไมถึงยัง..."
...เบียทริชหันกลับมาตอบโฮชิโนะ
"ฉันคือผู้ใหญ่! ผู้สูงส่ง!"
"โฮรุ... ทำไมแกถึงเพิ่งมาเอาดีตอนนี้ล่ะ? แกก็คือคนที่ปล่อยให้รุ่นพี่ยูเมะตายไม่ใช่รึไง...?"
".....!!"
"รุ่นพี่... ยูเมะ..."
เมื่อได้ยินชื่อนามนั้นโฮชิโนะก็ได้หยุดชะงักลงไป
"แกเองก็ตายตามไปด้วย!! โฮรุ!!"
"โฮชิโนะ ระวัง!!"
ในวินาทีที่โฮชิโนะไม่ได้ตั้งตัว เธอถูกซัดกระเด็นออกไปอย่างเต็มแรง และโล่ที่เธอพกมาก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ เบียทริชได้ตามเข้าไปโจมตีเธอต่อ
ในตอนนี้โฮชิโนะทำได้เพียงแค่ใช้ปืนของเธอมาเป็นที่ยั้งการโจมตีที่แหลมคมของเบียทริช
"แล้ว? เธอจะไปขอความช่วยเหลือจากที่ไหนอีกหรือ?"
"ชาเล่ต์เหรอ...? มิลเลเนี่ยมเหรอ...?"
"และจากนั้น... ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอก็จะล้มเหลวทั้งหมด! ที่เธอช่วยยูเมะไว้ไม่ได้... ก็เพราะความอ่อนแอของเธอนั่นแหละ!!"
"ฉันน่ะ... ไม่ละอาย หรือว่า เสียใจที่ตนเองเป็นแบบนี้หรอก...!"
"ฉันทำเพื่อรุ่นน้อง... แล้วก็รอดมาด้วยความช่วยเหลือของรุ่นน้องทุกคน!!"
"นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันเป็น!!"
"พวกเราทำเพื่อทุกคน... และวันพรุ่งนี้..."
"ฉันคือ นักเรียน!!"
*ปั่ง!*
เซ็นยิงกระสุนเพื่อไปขัดขวางเบียทริช และในจังหวะนั้นโฮชิโนะก็ใช้สิ่งที่มิกะมอบให้เธอตอนที่เจอกับวากาโมะ
"ระเบิดทำลายฮาโล!!"
!!!!
ในความทะเยอทะยานสุดท้ายก่อนที่ระเบิดจะจุดชนวน เบียทริชได้งอกส่วนของเธอเพื่อดึงอาสึโกะเข้ามาใกล้เธอ หวังที่จะฆ่าอาสึโกะไปพร้อมกับเธอ
"อาสึโกะ!!"
คุณเซ็นพยายามที่จะใช้กล่องแห่งชิสทิมอีกครั้ง แต่ว่าฮาโลของเขารับไม่ไหวแล้ว และในสุดท้าย...
"วานิทัส วิทาทั่ม เอโท โอมเนีย วานิทัส!!"
*ปั่ง!*
แขนของเบียทริชที่คลาดไปหาอาสึโกะได้ขาดลงจากกระสุนปืนดังกล่าว และระเบิดทำลายฮาโลได้จุดฉนวนในที่สุด
ด้วยพลังทำลายที่ล้างมหาศาล ทำให้แสงที่สอดส่องออกมาเป็นประกาย พร้อมกับเสียงที่ดังสุดลูกหูลูกตา ทุกอย่างกลายเป็นสีขาวดำไปหมดเป็นชั่วขณะ
แรงสั่นสะเทือนที่กระทบต่อพื้นผิวรอบสุดท้าย และในที่สุด เบียทริช สมาชิกคนที่สี่ของเกมาเทรีย ก็ได้ถูกกำจัด ในภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก็คือ โจมาเอะ ซาโอริ คนที่เธอปกครองมาตั้งแต่เล็กๆ ได้ลงมือยิงเธอเป็นครั้งแรก
...ฮาคาริ อาสึโกะ ได้ถูกช่วยไว้ได้ทันเวลา
Name
Status
ก่อนหน้า
ถัดไป
ตอนล่าสุดของเรื่องแล้ว
กดเลิฟเป็นกำลังใจให้นักเขียน
กดเลิฟ
จบ
หยุดน่ารักเดี๋ยวนี้เลยนะ!? | Genshin Impact (Eula x Amber)
29
15M
568
จบ
ใหม่ไปเก่าCapture Chat Story
แชร์
ทวีต
Line it
