**Warning: ตอนนี้มีการบรรยายฉาก nc หากใครรับไม่ได้โปรดคลิกออก**
Enjoy reading khaa🥰
ในยามที่สุริยาใกล้จะตกดิน, หญิงสาวคนหนึ่งรีบปั่นจักรยานคันโปรดของเธอมุ่งไปที่บ้านแถวละแวกเดียวกันเนื่องจากแม่ของเธอใช้ให้ตนเอาผลไม้ที่เพิ่งจะได้มาเอามาให้เพื่อนบ้าน
"รถใครวะ?"
คนตัวเล็กมองดูรถหรูสีดำที่จอดไว้หน้าบ้านอย่างสงสัยก่อนที่สายตาจะหันไปเจอกับผู้หญิงที่เธอไม่คุ้นหน้ากำลังเดินคุยอยู่กับเจ้าของบ้านด้วยรอยยิ้มที่หน้าบ้าน
ผมยาวสีน้ำตาลหุ่นที่มีส่วนเว้าโค้งพร้อมกับผิวขาวเนียนและการแต่งตัวที่ดูดีไร้ที่ติราวกับลูกผู้ดีมีตระกูลทำให้คนที่มองอยู่รู้สึกสงสัยว่าเธอมาหาใครที่นี่
"อ่าว อาเนม" เสียงอากู๋เล้งเรียกฉันทำให้ทุกสายตาจ้องมาทางฉันรวมถึงผู้หญิงคนนั้น "ลื้อมาทำอะไรล่ะ?"
"อ่อ ม๊าให้เอาผลไม้มาฝากค่ะ" รอยยิ้มกว้างของฉันถูกส่งออกไป
"มานี่สิๆ" ฉันเดินเข้าไปหาตามที่อากู๋บอกและยิ้มเบาๆให้เธอคนนี้เป็นการทักทาย
"นี่น่ะ หนูปั้นหยาเป็นคู่หมั้นของเฮียลื้อนะ"
สิ้นคำพูดนั้นของอาแปะร่างกายก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างดื้อๆราวกับว่าจะล้มลงไปเสียตอนนี้แต่ก็ต้องพยายามจะทำให้ทุกอย่างเป็นปกติ
"คู่หมั้น...ของเฮียวินหรอคะ?" คำพูดที่ยากจะเชื่อทำให้อยากถามออกไปอีกครั้งและหวังว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่คิด
"ก็ใช่น่ะสิ สวยใช่ไหมล่ะ?" อาอี๊เอ่ยเสริมแต่กลับไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากได้ยิน
"อ่า...ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ หนูชื่อเนมเป็นเพื่อนบ้านของอากู๋กับอาอี๊" รอยยิ้มที่ฉันปั้นมันขึ้นมาเพื่อกลบความเจ็บปวดข้างในส่งไปให้ผู้ที่ฉันคาดว่าโตกว่าฉัน
"จ้ะ เรียนมอไหนแล้วล่ะเรา?" เป็นคำถามที่ทำให้ทุกคนหลุดขำยกเว้นก็แต่ฉันที่ยืนเอ๋อกับคำถามอยู่
นี่ ฉันดูเหมือนเด็กขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
สงสัยเพราะวันนี้ฉันทำดังโงะต่ำสองข้างมาล่ะมั้งถึงดูเหมืนเด็กขนาดนี้
"55555 อาหมวยเนมน่ะจะเรียนจบป.ตรีแล้วล่ะ" อาแปะเอ่ยตอบอย่างขบขัน
"อ้าวหรอคะ? ก็เห็นหน้าตาจิ้มลิ้มเชียวเลยนึกว่าเพิ่งอยู่ม.ปลาย" พี่คนสวยยิ้มเขินๆออกมาทำให้รู้สึกว่าพี่เขาดูเป็นกันเองดีคงเข้ากับเฮียวินได้ดีทีเดียว
อา...เจ็บเหมือนกันแหะพอรู้ว่าเฮียจะหมั้นหมายเป็นตัวเป็นตนแล้วแบบนี้แต่ฉันรู้ดีว่าควรดีใจกับความรักของทั้งสองและจะจากไปโดยดี
"อ่ะ นั่นไงอาวินมาล่ะ"
ทุกคนต่างหันไปมองดูรถราคาแพงสีขาวของเฮียและจ้องมองไปที่ร่างสูงเดินลงมาจากรถด้วยท่าทีตกใจไม่น้อย
แต่ทว่าฉันเองก็แอบสังเกตดูหน้าพี่คนสวยที่มองดูเฮียซึ่งพี่เขาดูดีใจมากเลยที่ได้เจอเฮียกวินถึงขั้นยิ้มเขินออกมาเชียว
"อาหมวย!" ฉันที่กำลังมองหน้าพี่ปั้นหยาอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยงที่จู่ๆเฮียก็เดินมาพูดเสียงดังใกล้ๆกัน "หายไปไหนมา? เฮียทั้งแชทหาโทรหาก็ไม่ตอบ ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอจนต้องขับรถออกไปตามมาทั้งวันเลยเนี่ย"
คำพูดที่ทั้งดุแกมเป็นห่วงของเฮียต่อหน้าทุกคนโดยไม่เกรงใจแขกผู้มาใหม่ดูจะทำให้ผู้ที่ได้ยินมีสีหน้าที่แปลกใจไม่น้อย
"555555 หนูเอาผลไม้เข้าไปไว้ข้างในให้นะคะกู๋" เสียงหัวเราะกลบเกลื่อนของฉันดังขึ้นแต่กลับโดนอีกคนคว้าเอวเอาไว้ก่อนที่ฉันจะได้ขยับตัวเสียอีก
"ไม่ต้อง ให้รุ้งเอาไปไว้ก็ได้" พูดจบแม่บ้านที่ชื่อรุ้งซึ่งมีสีหน้างงงวยอยู่ครู่หนึ่งก็เดินมาเอาถุงผลไม้ที่อยู่ในมือฉันไปเก็บทันที
"แล้วนี่คุณมาทำอะไรครับ?" เฮียกวินยิงคำถามที่ดูไร้มารยาทใส่พี่ปั้น หยาจนฉันขมวดคิ้วมองและพยายามแกะมืออีกคนออกมาจากเอวแต่ก็ไม่สำเร็จ
"อาวิน ทำไมถามคู่หมั้นตัวเองแบบนั้นล่ะ" อาอี๊กล่าวปราม "หนูปั้นหยาอีแวะมาทักทายม๊ากับเตี่ยนะแถมเอาไวน์แพงๆจากอิตาลีมาฝากด้วย"
"อ่อ ขอบใจสำหรับน้ำใจนะ"
"ผมหวังว่าม๊ากับเตี่ยคงจะชอบนะครับ"
"ที่จริงปั้นหยามีของฝากมาให้กวินด้วยนะคะ" พี่คนสวยล้วงเข้าไปหยิบเอากล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋าแบรนด์เนมสีขาว
"นาฬิการุ่นหายากที่กวินน่าจะชอบเพราะปั้นหยาได้ยินมาว่ากวินชอบสะสมนาฬิกาน่ะค่ะ"
"รุ่นนี้เป็นรุ่นที่นักออกแบบชาวฝรั่งเศส..."
"ขอบคุณสำหรับน้ำใจนะครับ แต่ผมคงรับของราคาแพงขนาดนี้ไม่ได้หรอกครับ"
เฮียรีบชิงตัดบทพี่สาวคนนั้นเสียก่อนที่เธอจะเอ่ยจบจนเธอหน้าเจื่อนลงอย่างน่งสงสาร
"อ่า..."
"อาา อาวินก็แค่เขินหนูปั้นหยาจนไม่กล้ารับไว้แค่นั้นเองน่ะจ่ะ มาๆ เดี๋ยวม๊าเก็บไว้ให้"
"ให้ผมเขินอะไรหรอม๊า"
"คนที่ทำให้ผมเขินได้ก็มีแค่อา หมวยเนมคนนี้เท่านั้นแหละ" ไม่พูดเปล่าแต่มือใหญ่ของคนข้างๆยังลูบผมฉันเล่นอีกจนฉันต้องรีบยกมือปฎิเสธแทบไม่ทัน
"55555 เฮียนี่หยอกคู่หมั้นตัวเองแรงจัง"
"ใครบอกหนูว่าเฮียจะหมั้น?"
"ถ้าไม่ใช่หนูเฮียก็ไม่หมั้นกับใครทั้งนั้นแหละ"
สีหน้าที่มีท่าทีตกใจกับคำพูดลูกชายของอากู๋และอาอี๊ทำให้ฉันรู้สึกหนักใจแทนแถมพี่ปั้นหยายังมองมาทางฉันด้วยสายตาที่นิ่งๆอีก
"555555 พี่ปั้นหยาอย่าไปฟังเขานะคะ เฮียเป็นคนกวนๆแบบนี้แหละ"
"อีกอย่างเราก็เป็นพี่น้องกันตั้งแต่เด็กๆน่ะจะมามงมาหมั้นกันได้ยังไงล่ะคะ จริงไหม?" คราวนี้กลับกลายเป็นคนข้างกายของฉันเองที่มีสีหน้านิ่งมองมาทางฉันอย่างเห็นได้ชัดแทนนั่นทำให้ฉันได้แต่หลบตาเขา
"นั่นน่ะสิ555555" อาอี๊เสริม
"สองคนนี้น่ะเขาสนิทกันเหมือนพี่เหมือนน้องตั้งแต่เด็กๆ ไอ้ลูกชายเตี่ยนี่ขี้เล่นจริงๆ" อากู๋เดินมาแกะมือของของเฮียออกจากเอวฉันอย่างแนบเนียนและยืนคั่นระหว่างเราสองคนจนฉันได้แต่ขยับออกห่างอย่างเงียบๆ
"หนูปั้นหยาทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิจ้ะ จะได้รู้จักกับอาวินมากขึ้น" อาโกวเดินไปจับแขนพี่ปั้นหยาพลางยิ้มให้และนั่นช่างเป็นภาพที่ดูน่าอบอุ่นดีนะที่แม่สามีมองลูกสะใภ้อย่างเอ็นดูแบบนี้
พวกเขาคงมีความสุขมากแน่ๆถ้าได้พี่ปั้นหยาเป็นสะใภ้
"อาเนม..."
"หนูว่าหนูกลับก่อนดีกว่า" อาอี๊ยังพูดไม่ทันจบฉันก็รีบพูดตัดซะก่อน "หนูต้องไปช่วยม๊าทำกับข้าวแล้ว"
"อ่า งั้นก็ไม่เป็นไร"
"งั้นหนูไปแล้วนะคะ แล้วเจอกันนะคะกู๋ อี๊ พี่ปั้นหยาแล้วก็...เฮียวิน" ฉันสะงักนิดหน่อยตอนสบตากับเฮียที่ตอนนี้แววตาที่เคยแสนอ่อนโยนเมื่อมองเข้าไปแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นแววตาเศร้าสร้อยเสียอย่างนั้น
"กลับดีๆนะ"
"ค่ะ" ฉันตอบกลับอากู๋ก่อนจะเดินไปเอาจักรยานและขี่กลับบ้าน
ลมเย็นๆพัดเข้าแรงๆที่ใบหน้าและผมของฉันเนื่องจากความรีบเร่งแต่ทว่าน้ำตากลับไหลอาบแก้มจนตารู้สึกพร่ามัวแทบจะมองไม่เห็นทาง
"ฮืออออ ฮึก"
ฉันใช้หลังมือปาดคลาบน้ำตาออกไปแต่มันก็ยังไหลไม่หยุดภายในใจก็รู้สึกเจ็บปวดแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้จึงกลายเป็นน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากตาแทน
รถจักรยานจอดไว้ที่ที่จอดรถของบ้านก่อนที่ฉันจะค่อยๆเดินเข้าไปข้างในตัวบ้านด้วยเสียงสะอึกสะอื้น
"อาม่าา ฮือออ" ฉันอ้าแขนค่อยๆเดินเข้าไปกอดอาม่าด้วยความรู้สึกที่ต้องการที่พักพิงซึ่งอีกคนก็ดูมีอาการตกใจที่เห็นหลานของตนหน้าเบะเดินเข้าบ้านแบบนี้
"ไอ้หยาา อาหมวย" อาม่าสวมกอดฉันไว้แน่นพลางลูบหัวไปด้วยนั่นยิ่งทำให้ต้องปล่อยโฮหนักกว่าเดิมจนตัวสั่น
"หนูเจ็บอ่ะม่า ฮึก ทำไมมันเจ็บขนาดนี้อ่าา"
"ใครทำอะไรลื้ออาหมวย"
"แล้วลื้อเจ็บตรงไหน?"
น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงเป็นใยที่มีให้ต่อหลานสาวเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กันที่เห็นหลานบอกว่าเจ็บจนอยากจะรับความเจ็บปวดที่ว่ามาไว้เองเสีย
"หนูทำตัวเองทั้งนั้นอ่ะม่า หนูเลือกมันเอง ฮืออออ....แล้วหนูก็เจ็บเองแต่หนูไม่คิดว่ามันจะ ฮะ ฮึก เจ็บปวดจนทรมานขนาดนี้" ยิ่งเธอพูดมาเท่าไหร่คนเป็นยายที่เลี้ยงดูเธอมาอย่างดียิ่งรู้สึกสงสารหลานจนจะขาดใจ
"อาหมวยลูก!" ผู้เป็นแม่ที่เพิ่งจะออกมาจากห้องครัวทันทีที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของลูกสาวก็รีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง "ใครทำอะไรหนู?"
คนในอ้อมกอดได้แต่ส่ายหัวไปมาไม่มีแม้กระทั่งแรงจะพูดเพราะเอาแต่สะอื้นไห้อย่างเดียว
ร่างบางยืนกอดอกพิงแขนที่หน้าต่างของห้องนอนมองไปบนท้องฟ้ายามราตรีที่เต็มไปด้วยกลุ่มดวงดาวหลายล้านดวงและดวงจันทร์ที่สว่างยามกลางคืน
หลังจากที่เธอร้องไห้มาหลายชั่วโมงจนหยุดจึงเลือกมายืนทำให้ใจสงบพลางในหัวก็เอาแต่คิดถึงหน้าอีกคนที่เป็นสาเหตุของความเสียใจครั้งนี้
แต่ทว่าสายตากลมกลับหันไปเห็นร่างของใครบางคนที่เธอรู้จักดีกำลังยืนมองมาที่เธอจากนอกประตูรั้วหน้าบ้านของเธออยู่
หญิงสาวในชุดนอนกระโปงยาวสีขาวแสนน่ารักจึงตัดสินใจเดินลงไปที่หน้าบ้านในยามดึกที่ทุกคนเข้าสู่ห้วงนิทรากันหมด
"เฮีย..." คนถูกเรียกรีบเดินเข้าไปใกล้เธอทันทีแต่กลับโดนอีกคนถอยหนี
"อาหมวย...ยังไม่นอนหรอ?"
"อือ มีอะไรให้คิดเยอะแยะเลย"
"แล้วเฮียมาทำไรหน้าบ้านหนูตอนนี้เนี่ย"
"เฮียเคยมีเหตุผลอื่นที่ต้องมาหาหนูด้วยหรอนอกจากความคิดถึง" คำพูดและสายตาที่อ่อนหวานซึ่งมีให้แต่เธอผู้เดียวทำให้คนฟังเผลอยิ้มออกมาผ่านแววตาอันแสนเศร้า
"เคยสิ"
"ก็ตอนที่อาอี๊ใช้ให้เฮียเอาของมาให้บ้านหนูไง"
"ที่มานั่นก็เพราะคิดถึง อยากเจอหน้าเหมือนกันไม่งั้นเฮียใช้ให้คนอื่นเอามาให้แทนไปแล้ว"
ร่างบางก้มหน้าพยายามกลั้นน้ำตาไว้เมื่อมองหน้าคนตรงหน้าและนึกถึงช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกันทั้งตอนเด็กและตอนโตแต่น่าเสียดายที่จะไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันอีกแล้วในตอนที่ทั้งสองแก่เฒ่า
"จะหมั้นแล้วยังมาพูดแบบนี้อีก"
"เดี๋ยวคู่หมั้นเฮียก็น้อยใจเอาหรอก"
"ใครสน?"
"หนูก็รู้ว่าเฮียสนใจแค่หนูคนเดียว"
"อย่าพูดแบบนี้...-"
"หมวยนั่นแหละเลิกปฎิเสธเฮียสักที" คนตัวสูงเดินเข้าไปประชิดตัวอีกคนแต่เธอก็ยังคงถอยหนีเขาเช่นเคย
"ที่ผ่านมาเฮียชัดเจนมาตลอดว่ารู้สึกยังไงกับหนู"
"หนูเองก็รู้สึกเหมือนกันไม่ใช่หรอ?"
"ถ้าเฮียหมายถึงความรู้สึกแบบพี่น้องก็ใช่"
"หมวย..." น้ำเสียงที่อ่อนลงจากความน้อยเนื้อต่ำใจเรียกคนที่ตนรักจนหมดใจ
"เฮียกลับไปเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว"
"เฮียรักหนู รักแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักผู้หญิงคนหนึ่งได้"
"ความรักที่เฮียมีให้หมวยมันเลยคำว่าพี่ชายน้องสาวมาตั้งหลายปีแล้ว"
"เฮียกวินรักและถนอมดูแลหมวยเนมมาโดยตลอด"
"รักจนจะขาดใจตายตอนเห็นหนูอยู่กับผู้ชายคนอื่น ตอนหนูเจ็บ เฮียก็อยากเจ็บแทน ตอนหนูเหนื่อย เฮียก็อยากเอาความเหนื่อยมาแบกไว้คนเดียว"
"แล้วก็จะขาดใจตายจริงๆตอนที่หนูเอาแต่ผลักไสไล่ส่งเฮียแบบนี้"
"คนเดียวที่เฮียอยากสร้างครอบครัวด้วยมีแค่หนูนะ"
"หนูก็รู้สีกแบบเดียวกันไม่ใช่หรอ?"
น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มขาวอีกครั้งอย่างไม่สามารถห้ามได้
เธอเองก็รักเขา รู้สึกแบบเดียวกับเขาแต่เธอต้องเลือกความฝันของตัวเองแทนที่จะเลือกอยู่กับเขาแม้จะเจ็บปวดแต่เธอเชื่อว่าจะผ่านมันไปได้ในสักวันและเธอจะมีความสุขให้ได้
"หนูไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับเฮีย หนูนับถือเฮียเป็นแค่พี่ชายเท่านั้นแหละ" ร่างเล็กถูกคนตัวสูงเดินไปโอบเอวเอาไว้พลางจ้องเข้าไปที่นัยน์ตาสีเข้มใส
"งั้นบอกเฮียมาหน่อยสิว่าหนูร้องไห้ทำไม?"
"ก็หนูดีใจไง ที่เฮียจะมีเมียกับเขาสักทีแถมพี่ปั้นหยากับเฮียก็เหมาะสมกันมากซะจนหนูยินดีกับเฮียมากๆ"
สิ้นคำพูดของเธอปากเล็กก็ถูกประกบโดยอวัยวะเดียวกันของร่างสูงแต่เธอกลับไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดมิหนำช้ำยังเปิดปากยอมให้ลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจกวาดต้อนเอาความหวานในโพรงปากของตนอีกด้วย
ร่างบางโดนต้อนเข้าไปพิงกำแพงพร้อมกับรสจูบอันแสนหนักหน่วงที่มาจากหลายความรู้สึกทั้งรัก,ทั้งเศร้าและทั้งโหยหาจูบนี้มานานแสนนาน
ทั้งสองแลกจูบกันอยู่อย่างนั้นแขนเล็กก็คล้องไปที่คอของคนตัวสูงเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวส่วนแขนแกร่งก็ยังคงโอบเอวคลอดไว้จนเวลาผ่านไปหลายนาทีจึงค่อยๆผละหน้าออกมาอย่างอ้อยอิง
ปลายจมูกของทั้งสองคลอเคลียกันไปมาพร้อมแลกลมหายใจของกันและกัน
"ไปกับเฮียนะ" หญิงสาวพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแทนคำตอบเพราะตอนนี้เธอเองก็ไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้เหมือนกัน...
"อ๊ะๆๆๆ ฮะ เฮียคะ"
เสียงคลางหวานเรียกชื่อคนบนร่างที่กำลังขยับส่วนล่างเข้าออกปากช่องรักของเธอจนถูกจุดกระสันข้างในน้องสาวอย่างถี่รัวทำให้รู้สึกเสียวจนร่างสั่นไปตามแรงส่งผลให้หน้าอกบวมอิ่มขยับขึ้นลงสร้างอารมณ์ดิบเถื่อนให้ชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี
"คะ? อื้อ เสียวไหมคะคนดี? อ๊าา"
คนบนร่างที่ก็รู้สึกเสียวไม่ต่างกันร้องคลางแข่งกับเธอจนเกิดเสียงดังระงมทั่วทั้งภายในห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้
หัวนมสีชมพูถูกอีกคนดูดดึงช้ำแล้วช้ำเล่าจนมันแข็งชันในขณะเดียวกันผิวขาวบริเวณนั้นก็ถูกกัดและดูดจนเกิดรอยช้ำแดงห่อเลือด
"อ๊ๆๆ อ๊า เฮียไม่ไหวแล้วนะ ซี๊ดด"
เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นอย่างลามกและถี่รัวเร็วกว่าปกติพร้อมเสียงน้ำเมือกใสๆที่ไหลออกมาจากช่องทางรักจนเกิดเสียงแฉะและแรงสั่นของเตียงก่อให้เกิดเสียงดังแข่งกันหากใครเดินผ่านหน้าห้องก็คงได้ยินเสียงบทรักครั้งนี้เป็นแน่แท้
"อ๊ะๆๆๆๆ เฮีย มะ มัน อื้อๆๆ" ร่างบางกอดคนบนร่างไว้แน่นก่อนที่เขาจะก้มลงมามอบจุมพิตให้เธออย่างกระหายรักจนน้ำใสไหลออกมาจากปากและเกิดเสียงจวบจาบ
"อื้ออ เฮียจะแตกแล้ว"
"อื้ออๆๆ อ๊ะ!"
แก่นกายขยับเข้าออกแรงๆและรัวในไม่กี่ครั้งน้ำรักก็พุ่งแตกอยู่ภายในช่องคับแคบจนรู้สึกคับแน่นมากกว่าเดิม
กวินลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าโดยมีคนตัวเล็กนอนอ้าขาเป็นตัวเอ็มอยู่และค่อยๆถอดแท่งอุ่นออกจากกรีบกุหราบอย่างช้าๆพลางมองน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาตามปากถ้ำอย่างพึงพอใจ
แต่ทว่าคนที่นอนโป๊อยู่นั้นรู้สึกอายเกินไปจึงรีบคว้าเอาผ้าห่มมาปกปิดร่างกายเนียนขาวไว้พร้อมถดตัวไปนั่งพิงหัวเตียงก้มหน้าลงอย่างเขินๆพลางเนื้อข้างช้ายก็เต้นแรงระรัว
ชายหนุ่มหลุดยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนจะเขยิบตัวไปอยู่ใต้ผ้าห่มเดียวกับร่างบอบบางและกอดเธอไว้หลวมๆพลางก้มลงไปสูดดมเอาความหอมจากกายหวานอย่างโหยหาจนเธอหน้าแดงไปหมดแล้ว
"ฮะ เฮีย พอก่อน"
"เขินหรอคะ?" นิ้วเรียวเกลี่ยเล่นไปมาที่แก้มแดง
"ป่าวว"
"งั้นหรอ? แล้วทำไมหน้าแดงจังล่ะ?" หน้าคมพยายามมองหน้าหวานแต่เธอก็เอาแต่หันไปทางอื่น
"แล้วใครจะไม่เขินกันล่ะ?" เขาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆที่ลำคอเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยู่ปากงอนเขาอยู่ก่อนจะอุ้มร่างบางมานั่งบนตักและสวมกวดจากทางด้านหลังไม่พอยังใช้คางเกยไหล่เล็กอย่างออดอ้อน
"เด็กดีของเฮีย ทำไมชอบพูดไม่ตรงกับใจแบบนี้ล่ะคะ? หืม?" สายตาอันเต็มไปด้วยความรักและความรู้สึกอยากถนุถนอมจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้ม
"เฮีย" เธอหันหลังมามองเขา
"หือ?"
"เรึ่องวันนี้น่ะ...เอ่อ ช่างมันเถอะ"
"มีอะไรคะ? พูดกับเฮียได้นะ"
"ไม่มีๆ"
"ถ้าหมายถึงเรึ่องคู่หมั้นของเฮียที่อาม่าหาให้น่ะหนูหายห่วงได้เลยนะเพราะยังไงเฮียก็ไม่หมั้น"
"อย่างที่เฮียบอกไปนั้นแหละว่าคนที่เฮียจะสร้างครอบครัวด้วยมีแค่หมวยเนมคนนี้เท่านั้นนะ"
รอยยิ้มอ่อนปรากฎขึ้นบนหน้าหวานแต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกผิดกับเขาที่เธอไม่สามาถทำเพื่อเขาได้อย่างที่เขาทำเพื่อเธอจึงได้แต่หันไปสวมกอดเขาไว้
"หนูขอโทษ"
"ขอโทษทำไมคะ?" ร่างเล็กผละตัวออกมาสบตากับเขา
"ขอโทษที่ทำให้เฮียเสียใจไง วันนี้หนูเอาแต่ผลักไสความรู้สึกเฮียจนสุดท้ายก็เจ็บเอง"
"ตอนนี้เฮียไม่เจ็บแล้ว แถมยังมีความสุขที่สุดเลยที่ได้อยู่กับหนูแบบนี้"
"ไม่มีใครทำให้เฮียยิ้มได้เท่าหนูแล้วนะ"
"งั้นต่อไปนี้หนูจะทำให้เฮียมีความสุขมากๆเลยนะคะ" แววตาแสนบริสุทธิ์จ้องไปที่ร่างหนา
"จริงหรอคะ?"
"อื้อ"
"งั้นเฮียขอทั้งคืนเลยนะ" ใบหน้าขาวกลับมารู้สีกร้อนอีกครั้งจากคำพูดสองแง่สองง่ามนี้ก่อนที่เธอจะโดนเขาจับขาทั้งสองมาสอดเข้าที่เอวกลายเป็นว่าตอนนี้นั่งคล่อมตักเขาอยู่
ทั้งสองเริ่มบรรเลงบทรักอันร้อนแรงอีกหลายครั้งและหนักหน่วงจนสามารถคาดเดาได้เลยว่าหญิงสาวคงจะเดินลำบากเป็นแน่แท้ทำให้เวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมงจนเช้า
- ไม่ดราม่าแน่นะวิ?😂
= ไม่รู้ๆ แต่คิดว่าหลายคนคงเดาทางไรท์ออกอยู่แหละ(มั้ง)
อยากเจอกันตอนหน้าไวๆต้องคอมเม้นมาเล่นกับไรท์ด้วยน้าาา🥰
Name
Status
ก่อนหน้า
ถัดไป
ตอนล่าสุดของเรื่องแล้ว
กดเลิฟเป็นกำลังใจให้นักเขียน
กดเลิฟ
จบ
พะพายลายเมฆ
จบ
ใหม่ไปเก่าCapture Chat Story
แชร์
ทวีต
Line it
