Rate : 20+
Note : SEX,cunt boy
พรากผู้เยาว์ ผิดศิลธรรม ผิดจรรยาบรรณต่ออาชีพการงาน ตัวละครในเรื่องนิสัยไม่ดีมากๆ ใจแตก นอกใจ การตั้งท้อง การทำร้ายร่างกาย การดูถูกเพศ ปิตาธิปไตร สังคมชายเป็นใหญ่
กาคุซู : ผู้อำนวยการ (32) สถานะ แต่งงานแล้ว มีลูกสาววัย 7 ขวบ
คารุมะ : นักเรียน (15) ชื่นชอบในตัวกาคุซู
คำเตือนหรืออะไรเนี่ย ยาวชิบหาย มีเยอะกว่านี้ลุ้นเอานะ จุ๊บๆ
.
.
วันนี้คือวันวาเลนไทน์ วันที่เด็กหนุ่มสาวต่างแสดงความรักต่อกันและกัน ซึ่งส่วนใหญ่นั้นมาในรูปแบบขนมหวาน อย่างช็อกโกแลต เป็นต้น..
คารุมะรู้สึกหนักใจอย่างที่เป็นมา จ้องมองบรรดาของขวัญมากมายที่ถูกยัดอยู่ในล็อคเก้อของเขาอย่างน่าสงสาร เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนเอาของทั้งหมดยัดใส่ลงไปในถุงแยกที่อุสาพกมาด้วย
" อา..คารุมะ นายพอจะมีเวลาว่างสักหน่อยไหม " เสียงที่เขาไม่คุ้นเคยดังออกมาด้านหลังเขา คารุมะหันกลับไปก็เจอกับเพื่อนชายร่วมส่ายชั้นต่างห้อง ยืนหน้าแดงอยู่
" ก็พอมีอยู่ " เขาตอบไปด้วยความอึดอัดใจ เมื่อเห็นว่ารอบข้างมีคนรอเชียร์อยู่ด้วย ชายคนนั้นรวบรวมความกล้า มอบดอกกุหลาบและจดหมายสารภาพรักให้แก่ตน
" ฉัน ฉันชอบนายมานานแล้วคารุมะ! ได้โปรดรับความรักจากฉันด้วย! "
คารุมะเปิดตากว้าง ชายผู้นี้พูดเสียงดังมากเรียกคนรอบข้างให้มาสนใจมากกว่าเดิมอีก เขารู้สึกประมาท ถ้าตอบปฏิเสธไป ก็โดนคนรอบข้างรังเกียจแน่ๆ แต่เขาก็ไม่อยากตอบตกลงอยู่ดี
คนรอบข้างต่างส่งเสียงเชียร์มากขึ้นอีก เหมือนบีบบังคับให้เขาต้องตอบรับรักจากชายคนนี้ซะ..
" พวกเธอทำอะไรกันอยู่หรอ? "
ราวกับสวรรค์มาโปรดเขา ผู้อำนวยการอาซาโนะ ยืนด้านข้างพวกเขา พร้อมกับมอบรอยยิ้มที่เดาไม่ออกให้เด็กชายที่กำลังสารภาพรักอยู่
" ผมเข้าใจนะว่าวันนี้คือวันวาเลนไทน์ แต่ถ้าฝ่ายตรงข้ามเขาอึดอัดใจก็ไม่ควรบีบบังคับให้รับรักนะ "
กาคุซูพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มเช่นเคย แต่บรรยากาศรอบข้างกลับมืดมวลแล้วกดดันอย่างน่ากลัว คารุมะแอบเห็นว่าเด็กชายข้างห้องทำหน้าตาแบบไหนอยู่ คงกำลังพะวงกลัวกับตะขาบ 100 ตัวอยู่สินะ
" พวกเธอก็กลับบ้านกันได้แล้วนะ เดี๋ยวมืดค่ำจะอันตรายเอา " ผู้อำนวยการออกคำสั่ง นักเรียนที่ยืนอยู่รอบข้างก็ต่างแยกย้ายสลายตัวกันไป กาคุซูก็ลูบหัวตนเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปด้วย มีพลังที่น่าเหลือเชื่อจริงๆเลย ชายคนนี้
.
.
ก๊อกๆ
" เชิญครับ " กาคุซูพูดออกมาประตูก็ถูกเปิดออกโดย 'นักเรียนที่รัก' คารุมะลากกระเป๋าที่เต็มไปด้วยขนมด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย เดินตรงมาเรื่อยๆจนหยุดต่อหน้าเขาก่อนจะวางทุกอย่างลงพื้นไปอย่างไม่สนใจ
เด็กชายเดินอ้อมมาหาเขาที่หลังโต๊ะ กาคุซูวางเอกสารลงแล้วกางแขนอ้าออกตอบรับการมาเยือนของนักเรียนตรงหน้า คารุมะปีนขึ้นไปนั่งบนตักโอบกอดรอบคอผู้อำนวยการคนนี้ มุดใบหน้ากับซอกคอของผู้ใหญ่คนนี้อย่างออดอ้อน กาคุซูวางมือลงที่เอวหวานนี้ ก่อนจะดันเกาอี้กลับไปทำงานต่อ
" วันนี้คุณหึงผมหรอ " เขาถามพร้อมกระซิบที่ข้างหู
" หืม..ทำไมเธอคิดแบบนั้นละ " กาคุซูถาม
" คุณทำตัวเหมือนผี ตามติดผมไปซะทุกที่ "
" เป็นใครก็ห่วง ยิ่งเป็นเธอด้วย ฮอตซะจริงนะ "
คารุมะขยับตัวเปลี่ยนท่านั่ง นั่งกอดแขนกาคุซูเอาไว้ อีกมือก็หยิบลูกอมที่ได้รับมากินเล่นพรางๆ สายตาจ้องมองตามเอกสารที่ถูกจัดการอย่างรวดเร็ว ข้างๆก็มีกาแฟดำที่ถูกตั้งทิ้งไว้ คนผมแดงคายลูกอมออกมา เจ้าลูกอมสีแดงสดรูปหัวใจแสนน่ารักถูกถือในมือ ก่อนจะวางมันในน้ำกาแฟแล้วหมุนวนไปมาราวกับเพิ่มความหวานให้กาแฟนี้
" เธอทำอะไรนะ "
" ไม่ได้หรอ " คารุมะเงิยหน้ามองอีกฝ่าย มือก็ยังวนไว้แบบนั้น
" นั้นกาแฟผม " ถึงจะบอกแบบนั้นอีกฝ่ายก็ไม่ได้ทำหน้าตาเดือนร้อนอะไรเลย
หนังจากที่กองเอกสารถูกจัดการจนเสร็จ กาคุซูก็จัดเก็บมันให้เรียบร้อยจนโต๊ะไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออกจากแก้วกาแฟนี้ คารุมะลุกลงมาจากตัก เปลี่ยนมานั่งบนโต๊ะนี้แทน ขาแกว่งไปมา ตาก็จ้องมองผู้อำนวยการตรงหน้า ก่อนจะหยิบเจ้าลูกอมกลับคืนมา...
" ไม่มีของขวัณผมบ้างหรอ " คารุมะถามออกมา
" โลภมากจังเลยนะครับ ทั้งๆที่ได้มาเยอะแล้วแท้ๆ "กาคุซูพูดแบบนั้นแต่ก็สอดมือเข้าไปในลิ้นชักใต้โต๊ะ นำกล่องแบนยาวขึ้นมา ก่อนจะเปิดให้เขาดูสิ่งที่อยู่ด้านใน มันคือโช้คเก้อสีดำที่มีรูปจี้เป็นสตอเบอรี่อันเล็กน่ารัก เข้ากับรูปแบบที่ถูกสั่งทำมาพิเศษ
คารุมะมองตามตาไม่กะพริบ กาคุซูขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นค่อยๆสวมมันเข้าที่คอของนักเรียนตรงหน้า
" ตามกฎโรงเรียนแล้ว ห้ามใส่มานะ.."
" แต่เธอคือข้อยกเว้น จะใส่วันมาเรียนปกติก็ได้ "คารุมะเอียงคอตาม หยิบกระจกที่พกติดตัวมาส่องดูตาม มันก็สวยจริงๆนั้นเหละ
" อันนี้คือแสดงความเป็นเจ้าของหรอ "
" เธอจะคิดแบบนั้นก็ได้ " ผู้อำนวยการพูดออกมาพร้อมยิ้มให้
คารุมะเลิกคิ้ว นำเจ้าลูกอมแสนน่ารักกลับเข้าปากอีกครั้ง ความขมจากน้ำกาแฟที่ติดมาด้วยเสริมสร้างรสชาติที่แปลกใหม่ให้แก่ชายผมแดงคนนี้
ความหวานของลูกอมและความขมนี้ผสมไปมาภายในปากของคารุมะ กาคุซูจ้องมองมาที่เขา จับไปที่ปลายก้านลูกอมก่อนจะดึงออกมาจากปากเบาๆ
ผู้อำนวยการคนนี้ลงจูบไปที่ปากสีหวานนี้ ดูดดื่มและกวาดล้อมไปทั่วโพรงปากหวานรสลูกอมนี้ มือหนานวดเฟ้นไปตามส่วนโค้งเว้าของร่างกายเด็กชาย คารุมะโอบกอดรอบวงขอของกาคุซู นักเรียนคนโปรดกัดไปที่ลิ้นผู้ใหญ่ตรงหน้านี้เบาๆก่อนจะถอยออกมา
" คุณนี้นิสัยเสียซะจริง แย่งลูกอมเด็กทำไมกัน " คารุมะก้มหัวลงไปถูไถอย่างออดอ้อน
" คืนนี้คุณต้องไปส่งผมที่บ้านด้วยนะ "
" ครับๆ เธอมันเป็นเด็กเอาแต่ใจ ไหนลองแทนตัวเองดีๆหน่อยสิครับ "
" อืม..คืนนี้แดดดี้ช่วย 'กอด' หนูแน่นๆด้วยนะคับ "
" แดดดี้? เข้าใจพูดนะ ผมคงแก่พอที่เป็นพ่อเธอได้เลย "
นักเรียนตรงหน้าหัวเรอะออกมาอย่างชอบใจ เริ่มปลดเปรื้องเสื้อผ้าออกจากร่างให้เปลือยเปล่า มอบความรักและเสร์หาแก่ชายที่หลงรักผู้นี้
ตั้งแต่ตอนไหนกันนะที่ตนสละเวลาในช่วงหลังเลิกเรียนมาหาชายตรงหน้านนี้ทุกวัน ห่างหายจากเพื่อนฟูงเพื่อนมาหาชายคนนี้ พวกเรามีเซ็กกันแทบทุกวันและทุกโอกาศที่ทำได้
คงจะตั้งแต่ราว 2 เดือนกว่า ที่ความรักแสนวิปริตนี้ก่อเกิดขึ้นจากพวกเราทั้งสอง มันทั้งน่าดึงดูดให้หลงไหลไปตามจังหวะเซ็กที่แสนเร้าร้อนและรุนแรงนี้ บีบคั้นให้ล่อลอยไปกับความรัก ที่เหมือนฟองสบู่นี้
โถ่ เจ้าความรักแสนโสมมน่า
ฝ่ายหนึ่งก็เป็น ชายผู้เพียบพร้อม ที่มีภรรยาและลูกแล้ว แต่กลับโลภมากในกามอารณ์
อีกหนึ่งก็เป็น นักเรียนคะแนนท็อบ ที่แท้จริงแล้วใจแตก หลงรักคนมีเจ้าของ
ช่างน่าเวทนาซะจริงเลย..
.
.
ที่บ้านอาซาโนะ คานาเอะ เป็นภรรยาของกาคุซู พวกเราแต่งงานและมีลูกสาวชื่อว่า ฮานะมิ พักหลังมานี้นางจับสังเกตว่าสามีของนางเริ่มเปลี่ยนไป กลับบ้านดึกขึ้นพอถามไถ่ก็อ้างว่าทำงานหนักบ้าง ติดประชุมบ้าง นางเข้าใจได้
ตัวเองนั้นก็เป็นเพียงแม่บ้านเท่านั้น บริธิบที่บ้านที่เคยเป็นเจ้าของก็เจ๊งใกล้ล้มละลายแต่ดีที่ฝ่ายอาซาโนะยื้นมือเข้ามาช่วยเหลือ นับเป็นจุดสานสัมพันณ์ให้นางได้พบเจอกับเขา ข้อแลกเปลี่ยนและสันญามากมายถูกเขียนที่ฉากหลังของครอบครัวทั้งสอง มันเขียนอะไรไปบ้างหล่อนก็ไม่อาจทราบได้เลย
รู้เพียงแค่ว่า ต้องทำตามสัณญาของ ชายผู้นั้น ให้สำเหร็จจนได้ เพียงข้อนี้ข้อเดียว นางก็จะได้รับทุกอย่างตามที่ใจต้องการ แต่มันก็เป็นเวลานานแล้วที่นางทำมันไม่ได้ นับตั้งแต่ลูกสาวของนางเกิดขึ้นมา ชายผู้นั้น ก็แสดงท่าทีไม่พอใจกับนางตั้งแต่วันนั้น
" แม่คะ "
...
" แม่คะ! "
!!
นางรีบหันไปทางเสียงของลูกสาวตัวเล็กของเธอ
" มีอะไรหรอคะ ลูกสาวแม่ "
" คุณพ่อกลับมาแล้ว หนูเรียกแม่ตั้งนาน " ฮานะจังพองแก้มไม่พอใจ นางอมยิ้มให้เด็กสาวตัวน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไปพบเจอกับสามีที่พึ่งกลับมาที่บ้าน
" กลับมาแล้วครับ " กาคุซูสามีที่รักของนางกลับมาแล้วจริงๆด้วย
" ยินดีต้อนรับกลับนะคะ " อีกฝ่ายพยักหน้ายิ้มมาให้ก่อนจะยื้นเสื้อสูธตัวนอกให้เธอไปเก็บไว้ แต่ทว่ามันไม่ใช่ตัวเดียวกับที่เขาใส่ไปในตอนเช้านิ
" คุณคะ ทำไม..เสื้อมันคนละตัวกับที่ใส่ตอนเช้านี้คะ "
" อืมม พอดีที่รถผมมีเสื้ออีกตัวในรถนะ คงจะหยิบสลับมา ซุ่มซ้ามจริงๆเลย " ชายตรงหน้าหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับทักทายลูกสาวของเขา
" รอพ่อนานไหมครับ ฮานะมิจัง " กาคุซูลูบหัวลูกสาวพร้อมพูดไปด้วย เด็กสาวยิ้มแป้นพร้อมตอบกลับด้วยท่าทีร่าเริง
" รอไม่นานค่ะ วันนี้ปาป๊ามาสอนการบ้านหนูหน่อยนะคะ "
" ได้ค้าบๆ " คุณพ่ออุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นก่อนจะ ขยิบตาให้ภรรยาแล้วพาลูกของเขาไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น
ฝ่ายภรรยามองดูสามีและลูกด้วยรอยยิ้ม แต่ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน เหมือนสามีของนางกำลังปิดบังอะไรบางอย่างผ่านหน้ากากรอยยิ้มนั้น แถมด้วยกลิ่นน้ำหอมที่ไม่คุ้นเคยลอยฟุ้งขึ้นมาอ่อนๆนี้ด้วย ยิ่งซุกหน้าเพื่อสูดดมยิ่งมั้นใจมากขึ้นอีกว่า กลิ่นน้ำหอมนี้ไม่ใช่ของสามีนาง
คานาเอะหันไปมองสามีและลูกสาวกำลังทำการบ้านด้วยกันอยู่ นางถอนหายใจเบาๆ บางทีกาคุซูอาจจะเปลี่ยนน้ำหอมใช้ก็ได้ หล่อนคิดเข้าข้างตัวเองเข้าไว้ก่อนจะเริ่มลงมืดทำอาหารเย็นสำหรับคืนนี้ต่อ
______
" ฝันดีนะคะ คุณพ่อคุณแม่! " ฮานะมิจังโบกมือลาพ่อแม่ก่อนเข้านอน นางปิดประตูห้องลงก่อนจะหันกลับไปหาสามีนางที่พึ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังพิมงานที่โน๊ะบุกบนเตียง นางเดินเข้ามาใกล้สามีของนาง
" คุณคะ "
" ว่าไง "
" คืนนี้ ว่างรึเปล่าคะ " เพียงเท่านั้นเหละ มือที่กำลังกดแป้นพิมก็หยุดลง กาคุซูหันมามองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
" ผมไม่ได้อยากทำนี้สิ " ผู้เป็นสามีพูดออก
" แต่ว่า...พ่อของคุณเขา..." คานาเอะพูดอย่างติดขัด กาคุซูที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมา
" เห้อ..ก็ได้ ผมขอเวลาซัก 10 นาที คุณก็ไปเตรียมตัวเถอะ " นางพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ผู้อำนวยการจัดเก็บทุกอย่างลงไป หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา 'นมสตอเบอรรี่ที่รัก' แทบจะทันที..
_____
" อย่างที่ผมบอกไป ผมก็ตามใจเธอทุกอย่างเลยไม่ใข่หรอ เสื้อผมเธอก็เอาไปนอนด้วยนิน่า.."
" คุณคะ ฉันพร้อมแล้ว " กาคุซูที่ยืนคุยโทรสับอยู่นอกระเบียงห้องหันมาหาเธอ จ้องมองภาพคนที่แต่งงานด้วยกำลังใส่ชุดชั้นในลูกไม้สีเข้มอยู่
" นางมาแล้ว..ผมวางสายก่อนนะ " อีกฝ่ายกดวางสายลงไป
กาคุซูเดินเข้ามาใกล้นางจ้องมองร่างกายนางตั้งแต่หัวจรดเท้า ยืนกอดอกด้วยท่าทีแน่นิ่งเหมือนเดิม คานาเอะ รู้สึกเกร็งนิดหน่อยที่ต้องใส่แบบนี้ต่อหน้าสามีของนาง
" วันนี้คือวันเลนไลนไทสินะ "
" ใช่ค่ะ "
" เอาเถอะ คุณอยากทำอะไรก็ทำ ผมให้ทำเต็มที่ "
กาคุซูเดินมานั่งที่เตียง คานาเอะถอนหายใจออกมาเบาๆ ตั้งแต่แต่งงานกันอีกฝ่ายก็ทำตัวแน่นิ่งจะน่าแปลกใจ เขาดูไม่ตื่นเต้นหรือแสดงความต้องการทางเพศออกมาบ้างเลย อย่างน้อยก็มีความต้องการทางเพศอยู่...
____
หลังจากเสร็จกิจกัน คานาเอะนอนจ้องเพดานห้องก่อนจะหันไปมองสามีที่ลุกจากเตียงขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อย นางจ้องมองแผ่นหลังด้วยสายตาและความคิดที่สับสน นางไม่เข้าใจเลยซักนิดกับสิ่งที่ได้พบเจอมา พวกเรามีเซ็กกันก็จริงแต่มันช่างจืดชื้นไร้รสชาติอย่างที่ควรเป็น
ยิ่งสายตาและท่าทีที่เชยชาของกาคุซูผู้นี้ยิ่งทำให้นางน้อยใจ และสิ่งที่ทำให้สับสนเข้าไปอีกก็คือ..
อะไรคือ คารุมะ...
คารุมะ คือสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมาอย่างแผ่วเบาในยามที่เราทำกัน
พอถามไถ กาคุซูก็ถามกลับด้วยใบหน้ามึนงงว่า เขาพูดไปตอนไหน
.....
นางอาจจะคิดมากไปเองก็ได้
.
.
วันนี้คือวันที่อากาศร้อนระอุ ในเวลากลางวันช่วงพักเที่ยง คารุมะและเพื่อนทั้งสองต่างมานั่งเล่นทานอาหารกันที่ ใต้ต้นไม้ใหญ่ นางิสะและนากามูระพูดคุยเรื่องต่างๆ นิทาชาวบ้านอย่างที่ทำมาตลอด คารุมะนั่งนิ่งจ้องมองอาหารด้วยความเหม่อลอย
" คารุมะ "
.....
" คารุมะ!! "
" ห่ะ ว่าไง!? " คนที่โดนเรียกได้สติก่อนจะหันกลับไปหา เพื่อนทั้งสองถอนหายใจออกมา
" เหม่ออะไรอ่อ ไม่กินข้าวอะ " นางิพูดพร้อมกับกินอาหารเข้าปาก
"ถ้าไม่กินกูกินเองนะคะ " นากามูละพูดเสริม คารุมะยิ้มให้เบาๆกินจะตักอาหารกินเข้าปาก..
แปลกจัง ทั้งๆที่เป็นของที่ชอบแท้ๆ แต่ทำไมกัน ทำไมถึงกินไม่ลงเลย ไม่อร่อยเหมือนเคยแล้ว..คารุมะอมข้าวเอาไว้ในปาก คิ้วขมวดเข้าหากันจนเพื่อนสนิททั้งสองหันมามอง
" มึงเป็นไร ข้าวไม่อร่อยหรอ " คนผมแดงพยักหน้าเบาๆก่อนจะฝืนกลืนอาหารลงไป เพื่อนสาวนึกสงสัยตามก่อนจะตักอาหารส่วนของตนเข้าปากแทน
" รสชาติก็เหมือนเดิมนิ "
" จริงหรอ " คารุมะก้มมองอาหารของเอง ก่อนจะมองของเพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่มนี้ อาหารของนางมี ผัดพริกหยวกกับหมูทอด
" มึง สลับอาหารกันไหม "
" เดี๋ยวนะ มึงไม่กินพริกหยวกไม่ใช่หรอ "
" ไม่เป็นไรกูจะกิน "
เพื่อสาวพยักเอออ่อตาม ก่อนจะสลับอาหารของเขาและนาง นางิสะและนากามูละไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเพื่อนผมแดงคนนี้ ทั้งๆที่อีกฝ่ายเกลียดพริกหยวกเข้าไส้ แต่วันนี้กลับกินมันเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยหน้าตาเชย
____
ตกเย็นวันนี้ นากามูละขอยืมกางเกงเขาไปใส่แทน เลยทำให้ตอนนี้เขาต้องใส่กระโปรงนักเรียนจนถึงกลับบ้าน คารุมะไม่ได้รู้สึกอายอะไรที่ได้ใส่มัน ออกจะชอบด้วยซ้ำ ก็มันร้อนนี้น่า
ขาเรียวขาวนั้นก้าวเดินไปตามทางเดินชั้นเรียนอย่างสบายอารมณ์ นักเรียนคนอื่นก็มองตามกันหมด แต่เขาจะไปสนใจทำไมกัน เดินมาจนถึงห้องที่เขามาทุกเย็น มองซ้ายขวาเมื่อพบว่าไม่มีคนก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าห้องไปเลย
" วันนี้เธอมาเร็วจังนะ " ผู้อำนวยการพูดออกมาพร้อมยิ้มไปด้วย คารุมะบิดร่างกายไปมาเพราะความเย็นจากห้องนี้ ก่อนจะเดินเข้ามาหลังโต๊ะทำงานและขึ้นนั่งบนตักผู้กาคุซูอย่างที่ชอบทำ
" เธอใส่กระโปรงด้วยหรอ "
" ช่าย แต่วันนี้ไม่อยากทำนะ ผมป่วย กระโปรงก็ของเพื่อนด้วย " มือที่กำลังลูบไลไปตามต้นขาก็หยุดลงตาม
" น่าเสียดายจังเลยนะครับ " กาคุซูกระชับคนบนตักกอด แล้วหอมไปที่แก้มขาวเบาๆ
" ไว้ค่อยเล่นกันวันอื่นก็ได้ แต่เดือนมีนาเราก็จะไม่ได้เจอกันแล้ว "
" ผมไปหาเธอที่บ้านก็ได้นิ เธอจะกลัวอะไร "
" นั้นสิน้าา " คารุมะนอนพิงอกกอดแขนไปด้วยท่าทีออดอ้อน
" แม่ผมอีก 2 วันจะไม่อยู่บ้านแล้ว " คนผมแดงพูดออกมา
" เธอชวนผมนอนบ้านหรอ "
" ไม่อยู่บ้านนานเลยเกือบปีได้ เขาไปหาพ่อที่อเมกา จริงๆเขาจะไปแต่แรกแล้ว แต่ผมใกล้เรียนจบแล้วเขาก็เลยไปก่อนแล้วให้ดูแลตัวเอง " เด็กน้อยพูกออกมาอย่างน้อยใจพร้อมกับถูไถใบหน้าลงกับมือใหญ่นี้
" คุณต้องอยู่กับผมนะ! " อีกฝ่ายพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ
" ก็ได้ ก็ได้ " กาคุซูลูบหัวคนเด็กกว่าเบาๆ คารุมะยิ้มออกมาก่อนจะกลับไปนั่งเล่นเป็นตุ๊กตาให้ผู้อำนวยการคนนี้กอดต่ออย่างน่ารัก
.
คารุมะตื่นขึ้นมาในกลางดึก รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ค่อยๆพาร่างกายลุกขึ้นมาจากเตียง ความคลื่นไส้ตื่นแผ่ขึ้นมาจนแทบอ้วก เขารีมกุมมือที่ปากตัวเองก่อนจะพยามลุกไปที่ห้องน้ำให้ได้ เมื่อมาถึงก็รีบโก่งคออ้วกออกมาอย่างช่วยไม่ได้ อาเจียนเคยของเสียที่เคยกินออกมากินหมด
เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเขา? เขาทรุดกายลงกับพื้นห้องน้ำ หอบทั้งน้ำตาหลังจากการขย่อนอาหารออกมา ก่อนจะลุกขึ้นทำความสะอาดแล้วล้างหน้าล้างตาให้สดชื้นขึ้นก่อนหลับไปนอน แต่ความหิวดันประท้วงให้ท้องร้องออกมา คารุมะจึงตัดสินใจเดินมาที่ห้องครัวอย่างช่วยไม่ได้
มือขาวเปิดตู้เย็นออกมา ตาจ้องมองขนมและอาหารมากมายที่มีเต็มตู้แต่ความอยากอาหารไม่เพิ่มขึ้นเลยซักนิด คารุมะถอนหายใจออกมาก่อนจะปิดตู้เย็นลงสายตาก็เลือบไปเห็น ไข่ไก่ แทน เขาจ้องมันด้วยความรู้สึกแปลกๆ มือหยิบไข่ไก่สดมา 1 ฟอง และปิดประตูตู้เย็นลง
.....
ไข่ไก่สด..น่ากินจัง..
....
มือขาวค่อยๆตอกไข่เป็นรอยแยก มองของเหลวใสของไข่ขาวไหลตามเปลือกไข่
....
อึก..
คอกลืนไข่สดเข้าไป เขาทำมันไปแล้ว เขากินมันเข้าไปแล้ว คารุมะไม่เข้าใจมันซักนิด..ร่างกายของเขาต้องการอะไรกัน..ความหิวแปลกๆที่เป็นอยู่นี้ด้วย รสชาติของไข่สดมันไม่ได้แย่อย่างที่เขาคิดมากหบัก เขาหยุดคิดไปเรื่อยรีบไปนอนก่อนที่ร่างกายจะแย่ไปมากกกว่านี้ดีกว่า
____
" คารุจังเห็นไข่อีกฟองไหม แม่ว่าจะต้มไข่ให้หนูกินก่อนไปสนามบิน " ผู้เป็นแม่เอ่ยถามถึงไข่อีกฟองที่หายออกไป ลูกชายส่ายหัวไปมาก่อนจะนั่งนิ่งรออาหารของแม่มาเสริฟในยามเช้า วันนี้คารุมะลาเรียนเพื่อมาส่งแม่ไปสนามบินในช่วงบ่ายนี้ มือไถโทรศัพท์ไปอย่างเบื่อหน่อยพร้อมคุยนินทาชาวบ้านกับผู้เป็นแม่
" เสร็จแล้วจ้า แกงกระหรี่ที่หนูชอบกิน "
คุณแม่วางจานอาหารให้ทั้งนางและลูก พร้อมกับเดินมานั่งในฝ่ายตรงข้าม กลิ่นเครื่องเทศของแกงกระหรี่หอมโชยมาหาตน คารุมะคิ้วขมวดอย่างไม่รู้ตัว น้ำแกงของแม่ที่เคยหอมน่าทานตอนนี้มันกลับฉุนกินแทบจะกินไม่ลง ความมึนหัวเริ่มตีประทุจนเขาเผลอทำจานอาหารตกลงพื้นกระจัดกระจายเต็มพื้นไปทั่ว ผู้เป็นแม่ตกใจรีบมาดูอาการของลูกชายตัวเองอย่างเป็นห่วง
" คารุจัง! หนูเจ็บอะไรรึเปล่า! "
" ไม่คับ หนูไม่เจ็บ.." แต่มึนหัวมากเลย
" ให้แม่ยกเลิกเที่ยวบินมาดูแลหนูก่อนไหม "
" ไม่ ไม่เป็นไร หนูสบายดี "
" ก็ได้จ๊ะ หนูขึ้นไปพักก่อนไหม "
คารุมะพยักตามคำขอของแม่ เมื่อมาถึงห้องนอน ก็นอนแน่นิ่งนึกคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดในช่วงนี้ คลื่นไส้ กินของแปลกๆ เหม็นอาหารด้วย..
!!
คารุมะไม่ใช้คนโง่และใส่ซื้อ ยิ่งคิดทบทวนตัวเองไปอีกว่าทำอะไรไปบ้างกับผู้อำนวยการคนนั้น ข้อใหญ่ๆเลยก็คือ พวกเราไม่เคยป้องกัน เอาสดตลอดและแตกใน ยิ่งคิดอีกยิ่งกัดฟัน นี้เขาพลาดท้องอย่างงั้นหรอ ไม่จริงน่า..วันนี้เขาต้องไปตรวจสุขภาพให้ได้ว่าเป็นอะไรกันแน่และต้องคุยเรื่องนี้กับกาคุซูให้รู้เรื่อง
หลังจากที่ส่งแม่ขึ้นสนามบิน คารุมะก็แยกตัวมาตรวจร่างกายทุกอย่างให้เสร็จสับ ตอนนี้เวลาบ่ายโมงกว่าเขากลับมาถึงบ้านแล้วและรู้ผลตรวจด้วย คารุมะปล่อยร่างตัวเองไปแรงโน้มถ่วงของโลก มือถือใบตรวจแพทย์ค้างเอาไว้ในมือ ถืออีกข้างก็โทรหาคนที่ทำให้เขาต้องอยู่ในสถาพแบบนี้
_____
ในช่วงเย็นของวันนี้ กาคุซูมาถึงที่บ้านเขา คารุมะเชิณผู้อำนวยการตรงหน้านี้นิ่งที่ห้องนั่งเล่น เสริฟแก้วน้ำชาให้แก่ชายตรงหน้าตามมารยาท
" ขอบคุณนะ..แล้วเธอต้องการจะคุยอะไรกับผมละ " เด็กชายตรงหน้ายื่นซองเอกสารให้แก่อีกฝ่าย กาคุซูเปิดอ่านมัน ไล่อ่านอักษรมากมายของผลรายงานจนจบ ก่อนจะวางมันลง แล้วเงิยหน้ายกยิ้มให้เขาเหมือนเดิม
" ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง! ฉันต้องมาพลาดท้องเพราะคุณเลยนะ!! " เป็นฝ่ายคารุมะที่ทันไม่ไหวเองกระชากเสื้อผู้อำนวยการและกระโกนพูดออกมาเสียงดังอย่างทันไม่ไหว กาคุซูทำเพียงถอนหายใจออกมาเบาๆแลัวดึงมือที่กระชากเสื้อตนออกมาอย่างอ่อนโอน แม้ใบหน้าจะยกยิ้มไว้แต่สายตากลับเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างน่ากลัวในความคืดของคารุมะ ตนไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ
" พลาดหรอ? เธอพูดอะไรนะ ผมจงใจทำเธอท้องต่างหาก "
เด็กหนุ่มเปิกตากว้าง
" คุณ..หมายความว่าไงนะ..คุณล้อผมเล่นแน่ๆ! " คารุมะพูดออกมาอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ผู้ใหญ่ตรงหน้าพูด แต่กาคุซูกลับระเบิกหัวเรอะออกมาราวกับขาดสติ
" ล้อเล่นหรอ? ทำไมผมต้องทำแบบนั้นกัน " กาคุซูจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะนั่งลงเหมือนเดิม แล้วยกแก้วน้ำชายกขึ้นดื่ม พร้อมกับร่างของคารุมะที่ปล่อยกายกลับไปนั่งบนพื้นอย่างตื่นตกใจ น้ำตาเริ่มเอ่ยล้นรอบดววตาสีอำพันสวยนี้จนมันตกลงมาเป็นสาย
" ฮ่าๆๆ นี้เธอแกล้งโง่หรือโง่จริงเนี่ย.."
" ผมคิดว่าเธอฉลาดมาโดยตลอดเลนนะ "
" ทำไม..คุณทำไปเพื่ออะไร.." คารุมะถามออกมาทั้งน้ำตาจ้องมองผู้อำนวยการตรงกน้าอย่างไม่เข้าใจ ทำไม..ทำไมต้องมาทำลายอนาคตเขาแบบนี้ด้วย
" ผมแค่ทำตามความต้องการเพียงเท่านั้น ที่ผ่านมาพวกเราก็มีความสุขดีนิ " กาคุซูตอบกลับด้วยรอยยิ้ม น้ำตาของเด็กชายก็ไหลออกมามากกว่าเดิม
" เธอจะร้องไห้ไปทำไมกัน มานี้มา.." ผู้ใหญ่ตรงหน้าดึงร่างของคารุมะขึ้นมานั่งบนตัก โอบกอดแล้วปลอดประโยนอย่างอ่อนโยนมือกระชับร่างบนตักให้แน่นขึ้น
" ผมชอบเธอมากเลยนะ อยากจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลย " ผู้อำนวยการคนนี้โยกตัวไปมากล่อมเด็กน้อย กาคุซูหยิบใบเอกสารขึ้นมาอ่านอีกครั้ง
" เป็นโชคดีของเธอเลยนะ อายุครรค์ตอนนี้คือ 4 สัปดาร์ "
" คารุมะ..ผมอยากได้ ลูกชาย "
ลูกชายหรอ..
" ดังนั้นผมจึงมีข้อเสนอสุดพิเศษ สำหรับเธอ " มือใหญ่เกลี่ยผมที่ปกปิดใบหน้าของคารุมะออกไปพร้อมทั้งเช็ดน้ำตาให้บางส่วน และประคองใบหน้าเปื้อนน้ำตานี้ให้จ้องมองกับใบหน้าของกาคุซูผู้นี้
" ถ้าเลือกที่จะเอาเด็กออกหรือได้ลูกสาว คงน่าเสียดายที่เราคงจะจบกันแค่นั้น ไม่ต้องห่วงผมมีเงินมากพออยู่แล้วสำหรับการทำแท้งและค่าปิดปาก "
" แต่ ถ้าเธอได้ลูกชาย เธอสามารถขออะไรผมก็ได้..ไม่จำกัดเลย " คารุมะขยับตัวไม่ได้ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ดวงตาสีม่วงที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงทีนะนิดอย่างช้าๆ มือพยามดันออกแต่ก็ไม่สำเสร็จ กาคุซูเอียงคออย่างนึกเอ็นดู
" ผม..ไม่เอา.." ผู้อำนวยการถอนหายใจเบาๆ
.....
" ไม่เป็นไรๆ..เธอดื่มน้ำก่อนสิ " มือขวาเอื้อมไปหยิบน้ำชาแก้วของตนให้คนบนตักดื่ม แต่อีกฝ่ายกลับถอยตัวดันหนีจากเขาแทบจะทันที
" คารุมะ..เธอใส่อะไรลงไปในน้ำชาของผมหรอ คิดจะทำอะไรกัน " กาคุซูจ่อน้ำชาที่เย็นลงแล้วกับปากของคารุมะ ยิ่งเห็นท่าทีที่ขัดขืนยิ่งทำให้คนด้านบนเสยะยิ้มมากกว่าเดิม
" ยาพิษ? ยาเบื่อหนู? ผมสงสัยเหลือเกินว่าเธอใส่อะไรลงไปให้ผมกิน แต่ก็คงไม่ใช่หรก..ใช่ไหม "
"....." คารุมะไม่ยอมตอบคำถาม
" ใช่ยานอนหลับที่เธอเคยขอผมรึเปล่า อยากรู้จังว่าเธอจะจับผมเอาไว้ทำไม " คนผมแดงกัดฟันหันมาจ้องมองกาคุซูด้วยความเคลียดแค้น
" โกรธหรอที่ผมรู้ทัน ขอโทษนะที่รัก ผมแก่จะเป็นพ่อเธอเลยได้ เธอก็รู้ ของเล่นแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรก " กาคุซูใช้มือซ้ายบีบกามของคนบนตักให้เปิดปากดื่มน้ำที่ชงมา มือบีบกามแน่นจนเปิดปากแล้วบังคับกรอกน้ำชาใส่ปากคารุมะให้ดื่มเข้าไป
ทั้งร่างของเด็กชายถูกปล่อยลงไปกับพื้น คารุมะตระโกนต่อว่าด้วยคำหยาบคายแต่อีกฝ่ายก็ไม่สะเถือนเลยสักนิด กาคุซูยืนขึ้นเต็มความสูงใช้มือปัดป่ายเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะหันมายิ้มให้กับคนที่นอนอยู่บนพื้น
" ต้องยกความดีความชอบให้พ่อผมเลยนะเนี่ย ไม่งั้นผมคงจะพลาดท่าเธอแล้ว "
คารุมะไม่เข้าใจเลยสักนิด ทำไมคน..ไม่สิ ปีศาจ ตรงหน้าต้องการอะไรจากเขา หัวสมองเริ่มมนเบลอจากผลของยาที่เขาเป็นคนชงเอง มือทั้งสองพยามคลานถอยออกมา แต่กาคุซูก็เดินตามมาอย่างไม่ยากเย็น สติใกล้จะขาดหาย คารุมะเงิยมองใบหน้าผู้อำนวยการอย่างเกลียดแค้น ก่อนจะสลบลงไป
" เสียเวลามามากเกินพอแล้วสินะ...พวกเรากลับบ้านกันเถอะ "
กาคุซูมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ช้อนตัวร่างของเด็กหนุ่มขึ้นมาอุ้มเอาไว้ และเดินออกไปจากบ้านของคารุมะพร้อมกับหอมไปที่แก้มเบาๆระหว่างเดินทางไปที่รถยนต์ วางอีกฝ่ายที่ฝั่งตรงข้ามก่อนจะสต้ารถและขับออกไป
.
.
.
กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยวนปลุกให้คารุมะตื่นขึ้นมาบนเตียนที่ไม่ใช่ของตน ดวงตาสีอำพันจ้องมองเพดานบ้านสไตล์ญี่ปุ่นสมัยก่อน ไล่สายตารอบห้องนอนขนาดกลางที่ไม่คุ้นเคย พยุ่งร่างกายขึ้นสำรวจรอบตัวที่เปลี่ยนแปลงไป เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นยูกาตะสีขาวปักลายสีทองใส่สบาย ที่น่าสังเกตเห็นง่ายที่สุดก็คือกุณแจโซ่ยาวที่ล็อคข้อเท้าตนเอาไว้
หนี นี้คือสิ่งแรกที่เขาคิดออก ต้องหาทางออกไปจาหห้องนี้ให้ได้ก่อน มือขาวสำรวจรอบข้อเท้านึกคิดหาวิธิปลดล็อคมัน แต่แล้วก็มีเสียงประตูเปิดออกชายที่เขาคุ้นเคยเดินเช็คผมออกมาจากอีกห้องนึง กาคุซูใส่ยูกาตะสีเทาเดินเข้ามาเขาที่เตียงนอน พร้อมทั้งยกยิ้มให้อย่างเคย
" สวัสดียามค่ำ เธอหลับไป 3 ชั้วโมงเลย " อีกฝ่ายนั่งบนเตียงข้างๆคารุมะ
" ที่นี้ที่ไหน "
" อืม..บ้านหรอ มันคงจะใหญ่ไปหน่อย ถ้าเรียกเต็มยศก็ คฤหาส์หลักอาซาโนะ เรียกย่อๆว่าบ้านหลักก็ได้ "
" นี้เป็นบ้านตั้งแต่สมัยรุ่นทวดผมเลยนะ สวนหน้าห้องสวยมากเลยนะ ผมให้เธอดูแน่นอน แค่ไม่ใช่ตอนนี้ "
กาคุซูขยับเข้ามาใกล้ตัวเขามาขึ้น
" คูณต้องการอะไรจากผม " คารุมะถามออกมา จ้องตากลับ
" คารุมะ อายุครรณ์ตอนนี้แค่ 4 สัปดาร์ยังไม่รู้เพศเด็กในท้องเธอ เพราะผมเป็นคนโลภมาก ไม่อยากให้เธอหนีจากผมไปตอนนี้หรก "
" สรุปก็คือ คุณจับผมมาขังที่บ้าน ให้ผมเป็นนายบำเรอไว้กันหนีสินะ และกันเอาเด็กออกก่อนรู้เพศ "
" ดีใจที่เธอฉลาดพอนะ ผมชอบมากเลย "
" หมกมุ้นอะไรกับเพศเด็กขนาดนั้น ปิตาธิปไตรดีจัง " กาคุซูที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนสีหน้าทันที พร้อมกับจับมือเขาเอาไว้มาแนบที่หน้าแก้มอีกฝ่าย
" รู้จัก อาซาโนะ กาคุโฮ ไหม "
" ผู้นำนวยการโรงเรียนคนก่อนนะหรอ "
" ชายคนนั้นเป็นบ้าไปแล้วนะสิ เรียกร้องแต่คนที่ต้องการสืบสกุน แถมยังจับถุงคลุมชนด้วย "
" เธอคงรู้ใช่ไหมว่าผมมีลูกสาว วันแรกที่คลอดออกมา กาคุโฮเกือบจะฆ่านางทิ้งแล้ว " หัวของกาคุซูมุมหมุนไปมาเบาๆรอบมือเขา
" ผมต้องแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จัก แถมกาคุโฮก็เสียสติเพราะอยากได้ลูกชายอีก.." มืออีกข้างดึงคารุมะเข้ามากอด
" คารุมะ..ผมรักเธอมากจริงๆนะ ทั้งชอบทั้งรักเธอตั้งแต่เข้ามามอบตัวตอนเข้าเรียนวันแรกแล้ว เธอน่ารักจริงๆ "
คารุมะไม่รู้ว่าจะต้องรุ้สึกอย่างไร ใช่ที่ว่าเขาใจแตกไปเอากับผู้อำนวยการจนพลาดท้อง แต่มารู้ความจริงว่าโดนจ้องจะเล่นตั้งแต่วัยเด็กนี้มัน...
" พลากผู้เยาว์ "
" อะไร พึ่งมารู้ตัวหรอ เธอคงไม่อยากให้ภาพน่ารักๆ ของเธอหลุดออกไปหรกใช่ไหม? " กาคุซูหยิบโทรศัพย์ออกมาจากใต้เสื้อ เปิดภาพที่คารุมะกระทำในอริยาบทต่างๆหลายท่วงท่าถูกจัดเก็บเป็นอัลบัมเรียบร้อย คารุมะมองภาพพวกนี้อย่างไม่เชื่อสายตา
" ผมดูกี่รอบก็เงี่ยนกับเธอตลอดเลย อยากรู้จักว่าเวลาภาพหลุดออกไปจะเป็นยังไง " เด็กชายเม้มปากเน้น
" คารุมะที่เรียนเก่งๆนะหรอ ไม่ใช่ว่าเกรดที่ได้มาแลกกับโม็กควยอาจาร์กี่คนกัน คะแนนที่มีเยอะขนาดนี้รูหีคงจะกรวงแล้วแน่ๆ คิดว่าสังคมจะเลือกเข้าข้างใครมากกว่ากัน"
" พอได้แล้ว!! " กาคุซูระเบิดหัวเรอะออกมาไม่หยุด พร้อมกับหอมไปที่แก้มคารุมะเบาๆ
" ไม่หรอกผมไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก ยกเว้นเธอจะฟ้องผม ชีวิตของเธอก็จะจบสิ้น สังคมประนามเหยื่อ หมดสิ้นซึ่งทางรอดในชีวิต "
" ดังนั้น เธอจะต้องอยู่กับผมเป็นเด็กดี ผมไม่อดอาหารเธอ ยกเว้นแต่เธออยากจะกินน้ำควยผมเลี้ยงลูก "
คารุมะอ้าปากค้าง ดันอีกฝ่ายออก
" 5555 ล้อเล่นหนา หรือเธออยากทำ "
" ไม่มีทาง โรคจิตที่สุด "
" จะด่าจะว่าอะไรผม ทำให้เต็มที่เลยนะครับ ก่อนที่จะไม่มีโอกาศได้ด่าอีก " กาคุซูเลื่อนมองของเขาลงมาตามใบหน้า ลำคอ ไล่ลงมาตามสัดส่วนที่แสนน่าอิจฉา แผ่นอกแกร่ง ซิกแพค บังคับให้มือขาววางลงไปในส่วนที่กำลังขยาดใหญ่จนมันดุงดันออกมา
นิ้วมือสัมผัสได้ถึงความร้อนที่แผ่ขยายออกมาจากเนื้อผ้า บังคับให้เข้าใกล้มากขึ้นไปอีก
คารุมะนิ้วกระตุกจากการสัมผัส จริงอยู่ที่ว่าตอนนี้เขาเหม็นขี้หน้าชายตรงหน้า แต่เมื่อวานนี้ยังหลงอยู่เลย เขาหายใจเข้าลึกๆหลบตาไม่มองกาคุซูที่ยิ้มเเยะอยู่ จะไม่แปลกเลยที่จะเผลอใจหวังไหวเอาง่ายๆ กาคุซูขยับเข้ามาจัดเปลี่ยนให้เขานอนราบใต้ร่าง มือใหญ่เกี่ยวสาบเสื้อออก ยิ่งเห็นส่วนหัวที่จ่อเข้ากับปากทางยิ่งทำให้เขารีบดันอีกฝ่ายออกทันที
" ผมท้องแล้ว ยังจะเย็ดอีกหรอ ไม่กลัวแท้งก่อนรึไง "
" ผมเป็นคน มีอารมณ์ทางเพศถือว่าเป็นเรื่องปกติ ก็ถูกของเธอที่ว่าเย็ดหีช่วงนี้แล้วจะแท้งได้ "
กาคุซูเอื้อมมือขึ้นเหนือหัวไปหยิบของในลิ้นชักข้างเตียง หยิบของที่อญุ่ข้างในออกมาทั้งหมด เจลล่อลื่น และน้ำยาสีชมพูแสนน่าสงสัย คารุมะเคยเห็นมันมาก่อนแต่จำไม่ได้ว่ามันคืออะไร อีกฝ่ายเปิดขวดนั้นออกก่อนจะจ่อให้เขาดื่มเหมือนเคย คารุมะกอดอกแน่น ไม่ตอบรับการดื่มน้ำนี้
กาคุซูมองเขานิ่งๆก่อนจะฟาดฝ่ามือมาที่หน้าแก้มเขาอย่างจังจนหน้าหันตาม ความแสบนิดๆระบบไปทั่วแก้มขาว มือเล็กกุมไปตามความเจ็บที่ได้รับ ผู้อำนวยการมองมือที่ใช้ตบแก้มเขาก่อนจะระบายยิ้มออกมาเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" โอ้..ขอโทษทีนะ เผลอทำร้ายเธอไปได้ แต่ในเมื่อผมบอกดีๆแล้วไม่ยอมฟัง เด็กเอาแต่ใจอย่างเธอต้องโดนลงโทษซะบ้าง "
ชายตรงหน้าดื่มน้ำที่น่าสงสัยเข้าไป ประครองใบหน้าน่ารักของคารุมะเอาไว้ก่อนจะบังคับให้จูบกับเขา รสชาติหวานๆไหลผ่านน้ำลายที่เกี่ยวผ่านและดูดดื่มลิ้นไปมาตามความต้องการของกาคุซู เสียงแสนลามกดังภายในห้องนอนนี้ ความร้อนรุ้มที่ก่อเกิดจากภายในอย่างช้าๆ คารุมะเริ่มหอบหายใจอย่างติดขัด
กาคุซูขยับเปลี่ยนท่าจับแยกขาทั้งสองข้างขึ้นเหนือไหล่แกร่ง ถูไถส่วนล่างไปมากับช่องทางด้านบน น้ำล่อลื่นไหลออกมาตามรูจากการรบเร้า นิ้วอีกฝ่ายสอดกวาดเอาน้ำหวานออกมา คารุมะไม่เข้าใจว่าอีกต้องการจะทำอะไร มองดูช่องทางตัวเองถูกรังแกอย่างขัดขืนไม่ได้
ผู้อำนวยการบีบเจลล่อลื่นลงมาที่ลำควยที่สั่นกระตุกตามความต้องการของมัน คารุมะสั่นกลัวเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร ร่างกายขยับหนีออกจากสิ่งอันตรายตรงหน้าตามสัญชาตญาน แต่ไม่ทันการปีศาจใจร้ายฉุดรั่งเอวคอดเล็กเอาไว้กับทีกันการขยับหนี ก่อนจะกระแทกเอวสวนเข้าช่องทางด้านหลังอย่างโหดร้าย
คารุมะกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด มือทั้งสองข้างทุบตีไปที่ข้อมือของกาคุซูไม่หยุดอย่างสุดความสามารถและแรงที่มีอยู่ ตั้งใจขูดลงเล็บไปตามข้อมือให้เป็นรอยชัดเจนแต่มีหรือที่อีกฝ่ายจะสนใจ ฝืนกระแทกเอวเข้าไปให้ลึกกว่านี้อย่างดิบเถื่อน
เย็ดที่ประตูหลังไม่ได้ให้ความรู้สึกที่เสียวเหมือนที่โดนเย็ดหี มันเจ็บ มันระบบ มันจุกท้องไปหมด คารุมะครางทั้งน้ำตา แรงเริ่มไม่เหลือแล้วจากการขัดขืนที่ผ่านมา กาคุซูยังคงกระแทกเข้ามาแบบนั้นอย่างโหดร้ายเหมือนเคย บ้างก็เร็ว บ้างก็ช้าแต่กระแทกโดนจุดกระสัสจนเสียวซานอย่างบอกไม่ถูก ครั้งนี้ลำควยของอีกฝ่ายไม่ได้ถูกสอดใส่แล้วนูนอกมาเป็นลำเหมือนอย่างเคย แต่นิ้วของผู้ใหญ่คนนี้ก็จงใจจุดจดบดขยี้ให้เขาเสียวจนแทบขาดสติ
" คารุมะ..วันนี้พระจันทร์สวยเนอะ.."
กาคุซูพูดคำนี้ออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่คนที่ใกล้หมดสติทำได้แต่เพียงครางลั่นตามการกระแทกของอีกฝ่ายเพียงเท่านั้น เอวสอบหยุดกระแทกเข้ามาก่อนจะเปลี่ยนมาอุ้มเตงเขาแทน คารุมะโอบกอดรอบวงคอกันตกฝั่งใบหน้าลงกับคออีกฝ่าย กาคุซูลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ลุกขึ้นเดินไปทางประตูพร้อบกับลากเสื้อยูกาตะของเจ้าตัวออกมาด้วย
ทุกๆการขยับลำควยหนาก็ยิ่งสอดเข้ามาลึกมาขึ้น มือเปิดประตูออก ด้านหน้าห้องนี้มีสวนย่อมอยู่พร้อมกับบ่อปลาขนาดกลาง แสงจันทร์ตกกับทับพื้นน้ำเป็นเงาสะท้อน แต่คารุมะไม่เข้าถึงความสวยงามตรงหน้านี้เลยซักนิด เมื่อเหลือบสายตาไปเห็นบุลคนอื่นที่อยู่ฝั่งตรงหน้าข้องเขากำลังเดินออกมาทั้งสองคน
" ดูเหมือนว่าพวกสาวใช้คงจะคิดว่ากระจันทร์คืนนี้สวยเหมือนกัน ถึงได้เดินออกมาดู ทักทายพวกนางหน่อยดีไหม "
คนผมแดงส่ายหน้าไปมาแต่กาคุซูทำเพียงยกยิ้ม และปล่อยเขาลงมาพร้อมกระแทกสวนกลับ ทั้งร่างของเด็กหนุ่มสั่นคลอนไปหมด มือทั้งสองเอื้อมไปกอดเสาบ้านเอาไว้กัน พยามกลั้นเสียงไม่ให้พวกนางได้ยิน
แต่กาคุซูไม่พอใจนัก เขาสอดนิ้วเข้าไปในปากนุ้มพร้อมกับกระแทกเข้ามาอย่างถี่ๆจนเสียงครางสั่นตามไปอย่างช่วยไม่ได้ มืออีกข้างของผู้อำนวยการเปลี่ยนมาบดขยี้ช่องทางหน้า ขยับนิ้วเล่นไปตามกรีบหีเฉะน้ำ เกลี่ยเล่นเม็ดแตดอย่างน่าสงสารจนคารุมะขาสั่นไปหมด
" อือ อื้มมมม!! "
" ชอบรึเปล่าเวลาคนเห็นตอนถูกเย็นแบบนี้ ดูเธอทำหน้าสิ ร่านชิบหายเลยไม่ใช่หรอ " กาคุซูถอดนิ้วออกมาปากพร้อมทั้งจับคอเงิยมองหน้าของ ทาสรัก ด้วยสีหน้าสนุกสนานกับการกระทำ อีกฝ่ายก้มลงจูบที่ปากสีหวานน่ารัก
" ไม่..ไม่ไหวแล้ว.." คารุมะแทบทันไม่ไหวยิ่งเห็นว่าพวกสาวใช้เห็นพวกเขารู้อยากจะบีบคอตัวเองให้ตายไปซะตอนนี้ กาคุซูเปลี่ยนมาล็อคเอวก่อนจะอุ้มเตงเขาให้หันหน้าไปทางพวกนาง แทงสวนเข้าไปจนหมดด้ามพร้อมกับปลดปล่อยน้ำกามใส่เด็กข้างหน้า คารุมะร้องไห้ออกมาก่อนะจะสั่นกระตุกน้ำสีใสออกมาจนเปื้อนไปหมด
เด็กชายหอบทั้งน้ำตาถูกปล่อยร่างลงกับพื้นพร้อมกอดเสาบ้าน กาคุซูใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยและโบ้กมือให้พวกสาวใข้แตกตื่นแต่ก็ยังเก็บอาการเอาไว ก้มหัวให้เขาเขาก่อนจะพากันเดินออกไป ชายตรงหน้าก้มมามองเขาพร้อมยืนกอดอกด้วยท่าทีสบายๆ
" เป็นไง เสียวจนเยี่ยวแตกเลยหรอ " เขาก้มมองผลงานของตัวเองที่เลอะเต็มไปหมด และลูบหัวเด็กน้อยที่กำลังกอดเสาบ้านแน่น
" คุณ...มันหน้าด้าน เย็ดหน้าคนอื่นเนี่ยนะ.."
" เธอก็ดูเสียวดีนิ ชอบรึเปล่าละ "
" ฆ่าผมเถอะ "
" เอาสิ "
กาคุซูอุ้มเต็มนักเรียนตรงหน้านี้ขึ้นมา ของเหลวก็ไหลทะลักตามแรงโน้มท่วง จนมันไหลเป็นแอ่งใหญ่
" เปื้อนไปหมดเลย ให้คนใช้มาเก็บดีกว่า เราไปอาบน้ำกันเถอะ ผมชอบแช่น้ำร้อน มีผงสำหรับแช่น้ำด้วยเธอสนใจไหม "
กาคุซูพูดร่างยาวไปหมดพร้อมอุ้มคารุมะกลับเข้าไปในห้อง คนผมแดงปล่อยให้ความเหนื่อยล้าและความง่วงงำครอบงำร่างก่อนจะสลบลงไป
.
.
เวลาผ่านไปเป็นวัน สองวัน สามวัน เท่าไหร่เขาก็ไม่อยากนับ ถูกบังคับให้มีเซ็กแทบทุกวัน จนตอนนี้เขาเชี่ยวชาณการขี่ม้าไปซะแล้ว
เท่าที่คารุมะสังเกต เหล่าคนใช้ส่วมใส่ยูกาตะสีขาวทั้งตัวรวมถึงผ้าคาดด้วย ใบหน้าก็ถูกปกบิดเอาไว้ แตกต่างจากเขาที่มีลายสีสันสดใส พร้อมเครื่องประทับหัวที่เขาไม่อยากใส่เท่าไหร่แต่กาคุซูเป็นคนสวมมันด้วยตัวเอง เขาจะไปขัดขืนอะไรได้
การเป็นอยู่ก็ดีกว่าที่คิด อาหารหรู อร่อยแซ่บนัว ชอบมาก รู้สึกเจริณอาหารสุดๆ พอมีอาการแพ้ท้องก็มีหมอประจำตระกูลคอยดูแลไม่ห่างเหิน เว้นแค่ว่าตอนนี้เขาไม่มีเครื่องมือสื่อสาร โรงเรียนก็ไม่ได้ไป ถูกทิ้งไว้ที่บ้านอย่างเหงาๆมีเพียงหนังสือในห้องนอนกาคุซูเท่านั้นที่คอยฆ่าเวลาไปวันๆกาคุซูได้ใช้เหตุผลว่าเขาประสบอุบัตเหตุจนต้องนอนโรงบาลเลยทำให้มาโรงเรียนไม่ได้ ช่างเป็นเหตุผลที่เรียบง่ายแต่ได้ผลดีจริงๆ
______
ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้ว โซ่ที่ข้อเท้ายาวพอที่ทำให้เขามานั่งอยู่ที่สวนย่อมได้ คารุมะนั่งมองปลาคราฟที่ว่ายไปมาในน้ำ ขาก็จุ่มลงไปในน้ำด้วยส่ายเล่นไปมา เวลาช่วงเช้าที่สดใส กาคุซูก็ออกไปทำงานปกติทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวเหงาๆเหมือนเคย
คนใช้นำขนมมาให้เขา เขาเคยลองคุยกับพวกนางแต่ก็ไม่มีใครตอบเขาเลยซักคน คารูมะก้มลงหยิบเจ้าไดฟูกนุ่มนิ่ม แต่เขารู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่ มันไม่ใช่ความรู้เหมือนพวกคนใช้มอง มันอันตราน
คารุมะหยุดนิ่ง เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาอย่างช้า ความกดดันก็เพิ่มขึ้นมาอีีกจนเมื่อเสียงฝีเท้าหยุดลง เสียงของบุคคลอื่นที่เขาไม่คุ้นเคยดังออกมาจากด้านหลังเขา...
" สวัสดี เธอคือ คารุมะ ใช่ไหม "
เจ้าของชื่อหันไปหาตามเสียงเรียก อีกฝ่ายเป็นชายวัยกลางคนที่ดูดีเลยทีเดียว แม้จะมีผมขาวแซมอยู่บ้าง ริ้วรอยนิดหน่อย สวมยูกาตะสีดำทั้งตัว แต่โดยรวมแล้วก็คือ หน้าตาดีกว่าคนวัยเดียวกัน คารุมะพยักหน้าเบาๆ
ชายวัยกลางยิ้มให้เขา ยื่นมือมาลูบหัวเขาเบาๆ ด้วยท่าทีอ่อนโยนแต่คารูมะก็รู้สึกกลัวไม่หาย
" ฉันกาคุโฮ เป็นนายท่านของบ้านนี้ สนใจไปเล่นโซงิด้วยกันไหม ฉันขาดคู่มือพอดี ที่เรือนหลัก " นี้ไม่ใช่คำถาม นี้คือข้อบังคับ ยิ้งเหลือบมองไปยังดวงตาของกาคุโฮยิ่งขนลุกไปหมด มันเปล่งประกายสีแดงน่ากลัวกว่าของลูกชายซะอีก
" ได้สิครับ..แต่ข้อเท้าผมถูกลล็อคไว้อยู่ "
" ฉันมีกุนแจ " กาคุโฮเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะยื่นกุณแจมาให้เขาไขเอง
" ฉันแก่แล้ว ก้มลุกบ่อยๆมันก็ปวดตัวบ้าง เธอทำเองได้อยู่ใช่ไหม " คารุมะไขจนเสร็จก่อนจะยืนขึ้นแล้วยื่นกุณแจคืนอีกฝ่าย พร้อมกล่าวขอบคุณ กาคุโฮเดินกลับไปในทางที่มา คารุมะก็เดินตามอย่างช้าๆ ดวงตามองรอบๆสำรวจพื้นที่ใหม่
พวกเราเดินกันมาจนถึงเรือนหลัก กาคุโฮเชิณให้เขานั่งลงก่อนตามด้วยเจ้าของบ้านที่นั่งตาม คารุมะจ้องมองกระดานโซงิด้วยความประมาด เขาไม่ค่อยเล่นเกมประลองปัณญาแบบนี้เท่าไหร่หนักรู้ค่าอ่านกฏอย่างส่งๆเท่านั้น ในตาแรกกาคุโฮให้เขาเดินหมากก่อน
กาคุโฮและคารุมะเดินหมากด้วยความเงียบ คารุมะหยุดนิ่งมองหมากบนกระดานตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
" ผมแพ้แล้ว นี้มันหมากตาย " เขาพูดอย่างยอมแพ้ กาคุโฮหัวเรอะอย่างเอ็ดดู
" กินหมากฉันไป 6 ตัว ฉันว่าเธอเก่งแล้วนะ " คารุมะถอนหายใจเบาๆก่อนจะจดจ่อหมากในกระดานว่าทำไมเขาถึงแพ้
" ฉันแปลกใจนะว่าทำไมเธอยังสติดีอยู่ คนนอกเข้ามาบ้านนี้ไม่เกินอาทิตเดียวก็สติแตกกันไหมหมด ไม่ใช่ว่าโดนล้างสมองมาหรอ "
" สติดี? ตอนนี้ผมโดนลูกชายคนล้างสมองไปหมดแล้ว ยังจะเหลืออะไรอีกละ "
" ถ้าล้างสมองของเธอหมายถึง เซ็กอันดุเดือนที่ลูกชายฉันมอบให้เธอ ฉันเข้าใจถูกใช่ไหม "
คารุมะหันมามองด้วยสีหน้าตื่นตกใจ
" คุณรู้เรื่องนี้? "
" ฉันเป็นเจ้าของบ้าน รู้เรื่องแบบนี้เป็นธรรมดา ยิ่งกับกาคุซูแค่มองหน้าก็รู้แล้วว่าคิดอะไร ฉันเลี้ยงเขามาเองกับมือเลยนะ "
" กาคุซูแต่งงานแล้วคุณก็ยังปล่อยเขามาทำอะไรแบบนี้กับผม ผิดกฎหมาย รู้ใช่ไหม "
" รู้สิ แต่เธอจะทำอะไรได้ ได้ยินว่าใจแตกยอมให้เย็ดเลยนิ ใจกล้าดีนะ "
กาคุโฮยิ้มให้พร้อมกอดอก
" 6 สัปดาร์แล้วสินะ ฉันตื่นเต้นจังเลยที่จะรู้ว่าเพศหลานแล้วละ "
" หลานชายสินะ.."
" รู้ตัวเร็วแบบนี้ก็ดีสิ ฉันไม่ชอบภรรยากาคุซูเพราะนางใจกล้าไม่พอ สุดท้ายก็ได้ลูกสาว "
ชายวัยกลางลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปที่ชั้นวางคาตานะแล้วเดินมาหาเขา
" รู้ไหมในวันที่ฉันเกือบจะแทงทารกตัวน้อยนั้น มือฉันสั่นไปหมดเลย มันสั่นเพราะไม่ได้ ฆ่า ใครมานานแล้ว ดาบของฉันต้องการกินเลือดมนุษย์อีกครั้ง..เหมือนที่เคยทำ " ดาบถูกชักออกมายื่นมาจ่อที่คอของคารุมะ สันดาบยกลอยสูงขึ้นเงิยคางให้เขาจ้องมองชายตรงหน้านี้ ร่างการสั่นกลัว ถ้าเกิดพลาดขึ้นมาความตายก็อยู่เพียงข้างหน้านี้เท่านั้น ถ้าเกิดเขาทำอะไรไม่พอใจอีกฝ่าย คอก็คงจะหลุดแล้ว
ปลายดาบเลื่อนต่ำลงมา ผ่านสาบเสื้อลงมาถึงบริเวรมดลูก คารุมะกลั้นหายใจเมื่อมันเข้าใกล้ขึ้นอีกจนรู้สึกถึงความเย็นจากเหล็กที่เย็นแพ่เข้ามาในเสื้อ กาคุโฮค้างดาบเอาไว้อย่างนั้นจ้องมองท่าทีเด็กตรงหน้าด้วยรังศีลชั่วร้ายที่ปล่อยผ่านออกมาจากรอยยิ้มจอมปลอม คารุมะนึกถึงคำพูดของกาคุซูที่เคยพูดเอาไว้ว่า ชายผู้นั้น เป็นบ้า ซึ่งเขาคิดว่ามันจริงตามที่พูดเอาไว้เลย
" นายท่านกาคุโฮ ไม่ทราบว่าทำอะไรกับคนของผมกันครับ " ราวกับสววค์มาโปรด กาคุซูเดินขึ้นมาบนเรือนด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด กาคุโฮยกยิ้มให้ก่อนจะเก็บดาบเข้าฝักเหมือนเคย
" ฉันก็แค่อยากทำความรู้จักกับชู้รักของนายน้อยก็แค่นั้น ว่าแต่ทำไมถึงกลับมาก่อนละ "
" เพราะรู้สึกได้ว่าคุณต้องอะไรกับเขาแน่ๆ เลยรีบมา และได้เห็นว่าคุณทำอะไรกับเขาไว้บ้าง "
กาคุซูเดินเข้ามาใกล้เขาตรวจสอบดูมาบาดเจ็บตรงไหนไหม เมื่อพบว่าไม่มีบาดแผลก็อุ้มเขาขึ้นมาเอาไว้แล้วหันไปมองนายท่าน กาคุโฮยกมือยอมแพ้ทั้งรอยยิ้ม กาคุซูไม่สนใจคนเป็นพ่อพร้อมทั้งเดินหนีพ่อตัวเองกลับห้องไป
" ที่ฉันพูดมาเมื่อกี้ ฉันล้อเล่น อย่าใส่ใจเลย " กาคุโฮพูดกับเขา ด้วยรอยยิ้มสยองขวัณ
_____
กาคุซูอุ้มคารุมะเดินไปเรื่อยๆ ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรออกมา คารุมะพิงใบหน้าลงกับคออีกฝ่ายโอบกอดรอบวงคอเอาไว้ เมื่อเดินมาถึงห้อง อีกฝ่ายก็วางเขาบนเตียงพร้อมทั้งสวมกอดเอาไว้
" พ่อขอคุณเกือบจะฆ่าผมตายแล้ว "
" ผมถึงได้บอกไงว่าเขาเป็นบ้า "
" กาคุโฮฆ่าไปกี่คนแล้วกัน "
กาคุซูเลิกคิ้วส่ายหน้าไปมา
" มาเฟีย ยากูซ่า ผู้ทรงอิพลในอดีตมากมาย ดาบนี้มันกินเลือดดีๆนี้เอง "
" นี้คืออีกหนึ่งเหตุผลที่คุณมีของผิดกฎหมายมากมายเต็มบ้านอย่างงี้นะหรอ "
" ผมเลือกใช้ที่มีประโยชน์ต่อตัวเองเท่านั้นนะ "
" แล้วคิดออกรึยังว่าอยากได้อีกละไรในอีก 3 สัปดาร์ข้างหน้า "
"....." คารุมะหันมาจ้องมองกาคุซู จ้องมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มแบบนั้น
" คุณคิดยังไงกับภรรยาคุณกัน "
" คานาเอะนะหรอ.." กาคุซูนึกคิดตาม
" ก็เป็นผู้หญิงที่ดีนะ แต่น่าเบื่อไปหน่อย "
" งั้นก็แปลว่าคุณมาหาผมเพราะแก้เบื่อนะหรอ "
" อะไร น้อยใจหรอ "
" เปล่าสักหน่อย "
" หึ "
กาคุซูถอยห่างออกมาแต่ก็ยังอุ้มเขาเอาไว้บนตัก
" ใกล้ถึงเวลาที่จะรู้ผลแล้ว คิดทำขอเอาไว้รึยังละ "
คำขอหรอ..
" ฟ้องหย่ากับภรรยาคุณแล้วแต่งงานกับผมซะ " กาคุซูสตั้นไปแต่ก็ไม่มีท่าทีขัดขืนอะไร พร้อมกอดเขาแน่นมากขึ้นอีก
" เป็นคำขอที่เอาแต่ใจเหมือนเคยเลยนะ ถ้าให้ทำมันทำได้แต่ผมคิดเรื่องที่จะฟ้องหย่าไม่ออกนะสิ "
" ฝืนฟ้องไปแล้วหลักฐานไม่พอ โดนฟ้องกลับนะ "
" ไว้ได้ลูกชายแล้วเรามาคุยเรื่องนี้หันใหม่ดีกว่าไหม " คนบ้านนี้มันหมกมุ้นกับการมีลูกชายซะจริง...
.
.
เข้า สัปดาห์ที่ 10 หลังจากการตั้งครรภ์ เขาโดนเจาะเลือดเพื่อตรวจสอบโคโมโซมส่งไปให้แลปตรวจ ใช้เวลาเพียงไม่นานผลตรวจก็อยู่ในมือของกาคุโฮ ตอนนี้เขานั่งนิ่งข้างๆกาคุซูที่เรือนหลัก จ้องมองชายวัยกลางอ่านเอกสารที่ฝั่งตรงหน้า
ไม่มีเสียงพูดคุย มีเพียงเสียงของธรรมชาติและเสียงพริกกระดาษไปมาตามการอ่านของชายตรงหน้าเท่านั้น กาคุโฮวางเอกสารลงพร้อมยิ้มเหมือนอย่างเคย
" โครโมโซม มี 23 คู่ "
" ส่วนโครโมโซมคู่สุดท้ายคือ XY "
คารุมะและกาคุซูถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
" ฉันจะได้หลานชายซักที เหลืออีกแค่ 30 อาทิยต์เท่านั้น "
" ผมหวังว่าหลอดเลือดในสมองท่านกาคุโฮ จะไม่แตกตายไปซักก่อนนะครับ "
" นายน้อยกาคุซูพูดหวังให้ฉันตายทุกวันเลย ระวังคำพูดย้อนกลับเข้ามาหานะ "
ทั้งคู่หัวเรอะออกมา คารุมะนั่งมองสองพ่อลูกพูดคุยเรื่องความตายเหมือนเรื่องตลกอย่างไม่เข้าใจ ใช้ซ้อมจิ้มกินสตอเบอรรี่ขึ้นมาเคี้ยว ถ้าลูกเขาโตขึ้นมาเป็นแบบนี้ละก็ คงจะสยองขวัณพอสมควร กาคุโฮเรียกคนใช้มาเก็บเอกสารพวกนี้ก่อนจะสั่งให้หยิบใบสัณญาขึ้นมา
" ตามที่ได้ตกลงกันไว้ ผมจะทำตามคำขอที่เธอต้องการ "
" คำขอยังเหมือนเดิมอยู่ไหม ที่ว่าต้องการจะแต่งงานกับผมนะ " คารุมะพยักหน้าขึ้นลง
" เหลือแค่หย่ากับภรรยาของผมเท่านั้น รอได้ไหมละ "
เขานั่งคิดอะไรบางอย่างออก
" ให้ผมไปอยู่บ้านเดียวกับคุณสิ ผมจะจัดการร่วมด้วย "
" บ้านที่เธอหมายถึง คือบ้านของผมกับภรรยานะหรอ เอาสิ "
" พวกเขาจะรู้จักใน ฐานนะนักเรียนคนโปรด ดีไหม " กาคุซูจูบลงไปที่แก้มนักเรียนตรงหน้านี้เบาๆ
____
" คุณพ่อกลับบ้านมาแล้วว " ฮานะจังรีบวิ่งออกมาที่หน้าบ้านเพื่อต้อนรับพ่อของนางที่ต้องไปอยู่บ้านหลักเป็นเดือน ทำให้ลูกสาวตัวน้อยที่ไม่ได้เจอพ่อนาน รีบวิ่งเข้าโพล่กอดผู้เป็นพ่อแทบจะทันทีที่อีกฝ่ายลงรถ กาคุซูลูบหัวลูกสาวพร้อมเอ่ยทักทายตามประสาพ่อลูก
คานาเอะเดินออกมารับผู้เป็นสามีที่ไม่ได้เจอกันมานาน แต่ก็ประหลาดใจที่สามีนางไม่ได้มาคนเดียวเพราะว่ามีชายหนุ่มผมแดงยืนอยุ่ด้วยและนางไม่เคยเห็นหน้าคาตามาก่อน
" เด็กคนนี้ชื่อ อาคาบาเนะ คารุมะ เป็นลูกของคนรู้จักผม พอดีพ่อแม่ของเขาไม่อยุ่อีกนานเลยมาฝากฝั่งเอาไว้ " คารุมะหรอ?
" เรียนผมว่าคารุมะก็ได้นะคับ คุณนาย " คารุมะพูดออกมาพร้อมโค้งคำนับให้นางด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มน่ารัก นางพยักหน้าขึ้นลงก่อนจะกันเก็บจัดของให้สมาชิกที่มาใช่ผู้นี้
คารุมะนับว่าเป็นเด็กดีเรียบร้อยกว่าที่คิดมาก นิสัยดูขี้เล่นทั้งยังเข้ากันได้กับลูกสาวของนาง ลูกสาวของนางก็ชอบให้คารุมะสอนสิ่งต่างๆที่นางไม่เข้าใจ คานาเอะอมยิ้มเบาๆเมื่อเห็นลูกสาวมีความสุข ช่วงมีนาทำให้นางคลายความหนักใจไปได้ กาคุซูสามีของนางก็กลับบ้านมาซักทีหลังจากที่หายไปเป็นเดือน
ครอบครัวอาซาโนะกลัยมาใช้ชีวิตเริ่มกันอย่างปกติสุข แต่หลังจากที่กลับมาทุกๆวันสามีของนางชอบอยู่ที่ห้องทำงานของเขานานเกินไป กาคุซูบอกว่าเขามีงานวิจัยที่ต้องการคารุมะคอยช่วยเหลือจนดึกดื่นแถบทุกคืน
เที่ยงคืนกว่าแล้วที่ห้องทำงานของกาคุซูยังคงเปิดสว่างเอาไว้ อาจารณ์และลูกศิษย์คนโปรดกำลังโถม่เข้าหากันอย่างดุเดือด กล้าที่จะกระทำเรื่องผิดศีลธรรรมอย่างน่าไม่อาย แต่ตอนนี้พวกเขาจะสนใจไปทำไปไมกัน เรียวขาหนีบเอวของบุคคลตรงหน้านี้แน่น ครางกระสันอย่างไม่ยางอาย โอบกอดและลงจูบไปตามความต้องการของตัวเอง
ยิ่งเมื่อผู้ใหญ่ตรงหน้ากระแทกกระทันเข้ามาลึกเท่าไหร่ คารุมะยิ่งครางเสียงหลงมากขึ้น ขาสั่นไปตามแรงกระแทกที่ได้มา ประตูของห้องไม่ได้ถูกปิดสนิด หางตาของคารุมะเห็นสิ่งผิดปกติ ยกยิ้มตระตุกเบาๆก่อนจะออดอ้อนกาคุซูให้จูบปากตน ยามที่ลิ้นทั้งสองเกี่ยวพันไปมาชายผมแดงเหยียดมองคนที่แอบมองด้วยสายตาของผู้ชนะ ก่อนคนๆนั้นจะเดินออกไป
" นางตื่นนอนกี่โมง "
" 7.00 ไม่ขาดไม่เกิน "
" งั้นนอนกับผมถึง 6.30 "
" ตกลงตามนั้น "
____
ช่วงนี้คานาเอะรู้สึกแปลกๆ ทุกคืนนางมักจะฝันว่าเห็นสามีนางร่วมรักกับคนอื่นที่ห้องทำงานของอีกฝ่าย แต่นางอาจจะคิดไปเองก็ได้..สามีของนางไม่ใช่คนแบบนั้นหรก จริงไหม?..
ยามเช้าขึ้นเดือนใหม่พร้อมกับความร้อนแพ่ลงมาจนทำให้นางตื่นจากฝันร้ายนี้ พลิกตัวไปมาก็พบสามีของนางที่นอนยิ้มให้นอนบนเตียงราวกับรอนางตื่นซะงั้น คานาเอะสะดุ้งโย้งพร้อมกับท่าทีเขินอาย โดยมีผู้เป็นสามีหัวเรอะเบาๆราวกับเอ็นดูนาง
เห็นไหม สามีนางรักนางจะตาย
ช่วงเช้าของวันนี้มีคารุมะมาเข้าช่วยเป็นลูกมือทำอาหารร่วมด้วย เด็กชายผมแดงฮัมเพลงไปหันผักไปอย่างอารมณ์ดี
" วันนี้ดูสดใสจังเลยนะจ๊ะ " คานาเอะพูดชวนคุย
" ก็แหม่..จะว่ายังไงดี พอดีเมื่อคืนนอนกับแฟนมานะ " คารุมะหน้าแดงพร้อมกับเกาหน้าตัวเองเบาๆ
" คาสายกันหรอ น่ารักดีจัง "
" ใช่แล้วๆ ตื่นเช้ามาเลยสดใสมาก "
พวกเราทั้งสองหัวเรอะออกมาเบาๆเพิ่มสีสันให้กับห้องครัวนี้ แต่แล้วทุกอย่างก็กลับมาเงียบเฉียบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีเพียงเสียงหันผักของนางและชายหนุ่มผมแดงตรงหน้านี้เท่านั้น
" คุณนายครับ ผมมีเรื่องอะไรจะบอก "
" ว่าไงจ๊ะ "
" ผมอยากเย็ดกับสามีคุณ ให้ผมเย็ดกับเขาได้ไหม "
คานาเอะนั่งสตั้น้มื่อได้ยินคำพูดของคารุมะ มือที่ถือมีดค้างเอาไว้นิ้ง นางเงิยหน้ามองคนพูดด้วยความมึนงง อีกฝ่ายยิ้มให้นาง แต่นางอ่านสีหน้าไม่ออกเลย ทั้งสายตา ทั้งท่าทาง รวมถึงรอยยิ้มที่มอบให้มาด้วย นางไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือเล่น
" เธอ..ว่าไงนะ "
คารุมะหลุดหัวเรอะออกมา
" ฮ่าๆๆๆ นี้คุณเชื่อด้วยหรอ วันนี้วันที่ 1 เมษาไงครับ " คารุมะพูดด้วยใบหน้าใส่ชื่อ พร้อมกับหันผักต่อ คานาเอะใจหายแว้บแต่ก็ยังคุมสติกลับมาได้ พร้อมกับกลับไปทำอาหารด้วยความคิดที่เหม่อลอย คารุมะแค่แกล้งนางเล่น คิดในแง่ดีสิ..
ตกดึกแล้วเธอยังคงคิดไม่ตกกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ นางหันไปหาสามีนางที่นอนอยู่ข้างๆ
" คุณนอนรึยังคะ " เอ่ยถามอย่างเบา
" มีอะไรหรอ "
คานาเอะขยับเข้าใกล้สามีของนาง
" คุณรักฉันรึเปล่าคะ " นางจ้องมองไปที่ดวงตาสีม่วงของกาคุซู ช่วงวินาทีที่ผู้เป็นสามีเหลือบตาไปมองที่นาฬิกาในจังหวะที่นางเผลอตัว
" ผมรักคุณ " กาคุซูพูดออกมาพร้อมยิ้มให้ คานาเอะพยักหน้าตอบรับก่อนจะหลับตาลงพร้อมนอนหลับลงไป
กาคุซูมองเลขที่นับไปอย่างช้าๆ
23.57..
23.58..
23.59..
00.00..
ตนมองดูภรรยาของตัวเองที่หลับสนิดไปแล้ว ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นพร้อมเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบเชียบ เปิดประตูออกก็ชายหนุ่มผมแดงที่ยืนรออยู่แล้วที่น่าประตูห้อง กาคุซูปิดประตูลง คารุมะเดินเข้ามาหาพร้อมกับกอดแขนเขาเอาไว้แล้วมุดหน้าเข้าหา
" คุณรักผมไหม "
" รักสิครับ ทำไมจะไม่รัก " กาคุซูจูบไปที่หน้าผากคนเด็กกว่าก่อนจะพากันเดินไปที่ห้องของคารุมะ
____
นางเริ่มจับตามองคารุมะ อีกฝ่ายและสามีของนางมักจากหายตัวไปด้วยกันบ่อยๆ บางครั้งก็พูดคุยกันพวกเขามักจะพูดภาษาจีนไม่ก็โปตุเกสพอนางถามไถก็ได้ความว่า คารุมะต้องการแค่ฝึกภาษาเพียงเท่านั้น ดังนั้นการที่อีกฝ่ายมักจะคุยกันโดยที่นางไม่เข้าใจมักเกิดขึ้นบ่อยๆในช่วงนี้ ดั่งเช่นเวลานี้
" Você vem dormir no meu quarto esta noite? " (คืนนี้คุณจะมานอนห้องผมไหม?)
" Vejo você depois da meia-noite, como sempre " ( เที่ยงคืนเหมือนเดิม )
" ว่าแต่คุณนายพอจะมีเวลาว่างรึเปล่าครับ พอดีผมมีชุดที่อยากใส่มากๆ แต่ไม่ใส่ในบ้านนี้เลย อยากให้คุณช่วยดูให้หน่อย "
" อ่า ก็ได้สิจ๊ะ ฉันก็ว่างพอดี " นางตอบตกลง คารุมะลุกขึ้นก่อนนางจะหันไปหาสามีนางที่นั่งที่โซฟามองดูฮานะกำลังเล่นของเล่น เธอเดินตามคารุมะขึ้นไปชั้นบนของบ้าน เดินตามมาจนถึงห้องนอนของคารุมะ อีกฝ่ายเปิดประออกเชิณชวนให้นางเข้าไป
คารุมะหยิบกล่องสีดำขึ้นมาก่อนจะขอตัวไปใส่มันก่แนที่ห้องน้ำ นางพยักหน้าเข้าใจก่อนจะมานั่งรอที่โต๊ะทำงาน มองสำรวจห้องที่ก่อนหน้านี้เป็นห้องรับแขกตอนนี้มันมีของตกแต่งเพิ่มขึ้นมากกว่าที่คิด เธอไล่สายตามาเรื่อยๆก่อนจะมาหยุดที่ ต้นไม่คริสตั้นที่นางเหมือนเคยเห็นมาก่อนมันคือของสะสมราคาแพงของกาคุซูที่บ้านหลัก แล้ว..ทำไมมันมาอยู่ที่นี้
เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังนั้น คารุมะเดินออกมาด้วยชุดใส่ที่อีกฝ่ายพึ่งใส่มา คานาเอะตกใจถึงที่สุด ยูกาตะสีขายปักลายที่คุ้นเคย เหมือนที่นางเคยใส่ เครื่องประดับผมนั้น เหมือนที่เคนเคยใส่ แต่..มันจะเป็นไปได้ไง..นั้นเป็นของประจำตระกูลอานาโนะเท่านั้นที่จะใส่ได้
" นี้มัน..หมายความว่าไง " นางไม่อยากจะเชื่อสายตา คารุมะสวมยูกาตะประจำตำแหน่งคนรักอาซาโนะได้ยังไง ยักเว้นเพียงแต่อีกฝ่ายจะมีความสัมพัณกับคนในตระกูล กาคุซูไม่มีพี่น้อง กาคุโฮก็ไม่น่าใช้ บุคคลสุดท้ายที่เป็นไปได้ก็มีเพียงแต่ กาคุซูเท่านั้น..
นางประติดประต่อเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทั้งตั้งแต่สองเดือนก่อนที่กาคุซูพูดชื่อคารุมะออกมา ทั้งความฝันที่ความจริงแล้วนางได้เห็นภาพที่สามีกำลังเย็ดกับชู้รักของเขา รวมถึงวันที่ 1 เมษาที่อีกฝ่ายแกล้งพูดโกหก แต่พูดความจริงทั้งหมด ยิ่งมองไปที่ใบหน้าชั่วร้ายของคารุมะที่กำลังยิ้มเยอะนางอย่างสมเพสยิ่งตอบย้ำความจริงว่านางโง่ขั้นไหน
คานาเอะโกรธจนเลือดขึ้นหน้า บรรบาทโทสะตบไปที่แก้มขาวของชายหนุ่มผมแดงอย่างขาดสติ
" แก!! กล้ามานะที่มาเย็ดสามีคนอื่นแบบนี้ คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน! รู้สึกยังไงกัน! "
คานาเอะกระชากเสื้อของคารุมะลงมาตระโกนต่อว่าเสียงดัง คารุมะทำเพียงยกยิ้มปิดปากเงียบไม่โวยวายก่อนจะรวมตึงมือทั้งสองข้างของนางด้วยมือเดียวอย่างง่ายดาย นางพยามดึงมือออกแต่ก็สู้แรงไม่ได้
" โอ้ยย!! คุณคานาเอะอย่าทำผมเลย ผมกลัวแล้วพอเถอะ!! "
คารุมะตระโกนด้วยน้ำเสียงตื่นตระนกแต่ใบหน้ายกยิ้มเหมือนเดิม อีกฝ่ายไม่ใช่คนถูกกระทำแต่กลับพูดเหมือนจริงจนน่าใจหาย คารุมะเดินหาหยิบต้นไม้นั้นขึ้นมา
"ที่คุณถามว่ารู้สึกยังไง ผมจะตอบให้ "
" เสียวหีสุดๆไปเลยตอนที่ผัวคุณเย็ดหีนะ เสียวจนเยี่ยวราดเลย "
คารุมะปล่อยมือนางลงพร้อมกับปาเจ้าต้นไม้ราคาแพงตกพื้นห้องแตกประจาย และตอแหลแกล้งล้มลงไปกับพื้นพร้อมกับร้องไห้ออกมาไม่หยุด ฮานะจังที่เดินขึ้นมาที่ชั้นสองของบ้านได้ยินจากห้องพี่เลี้ยง พอเด็กสาวเปิดประตูเข้าไปก็เจอผุ้เป็นแม่กำลังทำร้ายร่างกายพี่เลี้ยงอยู่
" แม่..คะ..ทำไมแม่ทำแบบนี้กับพี่คารุมะ.." ฮานะจังตื่นตระนกกับภาพตรงหน้า เดินถอยห่างจากผู้เป็นแม่
" ฮานะ!! มันไม่ใช่สิ่งที่ลูกคิดนะ "
" พ่อคะ!!! แม่ แม่ทำร้ายพี่คารุมะ!! " ไม่ทันการเสียแล้ว สาวน้อยร้องไห้งอแงเสียงดัง คานาเอะทำอะไรไม่ถูก ยิ่งหันไปทางคารุมะที่ยิ้มเยอะนางทั้งน้ำตาจอมปลอมยิ่งทำให้นางแค้นขึ้นไปอีก
กาคาซูรีบขึ้นมาที่ห้องของคารุมะ เขามองภาพที่ภรรยาของตนเองที่ยืนอยุ่ท้ามกลางเศษคริสตั้นที่แตกกระจายเต็มพื้น โดยมีคารุมะที่นั่งร้องไห้อย่างน่าสงสาร กาคุซูเดินเข้าในห้องนิ่งๆปล่อยความกดดันเป็นไอมืดทัวห้องไปหมด
" คารุมะเจ็บมากรึเปล่า.." ยิ่งเห็นท่าทีที่อ่อนโยนต่อชู้รักตรงหน้าอย่างเปิดเผยยิ่งทำให้นางคับแค้นใจ มือหนาเกี่ยผมและลูบตามหน้าแก้มอย่างรักไคร่ อาคาเอะบีบมือกัดฟันแน่นกว่าเดิมอีก กาคุซูประคองคารุมะขึ้นมา
" เธอไปดูแลฮานะจังก่อนได้ไหม ผมจะคุยกับนางเอง " คารุมะพยักหน้าเข้าใจก่อนจะออกไปพาฮานะกลับเข้าห้อง กาคุซูหันกลับมาหานาง
" คุณคานาเอะ เรามาคุยกันหน่อยดีไหม ซัก 5-6 นาที " ความกดดันถูกปล่อยแผรพั่งออกมา ตีพขาบหลายร้อยตัววิ่งไต่ไปมาตามความมืดที่นางได้เห็น
" เริ่มจากเรื่องไหนดีละ " กาคุซูพูดออกมา
" คุณนอกใจฉันหรอคะ คารูมะกับเป็นชู้คุณด้วยใช่ไหม "
" ใช่ " อีกฝ่ายตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย
" ฉันจะบอกเรื่องนี้ให้กาคุโฮรู้ซะ "
" บอกเลย บอกสิ เขารู้แต่แรกอยู่แล้ว "
" อาคาเอะ อย่าลืมสัญญาที่เราเคยทำกันไว้สิ ผมต้องการลูกชายเธอก็ทำให้ผมไม่ได้ ตลอดแปดปีที่ผ่านมาเราแต่งงงานเพื่อนผลประโยชน์เท่านั้น "
ไม่รู้จัก ไม่คุ้นเคย พอมีลูกสาวก็ยิ่งแย่ขึ้นไปอีก "
" คานาเอะ ถ้าคุณไม่พอใจ จะหย่าก็ได้นะ "
กาคุซูพูดหยั่งเชิง
หญิงสาวน้ำตาไหลออกมาเป็นสายเมื่อได้ยินคำที่พูดออกมาจากปากสามีของนางยิ่งตอกน้ำอข้าไปอีก
" คุณจะหย่าดีๆหรือโดยฟ้องหย่าละ " กาคุซูพูดกดดัน เริ่มยกยิ้มอย่างสยองขวัญออกมาให้นาง
" หย่า..ฉันหย่าก็ได้ แต่ฉันอยากเลี้ยงลูกของฉัน "
กาคุซูพยักหน้าเออ่อตาม ก่อนจะไปเรียนคารุทมเข้่มามนห้อง ทันทีที่พ้นสานตาของฮานะจัง คารูมะก็ทำตามความต้องการอย่างเต็มที่คารุมะกอดแขนกาคุซูออกนอกหน้า จ้อมองคานาเอะด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม
สุดท้ายแล้ว คานาเอะกเได้เหย่ากับกาคุซู ในการเลี้ยงดูบุตรสิทธิก็ตกไปอยู่ในการปกครองของผู้เป็นพ่อ เรื่องนี้คือเรื่องืี่ทำให้เสียใจและคัยแึ้นใจคารุมะมากที่สุดแล้ส
งานแต่งงานของกาคุซูและคารุมะ ถูกจัดขึ้นที่ตระกูลอย่างเงียบๆ ก็นะมันผิดกฎหมายนี้นา
ส่่วนกาคุโฮที่เฝ้ารอคอยหลานชายตัวน้อยที่พึ่งคลอดออกมาก้เห่อหลานขั้นสุด อุ่มชูเอ็ดดูเด็กน้อยคนนี้อย่างออกนอกหน้าคนอื่น
ชื่อของ เด็กชายคนนี้คือ
อาซาโนะ กาคุริว
.
.
จบเหอะ
กาคุริวจะได้โพล่ใน เรื่อง papa ด้วยแต่ใม่ใช่เร็วๆนั้หรก
ยาวมาก ไม่ไหวแล้ว ขอตัดจบเลยนะ ใครอ่านจบนี้นับถือเลย คนแต่งนี้ยังแต่งไม่ไหว
🍊 : ไม่เคยรู้สึกอยากด่าแม่ค้ามาก่อน บทฉันคืออุาทมาก ทุกคนช่วยด้วย ธงแดงสบับเลย
พ่อ: ฉันธงดำแล้วมั่งขนาดนี้
🍓 : (สติหลุดหลังแสดงเสร็จ วิญญาณลอยไปที่อื่นแล้ว)
🍊 : ที่รักอย่าพึ่งตุยยยย
นั้นเหละทุกคนอยากให้ทุกท่าน รีวิวประสบการณ์หลังการอ่านรู้สึกครั้งมัน รุนแรงกว่าครั้งไหนๆ ไม่รู้ด่วยว่าตอนนี้คุณภาพงานแย่ลงไหม พื้ออ
🍊 : อย่างเน้อยก็ด่่าแม้ค้าที ที่เขียนบทให้ตูเป็นแบบนี้เนี่ย
Name
Status
ก่อนหน้า
ถัดไป
ac | assassin's
ใหม่ไปเก่าCapture Chat Story
แชร์
ทวีต
Line it
