เวลาล่วงเลยผ่านไปอย่างรวดเร็ว ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยไอแดดมืดลงเหลือเพียงพระจันทร์และกลุ่มดาวพร้อมอากาศที่มีอุณภูมิต่ำลง
"เพลิง"
"..."
"ไอ้เพลิง"
"อือออ~" เพลิงค่อยๆงัวเงียตื่นขึ้นมาจากการโดนรบกวนของเสียงรอบข้าง
เปลือกตาหนาค่อยๆเปิดขึ้นมองคนที่มาใหม่ก็พบว่าเพื่อนทั้งสองได้มาถึงแล้ว
"เฮ้อออ~" เพลิงถอนหายใจพลางใช้มือทั้งสองข้างถูหน้าขจัดความง่วง
"มึงไปนอนดีๆเถอะวะนั่งอยู่แบบนี้ปวดหลังปวดคอตายห่า" พุทพูดแล้วแตะไหล่เพลิงเบาๆ
"ไม่เอาอ่ะ กูจะอยู่กับขนม"
เพลิงพูดแล้วหันกลับไปกอดขนมพร้อมจับมือข้างหนึ่งของขนมมาซุกไว้ที่ลำคอตัวเอง
"กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงแต่ว่ามึงก็ต้องใส่ใจสุขภาพตัวเองบ้างนะเว้ยเพื่อน"
"เออ ขนมป่วยอยู่มึงอย่าทำให้พวกกูห่วงหน้าพะวงหลังดิวะ" เมฆบ่น
"ไม่ต้องสนกูหรอกกูอยากอยู่กับขนม"
เพลิงพูดทั้งที่หน้าซุกอยู่กับเตียงแล้วกอดขนมไว้ไม่ห่าง
"มึงนี่นะ"
"มึงเองก็สุขภาพไม่ดีนักนะไอ้เพลิง 2-3 เดือนมานี้มึงไม่ค่อยกินไม่ค่อยนอนแถมยังโหมงานหนักอีกด้วย มึงจะไหวได้ไง" เมฆพูดแล้วขมวดคิ้วเป็นปม
"นั่นดิเพลิง มึงเองก็แอดมิดเก่งมากเลยนะช่วงนี้ดูแลตัวเองให้เยอะหน่อย"
เพลิงยังคงฟุบหน้ากอดขนมอยู่อย่างเงียบๆและไม่สนใจเพื่อนทั้งสอง
"นิสัยเหมือนไอ้หนมไม่มีผิด"
"เอาไงวะเรา"
"เอาไงล่ะ นอนเฝ้ามันสองคนอยู่นี่แหละ"
วันต่อมา
"อืออ~"
ในวันใหม่ที่เริ่มสายแล้วแสงแดดได้กระทบลงบนเปลือกตาของคนป่วยที่นอนเบนหน้าไปทางประตูระเบียงซะมาก
"มึงตรงนี้ต้องไปกรอกตรงไหนวะ"
"นี่ไงไอ้สัส มึงเรียนมาจริงป่าวเนี่ย"
ขนมที่เพิ่งลืมตาตื่นขึ้นมาหันมองไปที่ต้นเสียงที่กำลังถกเถียงเรื่องอะไรสักอย่างอยู่
ไม่เพียงเพื่อนทั้งสองที่กำลังเถียงกันอยู่เท่านั้นขนมที่รู้สึกหนักตรงช่วงท้องและรู้สึกเหมือนโดนรัดกุมทีมือ พอมองลงไปก็เห็นใครสักคนที่นอนฟุบหลับอยู่
ขนมค่อยๆใช้มือข้างที่เจาะสายน้ำเกลือลูบที่ผมของเจ้าตัวเบาๆ มองไปรอบๆก็พบว่าเจ้าของร่างนี้ได้ยื่นแขนออกมากอดขนมไว้ข้างหนึ่งจนแน่น
ขนมค่อยๆดึงมือออกจากการกอดรัดของเพลิงอย่างช้าๆจนสามารถหลุดออกมาได้ ขนมลูบลงบนแก้มของเพลิงเบาๆพร้อมใช้มืออีกข้างจับมือของเพลิงที่กอดขนมอยู่
เมื่อมือสัมผัสกันเพลิงกระดิกนิ้วแล้วเริ่มขยับตัวราวกับรู้ว่าคนที่ตนรอคอยได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว ใบหน้าที่ฟุบนอนมาทั้งคืนค่อยๆเงยขึ้นพร้อมกับคิ้วที่ผูกกันเป็นปม
"ขนม.. ขนม"
เพลิงลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจ สองมือช่วยกันประคองหน้าหวานแล้วลูบเบาๆที่แก้มนุ่ม
"เพลิง"
เพลิงก้มลงสอนแขนเข้าใต้คอของขนมแล้วกอดรัดแน่นด้วยความดีใจ
"ขนม มึงเป็นไงบ้าง" เมฆถามแล้วรีบเข้ามาดูอาการ
"ไม่เป็นไร"
"ดีนะที่พาส่งโรงพยาบาลทัน" พุทพูดแล้วเดินเข้ามาหาขนมด้วย
"เดี๋ยวกูเรียกพยาบาลให้"
เมฆพูดแล้วดึงแขนพุทออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่เพื่อแจ้งพยาบาลแต่เพื่อให้เพลิงและขนมได้คุยกันอย่างส่วนตัว
"เพลิง..."
"หายไปอยู่ที่ไหนมา"
"..."
"รู้มั้ยว่าเราตามหาเธอมาตลอด"
เพลิงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแล้วกระชับกอดแน่นขึ้น
"ขอโทษ"
"..."
"ขอโทษที่ต้องไป"
"ไม่ต้องพูด"
"..."
"ต่อไปห้ามไปไหนอีกเด็ดขาด"
หยดน้ำตาใสจากคนหนึ่งไหลลงบนแก้มของอีกคนหนึ่ง ความคิดถึงเช่นนี้จะให้โกรธไปก็คงทำไม่ลง
ขนมใช้มือข้างหนึ่งประคองหน้าเพลิงขึ้นจากการกอดซบแล้วมองด้วยสายตาที่พิจารณา
"ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองผอมลงแบบนี้ ทำไมซูบลงไปแบบนี้ห้ะ"
ขนมถามแล้วลูบหน้าของเพลิงเบาๆ สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใยและตกใจ ไมคิดว่าสามเดือนมานี้จะทำให้เพลิงที่เคยรู้จัก เปลี่ยนไปเหมือนคนละคน
"เจ็บตรงไหนมั้ย~"
เพลิงไม่ได้ตอบคำถามที่ขนมเร่งถามเมื่อสักครู่ แต่กลับถามถึงอาการของคนที่นอนให้น้ำเกลืออยู่แทน
"ขนมไม่เจ็บ"
มือใหญ่เกลี่ยเส้นผมทีปรกหน้าขนมออกแล้วลูบหัวขนมอย่างเบามือ
"สบายดีใช่มั้ย"
"ขนมสบายดี~"
เพลิงยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ความรู้สึกในใจทั้งคิดถึงทั้งโหยหา แต่เมื่อรู้ว่าอีกคนสบายดีนั้นก็ทำให้ยิ้มออกมาอย่างสบายใจ
"ทำไมถึงโทรมแบบนี้~"
ขนมถามแล้วมองสำรวจใบหน้าของเพลิง ใบหน้าที่เคยเนียนเรียบมีเนื้อหนังที่พอเหมาะ ตอนนี้ผอมซูบจนแก้มหาย ปากหนาที่เคยมีสีอมชมพูก็ซีดแห้งไม่มีชีวิตชีวา
เพลิงจ้องมองขนมโดยไม่มีการตอบสนองใดๆ ในใจยังคงจมลึกกับความคิดถึงที่เอ่อล้น เวลานี้ขอได้เพียงจ้องมองหน้าของคนที่เฝ้ารอมานานให้เต็มที่ก่อนก็เป็นพอ
"อย่าเงียบสิ่"
"ขอเพลิงมองขนมอีกหน่อยนะ.."
"..."
"ขอให้ได้เห็นเต็มตาอีกสักนิดได้มั้ย"
ดวงตาที่เอ่อไปด้วยน้ำใสๆค่อยๆมองสำรวจใบหน้าของขนมอย่างละเอียด ทุกอย่างที่เคยเห็นยังคงเหมือนเดิมจมูกรั้นๆ ปากบางๆสีแดง ขนตายาวๆ และดวงตาใสๆคู่เดิมที่คุ้นเคย
"เลิกมองได้แล้ว" ขนมพูดแล้วขมวดคิ้ว
"ลืมกันไปแล้วเหรอ"
เพลิงพูดด้วยสายตาเศร้าๆ สายตาที่ขนมไม่เคยได้สมผัสมันเลยสักครั้ง
"เปล่า..."
ขนมตอบเสียงเบาแล้วค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
ก๊อกๆๆๆ
"ขออนุญาตค่ะ"
ทั้งสองละสายตาจากกันทันทีที่ได้ยินเสียงพยาบาลที่เข้ามาเพื่อเช็คอาการของขนม
"ไม่เป็นอะไรมากแล้วนะคะ ช่วงนี้พยายามอย่าไอเต็มแรงนะคะแผลที่ช่องคอยังไม่หายดี เดี๋ยวพยาบาลจะมีตัวยามาให้หลังอาหารนะคะทานให้ครบนะคะคนไข้"
"ครับ"
"อาจจะยังไอปนเลือดหน่อยนะคะไม่ต้องตกใจ เดี๋ยวสัก 4-5 วันจะค่อยๆดีขึ้นนะคะ"
"ครับ"
เมื่อเช็คอาการป่วยของคนไข้เสร็จพยาบาลก็เดินออกไป ในห้องเหลือเพียงเพลิงและขนมเท่านั้น
"ขอบคุณที่ช่วยนะ"
"..."
"เพลิงมาที่บ้านเราได้ไง"
"แค่บังเอิญน่ะ" เพลิงพูดแล้วหันหลังให้ขนม
"ไม่จริง"
"..."
"ถ้าบังเอิญ เพลิงจะเข้าไปถึงห้องของเราได้ยังไง"
แกร้ก
"ก็เพราะไอ้เพลิงมันพยายามตามหามึงมาตลอดไง ทั้งเฝ้าทั้งตามหาไปทั่ว พอได้ข่าวว่ามึงกลับไปที่บ้านแม่ มันดีใจขนาดไหนมึงรู้มั้ย"
เมฆที่เข้ามาได้ยินพอดีตอบแทนเพลิงทุกอย่าง เพราะรู้ง่าเพลิงคงไม่ยอมพูดให้รู้อย่างแน่นอน
"..."
"จริงเหรอเพลิง" ขนมถามแล้วมองเพลิง
เพลิงที่ยืนหันหลังอยู่นิ่งเงียบไม่มีคำตอบหรือเสียงใดๆที่พูดออกมาให้ได้ยิน
"มึงใจร้ายมากไอ้หนม แม้กระทั่งพวกกูมึงก็ไม่ยอมบอกว่ามึงหายไปไหน ติดต่อก็ไม่ได้"
"กูมีเรื่องจำเป็นน่ะ"
"พวกกูตกใจแทบแย่ไปถามแม่มึงแม่มึงก็บอกแค่ว่ามึงไปอยู่ที่อื่นแล้ว พวกกูนี่กังวลแทบตาย" พุทพูดเสริม
"ขอโทษนะ..แต่กูจำเป็นจริงๆ"
"กูกลับก่อนนะ"
เพลิงพูดขึ้นมาแล้วรีบเดินออกจากห้องไปทันที
"อะไรของมันวะ นั่งเฝ้าทั้งวันทั้งคืน บอกให้มานอนพักหลังดีๆยังไม่ยอม พอตอนนี้ไอ้หนมฟื้นดันกลับบ้าน"
พุทบ่นแล้วมองตามเพลิงที่เดินออกไปด้วยความงง
"ไม่เป็นไรหรอก กูผิดเองที่ไปไม่บอกเพลิง เพลิงคงโกรธกูนั่นแหละ"
"ก็อาจจะโกรธบ้างแต่มันไม่ได้โกรมึงมากหรอก อย่างมากก็แค่น้อยใจ" เมฆพูดแล้วนั่งข้างเตียงคนไข้
"เพลิงจะโกรธกูกูก็ไม่ว่าหรอก ไม่แปลกที่เพลิงจะโกรธกู...ขนาดกูยังโกรธตัวเองเลย"
"มึงไม่ต้องเครียดหรือโทษตัวเองหรอกไอ้หนม ไอ้เพลิงมันไม่โกรธมึงหรอก"
"มึงรู้ได้ไง"
"ไอ้หนม ตั้งแต่ที่มึงหายไปไอ้เพลิงมันไมเป็นอันกินอันนอนเลยนะเว้ย" พุทพูด
"..."
"ใช่ มึงรู้มั้ยว่าไอ้เพลิงเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเลย"
"เพลิงเป็นอะไร"
"มันเฮิร์ทอะดิ ข้าวปลาไม่กินอยู่เป็นอาทิตย์กว่าจะยอมกินข้าวได้ พอกินก็กินน้อยกินวันละมื้อเอง"
"..."
"มันเก็บตัวอยู่แต่ในห้องที่มึงพักที่บ้านมันอ่ะ ไม่พูดไม่จาตลอดสามเดือน ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่กิน ไม่พูด ไม่ออกจากห้อง ไม่มองหน้าใครด้วย"
"แล้ว..เพลิงมาที่นี่ได้ไง"
"พี่เพลินเค้าให้คนคอยดูอยู่ตลอด พอไอ้เพลิงมันรู้มันก็รีบไปหามึงนันแหละ แต่ดันไปเจอมึงน็อคซะก่อน"
"กูจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่"
"มึงจะใจร้อนไปไหน"
"กูอยากไปเจอเพลิง"
"มึงไม่ต้องพยายามไปเจอมันหรอก"
"..."
"มันอยู่แถวนี้แหละมันไมไปไหนหรอก มึงคิดว่ามันจะยอมห่างมึงหรอ"
"ใครจะรู้ เพลิงอาจจะโกรธก็ได้"
"ถ้ามันโกรธมึงมันไม่รีบไปหามึงหรอกมึงงไม่ต้องคิดมาก อีกอย่างถ้ามึงยังไม่ออกจากโรงพยาบาลมันก็อยู่แถวนี้และไม่หายไปไหนหรอก"
"กูมีเรื่องให้มึงช่วย"
"ช่วยอะไร"
"ซื้อของกินมาให้กูหน่อยได้มั้ย"
"หิวหรอ"
"เปล่า ซื้อมาให้เพลิง"
"มันไม่กินหรอก"
"ซื้อมาเถอะ"
"เออๆ"
"ไปเลยได้มั้ย"
"ตอนนี้?"
"อือ"
"งั้นมึงก็นอนพักไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูซื้อมาให้"
"ขอบใจนะ"
"กูอาจจะต้องรีบกลับนะ เดี๋ยววื้อกลับมาเก็บไว้ให้แล้วกลับเลย"
"อื้อ"
"ไปพุท"
"พักผ่อนเยอะๆนะมึง"
"อือ"
หลายชั่วโมงผ่านไป
แกร้ก
ประตูบานสีขาวเปิดออกพร้อมกับเพลิงที่เดินกลับเข้ามาในห้องด้วยความเงียบ
เพลิงเดินเข้ามายืนที่ข้างเตียงแล้วจับมือเรียวของขนมพร้อมกับใช้นิ้วลูบหลังมือเบาๆ สายตาที่จ้องมองเต็มไปด้วยความคิดถึง
"อื้ออ~"
เมื่อเห็นว่าเจ้าของมือเรียวกำลังจะตื่นเพลิงก็ค่อยวางมือของเจ้าตัวลงแล้วหันหลังจะเดินออกไป
"เพลิง"
ขนมรีบลุกขึ้นแล้วคว้ามือของเพลิงเอาไว้ทำให้เจ้าตัวต้องชะงักหยุดยืนนิ่งๆ
"เพลิงจะไปไหน"
"..."
"อยู่ด้วยกันก่อนสิ่"
"แค่กลับมาเอาของ"
"ไม่จริง"
"..."
"เพลิงกลับมาหาขนม"
"เปล่า"
"ขนมไม่เชื่อ"
"คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงต้องให้ความสำคัญ" เพลิงพูดแล้วทำท่าเดินต่อ
"ขนมรู้นะว่าเพลิงกลับมาหาขนมอ่ะ" ขนมพูดแล้วกระชากแขนเพลิง
เพลิงที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเซล้มลงมาทางขนม สองมือตั้งท้าวกับเตียงคร่อมตัวขนมได้ทัน
"เจ็บตรงไหนรึเปล่า"
ขนมส่ายหน้าเบาๆเพื่อเป็นคำตอบ
"เพลิงโกรธขนมเหรอ"
"..."
"ขนมขอโทษ"
"ช่างมันเถอะ" เพลิงพูดแล้วทำท่าลุกขึ้น
"เดี๋ยว" ขนมเรียกแล้วดึงแขนเพลิงไว้
"..."
"จะไปจริงๆเหรอ"
"อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์"
"ถ้างั้น...ขนมจะไปแล้วนะ"
"..."
"คราวนี้ไม่เจอกันอีกจะดีกว่า"
"ไม่"
"..."
"จะไปที่ไหนอีก"
เพลิงที่กลั้นใจไม่แสดงความในใจปลดปล่อยความคิดถึงออกมาอย่างฉุดไม่อยู่
"ก็ในเมื่อเพลิงไม่ต้องการเจอขนมอีก ขนมก็จะไม่มาให้เพลิงเห็นหน้าอีก"
"ไม่ให้ไป"
เพลิงพูดแล้วรวบตัวขนมเข้ามากอดจนจมอก
"จะไปไหนไม่ได้อีกทั้งนั้น"
แขนทั้งสองรวบรัดร่างเล็กไว้แน่นจนไหล่เล็กจมอกกว้างไปโดยสิ้นเชิง
"อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์"
"จะทำให้ตายกันไปข้างเลยรึไง"
"เพลิงจะไปรู้สึกอะไรล่ะ..เพลิงไม่ได้สนใจขนมขนาดนั้นสักหน่อย"
เพลิงผละออกจากตัวของคนตัวเล็กแล้วจ้องมองด้วยสายตาดุๆที่คุ้นชิน
"อย่าบอกว่าไม่สนใจ อย่าบอกว่าไม่รู้สึก เธอไม่ได้มาเจอแบบที่เราเจอสักหน่อย รู้มั้ยว่าที่ผ่านมามันทรมานมากแค่ไหน ทำไมถึงไม่เข้าใจ"
Name
Status
ก่อนหน้า
ถัดไป
ตอนล่าสุดของเรื่องแล้ว
กดเลิฟเป็นกำลังใจให้นักเขียน
กดเลิฟ
จบ
เสือสยบมังกร | kookv | mpreg
ใหม่ไปเก่าCapture Chat Story
แชร์
ทวีต
Line it
“มาเป็นคนแรกที่โดเนทให้กำลังใจนักเขียนกันเถอะ”
| โดเนทสูงสุดของเรื่อง 21วัน - nomin | ||||
|---|---|---|---|---|
 40.00  |  มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน |
| โดเนทสูงสุดของ ตอนย่อยนี้ | ||||
|---|---|---|---|---|
มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน |
