ขายาวก้าวตามทางเดินอย่างคุ้นชิ้น นึกไปถึงวันที่พาคนตัวเล็กเจ้าของใบหน้าดื้อมาส่ง เขาพามาส่งแค่หน้าห้อง รอจนอีกคนที่หน้าแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ปิดประตูแล้วนั่นแหละถึงกลับออกไป
สภาพแบบนั้นถ้าปล่อยไว้ร้านไม่ปลอดภัยแน่นอน
สายตาสอดสองมองเลขห้องหน้าประตูจนมาหยุดอยู่ที่ประตูบานหนึ่ง เลขห้อง 323 ตัวสีขาวแปะอยู่กับบานประตู ตะวันเอานิ้วกดกริ่งสองสามครั้ง โดยไม่ลืมที่จะให้ใบหน้าตัวเองอยู่ในระดับเดียวกับกล้องตัวจิ๋ว เพื่อให้คนด้านในเห็นเขาและยอมมาเปิดประตูให้
แกร๊ก
เสียงปลดล็อคดังขึ้น ตะวันเดินเข้ามาในห้อง มองสำรวจรอบห้องที่ผนังเป็นสีขาวสะอาด สไตล์การตกแต่งเป็นแบบมินิมอล แต่ก็มีพื้นที่มากพอให้คนตัวเล็กเดินเล่นได้ ข้าวของถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ
บนโต๊ะห้องครัวมีโหลปลาทองหน้าตาน่ารักวางอยู่ มองเลยไปจะเห็นโซฟาตัวใหญ่วางอยู่หน้าบันไดชั้นลอย นัยน์ตาคมมองหาคนที่กำลังตามหา ก่อนที่จะสะดุดเข้ากับคนที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงชั้นลอย
ขายาวก้าวขึ้นบันไดชั้นลอยไปจนเห็นเตียงขนาดไม่ใหญ่มาก รามิลเงยหน้าจากเข่าขึ้นมองผู้มาเยือน ดวงตากลมมีน้ำตาคลอหน่วย ปลายจมูกรั้นแดงจัด แก้มกลมขึ้นริ้วแดงชื้นไปด้วยคราบน้ำตา
"มาได้ยังไง ไหนว่าเรียน"
"โดดออกมา"
ดวงตาเล็กเบิกกว้างเหมือนอยากดุ แต่ก็กลับมาเศร้าอีกครั้งทันที ตะวันนั่งลงที่ขอบเตียง ก่อนจะจัดผ้าห่มที่กองอยู่ให้เข้าที่เข้าทาง รู้สึกทำอะไรไม่ถูก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขากล้าเข้ามาในห้องของรามิล สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือมองดวงหน้าน่ารักที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตา กับมือข้างหนึ่งท้าวกับที่นอน
"กอดได้มั้ย"
เสียงแผ่วเบากับแรงสะอื้นน้อย ๆ ทำให้ตะวันพยักหน้ารับ แขนทั้งสองข้างอ้าออกกว้างเพื่อต้อนรับเพื่อนตัวเล็ก รามิลขยับตัวเข้าไปใกล้ ก่อนจะสวมกอดร่างของตะวันไว้แล้วเอาหน้าซุกกับอกแกร่ง
"ขอบคุณนะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
แขนทั้งสองข้างโอบกอดร่างเล็กไว้หลวม ๆ มือทั้งสองข้างก็ค่อย ๆ ลูบแผ่นหลังและผมของอีกคนอย่างปลอบประโลม เสียงสะอื้นเริ่มดังขึ้นมาพร้อมกับสัมผัสชื้นแฉะที่เสื้อ
เด็กน้อย
ตะวันดึงคนตัวเล็กเข้ามาแล้วกอดให้แน่นขึ้น เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไรแล้วปล่อยให้ร่างในอ้อมกอดร้องไห้ออกมาให้พอ มือที่คอยลูบหัวลูบหลังก็ทำงานแทนปากอยู่ตลอดเวลา เขาปล่อยให้เวลาผ่านไปสักพักเสียงสะอื้นก็เบาลงและเงียบไป
"หลับซะงั้น"
ช่างภาพหนุ่มก้มหน้ามองคนที่หลับไปด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนจะขยับให้อีกคนนอนลงกับเตียง แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมไว้จนถึงอก ตะวันใช้ข้อนิ้วเช็ดหยดน้ำตาที่ข้างแก้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะปัดผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่
.
.
.
.
.
ตะวันนั่งอ่านหนังสือและคุยแชทกับเพื่อนอยู่ที่ชั้นล่าง รอจนเวลาผ่านไปสักพักของที่พ่อส่งมาก็มาถึง ตอนนี้รามิลกำลังมีไข้ เขาเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตามที่พ่อบอกแล้ว เหลือก็แค่ปลุกมากินข้าวต้มที่เขาทำไว้ กับกินยาที่พ่อเตรียมมาให้
ร่างสูงยกชามข้าวขึ้นมาถึงชั้นบนแล้ววางลงกับหัวเตียง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างคนที่นอนทรมานเพราะพิษไข้ ตะวันเอามืออังหน้าผากรามิลอีกครั้งเพื่อเช็คอุณหภูมิร่างกาย เพราะก่อนหน้านี้รามิลตัวร้อนมากจนเขาเองก็ตกใจ
"รามิล ตื่นมากินข้าวก่อน"
"อือ..."
รามิลพยายามลืมตา แต่ก็ดูหมดเรี่ยวแรงเกินกว่าจะทำอะไรได้ด้วยตัวเอง ตะวันค่อย ๆ พยุงร่างเล็กขึ้นนั่งพิงหัวเตียง แล้วตักข้าวต้มมาเป่า แล้วเอาช้อนไปจ่อปากอีกคน
"กินข้าวนะครับ จะได้กินยา"
"ไม่กินได้มั้ย.." เสียงแหบแห้งค้านทันที
"ไม่ได้ครับ"
"ไม่หิว"
"แต่เธอต้องกินยานะ"
ร่างเล็กเบะ แต่ก็ไม่ทำให้ตะวันใจอ่อน คนตัวโตกว่าทำหน้าเข้มเหมือนดุจนรามิลย้อมอ้าปากกินข้าวในที่สุด ตลอดเวลาที่กินข้าวรามิลไม่พูดอะไร ส่วนตะวันเองก็คอยเล่าว่าวันนี้อาจารย์ชมอะไรมาบ้างให้อีกคนฟังตลอดมื้ออาหาร
แน่นอนว่าอาจารย์ชอบแบบมาก
"ฟังอยู่รึเปล่า"
"..."
เอาล่ะ เหมือนจะโดนงอนแล้ว
"อิ่มแล้วใช่มั้ย" รามิลพยักหน้าตอบ
ตะวันขยับไปวางถ้วยข้าวที่ลดไปแค่นิดเดียว แล้วหยิบยาที่วางข้างกันขึ้นมา พร้อมกับแก้วน้ำ ส่งให้คนที่นั่งมองเขาตาแป๋ว แต่ไม่ยอมเปิดปากพูดด้วยเลยสักคำ
"ไม่.."
"รามิลอย่าดื้อ"
"ทำไมต้องดุ"
"เป็นห่วงครับ"
เป็นอีกครั้งที่รามิลรู้สึกร้อนที่แก้ม อาการงอนและน้อยใจเพราะโดนดุแปรเปลี่ยนเป็นอาการเขินอาย แก้มกลมที่ขึ้นสีแดงเพราะพิษไข้กลับแดงขึ้นอีกจนตะวันนึกเป็นห่วง หลังมือใหญ่ทาบลงกับหน้าผากและแก้มนิ่มอีกครั้งเพื่อเช็คอาการ
ก็ไม่ได้ร้อนมากนี่นา
"กินยาเลยครับ ไข้จะได้ลด"
คนตัวเล็กพยักหน้าอย่างว่าง่าย ก่อนจะกลืนยาและน้ำทั้งหมดลงไป ตะวันรับแก้วมาวางไว้ที่เดิมแล้วหยิบเอาแผ่นเจลลดไข้สำหรับผู้ใหญ่มาแปะให้ที่หน้าผากของรามิล
"เหมือนเด็ก"
"เธอมันเด็กน้อย"
"เราแก่กว่ารึเปล่า"
"ปีเดียวเอง"
รามิลเบะปาก แล้วขยับตามองบนจนเห็นมือทั้งสองข้างของตะวันกำลังขยับยุกยิกแปะแผ่นเจลให้ สัมผัสเย็น ๆ ของเจลทำให้รู้สึกดีจนต้องยิ้มออกมา ก่อนจะขยับสายตาไปมองเสี้ยวหน้าและสันกรามของอีกคนแทน
แสนดีแบบนี้ทำไมยังไม่มีใครนะ
"คิดอะไรอยู่"
"คิดว่าทำไมนายไม่มีแฟน"
"ถามตรงจัง"
"ก็อยากรู้"
ตะวันยิ้มจนตาปิด ก่อนจะยีผมอีกคนอย่างมันเขี้ยว ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างเอาเรื่อง แล้วแยกเขี้ยวใส่เพื่อนตัวโตที่ดูจะรุ่มร่ามมากไปแล้วในตอนนี้ แต่ตะวันก็ไม่ได้รู้สึกกลัว แถมยังเอ็นดูมากกว่าเดิมอีก
เหมือนลูกแมวขู่
"เคยมีแต่เลิกกันนานแล้ว"
"อ๋อ"
"น่าจะสองปีได้"
"แล้วก็ไม่มีใครอีกเลยอะนะ"
"อือฮึ"
คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก แล้วมองตะวันที่จัดการเก็บทุกอย่างเดินลงไปข้างล่าง นัยน์ตาสีสวยกลับมาวูบไหวอีกครั้งพร้อมความรู้สึกโหวงในอก ตอนนี้รามิลเสียเพื่อนไปสองคนแล้ว พอคิดน้ำตาเจ้ากรรมก็เหมือนจะกลับมาอีกครั้ง
ร่างเล็กใช้มือเล็กเช็ดป้อย ๆ นึกไปถึงความทรงจำมากมายที่ตัวเองได้ทำร่วมกับลีวายส์และมาคัส ถึงแม้จะไม่กี่ปี แต่พวกเราก็สนิทกันและเชื่อใจกันมาก ตอนนี้เขาเหลือเพื่อนแค่คนเดียวแล้วนั่นก็คือ ตะวัน
เขาควรให้ตะวันออกห่างจากเรื่องนี้รึเปล่านะ
"ร้องอีกแล้ว"
"คิดถึงเพื่อน"
"ไม่ร้องนะครับ"
ตะวันทิ้งตัวลงนั่งแล้วเอื้อมมือไปลูบผมรามิลอย่างปลอบประโลม ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงักแล้วสูดน้ำมูกเสียงดังจนตะวันหัวเราะออกมาเสียงเบา
"จมูกแดงหมดแล้ว"
"..."
สัมผัสแผ่วเบาแต่ทำให้หัวใจของรามิลเต้นแรง ร่างเล็กนั่งตัวแข็งค้างเมื่อตะวันใช้ข้อนิ้วลูบเบา ๆ ตรงปลายจมูกแดงก่ำ ดวงตายิ้มโค้งจนเป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวกับไฝใต้ตายิ่งทำให้ใบหน้าของตะวันมีเสน่ห์มากจนรามิลตาค้าง
รามิลรู้สึกหัวใจทำงานหนักมากเลย
ต้องเป็นเพราะพิษไข้แน่ ๆ
"พักผ่อนมั้ย"
"ตะวัน"
"ครับ"
"ขอบคุณนะ"
"ด้วยความเต็มใจ"
ทั้งสองมองตากันแล้วยิ้ม ตะวันขยับมือไปลูบแก้มนิ่มแผ่วเบา รามิลเองก็ปล่อยให้ความรู้สึกทุกอย่างพาไป ร่างเล็กหลับตาลง ปล่อยให้คนตัวสูงลูบแก้มอยู่อย่างนั้นสักพัก รอจนยาออกฤทธิ์รามิลก็เข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
ตะวันชะงักมือเมื่อรู้ตัวว่าตอนนี้รุ่มร่ามกับรามิลมากเกินไป คนตัวโตดึงมือกลับ แต่สายตาก็ไม่ละไปจากคนที่หลับอยู่เลย ดวงตากลมที่ปิดสนิทไปแล้วทำให้เห็นแพขนตาเปี้ยกชื้น ปลายจมูกรั้นขึ้นสีแดงจางน่าเอ็นดู พวงแก้มนิ่มที่นิ่มจริงแบบที่ตัวเองได้สัมผัสไปทำให้สัมผัสยังติดอยู่ที่ฝ่ามือ
รามิลมีเสน่ห์และน่ารักมากแบบที่ลูคัสเคยบอก
"อยากให้เธอเจอแต่เรื่องดี ๆ นะรามิล"
"..."
"ต่อไปนี้ตะวันจะเป็นเรื่องดี ๆ ในชีวิตเธอเหมือนลูคัสกับลีวายส์ให้เอง"
.
.
.
.
.
tbc
#ตะวันทอแสงnr
Name
Status
ก่อนหน้า
ถัดไป
ตอนล่าสุดของเรื่องแล้ว
กดเลิฟเป็นกำลังใจให้นักเขียน
กดเลิฟ
จบ
nerdy , noren #nerdynr
จบ
ใหม่ไปเก่าCapture Chat Story
แชร์
ทวีต
Line it
“มาเป็นคนแรกที่โดเนทให้กำลังใจนักเขียนกันเถอะ”
| โดเนทสูงสุดของเรื่อง (II.) ตะวันทอแสง | noren | ||||
|---|---|---|---|---|
 50.00  | 50.00 |  20.00 |  15.00 |  10.00 |
| โดเนทสูงสุดของ ตอนย่อยนี้ | ||||
|---|---|---|---|---|
 มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน | มาโดเนทกัน |
